Oh ja, zo was dat…

Helen kan!

Ik roep al enige jaren dat helen kan en dat ik zelf geheeld ben. Ik krijg daar best vaak vragen over. Vooral ook hoe ik weet dat ik niet terug zal vallen. Mijn antwoord is niet dat ik nooit meer val. Het overkomt me zelden, maar het gebeurt best wel dat ik getriggerd raak. Dat ik ineens weer 12 of 15 of 17 ben. Dat ik een beetje vaag word in mijn hoofd en niet meer goed uit mijn woorden kom. Ik val best nog wel terug. Ik sta alleen veel sneller weer op.

Hoe gaat helen in zijn werk

Ik heb heus niet alle incidenten van seksueel misbruik besproken in therapie of voorbij zien komen in mijn nachtmerries. Daarvoor is zeven jaar misbruik gewoon ook te veel. De donkerste momenten heb ik wél doorvoeld. Want juist de zwaarste, donkerste tijden, daar moet je het licht op laten schijnen. Naar de diepste angst toe, omdat je anders bang blijft. En als je die angsten eenmaal onder ogen hebt gezien, kan de rest je niet meer zo’n angst inboezemen. Dan kun je verder.

Terugkijken naar het verleden

Laatst zat ik in mijn eigen boek te lezen. Ik zocht een passage voor de ‘Samen Helen’ bijeenkomsten. Ik las het stukje over ‘De olifant in de kamer’ en ik dacht bij mezelf: ‘Oh ja, zo was dat!’  Met dat ik het dacht, kwam er iets anders in mij op. De gedachte dat ik echt terugkijk naar het verleden. Ik herken het nog wel, het is nog van mij. Maar het is niet meer van nu.

Oh ja, zo was dat…

Toch nog vergoeding seksueel misbruik?

Toch nog vergoeding seksueel misbruik?

De kranten koppen massaal dat er toch nog vergoeding is gekomen vanuit de Rooms Katholieke Kerk voor zo’n 250 mensen die seksueel misbruikt zijn. Geweldig nieuws voor deze 250 mensen. Nu de media nog beter informeren. Want waar ging het eigenlijk om?

Het gaat niet om de vergoeding

Waar het hele proces om te doen is geweest, is nooit het geld geweest. Natuurlijk, geld is handig. Vooral als je hoge kosten maakt voor therapie. Maar wat veel belangrijker is dan het geld, is dat er erkenning komt voor hun wandaden van degenen die verantwoordelijk waren voor het seksueel misbruik.

Is de kerk verantwoordelijk?

Is de kerk in deze verantwoordelijk, zul je je afvragen? Heeft de kerk dit gedaan? Of waren het individuele priesters, paters en broeders, zusters en wat er nog meer aan kerkelijke gezagsdragers rondloopt. Net in dat ‘kerkelijke gezag’ zit ‘m de kneep. Want dat betekent dat de kerk hierin wel degelijk een verantwoordelijkheid heeft.

De kerk heeft het seksueel misbruik toegedekt

Jarenlang heeft de kerk het seksueel misbruik in zijn gelederen gedoogd. Als een kerkelijk gezagsdrager over deze grens ging, werd hij niet ge-excommuniceerd. Hij werd niet gevraagd zijn ambt neer te leggen. De zaak werd doodgezwegen en het ergste wat de pleger kon overkomen, was overplaatsing.

Over hun eigen grens én die van de wet

Wettelijk gezien zijn zij daarmee volgens mij medeplichtig aan een misdaad. Want seksueel misbruik is niet alleen verwerpelijk, vernederend en levensontwrichtend: Het is ook strafbaar. Maar kerkelijk gezagsdragers staan blijkbaar boven de wet. Of het nu wereldse of bijbelse wetten betreft…

Erkenning is goed voor een mens

De wereld zou zoveel mooier zijn als wij, als mensheid, zouden leren dat het een teken van kracht is om een fout te erkennen. De huidige paus lijkt dat begrepen te hebben en heeft de verantwoordelijkheid genomen, erkenning geboden. Daar respecteer ik de man voor.

De doofpotcultuur verdwijnt in de doofpot

Wat ik lastig vind in deze kwestie is dat de nadruk vooral is komen te liggen op het seksueel misbruik, in plaats van ook op de doofpotcultuur die in de kerk hoogtij heeft gevierd.  Het lijkt er op dat er een cultuur is ontstaan in de kerk van integer lijken, in plaats van integer zijn.

Het individu tegenover het instituut

De erkenning en de toekenning van een vergoeding is een kleine overwinning, maar wel een belangrijke. Het is een David tegen Goliath gevecht geweest. David heeft gewonnen. De reus heeft moeten buigen.

Applaus voor de doorzetters

Bravo voor de moed en het doorzettingsvermogen van al die mensen die het zwijgen doorbroken hebben. Ik hoop voor hen dat deze overwinning een hoofdstuk voor hen afsluit. Dat ze verder kunnen. Dat ze kunnen helen, kunnen verwerken. Dat ze terugkijken op deze ervaring, deze krachtsinspanning en daaruit een stuk persoonlijke trots putten. Jullie brachten de kerk op zijn knieën.

