Slachtofferhulp en Schadefonds geweldsmisdrijven

Ook al ben ik jaren werkzaam geweest in de Geestelijke Gezondheidszorg, van het bestaan van meerdere instanties ben ik niet op de hoogte. Ik ken slachtofferhulp, maar van het Schadefonds Geweldsmisdrijven werd ik me nu pas bewust, door te Googlen en zelf onderzoek te doen. Ik besluit om een aanvraag te doen.

Aanvraag Schadefonds Geweldsmisdrijven

Aangezien ik overlever ben van diverse vormen van seksueel geweld, lijkt het me een goed idee om een aanvraag te doen bij het Schadefonds geweldsmisdrijven. Met knikkende knieën doe ik een aanvraag en dat gaat niet zonder slag of stoot. Het is een overheidssite, dus kom ik erachter dat dat alleen via Chrome als browser kan. Al met al een heel gedoe om een aanvraag te doen, ook al omdat mijn digitale vaardigheden zijn afgenomen ten gevolge van een getraumatiseerd brein.

De aanvraag zelf

Ik rakel mijn hele verhaal opnieuw op en schrijf alles zo goed mogelijk uit, want mijn herinneringen zijn niet altijd even samenhangend. Traumatische herinneringen zijn immers anders dan gewone herinneringen. Mijn ‘zaak’ wordt opgepakt. Ze vragen later om bewijs en dan komt het moeilijke gedeelte: zoeken of en zoja waar er bewijs is.

Personeelsdossier incompleet

Ik heb op mijn werk een stalking meegemaakt. Bij navraag blijkt dat mijn werkgever er niets over heeft opgeschreven in het personeelsdossier. Ik voel mij verdrietig dat ik dit niet kan aantonen.

Dossier psychiatrisch hostel incompleet

Ik ben in het psychiatrisch hostel, waar ik een jaar woon, aangerand. Ik spit mijn hele dossier door en ik vind nergens een aantekening dat ik dit verteld heb. Kennelijk was het niet belangrijk genoeg om in het dossier te zetten? Ik voel weer verdriet dat ik dit niet kan aantonen.

Gepest

Ik ben gepest, maar dat kan ik al helemaal niet meer aantonen, want dat is jaren geleden. Indertijd werd het door school ook niet bepaald serieus genomen. Hier ga ik maar niet eens achteraan.

Aangerand en mishandeld

Ik ben aangerand en mishandeld door mijn vader. Dít kan ik aantonen: ik appte indertijd een vriendin en een kennis dat mijn voet blauw is, door trappen van mijn vader. Deze kennis is ook getuige van seksueel grensoverschrijdend gedrag en opmerkingen. Hij en die vriendin schrijven een verklaring over de mishandeling door mijn vader.

Seksueel misbruikt

In mijn jeugd ben ik ook seksueel misbruikt door mijn vader. Maar ja, hoe toon ik dat aan? Bovendien heeft de politie iets gezegd over verjaring (al is dat met de nieuwe Zedenwet nu anders). Tegenwoordig verjaart het niet meer, maar mijn feiten zijn van voor de wetswijzigingen.

Afwachten

Vol spanning wacht ik af wat de uitkomst van de aanvraag bij het Schadefonds Geweldsmisdrijven zal zijn. Ik ben getriggerd door alles wat omhoog is gekomen. De aanvraag doen en de bewijzen verzamelen kost ontzettend veel energie. En dan komt de uitslag: ik hoor dat mijn aanvraag is afgewezen. Ik heb financiële problemen door alles wat ik heb meegemaakt en nauwelijks geld om meubels te kopen, dus een beetje financiële ruimte zou heel welkom zijn.

Slachtofferhulp helpt met bezwaar

Ik overleg met slachtofferhulp en ik krijg een medewerker toegewezen om me te helpen bij het maken van bezwaar. Samen puzzelen we op hoe we een en ander anders kunnen formuleren. De medewerker geeft aan dat hij wel mee kan naar Den Haag, mocht ik opgeroepen worden, maar dat hij niemand mee mag nemen in zijn auto. Ik heb op dat moment geen auto en ik heb uitvalsverschijnselen als gevolg van trauma. Ik voel dat ik dit niet alleen kan en met het Openbaar Vervoer reizen overzie ik niet.

