In 1977 word ik geboren in een Brunssums ziekenhuis. Mijn moeder heeft eerder een miskraam gehad en is erg gespannen voor de bevalling. Waarschijnlijk hebben de stresshormonen van mijn moeder mijn zenuwstelsel toen al beïnvloed. De bevalling dient zich plotseling aan als mijn moeder in het ziekenhuis is met zwangerschapssuiker. Mijn moeder probeert mijn geboorte tegen te houden tot mijn vader er is. Ik mag nog niet komen. Meer stress voor mijn prille zenuwstelsel.

Ik ben geen jongen

Mijn ouders dachten dat ik een jongen zou worden, omdat ik druk was in de buik. Een meisjesnaam hebben ze niet bedacht. Ik zou Marcel heten. Als mijn vader eenmaal in het ziekenhuis is, word ik geboren, op drie april. Ik ben een meisje. Een zondagskind met vele talenten: zingen, dansen, turnen, atletisch, muzikaal en ik kan goed leren. Snel bedenken mijn ouders een nieuwe naam: Nicole.

Dauwworm

Al snel na de geboorte word ik opgenomen in het ziekenhuis met ernstige dauwworm, eczeem op mijn hoofd. Als klein baby’tje word ik gescheiden van mijn ouders. Ik slaap met sokjes over mijn handjes en een mutsje op, zodat ik me niet kan krabben. Ik lig weken in het ziekenhuis. Ik ben blijvend gevoelig: chloor van het zwembad zorgt later tijdens zwemlessen voor huidproblemen, haarverf kan ik niet verdragen.

Mijn ouders

Mijn moeder is getraumatiseerd door haar opa, die SS’er was in de oorlog (intergenerationeel trauma) en mijn vader werkt veel en heeft een eigen orkest, waardoor hij veel van huis is. Met het orkest verdienent hij bij, om in een huis te kunnen wonen in plaats van in een flat. Dat vind hij belangrijk.

Lactose intolerant

Op de basisschool krijgen we melk, maar daar kan ik niet goed tegen. Pas als ik 38 ben, ontdek ik dat ik een lactose-intolerant ben. Jarenlang heb ik rondgelopen met buikpijn en mijn problemen met het drinken van melk werden niet gehoord. Mijn ouders zijn niet heel zorgzaam en oplettend.

Eenzaamheid

Mijn moeder vind het huishouden belangrijker dan het idee dat er vriendjes bij ons komen spelen. Daardoor ben ik vaak alleen.

Pesten en misbruik

Op de basisschool begint het pesten. Ik trek mijn haren uit mijn hoofd van de stress en krijg weer handschoentjes aan en een mutsje op. Als dat niet helpt wordt mijn hoofd kaalgeschoren. Mijn vader begint mij te misbruiken. Dit duurt van mijn zesde tot mijn twaalfde. Ik ben angstig om naar de Middelbare school te gaan, dus ik spreek met mijn vriendinnen van de basisschool af dat we naar dezelfde brugklas gaan.

Een ongelukkige val

In de vakantie tussen de basisschool en de middelbare school, krijg ik een ongeluk op een waterskispringschans. Mijn vriendinnetjes en ik gebruiken die als glijbaan, ik glijd uit en val met mijn voortanden op de schans. Tanden uitgebroken, kaak gebroken, nekletsel. Mijn ouders rijden uren met mij in mijn badpak rond in Oostenrijk, op zoek naar een ziekenhuis. Ik ben af en aan bewusteloos, in shock vanwege de kou en het bloedverlies.

Fietsenrek

Met twee afgebroken tanden en een hersenkneuzing, verschijn ik de eerste dag op de middelbare school. Mijn naam wordt omgeroepen bij de verkeerde klas, en ik begin meteen te huilen, dat is niet zoals afgesproken. Ik blijk met de verkeerde klas mee te lopen, er zit op deze school nog een meisje, met precies dezelfde voor- en achternaam. Mijn voortanden worden getrokken en mijn kaak moet herstellen. Ik loop weken zonder voortanden in de brugklas en dat is het startpunt van forse pesterijen:

• Fietsenrek …
• Je bent te lelijk om naar te kijken
• Maak jezelf van kant

Dit zijn uitspraken die ik dagelijks hoor. Ik word van de fiets getrapt, mijn banden worden leeggelaten en ze zingen ‘Huilen is voor jou te laat’ als ik huil. Op mijn dertiende verjaardag word ik gebeld en zingen ze ‘Kort zal ze leven’ aan de telefoon. Ik zoek in de medicijnkast van mijn ouders naar pijnstillers om er een einde aan te maken.

Blijven studeren

Toch blijf ik doorgaan met leren. Het VWO is net haalbaar na de hersenkneuzing en met bijles haal ik scheikunde en natuurkunde. Ik heb het beste punt van de hele school voor Duits en krijg een boek van het Duitse Consulaat bij mijn eindexamen. Ik wil dierenarts worden, maar de exacte vakken zijn te moeilijk, dus ik besluit psychologie te studeren. Ik blijf thuis wonen vanwege mijn wat beperkte belastbaarheid en studeer in Maastricht.  Ik volg de college’s met plezier al heb ik af en toe een huilbui als het studeren wat moeilijk gaat. Toch haal ik alles, geen herkansingen en ik haal mijn afstudeerstage. Op mijn 23e haal ik mijn bul.

Een drukke baan

Ik doe onderzoek naar alcoholverslaving, zet een groepsbehandeling op voor alcoholpreventie bij jongeren, schrijf en lees artikelen, begeleid stagiaires en ontwikkel vragenlijsten. Ik schrijf een hoofdstuk in het handboek voor ontwikkelingspsychologie. Als ik in mijn eentje 700 proefpersonen in zes weken moet draaien en vergeefs aanklop voor hulp, raak ik in paniek. Ik neem ontslag. Ik krijg een getuigschrift mee, wil met mensen werken.

Angsttherapeut

Ik word angsttherapeut bij Vijverdal. Ik behandel mensen met angstklachten: spinnenangst, sociale angst, smetvrees, agorafobie, obsessies noem maar op. Mijn voornaamste taak is  behandeling van agorafobie: mensen met angst voor winkels, treinen, bussen. We hebben daar een weektherapie voor, mensen komen uit het hele land logeren bij de moeder van een van de psychiaters. Ik geef ook psycho-educatie over alle soorten angststoornissen.

Ik kan niet huilen

Door het pesten is huilen moeilijk voor me. Vaak zit ik met een dikke keel bij de arts, begrafenissen, ziekenhuizen en in andere situaties. Ook boosheid uiten is moeilijk. Omdat problemen heb, word ik overgeplaatst naar Heerlen. Daar word ik verwelkomd als ‘het kneusje uit Maastricht’. Mijn werkgever dreigt dat ik me te vaak heb ziekgemeld, maar er is altijd een geldige medische reden voor geweest.

Werken in de GGZ

Ik werk uiteindelijk jaren in de GGZ. Ik kies voor mijn gezin en niet voor een carrière. Mijn zoon heef Cerebrale Parese en ik onderzoek en lees alles wat er geschreven is over mijn zoons aandoening. Ik haal geld op voor een paspoort voor kinderen met Cerebrale Parese en stuur spalken
die te klein zijn geworden voor mijn zoon naar arme landen. Kanjerdagen, ritjes in Ferrari ‘s, ik regel alles.

Overleven op veerkracht

In dit alles toon ik veerkracht. Ik probeer te zorgen dat mijn dochter niet gaat lijden onder de handicap van haar broer. Nederland is niet echt ingericht op een rolstoel. Het Kruidvat kom je niet in en er zijn lang niet overal gehandicapten WC’s. Onvermoeibaar ga ik door.

Weinig steun

De combinatie werk en mantelzorg word op een gegeven moment te zwaar en er is weinig steun uit de omgeving. Mijn familie en vrienden hebben niet door hoe zwaar de zorg is. Ik rijd alle ziekenhuizen in Limburg af. Als ik eens vraag of iemand wil oppassen, dan hoor ik nee. Mijn moeder vind dat ze er altijd voor mijn zus moet zijn, maar voor ons is ze er niet.

