Gastblog Inez: In een ballon gevangen, deel 2

In een ballon gevangen, deel 2

Toen het tot me doordrong dat ik misbruikt was, zette dat een ketting aan gebeurtenissen in gang. Bij belangrijke dingen die in mijn leven gebeurden, had ik vaak het idee alsof ik niet ‘in het plaatje paste.’ Het was alsof ik buiten de ballon stond en keek hoe deze zijn beweging aanpaste op de beweging van de wind. Tot het misbruik doordrong en dat gebeurde heel sluipend. Een vriendin zei tegen mij: ”je bent mishandeld” Dat klonk heftig en, ploep, ik was weer naar die ballon aan het kijken en bagatelliseerde, ach joh het is allemaal niet zo erg. En toch… het drong steeds meer tot mij door.

Ik ben een vrolijk kind…

Ik ben een heel vrolijk kind, ik zing veel en ben erg actief, rennen, bomen klimmen, crossen op de crossbaan. Maar er is een dreiging en die dreiging wordt steeds groter. Mijn leven wordt steeds complexer. Een kleine ballon gevangen in een orkaan.

Bang van mijn vader

Klein ben ik nog, erg klein, ik ben een jaar of drie. Mijn moeder is een veilige haven, mijn vader een woelige zee. Ik snap hem niet. Als ik denk dat ik goed mijn best doe en aan zijn eisen voldoe, dan blijkt steeds dat ik het helemaal verkeerd heb ingeschat. Kijk pap, hoe keurig ik met mes en vork eet, dat vind jij toch altijd zo belangrijk? Ach wat ben je boos, want ik houd mijn mes verkeerd om. En ploep daar ga ik, opeens sta ik weer buiten de ballon. Het maakt me zo bang.

Ik ben klein en dom

In zijn bijzijn voel ik me klein en dom. Soms is hij zo lief en soms bikkelhard en ik kan niet voorzien wanneer hij in welke stemming is. In zijn aanwezigheid voel ik onrust. Hij heeft nooit echt aandacht voor mij, het gaat allemaal vooral om hemzelf.

Verzuipen in zijn zelfmedelijden

Ik ben diep onder de indruk als hij verzuipt in zijn zelfmedelijden, elke keer ga ik mee, kopje onder. Ik heb nog helemaal niet geleerd om te zwemmen.

Zijn tranen lijken oeverloos, een verdriet niet te overzien. Zijn ziektes lijken vreselijk, zijn eis om aandacht verpletterend. Ik kan alleen maar meedansen op zijn grillen en stemmingen als ballonnetje van drie.

Ziek, en op van de zenuwen

Ik ben ziek. Ik heb hoge koorts en voel me misselijk. Mijn vader torent boven mij uit en dondert dat ik mijn bord leeg moet eten. Ik kan het niet, ben te ziek. Met veel moeite weet ik uiteindelijk alles naar binnen te proppen. Het komt er even hard weer uit. Laaiend is hij: “Hoe waag ik het niet te luisteren naar hem.” Het is vrijdagavond en ik mag niet op blijven van hem. Mijn moeder steekt daar een stokje voor en samen kijken wij beneden tv. Mijn vader boos op zolder, de spanning voelbaar in huis….. angst voor wat er zou gebeuren.

Geestelijke druk

Vooral de psychische druk en het manipuleren zijn zo zwaar. Ik ben constant op mijn hoede. Vraag me constant af of ik het juiste gedrag vertoon. Een vrolijk dansend ballonnetje verandert langzaam, gedurende jaren, in een ballon die de weg kwijt is, stuurloos, langzaam leeglopend. Ik word maar voortgestuwd zonder zelf de juiste koers te bepalen.

Ik word door de buitenwereld nu gezien als een sterke vrouw die precies weet wat ze wil. In werkelijkheid doe ik altijd precies wat er van mij verwacht wordt en binnen die context stel ik doelen, zonder te bedenken wat ik zelf wil.

Verraden door mijn lijf

In die periode beginnen zijn handtastelijkheden. Eerst kietelen terwijl ik het niet leuk vind. Hoe vertel ik hem dat ik niet gekieteld wil worden, terwijl ik wel lach, omdat ik er niet tegen kan? Ik snap het niet. Mijn nee is geen nee en mijn lijf doet niet wat ik wil. Ik vind het niet leuk en toch moet ik lachen. Hoe kan mijn lijf me dit aandoen? Zijn handtastelijkheden gaan steeds verder, ik durf het me niet te herinneren, wat er allemaal gebeurt.

Ik wil lief gevonden worden

Lief zegt hij, dat hij zo van mij houdt en dat ik zo bijzonder ben. Als ik dan gezellig bij hem kom zitten, valt hij soms ontzettend uit, en ik………. ik ben klein en wil zo graag lief gevonden worden.

Mijn geest verraadt me, ik ben in de war

Ook mijn geest verraadt me, alle nare voorvallen worden vervormd, alles is mijn schuld. Als ik me maar goed gedraag, dan is het allemaal niet nodig. Ik geloof het en dwing mezelf om mijn uiterste best te doen. En inderdaad ik wen eraan en pas mijn verhaal zo aan dat het mijn schuld is. Ik weet niet meer waar mijn verhaal eindigt en het verhaal van mijn omgeving begint. Ik voel me als een transparante ballon. Mijn unieke ballon in mijn eigen kleur vervaagt, wordt transparant en waait met alle winden mee.

Mijn lijf verkrampt, in een constante zoektocht naar goedkeuring

Tot op de dag van vandaag heb ik er nauwelijks verhalen bij, alleen gevoelens. Ik heb alles zo diep weggestopt dat ik er niet bij kan, of misschien nog steeds niet bij durf. Ik blijf het kleine meisje van drie dat nog niet de woorden heeft om haar gevoelens te uitten. Bang om afgewezen te worden.

Mijn handen en kaken in een jarenlange kramp. Zelfs ´s nachts voel ik me niet volledig ontspannen en word ik vaak met zere kaken wakker.

Het gevoel van een knuffel

Ik ben ongeveer vijf als ik merkt dat er een verschil is in de manier waarop mensen met je knuffelen. Mijn moeders knuffel is zonder dwang, duidelijk met veel liefde in haar ogen, ik sta bij haar centraal. Mijn vaders knuffel, hij zegt dat hij van me houdt. Wat ben ik dan gelukkig, ik heb het tóch goed gedaan. Maar de blik in zijn ogen, ik word er koud van. Maar dat is vast mijn eigen schuld. Mijn vaders knuffel, omdat hij dat wil, op de tijd dat het hem uitk0mt.

De blik in zijn ogen

Tot op de dag van vandaag zie ik nog zijn ogen en ik ben er nog steeds bang voor. Ogen die ik niet kan peilen, die soms echt wel warmte uitstralen, maar ook zo boos en kil kunnen zijn.

Scheiden

Ik ben vier en mijn vader zal een tijdje niet bij ons wonen. Huilend zit ik bij mijn moeder op schoot in de keuken, omdat ik de situatie niet meer snap. Mijn moeder heeft mij net uitgelegd dat mijn vader voorlopig nog ergens anders woont, als de deurbel gaat en mijn vader staat voor de deur. Een zelfgeknoopte hangmat in zijn hand, voor ons gemaakt, omdat hij ons zo mist. Hij blijft tot ik zes ben, daarna is de scheiding definitief.

Onrust en drama

Mijn vader wil helemaal niet scheiden. Huilend ligt hij op zijn bed. Hij is zo ziek en beroerd dat er een dokter moet komen. Ik ben over mijn toeren en denk dat hij dood gaat. De dokter komt en na een uitgebreid onderzoek laat hij weten dat mijn vader naar zijn werk kan, er is niks aan de hand. Ik snap het niet, de grote mensen houden me voor de gek! Hij is zo ziek, maar staat op en gaat naar zijn werk, tot het volgende drama.

Help! Mijn vader gaat niet weg

Mijn moeder en ik krijgen het huis toegewezen, maar mijn vader gaat niet weg. Wij wonen al een tijdje bij mijn oom en tante, omdat mijn vader het huis niet uit wil. Het duurt ruim een half jaar, voordat we weer naar huis kunnen. Ik voelde mij onveilig, zeker omdat mijn vader de sleutel nog heeft. Als wij er niet zijn komt hij soms binnen en haalt spullen uit huis. De angst is verlammend, ik snap er niks van.

Wat is houden van?

Mijn vader heeft toch altijd gezegd dat hij van mij houdt? Nu staat hij daar bij de deur ruzie te maken over alimentatie. Wat is alimentatie? Mijn moeder zegt dat hij geen alimentatie hoeft te betalen als hij dat niet wil. Later vraag ik voorzichtig aan mijn moeder wat alimentatie is. Zij legt uit dat je als ouder allebei moet betalen voor je kind. Hoe kan het dat hij van mij houdt en toch niet voor mij wil betalen?

Eens per maand moet ik naar hem toe

Nu moet ik eens per maand alleen naar hem toe, zonder de veiligheid van mijn moeder. Ik word er steeds beter in om de situatie in mijn hoofd, kloppend te maken met de harde werkelijkheid. Ik verzin excuses voor zijn gedrag. Hij is zo eenzaam en verdrietig en eigenlijk wel heel zielig. Het enige dat hij van mij vraagt is om een beetje lief te zijn, dat moet toch ook als kind?

Mijn vader hoeft niet te betalen omdat hij mij zo weinig ziet”. “Hij houdt gewoon op zijn manier van mij.” “De pijn die ik voel en de angst komen gewoon omdat ik het huis nog niet ken” en omdat ik verder niemand ken en eigenlijk ook niet zo goed weet wat ik moet doen, blijft de situatie zoals die is.

Langzaam wordt mijn ballon steeds kleiner. Gelukkig weet ik dan nog niet dat mijn ballon door een woeste orkaan zal vliegen.

De paus, vergeving en seksueel misbruik

De paus vraagt om vergeving voor het seksueel misbruik

hondenpoep voor bij artikel over vergevingDe nieuwe paus zorgt voor een frisse wind in het Vaticaan. En er gebeuren ook werkelijk dingen die een verbetering zijn. Het strafbaar stellen van seksueel misbruik bijvoorbeeld. Maar ook: eindelijk openheid geven en priesters uit hun ambt zetten, als ze door het aardse gerecht veroordeeld zijn voor seksueel misbruik. En nu vraagt de paus om vergeving voor het seksueel kindermisbruik dat binnen de kerk heeft plaatsgevonden.

De vraag om vergeving is een gevaarlijke

Het vragen om vergeving is gevaarlijk, zeker bij seksueel misbruik. Veel mensen vinden de daad van seksueel kindermisbruik onvergeeflijk. Bijna geen misdaad oogst minder sympathie. Vergeving vragen is anders dan de schuld op je nemen. Mea culpa (door mijn schuld), was hier volgens mij passender geweest. Vergeving vragen, voor een ander, voor een volwassene, die onder jouw verantwoordelijkheid onuitsprekelijke misdaden heeft begaan, hoe kortzichtig is dat? Dat is net zoiets als je hondje bij iemand voor de deur laten poepen en het niet opruimen, maar aanbellen en sorry zeggen.

Waarom is vergeving zo moeilijk?

Voor veel mensen staat vergeving gelijk aan vergoelijking. Dan wordt de oproep tot vergeving verstaan als een oproep om het seksueel misbruik te bagatelliseren: ‘Zo erg was het toch niet?’ Daarmee is er geen erkenning voor hoe ingrijpend het seksueel misbruik is. Mensen voelen nog steeds de pijn en worden nog dagelijks geconfronteerd met wat de dader hen heeft aangedaan. Vergeving is dan nog niet aan de orde.

Mag je om vergeving vragen?

Het vragen om vergeving is vragen om moeilijkheden. Het vragen om vergeving voor seksueel misbruik rijt oude wonden open, omdat door de zwijgcultuur geen verwerking mogelijk is geweest. Vergeving wordt wellicht een optie aan het einde van een proces van heling, maar zeker niet aan het begin ervan. En als vergeving tot de mogelijkheden behoort, komt het op initiatief van het slachtoffer, nooit de dader.

