Gierende zenuwen
Het is 6:45 uur. Net iets vroeger dan anders gaat de wekker af! Wakker ben ik al, daar heeft de spanning al voor gezorgd. Een opwindend gevoel van blijheid, omdat het na al die tijd ook “echt” van start gaat. Ik ga weten met wie ik op weg zal gaan. Eng en spannend tegelijkertijd.
‘Ja, het is echt’, realiseer ik me even later als een golf van misselijkheid me overvalt.
Twijfels
Terwijl ik me klaarmaak en de laatste spullen bij elkaar zoek, vraag ik me af waarom ik deze stap ook alweer wil zetten? Zal ik het wel kunnen? Contact maken met de anderen. Even voel ik spijt over de keuze die ik zelf gemaakt heb. Geen gedwongen keuze en een keuze echt voor mij. Ben ik dat wel waard, ga ik dat wel kunnen en bovenal hoor ik (zo vreemd en anders als ik mezelf beschouw) daar wel thuis?
Ik ga ervoor
Ik weet het niet goed, maar ergens zegt mijn buikgevoel ook dat het helemaal oké is. Dat ik ervoor moet gaan. En dus vertrek ik, goed voorbereid met reisplannen en GPS de drukte in. Iets wat ik anders probeer te vermijden. Gelukkig verloopt de reis vlot en dat valt al heel goed mee. Een lichte paniek, als ik niet kan parkeren waar ik had gepland, maar koelbloedigheid en de technische snufjes van deze tijd brengen me vlot naar een andere parkeerplek. De blauwe poorten, daar moet ik zijn!
Het eerste contact
Nog een laatste zucht, even goed in- en uitademen en daarna stap ik vol goede moed de dag tegemoet. Ik weet dat ik het op me af moet laten komen. Een stukje controle loslaten, iets waar ik het de laatste tijd moeilijk mee heb. Maar daar ga ik dan, naar binnen. Wat volgt is een heel hartelijke ontvangst! Het stelt me gelijk gerust. Ik ben welkom hier.
De zenuwen blijven gieren
Toch gieren de zenuwen en meteen ontstaat de eerste innerlijke strijd. Wat moet ik zeggen en wat wordt er van me verwacht? Ik hoor de vriendelijke vragen en voel me afsluiten en in stilte vervallen. Iets wat ik niet wil, maar het is te onbekend, te weinig vertrouwd. Korte en beleefde antwoorden volgen. Ik moet echter eerst even de tijd nemen om te wennen.
Later zal ik mij bedenken dat het helemaal anders had gekund. Achteraf vraag ik me af hoe die eerste indruk dan overkomt? Creëer ik door mijn korte antwoorden meteen al een onoverbrugbaar ravijn? Mijn zwijgen doet de openheid uit mijn houding verdwijnen. Zet ik mezelf daarmee op de achtergrond? Ik vermoed van wel, maar de spanning zorgt dat ik er niet anders mee om kan gaan.
Ik ben niet de enige
Eén voor één sijpelen ook de anderen binnen. Herken ik bij hen ook niet een vleugje spanning? Ik denk meteen van wel en dat stelt me eigenlijk een beetje gerust. We gaan het samen aan met eenzelfde ingesteldheid. Er hangt een sfeer van aangename nieuwsgierigheid en gezonde spanning.
Het begint
Net 10 uur gepasseerd en we beginnen eraan. Even een voorstelrondje en dan de eerste oefening. Schijnbaar is het een heel eenvoudige opdracht, maar al meteen geeft het me ook een aftasten en rondkijken van hoe de anderen ermee omgaan. Zo eenvoudig is het om een inkijk te geven in mijn leven. Meteen zonder dat ik de anderen ken. Ik krijg het benauwd, maar kan niet meteen plaatsen waarom. Ik moet mezelf kenbaar maken, mijn ik laten zien en dat is iets wat ik normaal helemaal niet doe. Ik verstop me achter anderen of geef de fakkel zo snel mogelijk door en dat gaat nu even niet. Ik kan niet anders dan het aangaan. Gelukkig hoefde ik niet de spits af te bijten, want dan was het helemaal misgegaan. Na enkele lotgenoten voel ik dat ik het wel aankan en waag mijn kans. Oef, dat ging goed.