Traumacoaching

In 2016 krijg ik een nieuwe manager, die alle extra verlofregelingen die ik had getroffen intrekt. Ik moet mijn oude werk weer doen. Ik doe een traumacoach opleiding en start part time een eigen bedrijf, zodat ik mijn eigen tijd kan indelen. Het gaat goed. Totdat een cliënte van mij zelfmoord pleegt en ik word gestalked door een forensische patiënt, die weet waar ik woon. Mijn manager zegt dat het mijn schuld is.

Geknakt

Mijn draagkracht is van het één op het andere moment weg. Mijn lichaam begeeft het en ik raak linkszijdig verlamd. Ik zak letterlijk door mijn benen tijdens het koken. Mijn man laat me opnemen omdat ik volgens hem een gevaar ben voor het gezin. Hij staat toe dat de jeugdzorg de flagrante leugen opschrijft dat ik nooit kook voor mijn kinderen.

Op de PAAZ

Op de PAAZ krijg ik veel medicatie, veel diagnoses en maak ik ontzettend nare dingen mee: mannen midden in de nacht op mijn kamer, medicijnvergiftiging, mishandeling van patiënten door personeel en beschuldigingen van diefstal. Ik word hier niet beter van en mijn man vraagt een scheiding aan. Hij vervangt de sloten op de deuren van onze gezamenlijke woning en ik ben acuut dakloos.

In een hostel wonen

Ik ga in een hostel wonen.  In het hostel word ik aangerand, met de dood bedreigd en er is regelmatig brandalarm. Ik krijg voorstellen van vriendschap in ruil voor seks. Mijn vader mishandelt mij en randt mij aan in de auto. Met een klap komen mijn herinneringen aan seksueel misbruik omhoog. Ik ben nergens meer veilig. Ik ben alles kwijt. Ik kom vijftig kilo aan en heb nog steeds last van verlammingsverschijnselen. Mijn lever is beschadigd. Ik heb diabetes. Al mijn spullen zijn door mijn vader en ex naar het stort gebracht. Ik doe een zelfmoordpoging met alle medicatie en lig drie dagen in coma. Uiteindelijk woon ik een jaar in het hostel. Ik kan geen woning huren, omdat ik te hoge kinderalimentatie moet betalen aan mijn ex.

En nu?

Nu woon ik in een gehandicaptenflat en weet regelmatig niet wat ik moet doen. Mijn wilskracht is niet gebroken, ik loop weer zonder stok. Mijn lichaam is aan het herstellen, maar nog is broos. Ik bouw aan een nieuw leven. Mijn doorzettingsvermogen en revalidatie maakt dat de verlamming deels weg is. Een dubbele nekhernia gooit wel nog regelmatig roet in het eten. Ik ben volledig afgekeurd en ook dat is een confronterend rouwproces en voor mij geen eindfase.

Overleven na alle ellende

Lieve mensen hebben mij voorzien van spullen en meubels, kleding en schoenen. Mijn ex is met de kinderen naar de andere kant van het land verhuisd en heeft mijn kinderen tegen mij opgezet. Dat ik mijn kinderen niet zie, is een groot verdriet. Met mijn zoon heb ik af en toe appcontact. Mijn dochter laat weinig van zich horen. Ik heb hulp bij het verwerken van het seksueel misbruik en het pestverleden.

Langzaam weer een leven opbouwen

Financieel is het moeilijk, ik loop bij de voedselbank. Inmiddels heb ik de meeste spullen en af en toe doet iemand iets gratis voor me, of stopt me wat geld toe. Ik volg hier en daar gratis webinars, omdat ik scholing op dit moment niet kan betalen. Ik heb een klein beetje spaargeld, na alles wat aangeschaft moest worden en ik ben heel erg blij met mijn autootje. Ik ben veel vrienden kwijtgeraakt door de scheiding en doordat ik ben gaan praten over seksueel misbruik door mijn vader.

Zingeving

Mijn concentratie is nog niet helemaal in orde, regelmatig vergeet ik dingen, huissleutels, boodschappen. Klussen kan ik met mijn lichaam helemaal niet, dus dat moet ik uitbesteden en alles kost geld. Ik moet mezelf begrenzen in alles wat ik wil, want er is nog een groot gat tussen willen en kunnen. Voor de toekomst wil ik me specialiseren in de behandeling van seksueel misbruik en lotgenotengroepen opzetten. Ik begin weer een beetje de regie in mijn leven te krijgen, maar uitputtend is het nog steeds wel.

