Grote stappen: Workshop Symposium deel 1

Een zevenmijls stap (workshop symposium deel I)…

Mijn psychologe, Margreet Krottje van Praktijk Tebéyo, had mij gevraagd of ik samen met haar de workshop wilde geven op het Symposium ‘Wat wel werkt! Hulpverlening na seksueel misbruik’, op zaterdag 1 november j.l. Natuurlijk wilde ik dat. Ik wil namelijk mijn stem terug. Ik wil taboe doorbreken. Ik wil mijn verhaal vertellen. Ik wil helen.

Speciaal om te doen!

Voor mij voelde het ook heel speciaal om dit samen met mijn psycholoog te mogen doen. Ze vroeg mij of ik het dan niet eng zou vinden. Natuurlijk wel. Verschrikkelijk eng zelfs. Maar, mijn angst mag mijn leven niet meer bepalen! En met mijn psychologe erbij is het heel veilig om zoiets te doen.

Bedenken hoe ik het wil

Ik ging thuis bedenken wat ik dan wilde. Dat had ik vrij snel duidelijk. Ik wilde voorlezen. Want, dat is voor mij nu de manier om te kunnen praten. Dus ben ik gaan schrijven. We spraken af dat ik bij de workshop ging voorlezen en Margreet zou daar dan op inspelen met vragen en met uitleg. Zo zouden de mensen dan een beeld krijgen van hoe de therapie bij Tebéyo werkt.

Niet oefenen, springen in het diepe

We zouden verder niks oefenen, zodat de mensen ook een zuiver beeld zouden krijgen. We wisten van te voren dan ook niet of het voorlezen zou gaan lukken. Of ik langzaam zou lezen, of op tempo. Of er angst zou komen, tranen en of ik zou gaan dissociëren.

De vrijdagavond ervoor sloeg de spanning toe:

‘Als je me nu vraagt hoe het gaat, zwijg ik. Want, dan kom je te dichtbij…
Alarm in mijn hoofd, een zware druk op mijn borst, buik strak gespannen, misselijk in mijn keel, tranen in mijn ogen! Oftewel, het is begonnen, de spanning voor het symposium morgen. Hopelijk val ik gauw in slaap, want de wekker gaat om 5.57 uur…’

Wakker liggen

Dit had ik op mijn facebook geschreven voordat ik ging slapen. Ik kan beter zeggen, voordat ik wakker ging liggen. Ik heb namelijk uiteindelijk maar een kleine twee uur geslapen. Dat ik mijn verhaal ging voorlezen, en daarmee mezelf ging laten zien, was namelijk nogal een stap voor mij. Een voor mij dierbaar persoon zou zeggen: Een stap met mijn zevenmijlslaarzen aan.

De grote dag vangt aan…

Zaterdagochtend (1 november 2014) om 10.00 uur moesten we er zijn, in Zutphen. Vanuit het Westen van het land betekent dit net iets meer dan twee uren rijden met de auto.
Ik kreeg nog een mailtje van mijn psychologe: “Red je het nog?   🙂 “
Ik antwoordde: “Amper geslapen as usual. Voel van alles overal. Verder afleiding van harde muziek nu in de auto… Tot straks”

Een lezing op het symposium

Het symposium werd in een school gehouden. Voordat het begon, liet Margreet mij het lokaal even zien waar wij de workshop zouden geven. Van te voren weten hoe de ruimte er uitziet geeft namelijk wat rust en veiligheid. De dag begon met een interessante lezing van Sietske Dijkstra. Een wijze vrouw die veel kan vertellen over seksueel misbruik en al jaren goed werk doet op dit gebied.

En toen was het tijd voor de eerste ronde workshops.

