‘Ik ga nog liever dood dan dat ik een uitstrijkje laat maken’ zegt ze
Zonder veel woorden te verspillen, maakt de arts haar duidelijk dat, als zij zich niet laat onderzoeken, ze inderdaad dood kan gaan. Het maakt geen verschil. Haar kreet is geen stoerdoenerij. Ze meent het. Ze gaat nog liever dood. Ze is extreem bang en beschaamd over alles wat met haar geslachtsorgaan te maken heeft.
Extreme angsten na seksueel misbruik
Mensen die seksueel misbruikt zijn als kind kunnen enorme angsten ontwikkelen. Alles wat met het geslachtsorgaan te maken heeft, is taboe, mag er niet zijn, is niet bespreekbaar laat staan aanraakbaar. De fysieke gevolgen: onbehandelde aandoeningen, van eenvoudige blaasontstekingen tot kanker, van vleesbomen tot extreme menstruatie klachten. Alles waarvoor bij een onderzoek de onderkleding uit moet is beangstigend.
Angsten, nog jaren na het misbruik
Zelfs na vele tientallen jaren is voor sommige overlevers van seksueel misbruik het geslachtsorgaan onbespreekbaar. Wat doe je dan als arts? In de praktijk weet de arts vaak niet dat het hier om een overlever van seksueel misbruik gaat. In plaats van in te gaan op de angst voor het onderzoek is de keuze meestal: ‘Laat maar zitten dan’ en soms zelfs: ‘eigen schuld’.
Fysieke gevolgen na seksueel misbruik
Een van de weinig herkende en erkende lange termijn effecten zijn de fysieke gevolgen, met name in het bekkenbodem gebied. Pijn bij het vrijen, vaginisme, een verhoogd risico op onvruchtbaarheid en baarmoederhalskanker zijn fysieke gevolgen die er niet om liegen. Door het seksueel misbruik is er vaak sprake van heel vroeg seksueel actief zijn. Dat dit niet vrijwillig gebeurt doet er voor het ontstaan van de klachten niet toe. En bij heel veel aandoeningen aan de geslachtsorganen is op jonge leeftijd seksueel actief zijn een van de risico verhogende factoren.
Fysieke gevolgen direct van het seksueel misbruik
Ook het simpele feit van het misbruik zelf kan schade geven aan de geslachtsorganen. Bloedingen, beschadigingen en later littekenweefsel ontstaan door het misbruik. Ook verkrampingen zoals vaginisme en extreem pijnlijke menstruatie met veel bloedverlies kunnen een direct gevolg zijn van het misbruik. Al met al een behoorlijk scala aan fysieke gevolgen die, door de angst en schaamte, vaak ook nog eens onbehandeld blijven
Een slachtoffer van seksueel misbruik heeft een verhoogd risico
Bij allerlei aandoeningen in de ‘intieme’ zone is er sprake van een verhoogd risico als gevolg van het op jonge leeftijd ‘seksueel actief zijn’. Verwaarloosde, niet of te laat gediagnosticeerde ziektes aan de geslachtsorganen zijn het gevolg. Seksueel misbruik is een misdaad die vaak een fysieke ravage in het lichaam en daarnaast zijn desastreuse sporen in de psyche van het kind achterlaat, soms met de dood tot gevolg.
Je verhaal delen is een moedige stap
Voor het naar buiten brengen van kennis, informatie en getuigenissen van seksueel misbruik is moed nodig. Het vertellen van je verhaal, het openbaar maken van wat jou is aangedaan kan helend werken. Door naar buiten te treden doorbreek je het taboe, haal je wat in het donker is gebeurd het licht in en overwin je de schaamte en schuldgevoelens. Dat is bewonderenswaardige stap.
Het wapen van de misbruiker is onwetendheid
Doordat steeds meer mensen hun verhaal gaan delen wordt duidelijk wat de effecten van seksueel misbruik zijn. De psychische én fysieke gevolgen, ook op de langere termijn. Dit berooft misbruikers van een belangrijk wapen: de onwetendheid. Als één persoon een verhaal doet, dan is de kans groot dat hij of zij onbegrip en ongeloof tegenkomt. Maar de actie van #metoo heeft eens te meer aangetoond: je bent niet alleen. Het overkomt meer mensen dan ons lief is en dat betekent dat je ook herkenning, erkenning en lotgenoten zult vinden. Daarmee ontketen je de kracht van samen sterk.
