Het boek ‘Gewoon Lies’ van Lies de Waard is het levensverhaal van Lies. Als kind wordt zij seksueel misbruikt door haar vader. Wanneer zij veertien is, komt ze met haar verhaal naar buiten, niet zozeer om zichzelf te redden, maar om haar zus voor eenzelfde lot te behoeden.

De invloed van incest

De invloed van de incest op haar leven is dramatisch. Ze omschrijft in haar boek haar worsteling met haar leven en haar geloof als gevolg van de incest en de strenge opvoeding waarbinnen zij als kind machteloos was. Dat die invloed ver reikt wordt voelbaar in haar omschrijvingen van haar relaties, hoe ze omgaat met haar kinderen, hoe kwetsbaar ze in het leven staat.

Ik worstel en kom boven

Lies worstelt en komt boven, stort weer ter aarde en begint opnieuw. En opnieuw, en opnieuw. Langzaam krijg je het beeld van een vrouw die zich niet klein laat krijgen. Gewoon Lies: iemand die ondanks haar worsteling het voor elkaar krijgt om haar zoons, haar grote trots, op te voeden en tot wasdom te brengen.

Voelbaar gemis

Haar ouders erkennen niet, de enige van haar familie die haar verhaal erkent en haar ook steunt, is een tante. Ook na haar vaders dood blijft de erkenning uit. De eenzaamheid van het kind dat niet gezien is, blijft hangen. Ondanks haar pogingen om de positieve kant te zien, ondanks dat zij trots kan zijn op haar onafhankelijkheid, haar zes zoons, haar beroep als vrachtwagenchauffeur … het gemis blijft voelbaar.

Voor wie is dit boek geschikt?

Dit boek is vooral geschikt voor slachtoffers van seksueel misbruik die zelf nog middenin de worsteling zitten. Zij kunnen moed putten uit het verhaal van Lies. Volhouden is haar grote kracht en de boodschap van dit boek. Volhouden en jezelf de waardering geven die je rechtens toekomt.

Je kunt het boek hier bestellen

Mijn motivatie om dit te schrijven

Ik ben, als partner van, ervan op de hoogte dat slachtoffers heel veel last van seksueel misbruik kunnen hebben. Er is veel te doen, en terecht, om dit grote menselijke en maatschappelijke onrecht op te vangen en het taboe, het stille zwijgen te stoppen. Immers dat is een bron van het lijden dat ermee samenhangt: de schaamte en de schuld.

Ook omstanders zoeken hun weg

Maar ook de partners die er serieus een weg in trachten te zoeken, voor hun lief, voor hun liefde en voor zichzelf, hebben ermee te stellen. Hier is nog te weinig aandacht voor. Ook kinderen van slachtoffers seksueel misbruik hebben er mee te maken. We zijn allemaal gediend als er een mens tot de best mogelijke versie van zichzelf mag opgroeien. Het is niet het stille lijden van het slachtoffer alleen. Het is het stille lijden van het hele systeem.

Mijn ervaringen als partner

Ik heb zelf ervaren dat de machteloosheid als partner zo groot was, dat ik mijn leven met mijn eerste partner, een slachtoffer van misbruik heb verloren. Het was een verlies van alles waarin ik met haar op had gebouwd. In de eerste twintig jaren dacht ik dat we samen waren. De laatste vijf jaren bestonden uit machteloos zijn, uit verlies van veel waar ik in geloofde, zonder het gevoel te hebben dat ik er wat aan kon doen.

Ik weet vanaf de dag dat wij de eerste keer vreeën, dat zij misbruikt is. Zij vertelt dat en ik schrik. Ik heb altijd de hoop dat het goede van de relatie haar ook goed doet en dat het ook steeds beter zal worden. Het tegendeel blijkt het geval. Ik kan haar blokkade die steeds verder opgebouwd is, niet verminderen, niet omzeilen. Ik verdiep me ook in de patronen, ik lees me in. Echter als het niet mogelijk is om gevoelens, emoties en fysieke nabijheid te delen dan is een man-vrouw relatie in een huis niet meer houdbaar. Sowieso is het bespreken van gevoelens voor elkaar en emoties moeilijk voor haar. Haar dissociatie van lichaam en gevoelens is haar isolement.

Zij verwacht dat ik wel ergens in een overspelsituatie terecht zal komen. Ik ben blij dat niet gebeurt. Hoewel het verlangen naar intimiteit er altijd blijft, stap ik nooit, ook niet bijna, in een relatie met een ander gedurende de 25 jaar van onze relatie.

Ik leg een stuk van mijzelf en mijn struggle bloot, in een serie blogs op deze website, ten dienste van wie er wat mee kan. Ik heb al mogen ervaren dat het een aantal slachtoffers van misbruik ook verder heeft gebracht, als zij mijn weg hebben gehoord. En de partners van: hopelijk ook …

Mijn advies: lees ook het boek van Ivonne Meeuwsen: Partners in Beeld. Het maakt het beeld compleet.