Met mijn hart in mijn keel volgde ik Margreet naar ons lokaal. Ik ging op mijn stoel zitten, links van Margreet. Tegenover ons twee rijen stoelen met ongeveer dertien personen. En links achterin op een tafeltje, zodat ze iets hoger zat en goed te zien was voor mij, een dierbaar persoon. Zij kwam erbij zitten, zodat ik een fijn en veilig gezicht had in het publiek, waar ik even rust kon vinden met mijn ogen.
Margreet ging onze workshop inleiden. En ik? Ik klampte me met mijn ogen aan haar vast. Dat is wat ik doe als ik bang ben. Om dan niet helemaal in dissociatie te verdwijnen, maak ik oogcontact. Margreet kwam naast mij zitten en ik begon met het voorlezen van mijn verhaal. Het eerste stuk was moeilijk, omdat dit over mijn opa ging. Ik kon redelijk lezen, maar het ging wel traag. Margreet vroeg hoe het met de mensen ging en checkte of ze dit aankonden en legde meteen iets uit over hoe geduld belangrijk is in dit werk.

Voorlezen zonder gevoel

Het meeste las ik voor zonder gevoel. De mensen merkten dan ook verschil, omdat ik dan duidelijker en meer op tempo ging lezen. Margreet legde hierover uit dat het dan goed lijkt te gaan, maar dat dit maar schijn is, omdat ik dan niet echt meer in contact ben met mijzelf. Steeds als ik een stuk gelezen had, nam Margreet de papieren even uit mijn handen, zodat deze weer even tot rust konden komen. Door angst verkrampen mijn handen namelijk.

Veilige ogen

Margreet checkte dan hoe het met mij ging. Als ik dissocieerde, moest ik even om me heen kijken, naar de mensen voor ons. Ik kon dan heel even oogcontact maken en achterin was daar dan het veilige gezicht. Zij maakte gebaren van steun en bemoediging en dat was fijn en troostend. Verder klampten mijn ogen zich dan gauw weer vast aan Margreet. Er was te veel angst om naar de mensen te kunnen blijven kijken.
Margreet vertelde dan ondertussen over haar werkwijze a.d.h.v. mijn verhaal en wat de mensen aan mij konden zien. Margreet kreeg daarin van mij de ruimte om alles te mogen vertellen. Zoals waarom mijn handen verkrampt in elkaar vastzitten bij angst. Toen ze daar tijdens therapie een keer naar vroeg, kon ik uiteindelijk zeggen:”Dekens vast”. Zo voelt dat namelijk. Vroeger bij mijn opa hield ik de dekens vast. Nu doe ik dat als het ware nog steeds. Als ik mijn handen los zou houden, voelt dat heel open. En dat voelt heel onveilig en misselijkmakend.

Fysiek contact voor veiligheid en troost

Tijdens het lezen legde Margreet haar hand op mijn rug. Dat gaf veiligheid. Toen ik alles had voorgelezen, was er voor de mensen ruimte om vragen te stellen. Het lukte mij ook om antwoord te geven. Ik sloot de workshop af met mijn gedicht ‘Van overleven naar leven’.
Ik kreeg van iedereen heel veel complimenten. Dat vond ik heel bijzonder. Ik wist me er alleen geen raad mee. Ik voel me dan altijd heel klein worden, alsof ik het bijna niet geloven kan. Ik was heel moe en ik moest huilen. Gelukkig was er troost en mocht ik even wegkruipen in veilige armen.

Na de pauze nog een keer!

En toen was het pauze. Er was voor iedereen een goed verzorgde lunch. Maar, niet voor mij. Want, voor mij was deze workshop eigenlijk gewoon een pittige therapiesessie geweest. Mijn keel zat dicht. Gelukkig had iemand die mij kent aangeraden om witte boterhammen met pasta mee te nemen. Dat is zoet en is redelijk makkelijk weg te kauwen en door te slikken. We konden gelukkig heerlijk buiten zitten in de verwarmende zon. Ik was echt verschrikkelijk moe en meer aan het dissociëren dan aanwezig. Na de pauze was er de theatervoorstelling van de Powerwijven. Dit was echt heel goed. Zoals zij zich durven te laten zien, vind ik bewonderenswaardig. Er was voor mij ook veel herkenning. En confronterend was het moment dat er 16 stappen werden geteld naar het bed van de dader. De zaal werd toen ook stiller dan stil.

En toen was het tijd voor de tweede ronde workshops.

Daar waar ik er de eerste ronde nog redelijk bij kon blijven, lukte dat nu niet meer. Ik was veel aan het dissociëren. Maar, ook dat was goed om te laten zien. Ik moest maar kijken hoe ver ik zou komen met lezen. En als het niet meer lukte, zou Margreet het overnemen. Maar ja, dat is niet gebeurd. Want er is altijd nog datgene in mij dat het zelf wilt doen. Ik heb dan ook alles zelf voorgelezen. Op een gegeven moment gingen mijn handen en arm enorm zeer doen door de verkramping.
Ik kon alle vragen aan het einde zelf beantwoorden. Alleen was het steeds lastig. Want dan gaf ik antwoord en daarbij moet ik dan heel erg zoeken naar woorden. En dan was ik ondertussen de vraag al weer vergeten, waardoor ik niet wist of ik genoeg antwoord had gegeven.

Raken en geraakt worden

Één persoon heeft mij heel diep geraakt, omdat zij zelf heel erg werd geraakt door mijn verhaal. Ze zag aan mij waar ze zelf doorheen was gegaan. Ze huilde en daar was ik diep van onder de indruk.
De mensen hebben heel goed begrepen wat wij wilden overbrengen.

  • Dat het belangrijk is dat je als hulpverlener menselijk bent.
  • Dat je er gewoon moet zijn, zonder professionele afstand.
  • Dat je geen etiketjes uit de DSM IV moet gaan plakken, maar dat je de cliënt moet zien. Je ziet geen ptss, je ziet iemands angst, pijn en verdriet.
  • Dat uitleg geven belangrijk is en dat je troost biedt binnen de grenzen van de cliënt.
  • Dat je als hulpverlener een voorbeeld bent voor je cliënt, waarin je laat zien hoe het leven werkt.

Later kreeg ik per mail twee reacties die ik hier graag wil delen:

‘Nogmaals heel hartelijk dank voor jouw openheid in kwetsbaarheid, wat getuigt van een enorme kracht.’

‘De angst, dissociatie, verkrampte handen. Ik was geraakt door de reactie van Margreet. De veiligheid die ze je probeerde te bieden, de rust en vooral het geduld.’

Het symposium werd afgesloten met een boekpresentatie en daarna de mogelijkheid om nog iets te drinken met elkaar. En toen was het voorbij.

Ik was volledig gesloopt na twee therapiesessies op één dag. En verder door alle andere indrukken van deze dag. Ik verging van de pijn in mijn rug en nek. Dat komt door de verkramping van angst.

Het was een zeer geslaagd symposium! Ik ben dankbaar dat ik de kans heb gekregen om mezelf te mogen laten zien, om mijn stem te hebben mogen laten horen en daarmee weer een beetje meer terug te mogen krijgen.

Binnenkort deel ik hier nog de tekst die ik tijdens de workshops heb voorgelezen. Mijn gedichtje komt ook nog.

En wat betreft het thema van dit symposium:
De Tebéyo methode van Margreet Krottje werkt!!!

M.A

Monique Amber

Hulpverlening na seksueel misbruik. Wegwijzer in Traumaland

Mijn nieuwe boek komt op 1 november uit!vb cover 1 'hulpverlening na sm'

Het is officieel, de ruwe versie ligt bij de uitgever en die is enthousiast. Sietske Dijkstra leest het om er een voorwoord in te schrijven. Het coverontwerp is weer prachtig gemaakt door Agnes van der Graaf.

Op 1 november, tijdens het Symposium ‘Wat wél werkt! Hulpverlening na seksueel misbruik’ komt mijn tweede boek uit.

De titel is:

Hulpverlening na seksueel misbruik. Wegwijzer in Traumaland

Het boek is ontstaan vanuit het idee dat zowel hulpverleners als overlevers meer zouden moeten weten over het soort therapie dat beschikbaar is. Het lijkt soms of een psycholoog of EMDR de enige opties zijn, maar er zijn veel meer manieren om te helen van seksueel misbruik. In mijn boek heb ik er een paar uitgelicht.

Ervaringsverhalen als rode draad

In het boek delen 8 overlevers van seksueel misbruik hun ervaringen, niet alleen wat hen als kind is overkomen, maar vooral ook welke soorten hulpverlening ze hebben gehad en hoe die voor hen hebben gewerkt. Daarnaast heb ik van ieder van hen de therapeut geïnterviewd over hun methode. Uit elk van de verhalen heb ik ook nog een thema gehaald dat voor meer mensen speelt, waar ik vervolgens een stukje over heb geschreven.

