“One may think we’re alright
But we need pills to sleep at night
We need lies to make it through the day
We’re not okay”
– Uit Pills van The Perishers

Wakker liggen

Mijn hoofd is leeg en ik krijg mijn blik niet los van een punt in de nacht dat er helemaal niet is. Ik ben op, intens moe. Toch lig ik wakker. Overdag kan ik mijn ogen niet open houden, maar zodra het donker is krijg ik ze niet meer dicht. Als een rusteloze deken liggen de leugens over me heen. Ze houden me wakker en geven me ’s nachts een onveilig gevoel dat zich overdag moeiteloos weet te vermommen als veiligheid.

Wegvluchten in leugens

Voor mijn gevoel lieg ik elke dag. Ik lieg dat ik me goed voel, ik doe alsof eten me geen moeite meer kost en ik verzwijg wat mijn zus bij me heeft gedaan, terwijl dat nog deel uit maakt van mijn dagelijks leven. Overal kom ik het tegen, want ik kan niet wegvluchten van hetgeen dat me er het meest aan doet herinneren: mijn lichaam. Ik heb het wel geprobeerd, met anorexia en zelfbeschadiging, maar dat bracht(/brengt) me dieper in de problemen en veroorzaakt meer leugens. Alhoewel dat meer naar de achtergrond verdwijnt, zijn leugens alsnog alles wat er overblijft en ik heb ze nodig.

Keuzes

Het is moeilijk om keer op keer degene te zien die me heeft misbruikt. Om de handen van toen gewone dingen te zien doen. Tegenover de meeste mensen in mijn omgeving zwijg ik erover, degene die het dichts bij me staan weten niet wat er is gebeurd. Dat maakt mijn dagelijks leven lastig. Het raakt me in alle lagen van mijn leven en ik kan het niet bij ze kwijt. Ze denken dat het goed met me gaat, maar van binnen sterf ik elke dag een beetje meer. Ik weet dat het mijn eigen keuze is en dat ik er ook voor kan kiezen om er niet meer over te zwijgen en te stoppen met liegen.

De steen op mijn maag

Leugens halen me naar beneden en houden me overeind. Zonder leugens kom ik de dag niet door, terwijl ze de nachten veel moeilijker maken. Soms wordt het me overdag ook teveel. Dan grijpen ze me bij de keel en gaan ze vervolgens als een steen op mijn maag liggen. En dan zou ik willen dat iemand begrijpt hoe onmogelijk het allemaal voelt en hoe moeilijk het is dat er geen oplossing is waar ik niemand, inclusief mezelf, mee kwets. Ik wil niemand pijn doen, maar met zwijgen heb ik mezelf het hardst. En toch zwijg ik, lieg ik verder. Elke dag.

Mijn waarheid

Ik hoop dat ik op een dag deze blog kan herschrijven en anders kan eindigen. Dat ik kan laten weten dat ik geen leugens meer vertel en dingen verzwijg, maar mijn waarheid laat horen. Een waarheid die binnenin me zit en af toe tussen de onwaarheden door gluurt. Hopend om gehoord te worden, maar nog te bang om zich te laten zien.

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker