Voorproefje uit het boek:
Een stukje uit één van de ervaringsverhalen uit het boek. Dit is een deel van het verhaal van Mimi. Over dissociatie tijdens de bevalling. Het boek geeft onder andere tips om hiermee om te gaan.
Geen flauw idee
Ik heb nog met niemand gepraat over bevallen. Ik weet helemaal niets van het hele proces. Als ik een slijmprop verlies, denk ik dat er iets mis is en dus bel ik het ziekenhuis om raad te vragen. ‘Dan is het tijd om naar het moederhuis te komen.’ is het antwoord. (Het moederhuis is een soort bevallingskliniek, in België)
De weeën
Ik heb veel contracties, ik heb heel veel pijnlijke weeën, maar ik heb geen ontsluiting. Ze leggen mij aan een infuus om de ontsluiting op te wekken. Vrij snel komen er hele heftige persweeën, maar ik mag niet persen, want ik heb nog niet genoeg ontsluiting. Ik roep het uit: ‘Het moet er uit’, maar ik heb nog steeds onvoldoende ontsluiting, dus ik mag niet persen.
De bevalling
Op een gegeven moment besluiten ze dat het toch geboren mag worden. Als ik de verloskamer ingebracht word, zie ik daar een vreemde meneer. Ik raak in paniek, weet niet wat ik moet doen, ik flip helemaal. Ik hoor ook niets. De gynaecoloog herken ik, maar er loopt allemaal volk dat ik niet ken. Ik ben gewoon weggegaan (gedissocieerd). Ik pers, maar er komt maar geen beweging. Met verschillende mensen duwen ze met geweld op mijn buik, om het kindje eruit te halen.
Traumatische ervaring
Ik heb extreem geschreeuwd tijdens de bevalling. Achteraf zeg ik: als ik had geweten dat ik seksueel misbruikt was, dan zou ik het daarmee vergeleken hebben. Alsof ik opnieuw seksueel misbruikt werd.
Terug uit de dissociatie
Op een gegeven moment ben ik er weer. Ik voel dat Arthur, mijn zoontje, door het geboortekanaal naar buiten glijdt. Ik krijg Arthur op mijn buik gelegd, maar ik ben er vies van. Hij zit onder de smurrie, dat had ik niet verwacht. Ze halen hem weg om hem schoon te maken. Ik word naar een andere ruimte gebracht, omdat ze in de gaten willen houden dat ik geen bloeding krijg. Heel alleen lig ik daar. Ik hoor de hele tijd een baby huilen en ik denk dat dat mijn baby is. ‘Waarom brengen ze hem niet?’ denk ik. Ik voel me daar heel verlaten.
Dan komen ze me halen en geven ze mij de baby in handen. Dat is een heel bijzonder moment, dat ze dat kleine bolleke in mijn armen leggen.
Bestel het boek hier
Meer lezen? Oplossingen, ervaringsverhalen en tips? Bestel hier het boek: Zwangerschap na seksueel misbruik