Het boek in de voorverkoop

Het boek komt op 1 november uit tijdens het symposium.  Het boek kost €13,33 plus verzendkosten (waarschijnlijk komen die op €3,00 uit, maar dat weten we pas zeker als het boek van de drukker komt). Als je nu bestelt krijg je zodra we de uiteindelijke verzendkosten weten een factuur toegestuurd. Op 2 november ga ik de boeken meteen versturen. Als je wilt signeer ik het boek voor je.

[contact-form to=’ivonne.windtraveller@gmail.com%26#x002c; agnes.followyourflow@gmail.com’ subject=’bestelling boek %26#039;hulpverlening na%26#039;’][contact-field label=’Naam’ type=’name’ required=’1’/][contact-field label=’E-mail’ type=’email’ required=’1’/][contact-field label=’bezorgadres’ type=’text’ required=’1’/][contact-field label=’Postcode en woonplaats’ type=’text’/][contact-field label=’Hier kun je aangeven of je het boek gesigneerd wilt hebben%26#x002c; of als je meerdere exemplaren wilt.’ type=’textarea’ required=’1’/][/contact-form]

Symposium ‘Wat wél werkt! Hulpverlening na seksueel misbruik’

In 2014 weer een Symposium!

Het Symposium in 2013, in Ede met 50 zorgprofessionals in de zaal, was inhoudelijk en organisatorisch een groot succes. Toch waren er lessen uit te leren, die we in de evaluatie en analyse ter harte hebben genomen. Het symposium was in 2013 vooral gericht op de reguliere zorg. Voor artsen, psychiatrisch verpleegkundigen en seksuologen hadden we accreditatie aangevraagd. Toch bleek meer dan de helft van de bezoekers daar geen gebruik van te maken. Sterker nog, de meerderheid van de mensen in de zaal waren ‘alternatieve’ hulpverleners.

Terugkijken en vooruitkijken

Accreditatie is dus blijkbaar niet de belangrijkste factor. Of iemand naar een symposium over seksueel misbruik komt, hangt van andere dingen af. Inhoudelijk scoorden we gemiddeld boven een acht met nagenoeg alle presentaties, daar kan je bijna geen verbetering in verwachten. De organisatie door D’ondersteuning kreeg zelfs een 9 gemiddeld. Kortom, hoe kun je zo’n symposium nog verbeteren?

Verbeterpuntje: Deelnemersaantallen

Het aantal deelnemers viel wat tegen. Dat is natuurlijk jammer als je een goed symposium neerzet en dat betekent dat de promotie van het Symposium echt beter mag. Bij analyse bleek dat de betaalde online promotie niet of onvoldoende gewerkt heeft. Beter ging het bij de persoonlijke werving. Mensen die wij in onze netwerken benaderd hebben, waren in de meerderheid. Een heldere boodschap via de website en de sociale media leverde ook e.e.a. aan deelnemers op. Dat geeft richting aan het promotieplan voor 2014.

Er is meer dan alleen reguliere hulpverlening

Wat verder nog opviel was dat de presentatie van Margreet Krottje, die een lans breekt voor hulpverlening die buiten de gebaande paden van DBC’s en protocollen durft te gaan, bijzonder hoog gewaardeerd werd. Langzaam werd het plan geboren om een symposium te organiseren in 2014 dat alternatieven in beeld brengt voor de reguliere hulpverlening. Dat idee nam vastere vormen aan toen, op het Symposium ‘Het verschil maken’ (en in het boek) van Sonja Leferink van Slachtofferhulp, duidelijk werd dat de meeste slachtoffers van seksueel misbruik hun hulp zoeken en vinden in het alternatieve circuit. Dat sloot overigens ook aan bij mijn eigen ervaring.

