Na #metoo hebben we nu #whyIdidntreport

Metoo ging de wereld over, waardoor het eindelijk in de huiskamers terechtkwam. Waar in het verleden Corinne Dettmeijer, de Nationaal Rapporteur vertelde ‘seksueel misbruik gebeurt bij ongeveer 1 op de 4 meisjes en 1 op de 6 jongens’, horen we nu de verhalen. De slachtoffers krijgen een stem en een gezicht.

#Waaromikgeenaangiftedeed

Mede dankzij de inspanningen van Corinne Dettmeijer zijn we verlost van de verjaringstermijn voor ernstige zedenmisdrijven, waar seksueel misbruik van een minderjarig kind onder valt. Voor mij persoonlijk was die verjaringstermijn een deel van de reden dat ik geen aangifte deed. Tegen de tijd dat ik coherent kon spreken over wat er was gebeurd, was mijn zaak verjaard. Spreken over wie mij heeft misbruikt kan ik niet, omdat hij dan wél een zaak heeft tegen mij. Inmiddels is hij ook niet meer belangrijk in mijn leven.

#whyIdidntreport #waaromikgeenaangiftedeed

Analisten gaan waarschijnlijk (hopelijk) research doen over wat de verschillende redenen zijn, waarom mensen geen aangifte of melding hebben gedaan. Daarmee halen ze het verhaal eruit en worden het straks weer cijfertjes. Maar we zijn geen cijfers, elk van ons heeft een eigen verhaal.

Om onze eigen stem te laten horen

De redenen om geen aangifte te doen, van zo’n 50 willekeurige tweets dus, in hun eigen woorden (vertaald uit het Engels).

