De titanenstrijd van een als leerling seksueel misbruikte man

Het boek beschrijft, meeslepend en indringend, de ervaringen van Louis. Zijn jeugd waarin hij verwaarloosd werd, de voorliefde van zijn moeder voor meisjes, waardoor hij zijn mannelijkheid opzij schuift en een engelachtig meisje gaat zijn.

Zijn worsteling blijft niet onopgemerkt en een meester op school neemt hem onder zijn hoede. De meester heeft echter andere bedoelingen en misbruikt hem. Het is de opmaat van een leven waarin schuld, schaamte, waanideeën en seksualiteit zich op een verwrongen manier aandienen. In zijn hoofd ontwikkelt zich een duistere wereld.

“Ik, de agressor, dan kan ik er tenminste wat aan doen. Ik vuilak”

De innerlijke kinderen die in zijn hoofd leven, krijgen gaandeweg een naam, worden gezien, erkend. Niet alleen het engelachtige meisje dat hij zo graag wilde zijn voor zijn moeder (waarmee hij zichzelf geweld aandeed en zelfs op het punt stond een geslachtsveranderende operatie te ondergaan), maar ook de agressor, de pijnontkenner, het kleine jongetje en meer.

Het boek neemt je mee in een wereld van een misbruikte man, waarin waan en werkelijkheid door elkaar lopen en waar de innerlijke strijd pijnlijk duidelijk wordt.

Pluspunten:

• meeslepend geschreven
• rakende illustraties
• geeft inzage in de innerlijke wereld van de misbruikte man
• benoemt expliciete seksuele handelingen

Minpunten

• kan triggeren

Al met al wordt door het boek heen voelbaar wat een strijd het voor Louis is geweest als een misbruikte man om te komen tot het punt waarin hij kan zeggen: Ik omarm het leven.

Bestel het boek hier!

Samen Helen, hoe doe je dat?

Boek Partners in beeld

Pijn

Er zit een pijn, diep van binnen, waar ik geen woorden aan kan geven. Het zit er altijd. Soms overheerst het alles. Soms is het nauwelijks aanwezig, maar altijd komt het weer terug. Als ik het probeer weg te stoppen, schreeuwt het om er te mogen zijn. Maar zodra ik er tijd en ruimte aan geef, vlucht het weg en doet het alsof het nooit bestaan heeft. Het is ongrijpbaar.

Mezelf

Niet alleen de pijn is ongrijpbaar, maar ik ben dat ook. Er is iets kapot van binnen, zonder dat ik weet of het ooit heel is geweest en of het dat nog wel zal worden. Gebroken stukjes die niet in elkaar lijken te passen, als puzzelstukjes van elk een andere puzzel. Als scherven van een spiegel die elk een stukje van een andere wereld laten zien. Ergens tussen de scherven ligt wie ik ben. Onvindbaar en ongrijpbaar.

Mijn omgeving

Zwevend ga ik door de dagen, zonder grip te krijgen op mijn omgeving. Alles raast aan me voorbij, terwijl het lijkt alsof ik stil sta. Als vanzelf beweegt alles zich om me heen, zonder dat ik controle heb over wat er gebeurt. De wereld is wazig en de mensen zijn schimmen. Als een toeschouwer kijk ik naar mijn eigen leven, ongrijpbaar.

Schuld

Ik weet niet of ik met een gebroken spiegel geboren ben of dat hij in de loop der jaren in steeds kleiner wordende stukken is gebarsten. Vaak voelt het alsof het mijn schuld is en er iets mis is met wie ik ben, niet met wat me is overkomen. Als ik niet was geweest wie ik ben, was er misschien nooit gebeurd wat er is gebeurd.

Twijfel

Tussen de schuld en schaamte, schuilt de twijfel. Bijna even ongrijpbaar als de pijn. Ik weet dat er dingen niet kloppen, dingen die ik het liefst zou willen vergeten. Details, vlagen van herinneringen en een ongemakkelijk gevoel. Ze razen door mijn hoofd en laten me niet meer los, samen met de ongrijpbare pijn. Wat als ik het probleem niet was, maar de situatie waarin ik ben opgegroeid?

Helen na sexueel misbruik

Er is meer dan een jaar verstreken na het schrijven van mijn laatste blog. Ik beschouwde de blogs als een afronding van mijn helingsproces. Daarna zou ik verder gaan met mijn gewone leven.
En inderdaad: het afgelopen jaar werd ik niet meer getriggerd door mijn verleden. Ik ervaar mijn leven als steeds lichter en gemakkelijker. Alsof de zwaarte van mij afgegleden is.

De liefde stroomt

De liefde voor mijn vrouw gaat steeds meer stromen. Ik krijg meer oog voor haar en haar behoeften. Toen ze ziek werd, kon ik haar onvoorwaardelijk steunen. En nu ze weer beter is, ben ik daar oprecht blij om.

Nieuwe ontdekkingen

Ik ontdek nieuwe gebieden in mijzelf, die ik nooit gedacht had te zullen betreden op mijn leeftijd (ik ben inmiddels 68). Zo is mijn creativiteit wakker geworden: ik maak kleurrijke karikaturen en vrolijke bomen, die tot mijn verrassing ook andere mensen vrolijk maken. Door te timmeren ontdek ik, dat ik helemaal niet zo onhandig ben als ik dacht.
Zelfs mijn stem, die altijd zacht en gespannen was, komt vrij. Dit ontdek ik als ik in een mantra-groepje ga zingen. Komende vrijdag krijg ik mijn eerste zangles: een nooit verwachte mijlpaal.

Mijn contacten veranderen

Langzaam word ik weerbaarder tegenover mensen die, met hun verwachtingen, oordelen, agressie, over mijn grens heen gaan. Ik ben graag in het gezelschap van mensen, die aan zichzelf genoeg hebben, die het goed hebben met zichzelf.
Ik ervaar heel duidelijk: door de pijn heengaan is ploeteren, maar helen gaat vanzelf. Ik verzin de volgende stap niet, maar ik luister wel goed naar wat zich aandient en ik grijp de kans als hij langskomt. Het schrijven van deze blog is voor mij een voorbeeld van zo’n plotselinge kans.

Gaat nu alles van een leien dakje?

Veel dingen gaan nu moeiteloos, van een leien dakje, maar niet alles. Ik worstel nog steeds met mijn seksualiteit. Intiem zijn lukt wel, maar mijn lust zit nog in mij gevangen. Het is zeker geen ijsklont meer, maar het is ook nog lang niet vloeibaar. Daarom kan ik nog niet genieten van mijn lust en het ook niet delen met mijn vrouw. Ik doe wel kleine stapjes, maar het gaat zo tergend langzaam. Dat vind ik moeilijk.

Een onthullende ervaring

Vorige week had ik in mijn schrijfclubje een onthullende ervaring. De opdracht was, om te proberen, je jeugd in beelden te beschrijven. Bij mij kwam er maar één zin: “de knikker in de zak van mijn korte broek werd een kastanje in de zak van mijn lange broek”. Een mooie zin, maar ook heel neutraal. Ik kreeg wel beelden: een rietstengel, die steeds verder boog onder het gewicht van mijn niet gewenst zijn, mijn verwaarlozing, mijn misbruik, mijn gepest worden en niet serieus genomen worden, mijn isolement. En de louteringsberg, waar ik met zo veel moeite en met de hulp van vele handen overheen gezwoegd ben.

Ook het lichte mag er zijn

Wat ik niet kreeg waren warme, lichte beelden, hoe ik ook probeerde. Ik voelde me diep gefrustreerd. Die zware beelden, ik wil ze echt niet meer. Dus ben ik nu op zoek naar lichte beelden uit mijn jeugd en ik vind er vele. Niet uit de eerste twee jaar na mijn misbruik, maar wel daarvoor en daarna. Ik voel, dat ik daar verhalen over wil schrijven: warme lichte verhaaltjes. Om de balans tussen licht en zwaar te herstellen. Het zware is er, maar er moet ook ruimte zijn voor het lichte, want dat is er net zo goed.

Harry

Vertel ook jouw verhaal

Heb jij ook een verhaal om te delen? Wil jij leren hoe je jouw verhaal op een goede manier onder de aandacht brengt? Geef je op voor de cursus ‘Bloggen over seksueel misbruik’