Helen na sexueel misbruik
Er is meer dan een jaar verstreken na het schrijven van mijn laatste blog. Ik beschouwde de blogs als een afronding van mijn helingsproces. Daarna zou ik verder gaan met mijn gewone leven.
En inderdaad: het afgelopen jaar werd ik niet meer getriggerd door mijn verleden. Ik ervaar mijn leven als steeds lichter en gemakkelijker. Alsof de zwaarte van mij afgegleden is.
De liefde stroomt
De liefde voor mijn vrouw gaat steeds meer stromen. Ik krijg meer oog voor haar en haar behoeften. Toen ze ziek werd, kon ik haar onvoorwaardelijk steunen. En nu ze weer beter is, ben ik daar oprecht blij om.
Nieuwe ontdekkingen
Ik ontdek nieuwe gebieden in mijzelf, die ik nooit gedacht had te zullen betreden op mijn leeftijd (ik ben inmiddels 68). Zo is mijn creativiteit wakker geworden: ik maak kleurrijke karikaturen en vrolijke bomen, die tot mijn verrassing ook andere mensen vrolijk maken. Door te timmeren ontdek ik, dat ik helemaal niet zo onhandig ben als ik dacht.
Zelfs mijn stem, die altijd zacht en gespannen was, komt vrij. Dit ontdek ik als ik in een mantra-groepje ga zingen. Komende vrijdag krijg ik mijn eerste zangles: een nooit verwachte mijlpaal.
Mijn contacten veranderen
Langzaam word ik weerbaarder tegenover mensen die, met hun verwachtingen, oordelen, agressie, over mijn grens heen gaan. Ik ben graag in het gezelschap van mensen, die aan zichzelf genoeg hebben, die het goed hebben met zichzelf.
Ik ervaar heel duidelijk: door de pijn heengaan is ploeteren, maar helen gaat vanzelf. Ik verzin de volgende stap niet, maar ik luister wel goed naar wat zich aandient en ik grijp de kans als hij langskomt. Het schrijven van deze blog is voor mij een voorbeeld van zo’n plotselinge kans.
Gaat nu alles van een leien dakje?
Veel dingen gaan nu moeiteloos, van een leien dakje, maar niet alles. Ik worstel nog steeds met mijn seksualiteit. Intiem zijn lukt wel, maar mijn lust zit nog in mij gevangen. Het is zeker geen ijsklont meer, maar het is ook nog lang niet vloeibaar. Daarom kan ik nog niet genieten van mijn lust en het ook niet delen met mijn vrouw. Ik doe wel kleine stapjes, maar het gaat zo tergend langzaam. Dat vind ik moeilijk.
Een onthullende ervaring
Vorige week had ik in mijn schrijfclubje een onthullende ervaring. De opdracht was, om te proberen, je jeugd in beelden te beschrijven. Bij mij kwam er maar één zin: “de knikker in de zak van mijn korte broek werd een kastanje in de zak van mijn lange broek”. Een mooie zin, maar ook heel neutraal. Ik kreeg wel beelden: een rietstengel, die steeds verder boog onder het gewicht van mijn niet gewenst zijn, mijn verwaarlozing, mijn misbruik, mijn gepest worden en niet serieus genomen worden, mijn isolement. En de louteringsberg, waar ik met zo veel moeite en met de hulp van vele handen overheen gezwoegd ben.
Ook het lichte mag er zijn
Wat ik niet kreeg waren warme, lichte beelden, hoe ik ook probeerde. Ik voelde me diep gefrustreerd. Die zware beelden, ik wil ze echt niet meer. Dus ben ik nu op zoek naar lichte beelden uit mijn jeugd en ik vind er vele. Niet uit de eerste twee jaar na mijn misbruik, maar wel daarvoor en daarna. Ik voel, dat ik daar verhalen over wil schrijven: warme lichte verhaaltjes. Om de balans tussen licht en zwaar te herstellen. Het zware is er, maar er moet ook ruimte zijn voor het lichte, want dat is er net zo goed.
Harry
Vertel ook jouw verhaal
Heb jij ook een verhaal om te delen? Wil jij leren hoe je jouw verhaal op een goede manier onder de aandacht brengt? Geef je op voor de cursus ‘Bloggen over seksueel misbruik’