Het symposium ‘Wat wél werkt. Hulpverlening na seksueel misbruik’

Lien Daams van JeBesteBest en ik organiseren op 1 november 2014 in Zutphen een nieuw symposium. ‘Wat wél werkt! Hulpverlening na seksueel misbruik’ is gericht op hulpverleners, beleidsmakers, therapeuten en andere belanghebbenden. Met name ook de grote hoeveelheid zelfstandig professionals die zich op dit vlak inzetten. Om de deelname voor iedereen betaalbaar te houden vragen we geen accreditatie aan (je kunt dit eventueel wél zelf aanvragen bij je beroepsvereniging).

Best practice, leren van de ervaringen van anderen

We zijn op zoek gegaan naar actuele methoden die met succes ingezet worden bij de hulpverlening na seksueel misbruik. Onze zoektocht was naar ‘best practice’ voorbeelden van wat er in de praktijk van de hulpverlening na seksueel misbruik gewoon wérkt. Methoden en technieken die hun nut dagelijks in de praktijk bewijzen, zelfs al is er vaak geen wetenschappelijk onderzoek naar verricht. Dingen die je concreet en praktisch in jouw hulpverlening kunt integreren. Naar mijn mening zijn we daar uitermate goed in geslaagd. Maar vorm vooral je eigen mening, gebaseerd op de feiten: Het programma van het Symposium staat op hulpverlening na seksueel misbruik.

De dood of het uitstrijkje, fysieke gevolgen

‘Ik ga nog liever dood dan dat ik een uitstrijkje laat maken’ zegt ze

Zonder veel woorden te verspillen, maakt de arts haar duidelijk dat, als zij zich niet laat onderzoeken, ze inderdaad dood kan gaan. Het maakt geen verschil. Haar kreet is geen stoerdoenerij. Ze meent het. Ze gaat nog liever dood. Ze is extreem bang en beschaamd over alles wat met haar geslachtsorgaan te maken heeft.

Extreme angsten na seksueel misbruik

Mensen die seksueel misbruikt zijn als kind kunnen enorme angsten ontwikkelen. Alles wat met het geslachtsorgaan te maken heeft, is taboe, mag er niet zijn, is niet bespreekbaar laat staan aanraakbaar. De fysieke gevolgen: onbehandelde aandoeningen, van eenvoudige blaasontstekingen tot kanker, van vleesbomen tot extreme menstruatie klachten. Alles waarvoor bij een onderzoek de onderkleding uit moet is beangstigend.

Angsten, nog jaren na het misbruik

Zelfs na vele tientallen jaren is voor sommige overlevers van seksueel misbruik het geslachtsorgaan onbespreekbaar. Wat doe je dan als arts? In de praktijk weet de arts vaak niet dat het hier om een overlever van seksueel misbruik gaat. In plaats van in te gaan op de angst voor het onderzoek is de keuze meestal: ‘Laat maar zitten dan’ en soms zelfs: ‘eigen schuld’.

Fysieke gevolgen na seksueel misbruik

Een van de weinig herkende en erkende lange termijn effecten zijn de fysieke gevolgen, met name in het bekkenbodem gebied. Pijn bij het vrijen, vaginisme, een verhoogd risico op onvruchtbaarheid en baarmoederhalskanker zijn fysieke gevolgen die er niet om liegen. Door het seksueel misbruik is er vaak sprake van heel vroeg seksueel actief zijn. Dat dit niet vrijwillig gebeurt doet er voor het ontstaan van de klachten niet toe. En bij heel veel aandoeningen aan de geslachtsorganen is op jonge leeftijd seksueel actief zijn een van de risico verhogende factoren.

Fysieke gevolgen direct van het seksueel misbruik

Ook het simpele feit van het misbruik zelf kan schade geven aan de geslachtsorganen. Bloedingen, beschadigingen en later littekenweefsel ontstaan door het misbruik. Ook verkrampingen zoals vaginisme en extreem pijnlijke menstruatie met veel bloedverlies kunnen een direct gevolg zijn van het misbruik. Al met al een behoorlijk scala aan fysieke gevolgen die, door de angst en schaamte, vaak ook nog eens onbehandeld blijven

Een slachtoffer van seksueel misbruik heeft een verhoogd risico

Bij allerlei aandoeningen in de ‘intieme’ zone is er sprake van een verhoogd risico als gevolg van het op jonge leeftijd ‘seksueel actief zijn’. Verwaarloosde, niet of te laat gediagnosticeerde ziektes aan de geslachtsorganen zijn het gevolg. Seksueel misbruik is een misdaad die vaak een fysieke ravage in het lichaam en daarnaast zijn desastreuse sporen in de psyche van het kind achterlaat, soms met de dood tot gevolg.

