Onderstaande gedicht schreef Esther een aantal jaar geleden. Deze schreef zij omdat zij zich toen inzette voor de actie: Lock me up-free a girl.
Innerlijke kracht
Hoe ze het doet ze weet het niet.
Ze denkt niet.
Ze voelt niet.
Tijdens het misbruik is er niets.
Helemaal niets.
Stilte en leegte.
Niets is er.
Geen wereld.
Geen mens.
En zij is er ook niet.
Helemaal niets.
Later als ze alleen is dan is het er wel.
De pijn, het verdriet.
De eenzaamheid.
En ja ook dan is er stilte en leegte.
Stilte om haar heen.
Leegte binnen in haar.
Een innerlijke kracht houd haar op de been.
Iets diep van binnen in haar zorgt dat ze door gaat.
Door gaat met ademen. Door gaat met leven.
Soms wil ze niet, maar ze kan niet anders.
Ze wil stoppen, ze wil opgeven.
Maar diep van binnen zit een kracht die sterker is dan alles.
Ze weet het niet, ze voelt het niet.
Het is er wel.
In het begin voelde ze pijn en verdriet.
De tranen stroomde over haar wangen.
Nu is het anders.
De pijn en het verdriet die zijn er nog.
De tranen, die laat ze niet meer zien.
De tranen stromen van binnen.
Als de deur opengaat weet ze weer hoe laat het is.
Een knop gaat om.
Er is niets.
Helemaal niets.
Pas als ze weer alleen is straks is er weer wat.
Maar nu, nu is er niets.
Dag in dag uit gaat het door.
Ooit zal het stoppen.
Zal het ooit stoppen ?
Mooi en tragisch. En het ergste is dat iemand die slachtoffer is geworden dat omvormt tot een mooi tragisch gedicht. Ik snap het niet. Een vrouw is daar op zijn kwetsbaarst. Het de plek waar alles zeer doet als daar geen liefde is. En als daar pijn wordt gedaan is het hele lichaam en de ziel niets meer waard. En dan nog moet een vrouw door, en opnieuw gaan bloeien, maar nooit meer zoals het had kunnen zijn.