De dag is nog lang
Er komt een lotgenoot aan de beurt die het niet zo goed afgaat. Meteen wordt ze opgevangen en doordat ik zie hoe dat gedaan wordt, voel ik me ook opgevangen. Ik voel de vertwijfeling op de moment dat ze steun nodig heeft. Wat moet ik doen? En wat kan ik doen om mezelf erbij te houden. De dag is nog lang … De begeleiders doen ademhalingsoefeningen met de groep. Die doen goed en zoals ik het ervaar zijn ze voor iedereen welkom. Voor mij wordt er daar ook een proces van herkenbaarheid op gang gebracht. Iedereen hier heeft worstelingen en de gedeelde kwetsbaarheid maakt het makkelijker om die ook een plaats te durven geven.
Levensverhalen
Daarna komen onze levensverhalen aan bod, op een manier waar we zelf invulling aan kunnen geven. Zelf bepalen wat ik meegeef en hoe. Niet zo simpel en ik realiseer me dat ook daar weer een verborgen stuk van mezelf ligt. Dus ik moet grenzen overwinnen, om toch een deeltje kenbaar te maken. De verhalen van de anderen doen me veel. Herkenbare en minder herkenbare stukken, maar bovenal levens waar ik bewondering voor heb. Dan slaat de twijfel weer toe. Mijn struggle voelt helemaal niet zo zwaar aan als die van anderen, en dan voel ik me zo ontredderd. Waarom ga ik onderuit? Zo erg is het toch ook weer niet wat er gebeurd is? Ik kan het helemaal niet goed hanteren, voel me zwak en oh, zo stom.
Schaamte speelt op
Schaamte speelt zijn rol, schaamte voor wie ik ben, wat mijn leven is. Probeer ik het daarom zo te verbergen? Zodat anderen geen oordeel over me kunnen vellen? Dat is waar ik bang voor ben, dat anderen me net zo zwak vinden als ikzelf.
Spiegels van de worstelingen
Opnieuw word ik overvallen door spiegels van mijn worstelingen. Levens die subtiel geraakt zijn door de invloeden van het misbruik. Ik herken het en vind het vooral erg voor de ander. Die pijnlijke confrontatie met hun onbeschermd zijn. Ik weet niet hoe ik erop moet reageren. Is het voldoende om gewoon te luisteren? Ik heb de indruk dat iedereen er een beetje stil van wordt. Veelvuldig passeren de momenten die flirten met de grenzen van mijn window of tolerance. Kan ik dit aan?
Op adem komen
Gelukkig keert de rust tijdens de middag weer wat terug. De voormiddag is al heel kortbij gekomen, maar ik ben ook heel tevreden met de manier waarop ik het heb overleefd. Geen blunders begaan, geen fluisteringen, stilvallen of hakkelen. Wat ik al durf meegeven, is me toch een beetje gelukt. Nu schijnt het zonnetje ook nog en is het genieten van een fijne wandeling in de mooie omgeving. Het is ook even nodig om plaats te maken voor stil bij elkaar zijn. Elk zijn verhaal en gedachten, maar toch ook samen, zonder al te veel woorden.
Namiddag is het heel wat ingewikkelder
In de namiddag komt de confrontatie met momenten van aandacht. Ik word uitgenodigd om mezelf in de schijnwerper te zetten, om gehoord te worden. Daar worstel ik mee, heel duidelijk en ik weet nog niet hoe ik er anders mee om kan gaan. De spanning stijgt meteen naar grote hoogten. Floep, alles wordt leeg. Ik weet niets meer uit te brengen en kan niet meer helder denken. Aangeven dat het te veel wordt en zo voor mezelf zorgen, lukt niet goed. Er zijn ervaringen die ik nog niet in woorden kan vatten. Daarvoor heb ik nog wat tijd nodig.
Nooit meer?
Terwijl ik naar huis rijd, maakt dit me het meest van streek. Mijn eerste gedacht is: ‘Dat wil ik niet meer, daar wil ik niet meer aan blootgesteld worden. Daar ben ik niet klaar voor.’ De meerwaarde van de weinige woorden die lotgenoten nodig hebben om je helemaal te begrijpen, komen even als boomerangs in mijn gezicht terug. Even maar. Want nu ben ik dankbaar voor de kans die ik kreeg om samen met lotgenoten te ontdekken dat er zoveel meer in het leven zit.
Krachtig verder zoals de naam van het traject al beloofde …