Je verhaal delen is een moedige stap

Voor het naar buiten brengen van kennis, informatie en getuigenissen van seksueel misbruik is moed nodig. Het vertellen van je verhaal, het openbaar maken van wat jou is aangedaan kan helend werken. Door naar buiten te treden doorbreek je het taboe, haal je wat in het donker is gebeurd het licht in en overwin je de schaamte en schuldgevoelens. Dat is bewonderenswaardige stap.

Het wapen van de misbruiker is onwetendheid

Doordat steeds meer mensen hun verhaal gaan delen wordt duidelijk wat de effecten van seksueel misbruik zijn. De psychische én fysieke gevolgen, ook op de langere termijn. Dit berooft misbruikers van een belangrijk wapen: de onwetendheid. Als één persoon een verhaal doet, dan is de kans groot dat hij of zij onbegrip en ongeloof tegenkomt. Maar de actie van #metoo heeft eens te meer aangetoond: je bent niet alleen. Het overkomt meer mensen dan ons lief is en dat betekent dat je ook herkenning, erkenning en lotgenoten zult vinden. Daarmee ontketen je de kracht van samen sterk.

Mijn ervaring in het doorbreken van het zwijgen

Ik besluit dat ik niet langer mijn mond houd. Ik schrijf Helen van seksueel misbruik, om mijn kennis te delen en het taboe te doorbreken. Als gevolg verandert er veel in mijn leven. Ik sta niet meer alleen. Ik vind zelfs een deel van mijn familie terug. Vrienden en bekenden staan om mij heen en steunen mij, juist ook in de dingen die ik moeilijk vind.

Ik haal niet uit naar de man die mij misbruikt heeft. Ik zie geen heil in die strijd. Het heeft me moeite gekost om hem te vergeven. Om hem in al zijn menselijk falen te kunnen zien en daar niet mijn oordeel aan te hangen. Ik veroordeel wat hij heeft gedaan, niet wie hij is. Maar vooral: hij is niet langer belangrijk voor me.

Wat mij drijft is voorkómen en helen. Voorkómen door verhalen te vertellen uit mijn leven, zodat er inzicht komt in waarom seksueel misbruik zo’n afschuwelijke misdaad is. Helen door mijn verhaal te vertellen over hoe ik mijn verleden achter me heb kunnen laten. Helen door mensen via mijn boek en mijn coaching de weg te wijzen naar hun eigen pad van heling en verwerking.

Zoek jij hulp?

Hulp na seksueel misbruik is vaak lastig om te vinden. Hoe weet je op een therapeut ervaring heeft met deze problematiek? Daarom ben ik een nieuwe website begonnen en daar verzamel ik therapeuten en andere hulpverleners op die vanuit persoonlijke ervaring of affiniteit met seksueel misbruik hulp bieden. Je kunt gespecialiseerde hulp vinden in diverse soorten therapie: Hulpverlening na seksueel misbruik

Wil jij ook helen?

Begrijpen hoe seksueel misbruik werkt en welke langetermijneffecten er zijn kan een belangrijke eerste stap zijn. Het boek ‘Helen van seksueel misbruik. Het trauma voorbij!’ is daarvoor heel geschikt.

Bestel het boek hier

Zwangerschap na seksueel misbruik

Ben jij bang voor de gyneacoloog, maar wil je toch graag kinderen? Ben je zwanger of wil je dat worden? Dan raad ik je aan om het boek ‘Zwangerschap na seksueel misbruik’ te kopen, voor jezelf én voor je verloskundige. In het boek staan handige tips over hoe je jouw angsten bespreekbaar kunt maken en hoe je een ‘Eerste hulp kaart’ kunt maken voor alle zorgprofessionals rondom de zwangerschap.

Bestel zwangerschap na seksueel misbruik hier