Mijn ervaring in het doorbreken van het zwijgen
Ik besluit dat ik niet langer mijn mond houd. Ik schrijf Helen van seksueel misbruik, om mijn kennis te delen en het taboe te doorbreken. Als gevolg verandert er veel in mijn leven. Ik sta niet meer alleen. Ik vind zelfs een deel van mijn familie terug. Vrienden en bekenden staan om mij heen en steunen mij, juist ook in de dingen die ik moeilijk vind.
Ik haal niet uit naar de man die mij misbruikt heeft. Ik zie geen heil in die strijd. Het heeft me moeite gekost om hem te vergeven. Om hem in al zijn menselijk falen te kunnen zien en daar niet mijn oordeel aan te hangen. Ik veroordeel wat hij heeft gedaan, niet wie hij is. Maar vooral: hij is niet langer belangrijk voor me.
Wat mij drijft is voorkómen en helen. Voorkómen door verhalen te vertellen uit mijn leven, zodat er inzicht komt in waarom seksueel misbruik zo’n afschuwelijke misdaad is. Helen door mijn verhaal te vertellen over hoe ik mijn verleden achter me heb kunnen laten. Helen door mensen via mijn boek en mijn coaching de weg te wijzen naar hun eigen pad van heling en verwerking.
Zoek jij hulp?
Hulp na seksueel misbruik is vaak lastig om te vinden. Hoe weet je op een therapeut ervaring heeft met deze problematiek? Daarom ben ik een nieuwe website begonnen en daar verzamel ik therapeuten en andere hulpverleners op die vanuit persoonlijke ervaring of affiniteit met seksueel misbruik hulp bieden. Je kunt gespecialiseerde hulp vinden in diverse soorten therapie: Hulpverlening na seksueel misbruik
Wil jij ook helen?
Begrijpen hoe seksueel misbruik werkt en welke langetermijneffecten er zijn kan een belangrijke eerste stap zijn. Het boek ‘Helen van seksueel misbruik. Het trauma voorbij!’ is daarvoor heel geschikt.
Zwangerschap na seksueel misbruik
Ben jij bang voor de gyneacoloog, maar wil je toch graag kinderen? Ben je zwanger of wil je dat worden? Dan raad ik je aan om het boek ‘Zwangerschap na seksueel misbruik’ te kopen, voor jezelf én voor je verloskundige. In het boek staan handige tips over hoe je jouw angsten bespreekbaar kunt maken en hoe je een ‘Eerste hulp kaart’ kunt maken voor alle zorgprofessionals rondom de zwangerschap.
De herkenning is zeker heftig. Dat geldt bij mij zeker voor onderzoeken als een uitstrijkje. Verder heb ik gemerkt dat ook gewone consulten bij arts of tandarts veel angst en machteloosheid op kunnen roepen. En eerder dit jaar verliep een maagonderzoek ook erg onprettig. Ik vind het moeilijk in te schatten of dit iets is wat nog kan verbeteren als ik verder ben met de verwerking van de ervaringen van vroeger.
Hoi Conny,
Gewone consulten bij artsen of tandartsen horen redelijk ‘neutraal’ te zijn, ietwat gespannen is gewoon, maar de angst en machteloosheid is waarschijnlijk een trigger naar een erfenis uit andere tijden. Wel knap dat je desondanks blijft gaan. Ik ben een periode van 12 jaar niet naar de tandarts geweest omdat ik te bang was. (Nu heb ik een tandarts die bij elke handeling die hij doet vertelt wat hij gaat doen voordat hij het doet. Dat helpt enorm)
In mijn ervaring vermindert de angst als je het trauma heelt. Het helpt ook echt als je goede afspraken maakt met de betreffende arts. Niet alleen dus vertellen dat je negatieve (seksuele) ervaringen hebt, maar ook precies wat je wilt dat hij/zij doet als jij in paniek raakt (en waar hij/zij dat aan kan merken). En als je het niet vertrouwt iemand meenemen die zo’n arts (desnoods fysiek) kan tegenhouden!