Een nieuwe balans zoeken

Wat voorheen zo vanzelf ging; dingen regelen, organiseren, ergens met enthousiasme induiken, het zit er niet meer in. Soms, een beetje … Maar het idee dat ik mijn verjaardag moet vieren, zorgt al voor een huilbui. Ik ben regelmatig in paniek, doordat ik teveel doe. Ik heb triggers in het dagelijks leven. Er zijn dagen dat ik gevloerd op de bank lig. Het motto ‘wie goed doet, goed ontmoet’ ben ik kwijt, maar stapje voor stapje vecht ik me terug. Ik mag van mezelf huilen en boos zijn.  Dan huil ik van uitputting en ik ben soms razend op wat me is aangedaan door mijn daders. Ik kom van ver. Maar ook ik mag er zijn en gaan zien wat voor goed mens ik ben.

‘Geknakt, maar niet gebroken’

Meer zien van wat Nicole geschreven heeft? Kijk hier

Feestelijke boeklancering

Zaterdag 8 maart was het zover. Na jaren hard werken aan haar boek was het tijd voor Judith Wijnhoven om het resultaat het levenslicht te laten aanschouwen. Het werd een feestelijke boeklancering, met vooral veel vrienden, bekenden en familie die in de bibliotheek van Uden samen kwamen om dit heugelijke feit te vieren.

Bibliotheek Uden

De bieb in Uden besteed altijd veel aandacht aan lokale auteurs, dus zij stelden hun zaal graag ter beschikking voor de boeklancering waarvoor dank. Na een praatje van iemand van de bieb was het woord dan aan Judith, die vertelde hoe zij aan het boek had gewerkt.

Uitreiking eerste boek

Een belangwekkend moment is altijd het uitreiken van het eerste boek. Judith heeft er voor gekozen om dit aan haar vader uit te reiken, omdat deze haar tijdens het schrijven gestimuleerd heeft en haar met  taalkundige aspecten heeft geholpen. Handig zo’n proeflezer in de familie! Haar vader sprak ter plekke ook zijn bewondering voor zijn dochter uit.

Na afloop van de boeklancering: het signeren

Een bijkomend voordeel van het bijwonen van een boeklancering van een nieuw boek is natuurlijk dat je de auteur kunt vragen om het boek te signeren. Dat deden de meeste aanwezigen dan ook. Al met al een geslaagde middag met een terecht trotse auteur. Het verhaal van haar strijd met de gevolgen van seksueel misbruik is zeer de moeite waard.

Wil jij in het bezit komen van het boek?

Je kunt het hier bestellen.

Heb jij zelf ook een verhaal?

Misschien wil je ook een boek schrijven, of je bent zelfs al eens begonnen en loopt vast? Als coach helk ik je om jouw verhaal goed op papier te krijgen. Als uitgever ben ik geïnteresseerd in het publiceren van verhalen over seksueel misbruik, vooral toegespitst op hoe je daarvan kunt helen. En als boekhandelaar heb ik een online boekenwinkel om de verkoop te regelen.

Kijk op mijn andere website voor meer informatie.

Werkzaamheden in uitvoering

Vanaf het begin van deze site heb ik meer dan 300 blogs geschreven, die samen een lijvig boekwerk zouden vormen. Maar een site als deze veroudert, zelfs als je er steeds nieuwe dingen aan toevoegt. Vandaag heb ik besloten om de renovatie van de site maar eens ter hand te nemen.

Verouderde zaken verwijderen

Een aantal dingen zijn tijdsgebonden. Die kunnen beter verwijderd worden, anders krijg ik straks mensen die zich willen aanmelden voor een symposium uit 2015 en die moet ik dan teleurstellen. Maar soms zit er in dat soort aankondigingen waardevolle informatie, die moet natuurlijk bewaard blijven. Gelukkig kan ik dat soort blogs offline zetten en de kennis ervan vergaren en op een andere manier vorm geven.

Nieuwe illustraties

Veel blogs hebben géén illustraties. Dat is natuurlijk jammer, want een beeld zegt vaak meer dan 1000 woorden. Dus wanneer de vernieuwde kennisblogs weer online komen, zal ik proberen er een passend plaatje bij te vinden. Want het oog wil ook wat.