Geen vergeving voor de doofpot!

Seksueel misbruik is vreselijk beschadigend voor een kind en mag nooit gebeuren. Daar zijn we het allemaal gloeiend over eens. Of seksueel misbruik vergeven kan worden, is een vraag waar elk slachtoffer zich individueel op mag bezinnen en ook zelf over mag beslissen. Maar minstens net zo beschadigend, is de doofpot zelf. De doofpot is waar de katholieke kerk zich met recht en reden voor mag schamen, voor mag verontschuldigen en vooral: een eind aan mag maken.

Seksueel misbruik is niet van gisteren

Helaas is seksueel misbruik niet van gisteren of een grijs verleden. Ook nu nog worden kinderen misbruikt en naar alle waarschijnlijkheid ook nu nog zijn er kerkelijk gezagsdragers bij betrokken. Mensen die zich door hun positie onaantastbaar wanen, hebben onder het huidige beleid nog niet veel te vrezen van de paus. Of het seksueel misbruik na hun dood naar buiten wordt gebracht, zal hen waarschijnlijk worst wezen.

De dader voelt zich slachtoffer

Zelfs als we goeder trouw veronderstellen bij de huidige paus, waar ik best toe bereid ben, is het niet handig om publiekelijk om vergeving te vragen. Daarbij komt dat deze roep om vergeving van de paus vergezeld is van de statement: ‘Niemand heeft meer gedaan om seksueel misbruik te bestrijden. Toch is de kerk de enige die wordt aangevallen.’ Je zou bijna gaan geloven dat de kerk het slachtoffer is van een lastercampagne.

Wie wordt er nou aangevallen?

Wanneer je in deze context zegt dat je de enige bent die hierop wordt ‘aangevallen’, dan is je mijter te ver over je ogen gezakt en kun je de realiteit niet meer zien. De kerk wordt namelijk niet aangevallen, zij wordt tot de orde geroepen. En de issue is niet eens alleen het seksueel misbruik zelf, maar zeker ook de doofpotcultuur, het gedoogbeleid. De kerk wordt op zijn vingers getikt en gesommeerd om orde op zaken te stellen en niet langer pedoseksuele priesters de hand boven het hoofd te houden.

Niet tokken maar eieren leggen

De erkenning van het seksueel misbruik komt decennia te laat. Ik zou daar een tirade over kunnen houden, maar ik richt me liever op het nu. Nu is niet de tijd om te klagen over hoe de kerk door de Verenigde Naties behandeld wordt. Het is niet de tijd om je te beklagen over hoe oneerlijk het is, dat jij op je vingers wordt getikt en anderen niet. Het is tijd om te zorgen dat bij de volgende vergadering van de Verenigde Naties àlle pedoseksuele priesters uit hun ambt ontzet zijn.

Oproep aan de kerk om echt verantwoordelijkheid te nemen

Echt verantwoordelijkheid nemen betekent, zelf zorgen dat de onderste steen boven komt! Het hele ambt binnenstebuiten keren, de gehele cultuur van geheimen open breken en alles, tot het laatste belastende document, openbaar maken. Elke priester die in opspraak is geraakt op non-actief zetten en elke beschuldiging serieus genoeg nemen om er onderzoek naar te plegen. Echt verantwoordelijkheid nemen betekent ook: niet wachten tot een bisschop dood is voordat je zijn seksueel misbruik aan de kaak stelt.

Gastblog van Lein: ‘Over Helen gesproken’

De vele facetten van helen van seksueel misbruik

Zonnebloemknop, foto van Nino barbieri, symbool voor hoe ik me wil voelen

Nooit gedacht dat het helen van seksueel misbruik zoveel facetten had. Ik voel een drang naar vrijheid en openheid, maar ik ervaar tegelijkertijd een naar binnen kruipen en een angst voelen die me regelmatig naar mijn keel grijpt. Een soort paniek….peeuw, peeuw in gevaarlijke en levensbedreigende situaties, zoals mevrouw Stemband uitbeeldt in de Grote Meneer Cactus Show. Maar dit is geen show met afgesloten ‘rondes’ in een boksring, waarbij de bel klinkt, er veel gezongen wordt en er alleen maar blije kindjes zijn.