Overigens is het ook belangrijk of je jezelf in zo’n situatie kunt vertrouwen. Als je ‘eruit schiet’, door dissociatie bijvoorbeeld, dan kan het zijn dat je zelf niet meer in staat bent om het signaal ‘stop’ te geven. In zo’n geval is onder narcose wellicht een optie, of iemand meenemen die dit aan jou merkt en weet wat hij/zij dan moet doen.
Warme groet,
Ivonne
Was zo bang dat ik mijn baarmoeder heb laten verwijderen
Hoi X,
Wat erg. Ik hoop dat het goed met je gaat?
warme groet,
Ivonne
Ik heb het geprobeerd het bekende uitstrijkje maar het lukt niet. Ik heb het opgegeven. En na een hele slechte ervaring met een gyneacoloog die gewoon doorduwde ondanks mijn stop geroep en ik had hem van te voren verteld dat ik misbruikt ben, zie je mij voor klachten daar niet meer bij een dokter. Inderdaad ik ga nog liever dood. Door deze blog te lezen kwamen alle herinneringen weer boven.
http://angelssiteblog.blogspot.nl/2013/09/gynaecologisch-onderzoek-een-hel.html
Hai Angel,
Wat een nare ervaring, eens te meer een argument om deskundigheidsbevordering op dit gebied te gaan realiseren. Zorg goed voor jezelf. Mooi dat je het van je af kunt schrijven.
Warme hug,
Ivonne
Ik ben je zeer dankbaar voor dit artikel, ik ben dus niet de enige die zo denkt, ik heb zelf een voorstadia van baarmoederhalskanker gekregen. Toevallig ontdekt toen ik en mijn man samen een kind wilde wat alleen nog via ivf kon. Het was de eerste keer dat ik iets uit mijn verleden moest benoemen om mezelf te sparen en gelukkig werd daar goed naar gehandeld. De onderzoeken en later de biopten waren hel voor mij, maar mijn man wist niks over mijn verleden. Ik hield mij groot. Het slechte weefsel mocht uiteindelijk onder narcose verwijderd worden, hoewel ik zelf liever het risico nam dan de procedures te ondergaan. Maar ik had al een zoon, dus ik voelde het vooral aan hem verplicht. De 5 jaar intensieve screenings, die daarop zouden moeten volgen? Nee dat werd me teveel. Ik kan alleen maar hopen dat voor mijn man en mijn zoon dit niet terugkomt. Want uitstrijkjes maken is nog steeds een brug te ver. Ben ik bang dat het terug is? Ja, maar dan neem ik liever afscheid van het leven. Eigenlijk te erg voor woorden.
Hallo San,
Graag gedaan en dank je voor je openheid in je reactie. Je hebt gelijk dat het te erg is voor woorden. Wat ontzettend moedig dat je voor je zoon hebt doorgezet, petje af!
Ik hoop van ganser harte dat het niet terug komt.
Warme groet,
Ivonne
Dit hoor ik vaker inderdaad, net als de extreme angst voor de tandarts. Mensen worden door het machteloze van de houding waarin ze moeten liggen bij zowel het uitstrijkje, als bij de tandarts, herinnerd en getriggerd. Dit is niet alleen heel vervelend voor henzelf, maar ook voor de medicus die het op zijn tafel krijgt, want in de opleiding en studie wordt hier niet tot nauwelijks aandacht aan geschonken. Ooit een tandarts meegemaakt, die vond dat de waarschuwing van de patiente, dat ze wel eens reflexmatig kon uithalen, omdat ze “vervelende ervaringen had gehad”, opvatte als een bedreiging, mensen die horen dat ze “zich niet zo moeten aanstellen en vooral “volwassen” moeten gedragen”, huisartsen die niet begrijpen hoe de loyaliteit van kinderen naar hun ouders werkt, hoe oud die kinderen ook zijn, artsen die het afdoen als aanstellerij….Ik denk dat er een schone taak voor de universiteiten ligt, om meer aandacht te besteden aan de gevolgen voor het geven van een medische behandeling, bij iemand met een heftig trauma. Dat hoeft dus geen seksueel misbruik te zijn, maar bijvoorbeeld ook trauma zijn door een medische behandeling. Er is nog heel veel onwetendheid. Er zijn bijvoorbeeld speciale angst tandartsen, maar daar kom je als “angstige patiënt” haast niet tussen, als je niet eerst je eigen tandarts haast hebt vermoord uit angst. Deze tandartsen hebben wel een aanvullende opleiding gehad en hebben geduld met hun patient en als het echt niet anders kan, wordt je onder narcose gesaneerd. Een voorbeeld van zo’n centrum is de Sichting bijzondere Tandheelkunde Rijnmond: http://www.cbtrijnmond.nl/site/home.html of in Amsterdam http://www.sbt.nl. Hier kan je met een verwijzing van je eigen (tand)arts terecht.