Oude ideeën nieuw leven geven

Ik was helemaal vergeten dat ik ooit, in het prille begin van mijn bedrijf, wedstrijden uit heb geschreven. Een poëziewedstrijd bijvoorbeeld, voor partners van mensen die seksueel misbruikt zijn, ten tijde van het uitkomen van mijn derde boek ‘Partners in beeld’. Of een blog schrijven die antwoord geeft op een van de vele vragen die mensen hebben. Ik ga kijken of ik dit in een nieuw jasje kan steken en terug laten komen.

Nieuwe content zoeken

Ook een idee uit de begintijd was het uitnodigen van andere lotgenoten om een bijdrage te leveren aan de site. Als een manier om je eigen verhaal te delen. Dat ga ik ook weer nieuw leven inblazen, want er zijn heel veel mensen die een verhaal te vertellen hebben. Hier kan dat en ik kan je helpen om je verhaal goed op papier te krijgen, zodat anderen er ook werkelijk iets aan hebben. Wie weet komt er uiteindelijk wel een boek uit?

Grote plannen dus. Lees je mee? Doe je mee? Heb je zelf een leuk idee? Ik sta er voor open. Stuur mij een mailtje op Ivonne.windtraveller@gmail.com Wie weet sta jij straks met je verhaal op deze site!

Wat is grooming?

Op dit moment is er veel te doen over grooming gangs in Groot Brittannië. In 2015 maakte ik al eens deze blog, over hoe het komt dat misbruik zo lang in het verborgene kan blijven, waarin ik het grootschalig misbruik van Britse meisjes al aankaart.  Maar wat is grooming eigenlijk en wat heeft het te maken met seksueel misbruik? Grooming is het proces dat voorafgaat aan seksueel misbruik. De pleger bestudeert het potentiële slachtoffer om uit te vinden wat de zwakke plekken van dat individu zijn. Het proces begint dus al voordat er actief contact wordt gelegd. Als de pleger dan contact legt, is het fundament al gelegd.

Grooming van kwetsbare kinderen

Slachtoffers worden niet random uitgezocht. Hoe moeilijk het ook is om dit onder ogen te zien, het belangrijkste kenmerk van een slachtoffer is zijn of haar kwetsbaarheid. Alle kinderen zijn kwetsbaar, per definitie. Dat is waarom we onze kinderen beschermen. Maar van de kinderen is een groep extra kwetsbaar. Kinderen van gescheiden ouders, kinderen die eerder met misbruik te maken hebben gehad, kinderen met een verstandelijke of lichamelijke beperking, kinderen in armoede … Al deze extra kwetsbaarheden worden door plegers uitgebuit.

Hoe herken je grooming?

Grooming is lastig te herkennen omdat het zich vermomt als belangstelling. Dat maakt het ook moeilijk om er waakzaam op te zijn. Iedereen met een meer dan gemiddelde belangstelling voor een kind, is een potentiële pleger. Maar moeten we dan iedereen wantrouwen? Ja. In feite is dat in de wereld van nu een goed advies. Want 1 op de 3/4 kinderen wordt seksueel misbruikt, meestal door iemand die het kind kent en vertrouwt. Maar naast een algemeen wantrouwen, is het van groot belang om iedereen waarmee je kind in contact komt te kennen.

Ook de ouders worden gegroomed

Bedenk dat ouders ook gegroomed worden. Een pleger investeert in een goede relatie met de ouders, omdat als hen kunnen groomen, het kind niemand heeft om naar toe te rennen als het misbruikt wordt. Juist wanneer je al kinderen hebt en mensen onmoet ‘die zo leuk zijn met de kinderen’ moet je in de gaten houden wat er precies gebeurt. Probeert deze persoon ‘alleen tijd’ met je kinderen te organiseren? Hoe reageert je kind hierop? Vertrouw hierbij op je intuïtie. Want maar al te vaak hoor ik dat ouders een vaag gevoel hadden, maar daar niet naar hebben gehandeld.

