Deze blog is een niet verzonden brief aan één van mijn vroegere therapeuten. Ik heb al eerder over haar geschreven, maar ik heb nog nooit het hele verhaal verteld.Grove fouten van therapeuten
And I want it, I want my life so bad
I’m doing everything I can
Then another one bites the dust
It’s hard to lose a chosen one
– uit Elastic heart van Sia
Beste therapeute,
Alhoewel deze brief aan jou is gericht, schrijf ik hem voor mezelf. Het kan zijn dat je niet meer weet wie ik ben, maar helaas weet ik nog heel goed wie jij bent. Je zit in mijn hoofd en dat belemmert me.
Wat jij doet heeft impact!
Jouw woorden cirkelen rond en komen naar de oppervlakte als ik ze het minst kan gebruiken. Jouw daden hebben ervoor gezorgd dat ik nog moeilijker mensen toe kan laten, omdat ik bang ben dat ze me net zoveel pijn zullen doen als jij dat hebt gedaan. Ik krijg je niet uit mijn systeem, hoe graag ik dat ook wil. Dat maakt me boos.
Oordelen
Terwijl ik dit schrijf, schieten de oordelen over mezelf door mijn hoofd. Het voelt alsof het mijn eigen schuld is, ik had kunnen weten dat je me niet kon helpen. Ik schaam me ervoor dat ik het zover heb laten komen. Jouw enige scholing waren een aantal cursussen die niets te maken hadden met mijn problematiek. Maar ik was 19, ziek en vertrouwde erop dat je de waarheid sprak, toen je zei dat je me kon helpen. Ik wilde heel graag geloven dat het waar was.
Ik was kwetsbaar
Ik was een paar maanden daarvoor weggestuurd bij een GGZ-instelling, omdat ze vonden dat ik niet genoeg mijn best deed om beter te worden. Ik durfde niet meer naar de huisarts te gaan. Daardoor dacht ik dat jij mijn enige hoop was. Eigenlijk ging het al mis voordat ik je überhaupt ontmoette.
Het duurde acht maanden, zeven jaar geleden
Het is nu inmiddels zeven jaar geleden. Op een dinsdag in maart sta ik voor het eerst bij jou voor de deur. Ik mail in die tijd met iemand en die dacht dat jij me kunt helpen. Dus daar sta ik dan, vertwijfeld, bij jou voor de deur. Ik zit middenin mijn eetstoornis en ben bang, heel bang. Je woont, samen met je man, niet bijzonder groot, maar toch redelijk ruim.
Steeds benauwder
Het kleinste kamertje van jullie geel geschilderde woning is zorgvuldig ingericht als therapieruimte. Ik vind het wat benauwd, maar tegelijkertijd voelt het geborgen aan. Acht maanden breng ik bijna elke week een uur door in het kamertje dat steeds kleiner lijkt te worden. Jij zit altijd bij de deur, ik zit bij het raam.
Blind vertrouwen
In het begin voelt het goed. Ik voel me enigszins veilig en klamp me vast aan dat gevoel. Het maakt me blind voor wat ik niet wil zien. Je bent aardig, geduldig en vraagt niet veel van me. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk echt bij iemand terecht kan, het is voor het eerst in mijn leven dat ik dat ervaar. Je bent er voor me zoals er nog nooit iemand voor me is geweest. Ons contact gaat ver. Ik zit zelfs een keer bij je op schoot en je knuffelt me regelmatig. Ik merk wel dat er dingen niet kloppen, maar mijn wanhoop wint het van mijn twijfels.
Achteraf gezien was ik te ziek
Achteraf denk ik dat ik te ziek was om door jou geholpen te kunnen worden. Maar je geeft niet op en gaat over grenzen om me wel te helpen. Wat je beter had kunnen doen, is me doorverwijzen. Je hebt onvoldoende kennis van anorexia, seksueel misbruik en de andere trauma’s in mijn leven. De dingen de je zegt, duwen me verder in de eetstoornis en doen me geloven dat ik helemaal geen trauma’s heb.
De dingen die je zegt, over mijn lichaam
Je begint regelmatig over mijn lichaam. Ik moet aankomen, zodat ik nog net op tijd “basale borsten” zal krijgen. Daar ben ik niet uit mezelf over begonnen, ik heb geen idee waar je het vandaan haalt dat ik dat als een probleem zie. Met vrouwelijke vormen heb ik juist, vanuit mijn misbruikverleden, veel moeite. Ik voel me heel ongemakkelijk als je daar over begint. Het versterkt mijn eetstoornis en maakt me bang. Waarom kijk je op die manier naar mijn lichaam? Waarom vind je dat dit voor mij belangrijk moet zijn?
Seksueel misbruik neem je niet serieus
Als ik met veel moeite naar je schrijf dat ik ben misbruikt, neem je dit niet serieus. Je zegt dat ik er niet mee hoef te zitten. Je woorden zijn geruststellend bedoeld, maar ze maken me in de war. Je wéét dat er dingen tegen mijn zin zijn gebeurd, maar je vind dat experimenteren normaal is. Niets om me zorgen over te maken, je hebt dat immers zelf in het verleden ook met je nichtjes gedaan. Het hoort erbij. Ergens in mijn hoofd sluit iets zich af en ik maak op dat moment, onbewust, de keuze er niet meer over te praten.
Insinuaties
Je suggereert dat ik van het misbruik genoten zou hebben en er daarom mee zit. Dat ik op vrouwen zou vallen en me daarvoor schaam. Mijn geaardheid is op dat moment niet iets waar ik mee bezig houd, maar voor mij is het geen probleem als ik vrouwen zou vallen. Je suggestie gaat compleet voorbij aan hoe ik erin sta en doet nog steeds veel met me. Het raakt aan de reactie die mijn lichaam tijdens het misbruik had en dat is iets waar ik me voor schaam. Iets dat ik nu, zeven jaar later, nog steeds liever verberg dan dat ik erover praat.
Vorige levens
Bepaalde denkbeelden die jij hebt, sluiten niet aan bij die van mij. Op zich vind ik dat geen probleem, zolang je jouw ideeën niet aan me opdringt. Dat doe je echter wel. Mijn klachten kunnen volgens jou niet verklaard worden vanuit het seksueel misbruik. De reden dat ik er toch zoveel last van heb, moet dus wel in vorige levens liggen. Ik heb daar niets mee, maar dit was de enige optie die er volgens jou over bleef. Ik voel me hierdoor meer dan ooit een aansteller en weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Verandering
Ondanks dit alles blijf ik bij je in therapie. Het knagende gevoel over de dingen die je zegt en hoe we met elkaar omgaan, stop ik zorgvuldig weg. Het is er niet. Je blijft lief en zorgzaam. Maar opgegeven moment verandert er iets. Ik vertel je dat ik je vertrouw en dat lijkt voor jou een teken te zijn dat het tijd is om te dingen anders te gaan doen.
Vertrouwen geschonden
Vertrouwen lijkt voor jou een vrijbrief om datzelfde vertrouwen juist te schenden. Het lieve en zorgzame verdwijnt naar de achtergrond. Het is er af en toe nog wel, maar tegelijkertijd wordt je dwingend en koud. Je wordt voor mij heel onvoorspelbaar en soms voelt het alsof ik meer voor jou kom dan voor mezelf.
Ik moet op kamers?
Het gaat niet beter met eten, maar jij bedenkt een oplossing. Jij en je man verhuren kamers aan studenten. Er is er net eentje vrijgekomen en daar kan ik in. Op die manier kan je me beter helpen met eten en kan ik me losmaken van mijn thuissituatie.
Onverantwoord
Nu pas besef ik me hoe onverantwoord dit plan alleen op het gebied van eten is. Ik heb in die tijd ernstig ondergewicht en jij hebt niet de expertise om me te helpen, om op een veilige manier, aan te komen, zowel lichamelijk als mentaal.