Een kennis gaat mee naar Den Haag

Dan komt bericht dat ik naar Den Haag mag komen om een en ander toe te lichten. Ik vraag een kennis om met me mee te gaan en we gaan met de trein. Het eerste stuk moet ik alleen reizen. Trillend van angst en spanning neem ik de bus naar het station en daar de trein: ik overzie niet hoe alles tegenwoordig werkt met Arriva en NS en een NS app. De laatste keer dat ik met een trein ging, waren er nog treinkaartjes. Door hulp te vragen op het station lukt het me, al gaat het huilend. In Roermond stapt mijn kennis in.

Zenuwachtig

In Den Haag moeten we even zoeken hoe we moeten lopen en ik ben heel gespannen door de reis en zenuwachtig voor het gesprek. Ook ben ik boos op mijzelf dat ik niet met de trein kan reizen, dat heb ik vroeger jaren gedaan. Dat helpt niet, dat weet ik, maar ook dat is een gevolg van mijn trauma. Ik geef mezelf vaak de schuld van dingen waar ik niets aan kan doen.

We komen langs de regeringsgebouwen en ik maak er foto’s van.

Een emotioneel gesprek

Als we eenmaal bij het imposante gebouw, waar het schadefonds geweldsmisdrijven is gevestigd, aankomen, moeten we door een detectiepoortje en alles in een kluis leggen. Er zitten twee vrouwen tegenover me. Wat volgt is een emotioneel en prettig gesprek. Een jurist en haar medewerker zitten tegenover me. Ik hou het niet droog, vertel alles en ik voel me gehoord en begrepen. Waar nodig vult mijn kennis me aan. Ze gaan hun best voor me doen. Het probleem is dat het schadefonds uitspraak moet doen over of iets strafbaar is of niet. Daar hebben ze bewijs voor nodig. Ik zoek en vind nog een appje, ze vragen of ik ze dat wil toesturen.

Weer wachten

Uitgeput gaan we naar huis. Ik ben dankbaar dat mijn kennis me heeft begeleid. Ik voel me leeg, uitgeput en huilerig. Alles is opgerakeld en tegelijkertijd voel ik me gehoord en begrepen. Nu is het afwachten, wat voor een besluit ze nemen.

Het verlossende woord

Na een aantal weken krijg ik mail dat er een activiteit is in het portaal van het Schadefonds. Met trillende vingers open ik het bericht en dan staat er: toegekend. Huilend lees ik verder.

Strafbare feiten

Het Schadefonds vermeldt alles wat mij is overkomen en geeft aan dat ik het meeste helaas niet heb kunnen bewijzen. Ze schrijven dat ze het spijtig vinden dat ik meerdere strafbare feiten heb meegemaakt en dat ze wensen dat ze daar ook een uitkering voor kunnen geven.

Bewezen strafbare feiten

Ze schrijven dat ze aanranding en mishandeling door mijn vader bewezen achten en dat ik een schadebedrag krijg van 2500 euro. Ook schrijven ze dat dit weinig is voor het leed, maar dat ze hopen dat ik door hun bedrag erkenning krijg voor tenminste een deel van wat mij is aangedaan. Ze schrijven dat ik de brief goed moet bewaren en kan laten lezen aan dierbaren, zodat ik kan aantonen dat er in ieder geval één instantie is die me erkend heeft en serieus heeft genomen.

Een brief om te koesteren

Tot nu toe heb ik de brief van het schadefonds geweldsmisdrijven nog aan niemand laten lezen. Ik ben zoveel onbegrip tegengekomen, dat de angst opnieuw niet serieus te worden genomen nog te groot is. Maar ik bewaar hem goed, want die erkenning door hen is er wel degelijk.