#whyIdidntreport #waaromikgeenaangiftedeed

• Hij was mijn vriendje en mijn familie zei dat ik het niet moest doen, want mensen zouden wat van me gaan denken.
• Ik weet niet of ik er sterk genoeg voor ben. Ik weet niet hoe dat proces eruit ziet voor mij.
• Ik was vijftien en hij was mijn vriendje.
• Omdat ik dronken was en te jong. Het was makkelijker om net te doen alsof het niet gebeurd was.
• Omdat toen ik het een vriendin vertelde, ze mij zei dat het was omdat ik een slet ben en het zelf uitgelokt had.
• Mensen noemden mij een leugenaar en zeiden dat ik het voor de aandacht deed.
• Mijn verkrachter was jonger dan ik en ik dacht dat mensen zouden denken dat hij er niet toe in staat zou zijn.
• Het eerste wat ze mij vroegen in het ziekenhuis was hoeveel ik gedronken had.
• Ik leerde online een man kennen toen ik veertien was. Hij ontmaagde mij en ik schaamde me. Hij was zevenentwintig. Ik schaamde me tot ik dertig was…
• Ik besefte niet dat het verkrachting was tot jaren later. Tegen de tijd dat ik het me realiseerde waren er jaren voorbijgegaan.
• Ik vertelde het een pastoor die me zei: ‘We weten allebei dat je dit zelf gewild hebt’. Pastoors weten het beter, dacht ik. Ik internaliseerde het.
• Omdat de jongens verhuisd waren en ik dacht dat niemand me zou geloven.
• Ik was zestien en bang. Ik had gedronken en ik gaf mezelf de schuld omdat ik mezelf in die situatie had gebracht.
• Ik was bang voor wat hij zou doen, als hij erachter kwam dat ik hem aangegeven had.
• Ik was heel jong en dacht dat mijn moeder zou zeggen dat het mijn eigen schuld was.
• Omdat mijn vader me had gewaarschuwd voor hem.
• Omdat mijn vader zij dat we niet met mensen mochten praten over wat er bij ons thuis gebeurde.
• Omdat ik acht was en mijn ouders me al hadden gewaarschuwd dat ik te veel loog. Ik wist dat ze me niet zouden geloven. Het was immers geen ‘echte’ seks.
• Ik had niet het gevoel dat het erg genoeg was, omdat het nooit tot een verkrachting kwam.
• Ik was nog maar een kind en ik was doodsbang dat mijn vader hem zou vermoorden.
• Omdat ik dronken was en dacht dat het mijn eigen schuld was. Ik denk dat ik gedrogeerd was, ik weet niet wie het heeft gedaan. Ik heb nooit iemand iets verteld.
• Ik had een leidende rol in het leger en ik wilde niet gezien worden als zwak of geseksualiseerd worden.
• Het was eerst met instemming. Hij was ouder dan ik was. Het was niet zo gewelddadig als de meeste verkrachtingen zijn. Ik was dronken.
• Ik was negentien, hij was getrouwd en ik wilde zijn vrouw en zijn hele familie niet kwetsen door het te melden.
• Ik dacht dat ik van hem hield.
• Omdat ik dronken was, strip poker speelde en we collega’s waren. Het zag er niet goed uit.
• Ik studeerde en ik wist niet hoe ik dat zou kunnen doen zonder dat het alles waar ik zo hard voor gewerkt had zou ruïneren.
• Ik ben opgevoed met het idee dat het altijd de fout van de vrouw is, dus ik gaf mezelf de schuld
• Omdat mijn ouders zouden denken dat ik het verzon om aandacht te krijgen, omdat het hun broer was.
• Hij was mijn man en bij de politie.
• Nadat mijn geschreeuw door hen genegeerd werd, verloor ik voor mijn gevoel mijn stem. Ik praatte daarna niet veel meer.
• Ik was een onschuldig kind die te bang was.
• Omdat het mijn broer was.
• Ik gaf mezelf de schuld dat het gebeurd was. Ik schaamde me en was bang.
• Ik was bang dat niemand me zou geloven en ik was bang dat hij me nog meer pijn zou doen dan hij al had gedaan.
• Ik wil niet dat mijn moeder er ooit achter komt, ze zou het niet aankunnen.
• Hij was mijn vriend en ik was doodsbang.
• Ik heb aangifte gedaan. Er is niets mee gebeurd.
• Wie zou me geloven? Hij was nog maar negen.
• Omdat ik het toen niet begreep en omdat het nu te laat is.
• Ik was te bang voor zijn wraak, die nog traumatischer zou zijn.
• Omdat hij mijn broer is.
• Ik was verward en had een gebroken hart. Ik was in de rouw en hij maakte daar misbruik van.
• Omdat ik nog maar zeven jaar was en hij me ervan overtuigde dat het mijn schuld was.
• Ik had het gevoel dat ik hen het verkeerde idee had gegeven.
• Ik was vijf en hij zei dat hij me zou vermoorden.
• Omdat ik dacht dat ik het gemakkelijk zou vergeten. Ik wist niet dat zijn acties absoluut niet okay waren.
• Omdat ik bang was. Hij had me in zijn macht en dreigde me te vermoorden. Ik was bang wat mijn familie zou denken (zij zijn niet zo open). Ik was bang van elke man en dat ben ik nog steeds. Ik ben bang dat mijn herbelevingen erger worden als ik aangifte ga doen.
• Omdat hij mijn stiefvader is.
• Ik was vijftien en wist niet eens hoe. Ik dacht omdat hij mijn vriendje was, dat het geen seksueel geweld kon zijn.
• Ik wist niet dat wat er gebeurd was, verkrachting was.
• Het was de vader van mijn beste vriendin. Zij had kanker. Ik wilde haar vader niet van haar afnemen omdat ze zo ziek was.
• Ik gaf mezelf de schuld en was bang dat ze me voor leugenaar zouden uitmaken.
• Ik was tien en hij was mijn broer. Ik was het zwarte schaap en kreeg altijd de schuld van de dingen die hij deed.
• Omdat het een maand duurde voordat ik zelfs voor mezelf kon accepteren dat mijn grootste angst waar was geworden.
• Ik was beschaamd omdat ik op deze manier mijn maagdelijkheid verloor.
• Er waren illegale drugs in het spel. Ik dacht dat ik het gezag over mijn kinderen zou verliezen.
• Ik had niet het gevoel dat het erg genoeg was, omdat het nooit tot een verkrachting kwam.
• Ik schaamde me. Ik was bang dat niemand me zou geloven. Ik wilde vergeten dat het gebeurd was.

Heb jij aangifte gedaan?

Heb jij, net als de vijftig mensen hierboven, redenen waarom je het niet hebt verteld? Het is belangrijk dat je weet dat het jouw keuze is. Jij mag bepalen of je wel of niet aangifte doet. Ernstige misdaden verjaren niet en dat geldt sinds 2013 ook voor zedenmisdrijven. Neem de tijd. Zorg goed voor jezelf. Bedenk of je het wilt of niet. Of je het aankunt of niet. Of je het nu wilt doen of misschien later.

Bedenk ook waarom je aangifte doet: Wil je wraak? Zoek je gerechtigheid? Genoegdoening? Wil je voorkomen dat de dader het bij anderen doet? Alle motivaties om het wel of niet te doen zijn goed. Het belangrijkste is dat je de beste koers voor jou kiest.