Inpalmen vs. grooming

Is grooming hetzelfde als inpalmen? Ik denk van niet. Inpalmen is de directe interactie met het kind. Grooming is het hele proces, dus inclusief het voorbereidend onderzoek en het voorkomen dat het kind gaat praten. Het inpalmen is het proces van het medeplichtig maken van het kind. Dat kan op allerlei manieren, het geven van aandacht, snoep en geschenken, het steunen van het kind in opstandigheid naar de ouders, drugs en drank, alles wat het kind bindt aan de pleger. Dit maakt het mogelijk om een kind voor langere tijd te misbruiken. Het kind de schuld te geven van wat er gebeurt, wordt gespiegeld in de maatschappij door victim-blaming.

Grooming gangs

De grooming gangs in Engeland maken op grote schaal seksueel misbruik van kinderen. Het groomen begint met de selectie van de slachtoffers: jonge meiden uit het armere segment van de bevolking. Het eerste contact lijkt op wat er in Nederland gebeurt met loverboys/pooierboys. Het verschil is dat het in Engeland ook duidelijk raciale ondertonen heeft. Blanke meiden worden door de gangs voor witte sletten en meer uitgemaakt. In Nederland staat dat aspect minder op de voorgrond.

Loverboys en grooming

Het kind wordt ingepalmd door een jonge man die lief lijkt. In Engeland rijden deze voornamelijk Pakistaanse moslims op de taxis en is het eerste contact vaak een gratis taxiritje. Het kind krijgt alcohol of wiet aangeboden na verloop van tijd en mag mee naar feestjes. Als de eerste man de tijd rijp acht, verkracht hij haar. Het kind, dronken, stoned of verliefd, denkt medeplichtig te zijn. Kort daarna introduceert hij het kind aan zijn vrienden.

De getuigenissen zijn heftig

Ik ben best wel wat gewend als het gaat om seksueel misbruik en de verhalen daarover, maar toch moest ook ik een paar keer slikken bij het lezen van de getuigenissen van de Britse slachtoffers. Het lijkt alsof het seksueel misbruik in deze specifieke pedo-kringen met buitensporig geweld gepaard gaat, waarbij het vermoorden van kinderen en in brand steken van huizen geen uitzondering zijn. Wat er vooral uit spreekt is een minachting van de slachtoffers.

De reactie op grooming gangs van de establishment

Het gaat bij de schandalen in Engeland niet alleen om de Pakistaanse grooming gangs. Verkrachting en kindermisbruik komt in alle lagen van de bevolking voor. Wat het lont in het kruitvat is in Groot Brittanië is het feit dat de politie, justitie en de social workers betrokken zijn bij een cover up van deze Pakistaanse grooming gangs. Maar liefst 250.000 kinderen zijn in de afgelopen 30(!) jaar het slachtoffer geworden van deze gangs en er is vanuit de overheid weinig of geen actie ondernomen.

Lifestyle choices

Leiders uit de Pakistaanse gemeenschap geven te kennen dat hen door social workers verteld is dat de meisjes die hier slachtoffer van zijn geworden zelf schuldig zijn aan het misbruik. Social work spreekt van ‘lifestyle choices’, oftewel zij maken zich schuldig aan victim blaming. Dit gaat voorbij aan alle kennis die er is op dit gebied over hoe misbruikers te werk gaan. Dit gaat voorbij aan de wet, waarin duidelijk staat omschreven dat kinderen geen toestemming kunnen geven voor seksuele handelingen. Dat maakt elke seksuele handeling met een kind seksueel misbruik.

Gaat de Britse regering vallen?

Keir Starmer, de premier, zal het politiek gezien moeilijk krijgen, vooral omdat hij in het verleden het hoofd was van de CPS de Crown Prosecution Service voor Engeland en Wales (vergelijkbaar met het openbaar ministerie in Nederland, dezelfde positie als ooit door Demmink in Nederland werd bekleed). In die tijd heeft hij noch de Pakistaanse grooming gangs aangepakt, noch de high society pedo Jimmy Saville, de Britse variant van Epstein, waarvan na zijn overlijden bekend werd dat hij vele slachtoffers had gemaakt.

We gaan zien hoe deze zaak zich ontwikkelt en wat we kunnen leren van de ervaringen in Groot Brittanië. Op X kun je het nieuws hieromtrent het beste volgen.