Wat uitstrijkjes betreft, ik weet dat sommige ziekenhuizen, zoals het Beatrix in Gorinchem, de ingreep onder volledige narcose uitvoeren als daar een geldige reden voor is en het medisch verantwoord is.
Misschien Ivonne, kun je hier eens wat over vertellen als je een keer voor dokters en tandartsen spreekt. Ze hebben geen idee
Hoi Annelies,
Daarom ben ik ook zo blij dat Prof. Dr. Toine Lagro op mijn symposium komt spreken op 8 oktober. Zij heeft zich gedurende haar hele cariére ingezet voor seksespecifieke hulpverlening en seksueel misbruik. Je hebt gelijk, het is niet uniek aan seksueel misbruik, de extreme angsten. Het komt alleen bij seksueel misbruik wel relatief vaak voor (ook tandarts-angst trouwens).
Ik hoop dat er veel artsen in de zaal zullen zitten ook. Ik zou ook wel eens op een tandartsencongres willen spreken. En bij Gyneacologen. Tot mijn (plezierige) verrassing zijn negatieve seksuele ervaringen bij de opleiding voor verloskundigen absoluut onderwerp van gesprek en deskundigheid.
Dank ook voor de tips.
Warme groet,
Ivonne
Extreme angsten als gevolg van seksueel misbruik soms zelfs na lange tijd nog > http://t.co/6sGEgCsl6X blog van @IvonneMeeuwsen
Mooi verwoord Ivonne. Dank voor het schrijven en delen. En fijn ook dat je zoveel mensen ondersteunt.
Erover praten en begeleiding en erkenning zoeken helpt als je seksueel misbruikt bent.
In mijn praktijk voel ik me dankbaar ook mensen te mogen ondersteunen er mee naar buiten te komen. In een veilige en vertrouwde omgeving mogen ze ervaren welke kracht ze hebben moeten terughouden. De kracht van de ‘NEE’. De nee die ze niet hebben kunnen uiten omdat het misbruik en de macht te groot en te overweldigend was.
Met het toestaan van alles hoe ze zich er werkelijk over gevoeld hebben komt er ruimte. Ruimte voor zichzelf en de waarheid. Dat wordt als bevrijdend ervaren.
Niet om iemand de schuld te kunnen geven, daarmee wordt niet opgelost wat is aangedaan. Wel door erkenning te mogen ontvangen en ruimte te geven aan alles wat ingehouden moest worden.
Dat inhouden uit zich zich ook in het lichaam en dat kan enorme stress, klachten en zelfs ziektes veroorzaken. In het lichaamswerk wat ik daar eventueel in overleg toepas, kan trouwens de kleding worden aangehouden.
Wat helpt is een liefdevolle manier van luisteren, voelen en aanraken.
Het verhaal is daarin niet het belangrijkst. Het gaat erom dat je weer tevoorschijn mag komen!
Het is inderdaad zo spijtig hoe artsen er mee omgaan en dat patiënten (slachtoffers) het zelfs niet durven te vertellen.
Met hartegroet,
Irma Lok
Zoveel angst dat tijdens het persen tijdens de bevalling mijn angst zo groot was dat ik het persen tegenhield…
Twee tegengestelde krachten van het persen en mijn vaginisme veroorzaakten een loslating van de placenta.