Oproep: Open Mind tegen seksueel geweld

Open Mind start landelijk een reeks aan activiteiten om seksueel geweld net als kanker, aids, alcohol en veilig verkeer permanent onder de aandacht te brengen bij het grote publiek. Doel is om seksueel geweld in Nederland beter bespreekbaar te maken en slachtoffers te ondersteunen in het naar buiten brengen van hun verhaal.

Samen spreken we ons uit!

Begin 2016 starten we met een bijzondere bijeenkomst waarmee we het publiek de mogelijkheid bieden zich uit te spreken tegen seksueel geweld en voor steun en erkenning aan slachtoffers. Vele verhalen komen samen, die tegelijk een oproep vormen tot een wetswijziging.

Misbruik verjaart niet…

De verjaring van seksueel geweld is vele slachtoffers een doorn in het oog. Gemiddeld doet een slachtoffer er 12 jaar over om met zijn of haar verhaal naar buiten te komen. Daarbij maakt het geen verschil of de dader meerderjarig was of niet, en ook voor de wet zou dit geen verschil moeten maken.

Wetswijziging gevraagd!

Bij tenminste 40.000 steunbetuigingen, wordt dit onderwerp in de tweede kamer behandeld en kan de wet alsnog zodanig gewijzigd dat elk seksueel misdrijf strafbaar is, wanneer ook gepleegd. Ofschoon het niet eenvoudig zal zijn om deze wet gewijzigd te krijgen, is dit een goede manier om aandacht te genereren, betrokkenheid te realiseren en het onderwerp bespreekbaar te maken.

Deze oproep is slechts het begin!

Met deze oproep aan de minister President wil Open Mind een start maken in het doorbreken van het taboe en het bespreekbaar maken van seksueel geweld. De oproep krijgt zijn vorm in een confronterend filmpje en een digitaal platform met alle verhalen. Na deze oproep geven we alle verhalen aan een bekend beeldend kunstenaar die op basis daarvan een blijvend kunstwerk zal maken voor in de openbare ruimte. En gaan we door.

Een nieuw sociaal en artistiek initiatief van Open Mind

Kortom, een doelgerichte aanvang van spraakmakende activiteiten waar Open Mind wederom een groot publiek mee denkt te bereiken. En een niet direct zichtbaar groot probleem in onze samenleving dat we zichtbaar en bespreekbaar willen maken met de doelstelling seksueel geweld uiteindelijk terug te dringen.

Samen met jou?

Om dit te realiseren zijn we nog op zoek naar mensen die met hun verhaal naar buiten willen treden. Verhalen die helpen in het onderbouwen van onze activiteiten om seksueel geweld bespreekbaar te maken. Bijna 60 mensen hebben zich al gemeld. Maar om de werkelijke omvang van dit probleem nog beter over het voetlicht te kunnen brengen zoeken we zoveel mogelijk mensen die bereid zijn om -eventueel anoniem- hun verhaal te willen delen. Mocht je ons hierin of op een andere manier willen helpen dan hoop ik van je te horen!

Mirjam Bekker-Stoop mir@stichtingopenmind.nl

Stichting Open Mind

In 2002 is stichting Open Mind opgericht om het project ’50 ontmoetingen’ te kunnen realiseren. Open Mind brengt maatschappelijk moeilijke onderwerpen over het voetlicht bij het grote publiek door het verwezenlijken van artistieke projecten en het vertellen van relevante verhalen in de openbare ruimte. ’50 ontmoetingen’ waarbij 50 fotografen en 50 bekende Nederlanders een ontmoeting hadden met 50 asielzoekers werd een succes. Met ons recente project ’50 ontmoetingen…10 jaar later’ in de vorm van een boek, een reizende tentoonstelling en een documentaire hebben we bijna 16 miljoen mensen bereikt. Daar gaan we nu ook weer voor!

Gastblog Yvonne: Niet elke dag

twaalf september tweeduizendvijftien

13 2015-09-12 niet elke dagNIET ELKE DAG

zeven jaren gaan zo snel
soms de hemel soms de hel
de eerste zeven waren goed
dat is tenminste wat ik vermoed

van zeven tot veertien…

ik herinner het me weer
soms doet het nog zeer

de derde periode van zeven jaar…

van school uit huis eigen boontjes doppen
boulimia steekt de kop op maar ik weet het te stoppen

van eenentwintig tot achtentwintig…

proberen carrière te maken dat is wat je dan doet
leuke baan leuk appartement het gaat heel goed?

de vijfde periode van zeven jaar…

samen met een man een toekomst opbouwen
dat resulteert helaas in een periode van rouwen

van vijfendertig tot tweeënveertig…

een burnout én verwaarloosde postnatale depressie…je hoort het goed
hebben een zware druk gelegd op mijn gemoed

de zevende periode van zeven jaar…

gelukkig gescheiden dat klinkt vast raar
maar voor mij de beste keuze…vandaar

van negenenveertig tot vierenvijftig…

een oud trauma komt naar boven drijven
ik verhuis laat alles achter me en begin met schrijven

de volgende ronde van zeven jaar…

ik treed de toekomst tegemoet met open vizier
en hoop op een ronde met liefde en plezier

positief denken heeft nog nooit iemand kapot gemaakt
ook al ben je in het leven nog zo hard geraakt

niet elke dag is misschien goed
maar er is iets goeds in elke dag

Yvonne