Excuses van de dader

Als overlever van seksueel misbruik verlang je vaak naar excuses van de dader. Je wilt zo graag horen dat hij beseft hoeveel leed hij heeft berokkend, en dat het hem spijt. Maar al te vaak blijven die excuses uit, of zijn ze niet gemeend. Dan blijf je achter met een leeg gevoel.

Brief aan de dader

Een van de onderdelen van mijn therapie is het schrijven van een brief aan de dader. De bedoeling is dat ik alles opschrijf wat ik tegen hem wil zeggen, hoe boos ik ben, hoe mijn leven ‘verneukt’ is. Welke invloed de volgende opmerkingen op mij hebben gehad (trigger waarschuwing!):

• ‘je vertelt zeker tegen iedereen dat ik een pedofiel ben’
• ‘je bent een leugenaar’
• ‘Kom je dit keer met een fatsoenlijke kerel thuis?’
• ‘jij komt toch niet verder dan een flatje’
• ‘jij hebt zo’n lekkere ‘tieten en kut’, ik wilde dat je moeder die had’
• ‘je moeder vindt dat ik teveel met jou bezig ben en dat is jouw schuld’
• ‘ik smijt je moeder het verpleeghuis in, dan kun je bij mij komen wonen, je bent mijn ideale vrouw’

Ik schrijf de brief en leg hem ook weer een aantal keer weg. Het is mijn vader, mag ik wel zo boos zijn en tegen hem praten? Ik ben loyaler aan hem dan aan mijzelf. Ik schrijf nog een stukje en leg hem weer weg.

De brief versturen?

Het doel is de brief te versturen, maar ik durf het niet. Ik ken mijn vader en hij gaat steun zoeken en mensen die brief laten lezen. Dan gaat het dus bij meer mensen onder de ogen komen. Ik durf het echt niet.

Perspectief Herstelbemiddeling

Ik vraag aan mijn behandelaars of ze met mij in gesprek willen gaan met mijn vader. Ze weigeren. Ik ontdek zelfstandig dat er een instantie is die ‘Perspectief herstelbemiddeling’ heet: zij bemiddelen in contact tussen dader en slachtoffer. Dat lijkt me wel iets, dus ik meld me aan. Ik krijg een gesprek en opties voor hoe een en ander opgepakt kan worden, bijvoorbeeld een brief of een videoboodschap. Ze nemen ook contact op met de andere partij. Dat laatste is heel spannend voor mij, maar ergens wil ik de relatie rechtzetten, niet het buitengesloten kind zijn.

Geweigerd

De bemiddelaar komt terug: mijn vader-dader heeft het gesprek geweigerd. Hij wil wel praten, maar dan met mij alleen. Ik mag niet roken, want hij is gestopt, en zo stelt hij nog een aantal voorwaarden en eisen. Ik besluit hier niet mee verder te gaan, want ik ken het machtsspel dat hij hiermee speelt maar al te goed.

Zelf in gesprek gaan

Na een poos en hele hevige angstaanvallen en angst als ik iemand zie lopen die het postuur heeft van mijn dader, besluit ik zelf de confrontatie aan te gaan. Met kloppend hart en zwetende oksels ga ik naar het huis van mijn vader en ik bel aan. Ik word onthaald als de verloren dochter en mag mee eten. Ik voel verwarring.

Ik probeer het onderwerp in te brengen

Ik probeer onderwerpen aan te snijden: zo praat ik over de mishandeling door mijn vader en dat ik nog altijd mank loop. Hij zegt niets. Ik praat over andere dingen, zoals hoe mijn vader met mijn moeder omging. Hij zegt niets. Hij gaat met de hond van zijn nieuwe vriendin lopen (die hij 3 maanden na het overlijden van mijn moeder had) en zij vertelt me dat hij zich als een tiran tegen haar gedraagt en dat ze in het verleden slachtoffers is geweest van seksueel misbruik door haar ex-partner. Ik vertel haar dat het mij ook is overkomen, maar dan door mijn vader. Ze neemt me serieus. Toch durf ik het nog altijd niet op tafel te leggen als mijn vader erbij is.

Bang en stoer

Als hij terugkomt, ben ik uitgeput en ineens heel bang voor wat ik allemaal heb verteld. Ik wil naar huis, en zeg stoerder dan ik me voel, dat het wel op zijn plaats is als hij op zijn minst sorry zou zeggen voor de mishandeling en dat mijn voet nog altijd zo pijn doet.