Opgedrongen keuzes
Ik twijfel en word heen en weer geslingerd tussen het wel en niet doen. Ik leg het aan mijn ouders voor, maar die zijn er fel op tegen. Je zegt dat ik heldere keuzes moet maken en die moet durven verkopen. Maar het is niet mijn keuze. Ik moet kiezen wat jij me opdraagt. Ik voel me verscheurd tussen jou en mijn ouders. Ik heb constant ruzie met mijn ouders en ben bang om zowel door hen als door jou in de steek te worden gelaten. Ik besluit om niet in de kamer te trekken en uiteindelijk lijk je je daarbij neer te leggen.
Dichte deur
Als ik twijfel over ons contact, spoort de vriendin die mij jou had aangeraden me aan om door te zetten. Om elke keer weer naar je toe te gaan. Tegen het einde van ons contact mail je mij. Je hebt je bedacht: als ik niet bij jou op kamers ga, kun je me niet meer helpen. Ik twijfel of onze volgende afspraak nog wel door zal gaan, maar mijn vriendin overtuigt me ervan dat je het anders wel gezegd had. Dat je me niet voor een dichte deur zou laten staan. De volgende dag is dat echter precies wat er wel gebeurt. Ik bel je trillend op. Je was boodschappen aan het doen en was “vergeten” dat we een afspraak hadden. Daarna heb ik je nooit meer gezien.
Een brief aan mijn moeder
Als ik die dag thuiskom, zie ik een brief aan mijn moeder op de mat liggen. Ik weet meteen dat er iets niet klopt en maak hem open. Ik word misselijk van wat ik lees. Je doet een laatste poging om me toch bij jou op kamers te krijgen, dit keer via mijn moeder. Je schrijft dat ik jou vertrouw, terwijl je met die brief dat vertrouwen volledig kapotmaakt. Kennelijk zonder dat je dat begrijpt. Je schrijft over dingen die ik je in vertrouwen heb vertelt en je schrijft dat je wil weten wat de waarheid is. Je gelooft niet wat ik je vertel en denkt dat het goed idee is om aan mijn moeder te vragen wat wel en niet klopt. Je stuurt ook een mailtje mee, dat je eerder naar mij stuurde, waarin je jezelf omschrijft als reddende engel. Dé oplossing voor wat er allemaal speelt, zolang ik maar bij jou in de studentenkamer trek.
Gestalkt door mijn therapeut
Zelfs nadat ik aangeef te stoppen met de therapie, geef je niet op. Ik heb nog een boek van je liggen. Ik wil het naar je opsturen, maar jij komt het liever ophalen. Het kost me veel moeite om te voorkomen dat je voor mijn deur komt te staan. Later mail je me dat je langs mijn huis bent gereden. Je vind dat het er armoedig en stil uitziet en vraagt je af of dat de reden is dat ik niet wil dat je me bij me langskomt. Ik kan nog steeds niet bevatten dat je niet doorhebt dat ik je niet meer vertrouw en dat ik je niet in de buurt van mijn ouders wil hebben. Ik ben bang voor wat je dan zou doen en het voelt heel onveilig dat je langs bent gereden.
Afscheidsbriefje
In het afscheidsbriefje dat ik van je krijg, schrijf je dat het bijzonder was om me ontmoet te hebben. Ik krijg het benauwd als ik dat lees. Je hebt geen flauw idee hoe dit alles voor mij is geweest. Ik weet dat je het goed bedoelt en er alles aan doet om me te helpen, maar jouw goede bedoelingen hebben veel schade aangericht. Het heeft mijn problemen met mensen vertrouwen versterkt en praten over alles wat er speelt gaat me nog moeilijker af dan eerst.
Luisteren naar mijn gevoel
Als er één ding is wat ik wel heb geleerd, is het dat ik moet luisteren naar mijn gevoel. Dat is niet omdat je me dat hebt laten zien, maar vooral omdat je me hebt laten zien wat er gebeurt als ik dat niet doe. Ik luisterde niet naar het knagende gevoel dat er iets niet klopte, totdat ik er te diep inzat. Als iets niet goed voelt, dan heeft dat een reden. Of die reden nu in het heden of het verleden ligt, het is er en ik moet er iets mee. Meteen en niet pas als het al te laat is.
Groeten,
Jessica
You did not break me
I’m still fighting for peace
I’ve got thick skin and an elastic heart
– uit Elastic heart van Sia