 

Klein voelen, ongehoord en ongezien

Mijn kleine ‘ik’ is niet blij want het helen van seksueel misbruik is zoals een ui, die ik moet pellen. Laagje voor laagje, dieper en dieper, pijnlijker en pijnlijker. Het was al een eye-opener dat ik me regelmatig ‘klein’ voel, ongehoord en ongezien. En toen dat duidelijk was, wat nu?

Wake up call: Ik maak mezelf klein

 

Nu blijkt dat ik mijzelf bewust en onbewust klein, ongehoord en ongezien heb gemaakt. De hele buitenwereld was onveilig en ik heb ervoor gekozen om mezelf daar niet meer te laten zien. Tot aan de tanden toe bewapend en er waren maar weinig die daar doorheen kunnen zien. Kwetsbaarheid, wat is dat? Daar deed ik gewoon niet aan mee.

Een ongebruikelijk vertrouwen

Eventjes heb ik dat losgelaten. Eventjes voelde ik me veilig, vertrouwd en voelde ik me verwend met liefdevolle mensen, die een voor mij ongebruikelijk vertrouwen in me hadden. Ik zou er wel doorheen vallen! Ooit zullen ze me laten vallen! Ooit zullen ze zien dat ik hun liefde niet waard ben. Allemaal gedachten die me niet verder zouden helpen, maar ik geloofde er gewoon niet in dat er van mij te houden was.

 

Ik wil de pijn niet voelen

Gebeurtenissen in de loop der jaren, zoals emigratie, een niet vlekkeloos verlopen zwangerschap eindigend in een HELLP syndroom, banen die niet bij mij passen en het overlijden van mijn schoonmoeder, hebben allemaal ervoor gezorgd dat ik me weer herbewapend heb. Om maar niet weer kwetsbaar te zijn, om maar niet weer de pijn te voelen, die steeds op verschillende manieren terugkomt.

 

Ik wil helemaal niet voelen

Om ook maar niet weer te voelen dat ik nergens geaard of geworteld ben. Om maar weer niet te voelen dat ik niet naar mijn kleine ‘ik’ heb geluisterd, waardoor ik nu maar helemaal niet meer lijk te luisteren naar gevoel, intuitie of iets wat van binnenuit komt.

 

Ik verlies mezelf

Dat ‘sterk’ zijn en gevecht heeft een keerzijde. Ik weet niet meer goed wie ik ben! En dat komt driedubbel binnen. Ik kan mezelf zo moeilijk laten zien, omdat ik niet meer weet hoe ik die verdediging uit moet zetten. Het is er al zo lang. Het is verankerd. Het was een rots, die me toen heeft geholpen om in het gezin te kunnen functioneren. Het was een rots, die me hielp bij mensen die te snel of te heftig binnenkomen of me uit evenwicht brengen.

 

Door de pijn heen, een nieuw gevoel van hoop

Maar nu is de rots, een bijna onoverkomelijke berg geworden, die dreigend zijn scherpte en donkere enorme gedaante laat zien. En toch, toch is er ergens dat lichtpuntje…..waarbij ik door de pijn heen ga en iets lichts tegenkom. Waarbij ik zie dat ik op de goede weg ben.

De zonnebloem, symbool van wie ik ooit was en weer wil zijn

Mijn buurvrouw vergeleek mij weleens met een zonnebloem, die nog niet tot bloei is gekomen, fier en sterk. Ik houd erg van bloemen en zeker van zonnebloemen. Ze doen me denken aan vroeger bij de schooltuin, toen alles nog goed leek.

Hoe zou het voelen als ik geheeld ben?

Het kan weer goed worden, als ik die berg weet te bedwingen. Dan word ik net als de zonnebloem. Zou ik me dan net zo voelen als iemand die de Mount Everest heeft bedwongen? Of als David die Goliath versloeg? Of als iemand die na een ernstig ziekbed toch weer beter wordt? Wat voor gevoel zou dat geven? Zou ik dan wel kansen en mogelijkheden aantrekken of überhaupt herkennen?

