Haar voeten raken het gras en ze voelt de sprietjes tussen haar tenen. Aanwezig, maar subtiel. Voorzichtig zet ze haar ene voet voor de andere en langzaam komt ze in beweging. Met lege stappen ontwijkt ze de madeliefjes die tussen de grassprieten door steken. Haar voetsporen zijn nauwelijks te zien, verborgen voor wie de ogen opent. Het meisje loopt altijd alsof ze er eigenlijk niet is. Als niemand haar ziet is ze veilig. Alleen dan brengt haar pijn haar niet in gevaar.

De wereld verdwijnt

Haar leven verdwijnt langzaam in een wereld die niet bestaat. Het gras is geen gras, de madeliefjes geen bloemen. In plaats daarvan snijden scherpe stenen in haar voeten. Ze zijn heet, maar ze voelt het niet. Haar lege stappen laten de stenen niet knarsen, maar lijken juist geluid te dempen. Verborgen in het zicht vervolgt het meisje haar weg, onopgemerkt. Niets verraadt dat ze ergens is.

Vergeten

Het regent, maar de druppels lijken haar te ontwijken. De kille wind fluistert haar woorden toe. Ze luistert naar hoe die nooit gesproken woorden zinnen vormen die ze niet wilt horen. In de woordenstroom zoekt het meisje naar iemand die haar wel hoort. Ze buigt haar hoofd en wacht, maar ze is al vergeten voordat ze bestond.

Verloren

Ze gaat op in wat er nooit is geweest. Waar haar voetsporen eerst niet te zien waren, groeit het gras daar nu hoger dan ernaast. Verbaasd kijkt ze naar handen, waar ooit vingers zaten is nu een leegte. Haar ogen veranderen in vliegjes in een zwerm, haar haren in takken in de wind. Het meisje dat er ook nog was, maar nooit meer werd gevonden.

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker