Mijn naam is haas
“Het is eigenlijk een hele kunst om zo uit je eigen ogen te verdwijnen”
Dit is de eerste haas die ik tekende, intuïtief. Er volgde er velen. Dagen, weken, maanden achtereen, tekende ik. Houtskool en Oost-Indische inkt ontsloten een binnenwereld die ik tot dan toe niet onder ogen durfde te zien.
Lockdown 2020
Het was lente 2020. De rust die de lockdown bood zorgde voor een tijd waarin ik moest gaan erkennen dat ik tot op heden niet echt de tijd had genomen om te durven luisteren naar de verschillende delen in mij. Ik wist ook niet zo goed hoe dat moest.
Stil zijn en de moed vinden de emoties toe te laten die het misbruik achter hadden gelaten.
Tekenen maakte zichtbaar
Via het tekenen maakten de dieren de emoties zichtbaar die ik zelf niet onder woorden wist te brengen. Onder mijn ogen ontvouwde er een dierenwereld die op een zeer troostende wijze de verbinding herstelde tussen mijn lijf en brein. Hierdoor verkreeg ik toegang tot de emoties en beelden uit een donker duister verleden.
Tekeningen openden het gesprek
Vrienden die langskwamen zagen de dieren liggen en we raakte in gesprek over zaken die ik buiten de therapie kamer nooit met anderen voerde. De dieren raakte ook een snaar bij hen. En het voerde verder.
Voorbij de ontkenning
Mijn zus, mijn ouders en ik konden niet spreken over wat mijn grootvader mij heeft aangedaan. Het heeft bij ons allen diepe sporen achtergelaten. Ontkennen was de vorm om samen toch in contact te kunnen zijn. Al was dat lang geen echt contact.
De dieren boden uitkomst. We hoefde elkaar niet aan te kijken. We konden spreken over hoe de dieren keken, wat zie je, wat het oproept. Zo spraken we toch ieder vanuit onze eigen werkelijkheid over verdriet, pijn, je verkreukeld voelen.
Wie ben ik
Ik ben Judith, mijn beroep is beeldend theatermaker. De vorm van tekenen was niet direct een uitingsvorm om mee naar buiten te treden. Een jaar later voelde ik mij echter zo gesterkt door de kracht van het beeld dat ik besloot ze onder deel te maken van een project dat ik al jaren aan het vormgeven ben.
De titel van het project werd mijn naam is haas
De titel van het project verwijst naar het gezegde; ‘Ik weet van niets’, ‘Ik heb er niets mee te maken’, Laat mij er buiten’.
Ik weet van niets
Ik heb kunnen overleven door te dissociëren op de momenten dat de gebeurtenissen te overweldigend waren om te bevatten. Wat mij toen heeft geholpen werd een jarenlang gevecht, eerst totaal onbegrijpelijk tot een langzaam verworven inzicht dat dit overlevingsmechanisme nu niet meer helpend is.
Dissociatie invoelbaar maken
Op de website die bij het project hoort kun je meer lezen over de verschillende vormen die we inzetten om misbruik bespreekbaar en dissociatie invoelbaar te maken.
Neem een kijkje op www.mijnnaamishaas.info
Op mooie wijze kunnen we een lastig onderwerp zichtbaar maken via de tekeningen.
Ik hoop dat het vele harten, huizen en praktijken kan gaan bereiken. Zodat we samen, stap voor stap, misbruik bespreekbaar kunnen maken.
Warme groet,
Judith Bruynzeels