Een verlangen naar vertrouwen

Ik verlang naar die vrijheid en openheid, maar nog meer naar een gevoel van vertrouwen tot de buitenwereld, want tot nu toe heb ik me altijd laten verslaan door wantrouwen. Maar een gevecht ga ik niet meer aan. Ik ga de pijn aan……dit keer zonder verdoving.

Onderzoek naar angsten bij seksueel misbruik

Volstrekt onwetenschappelijk onderzoek naar angsten

Allereerst maar een disclaimer. Ik ben geen wetenschapper van mijn beroep. Ik weet wel het één en ander van statistiek en van onderzoek, maar ik heb geen fondsen noch de intentie om wetenschap te bedrijven. Ik weet wél waar ik nieuwsgierig naar ben en dat is: Klopt het dat de angsten die ik noem in de Zelftest op deze website, vaak of vaker voorkomen bij mensen die seksueel misbruik hebben meegemaakt, dan bij mensen die die ervaringen niet hebben. Dus dat heb ik onderzocht.

Wat ik van te voren dacht over angsten

Mijn intuïtie zegt dat mensen met seksueel misbruik ervaringen vaker last hebben van angsten (en dan met name de 12 angsten die ik in dit onderzoek heb betrokken). Mijn ervaring als coach is, dat in elk geval mensen met seksueel misbruik ervaringen deze angsten vaak hebben en er veel last van hebben. Maar daarmee is het nog geen wetenschap. Dan heb je ook nog een controlegroep nodig, die laat zien dat mensen zonder seksueel misbruik ervaringen géén of minder last hebben van deze angsten.

Angsten die ik onderzocht heb

De vragen die ik in het onderzoek gesteld heb, vind je op deze pagina. Ik heb het onderzoek in januari online gezet en zojuist gesloten. In die tijd hebben 79 mensen de test ingevuld. Daarvan gaven 8 aan niet misbruikt te zijn, 9 gaven aan dat ze het niet weten en 62 mensen gaven aan dat ze misbruikt zijn. Daarmee is het natuurlijk geen representatieve doorsnede van de bevolking. Maar ik ga aan het werk met de gegevens die ik heb, om op basis van percentages de resultaten te vergelijken en er voorzichtige conclusies aan te verbinden.

De resultaten in een notendop

De grote lijn heb ik in een samengestelde grafiek geplaatst. Ik heb alle antwoorden bij elkaar opgeteld en de percentages uitgerekend van het aantal mensen dat aangeeft nooit, af en toe, regelmatig of bijna altijd last van één van die 12 angsten te hebben. Op de verticale as staan de percentages, van links naar rechts, de antwoorden.

1 = nooit    2 = af en toe   3 = regelmatig     4 = bijna altijd

Mensen die aangaven níet seksueel misbruikt te zijn

grafiek 1 geen misbruik
Mensen die aangaven niet te weten of ze seksueel misbruikt zijn

grafiek 2 weet het niet

Mensen die aangaven seksueel misbruikt te zijn

Grafiek 3 misbruikt

 Wat opvalt in deze grafieken

Wat meteen opvalt in deze grafieken is dat er een duidelijk verschil is tussen deelnemers die niet seksueel misbruikt zijn en de deelnemers die seksueel misbruik hebben meegemaakt. De deelnemers die seksueel misbruikt zijn, hebben gemiddeld veel meer last van angsten. Met name in de hoogste categorie, ‘bijna altijd’ is het verschil groot: 18 procent, versus 4 procent in de ‘controlegroep’. Ook zie je bij de mensen die hebben aangegeven niet te weten of ze seksueel misbruikt zijn, dat zij gemiddeld meer last hebben van de angsten uit dit onderzoek, dan mensen uit de ‘controlegroep’. Het onderzoek lijkt dus mijn intuïtie en ervaring te bevestigen: mensen met seksueel misbruik ervaringen hebben gemiddeld vaker last van deze 12 angsten. Het zou mooi zijn als daar een keer een wetenschappelijk onderzoek naar gedaan zou worden, ik ben benieuwd of dat deze resultaten zou bevestigen.