Sorry dan

Hij mompelt ‘sorry dan’, en het voelt niet echt. Hij gaat met me naar de winkel en koopt een plant voor me en ergens in mij is er een sprankje hoop dat dit een begin is. Hij zegt nog dat ik nog spullen kan halen uit de garage, daar staat nog van alles, als ik iets kan gebruiken. Ik ben zo bang voor hem en ik wil ook zo graag mijn vader weer in hem zien. En die zie ik nu heel even. Een dag later krijg ik een bericht van mijn zus: waar ik wel niet mee bezig ben om te vertellen over de relatie tussen pap en mam tegen de nieuwe vriendin. Ik krijg buikpijn en denk: ik heb het verkeerd gedaan.

Vaderdag

Ik stuur even daarna mijn vader met vaderdag een whatsapp bericht en hij reageert niet. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb het weer verkeerd gedaan. Alweer. Ik heb zoveel pogingen gedaan voor contactherstel, om dingen bespreekbaar te maken, maar het pakt niet goed uit.

Nog altijd niet bespreekbaar

Mijn zus en mijn kinderen weten nog altijd niet dat ik herinneringen heb gekregen aan seksueel misbruik door mijn vader. Ik weet ook niet hoe ik het ze moet vertellen. Eerst vonden de experts mijn kinderen te jong. Nu heb ik, door alles wat er is gebeurd, nog nauwelijks contact met hen. Mijn oudste geeft aan dat hij niets wil weten en mensen wil onthouden, zoals hij ze kent.

Opnieuw perspectief herstelbemiddeling

Ik vraag opnieuw een gesprek aan met Perspectief Herstelbemiddeling om mijn zus en kinderen in te lichten over mijn herinneringen. Ze staan ervoor open en komen langs.

Nadenkend over een gesprek

Wat zou een goede timing zijn en plaats? Ik woon in Limburg, de kinderen in Zeeland. Mijn zoon heeft stage in het buitenland, liefdesverdriet. Dit is niet het goede moment. Het is bovendien mijn trauma respons om altijd rekening te houden met de gevoelens van een ander. Ik stel het gesprek uit en ik denk dat het uiteindelijk tot afstel zal komen. De angst dat ik niet geloofd wordt, dat ik nog dieper uit de familie wordt verstoten (ik word nu al niet meer uitgenodigd op verjaardagen en met kerst) is heel groot.

Het beetje contact dat ik met mijn zoon heb is heel waardevol voor me en ik bouw voorzichtig contact op met mijn zus.

Dan maar geen excuses?

Echte excuses verwacht ik niet meer. Of ik nog een keer de moed kan opbrengen om te praten over mijn herinneringen zelfs met mijn kinderen? Ik weet het niet. Wat als mijn kinderen net zo reageren als de anderen? Vol beschuldigingen en victimblaming? Of dat ze zich dat niet kunnen voorstellen?

Verscheurd

Ik wissel tussen tegen iedereen willen schreeuwen over het seksueel misbruik en opnieuw zwijgen. Soms vind ik mezelf dapper, maar even zo vaak vind ik mezelf een watje en scheld ik op mezelf dat ik in een slachtofferrol zit. Het blijft pijn doen. Elke keer als er weer een verjaardag is waar mijn vader wel is uitgenodigd en ik niet, voel ik me afgewezen en verdrietig. Ik heb toch niets verkeerds gedaan. Het voelt als een tweede natuur om mezelf overal de schuld van te geven. Ik zou zo graag de tijd willen terugdraaien naar voordat de herinneringen naar boven kwamen en ik een gezinsmens, familiemens, een spring in het veld was met veel vrienden en familie, geliefd en omringd door hen.

Een schril contrast met nu: alleen en geïsoleerd.

Mijn aandeel?

Het onderscheid tussen mijn aandeel en dat van de ander is vaag. Het is toch nog het makkelijkste om mezelf te beschuldigen, bovendien doen anderen dat ook constant. Ik dacht dat ik dapper was, maar misschien ben ik gewoon een lafaard. De verwarring over het wel of niet contact willen met mijn vader, want hij was ook lief, blijft me bezig houden.

Innerlijk klein meisje

Of misschien zit er wel een klein meisje in mij, die steun en liefde van mij nodig heeft, ook zonder excuses en gesprekken. Misschien mag ik andere bronnen van steun zoeken en vinden.