Voor #metoo

In 2014 schreef ik deze blog over Kardinaal Wim Eijk. Ook nu weer hoor je mensen roepen dat het te veel is. Dat er voorwaarden zijn waar je aan moet voldoen om je verhaal te mogen vertellen (geen aangifte is geen misbruik). Nog steeds wordt het ongemak van de maatschappij afgewenteld op de slachtoffer. Alleen pikken wij dat niet meer. ‘Nooit meer zwijgen’, is een strijdkreet en en belofte. Een strijdkreet voor éénieder die slachtoffers het zwijgen probeert op te leggen (linksom of rechtsom) en een belofte aan alle slachtoffers die er nu nog niet aan toe zijn om het zwijgen te doorbreken. De belofte: #ikluister, ook als het je nog jaren kost om erover te gaan spreken.

Oproep om het zwijgen te verbreken

‘Kardinaal Wim Eijk doet een laatste oproep om het zwijgen te verbreken over seksueel misbruik van kinderen door medewerkers van de Rooms-Katholieke Kerk. Nog een half jaar kunnen klachten worden ingediend.’

Iedereen lijkt het lovenswaardig te vinden dat Wim Eijk deze oproep doet. Ik blijf met een vraag rondlopen. Waarom krijgen ze nog maar een half jaar de tijd?

‘Eens moet de bel luiden voor de laatste ronde’

Aldus Wim Eijk. Op commando moet iedereen die ook maar iets heeft meegemaakt of meegekregen van seksueel misbruik binnen de Katholieke Kerk praten. Liefst nu meteen, maar in elk geval voor juli 2014. Voor mij klinkt dat als: ‘Het moet nu maar eens afgelopen zijn’. Want daarna? Gaat het deksel daarna weer op de doofpot? Vindt je, als slachtoffer, op 1 augustus dovemansoren voor je verhaal?

Onwetendheid over seksueel misbruik

Als iemand zegt: ‘Je hebt tot die datum de tijd om iets te zeggen’ en hij stelt dus een ultimatum, laat hij zijn onwetendheid over seksueel misbruik spreken. Je kunt er pas over praten als je daar aan toe bent. ‘Spreek nu of houdt voortaan je mond’, is geen eerlijk voorstel.  Daarnaast: past het wel dat de kerk deze grens stelt? Past het dat een kardinaal deze oproep doet? Past het dat de agressors bepalen wanneer de slachtoffers er (nogmaals) het zwijgen toe moeten doen?

Weg met de zwijgcultuur, maar dan voor altijd

De zwijgcultuur, eens doorbroken, mag niet opnieuw geïnstalleerd worden. Ook na juli 2014 mag het van mij klachten regenen. Ook dan zullen er mensen zijn, die dit nu nog niet kunnen, die dit nu nog niet durven, maar die dan willen praten. Als zij nergens terecht kunnen met hun verhaal, dan is de huidige oproep tot openheid symboolpolitiek. Geen werkelijke openheid, geen geloofwaardig betoog, geen intentie om de kerk een andere koers te laten varen.

Een oproep aan de Katholieke kerk om werkelijk moed te gaan tonen

Mijn oproep is: Ga écht luisteren naar de klachten van seksueel misbruik (én psychische en lichamelijke mishandeling). Stel je hart open. Luister nederig en met compassie naar verhaal, na verhaal, na verhaal, over wat mensen is overkomen. Luister zonder haast, wetend dat mensen soms 40 jaar of meer met dit verhaal, dit geheim hebben rondgelopen. Weet dat wát je ook aan compensatie zou bieden, tekort schiet. Daarnaast is het enige dat je te bieden hebt een luisterend oor.

Ware moed

Ware moed is verantwoordelijkheid nemen voor wat jij en de mensen die je vertegenwoordigt gedaan hebben. Dat geldt voor het misbruik zelf én voor zwijgen eromheen. Het enig passende antwoord op de verhalen over seksueel misbruik en mishandeling is: #ikluister en in het geval van de kerk ‘mea culpa’.

Doorbreek het zwijgen

Werk jij in de hulpverlening en wil jij leren hoe je slachtoffers kunt helpen hun verhaal te doen? Werkelijk therapie bieden die hout snijdt? Verdiep je in de langetermijneffecten van seksueel misbruik. Bijscholing en nascholing met aandacht voor waar jij als professional tegenaan loopt.

Verdiepingstraining voor professionals

Deel op Facebook

Tweet