Marcel Hendricx

Zoek je hulp?

Kijk op ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’. Binnenkort heb ik daar ook een profiel

Op verzoek anoniem

Mijn verkorte levensverhaal

Ik ben een beschadigde man door sexueel misbruik en zinloos geweld. Ik ben 54 jaar en mijn leven is van mijn twaalfde tot achttiende een hel geweest. Nadien heb ik een dubbelleven geleefd tot mijn dertigste.

De rode draad in mijn leven

Deze vreselijke periode achtervolgt mij nog steeds. Ik heb alles zelf moeten doorstaan. Steun, begrip en medeleven is er weinig geweest. Ik loop in totaal met drie trauma’s, waardoor ik in het leven totaal niet kan functioneren.

Mijn pubertijd was overleven

In mijn pubertijd heb ik problemen niet kunnen oplossen. Mijn normale ontwikkeling is geremd door een periode die bestond uit overleven, pijn, verdriet, wanhoop, angst en eenzaamheid. Mijn hele leven al probeer ik uit die vicieuze cirkel te komen, wat zo moeilijk is.

Van slachtoffer naar overlever

Het woord slachtoffer verandert in overlever en dat klinkt goed. Ik ben ook een overlever, ik heb vreselijk veel ondernomen om te helen en nu zit ik helaas weer, door problemen van nu, psychisch aan de grond. Die problemen zijn ontstaan vanuit sexueel misbruik. De basis voor mij is dat ik niet geleerd heb wat interactie tussen mensen is. Ik voel niet waar precies de afstand ligt, tussen privé en zakelijk.

Wat is liefde? Geen idee

Ik heb nooit geleerd en gevoeld wat liefde is, ik ken en herken het niet. Ik ben alleen maar bezig of ik goed genoeg ben voor de ander. Sexualiteit moet mooi zijn, maar voor mij is het een doffe ellende, een zwart grauw vlak, waardoor alle ellende in het dagelijkse leven ontstaat.

Ik heb vanuit de maatschappij nooit hulp gehad

In de maatschappij ben ik nog nooit geholpen. Ik ben arbeidsongeschikt verklaard na veel ellende bij sociale dienst en UWV. Momenteel word ik door mijn hulpverlener geholpen. Daar ik weinig geld heb, zoeken we reguliere hulp bij ggz.

De weg door vele therapieën

Na vele psychologen, psychiaters en een groep van mannen die sexueel misbruikt zijn, heb ik dit keer hulp van een sexuoloog. Ik wil mijzelf terugvinden, los komen van het sexueel misbruik. Ik heb nog steeds problemen met angst, geen eigenwaarde, afhankelijkheid. Ik heb niet geleerd voor mijzelf op te komen, word vaak gebruikt door mijn goedheid, zachtheid.

Mensen denken dat ik homo ben

Ik word vaak bestempeld als een homo, terwijl diep van binnen het verdriet en de pijn zit wat ik heb doorstaan door deze man. Hij ging zo geraffineerd te werk, dat ik alleen zijn handen en zegelring weet. Ik ben aangevallen, verkracht, geschopt, met sigaretten bewerkt op plaatsen waar zich kleding bevond, zodat mensen het niet zouden zien en hij dus gewoon zijn gang kon blijven gaan.

Psychisch en fysiek aangetast

Mijn psychische heeft mijn lichamelijke aangetast en samen hebben ze een visieuze cirkel tot stand gebracht, met altijd een uitkering (nu een wajong). Ik hoop dat er iets aan mijn lichamelijke problemen gedaan kan worden. Slechte beschadigde huid, een hoge stem (stress, testosteron tekort? ), mimiek in gezichtsuitstraling, stotteren door stress, hoofdpijn, spierpijn, darmklachten. Psychische klachten vanuit sexueel-misbruik, moeite met sociale omgangsvormen tussen mensen, privé en zakelijk, onzekerheid, onduidelijkheid. Ik zit echt compleet aan de grond

Seksueel misbruik leidt maar al te vaak tot een breuk binnen de familie. Voor buitenstaanders is het moeilijk te vatten, hoe het is om zonder je familie verder te moeten. Of als het beter is om afstand te hebben tot je familie, terwijl je tegelijk ook verlangt naar dat warme nest. Het nest dat je nooit gehad hebt.

Heeft niemand dan iets gezien?

Maar al te vaak denk je als kind dat je ouders of de rest van de familie wel weten wat er gebeurt. Zeker als het gaat om langdurig, herhaald seksueel misbruik, is het voor een kind niet te bevatten dat anderen daar niks van weten. Ook de volwassen overlever vindt het vaak heel moeilijk om te geloven dat niemand iets heeft gezien.

Ongemakkelijke boodschap

Wanneer het seksueel misbruik naar buiten gebracht wordt, vaak op latere leeftijd, is dat voor de familie een ongemakkelijke boodschap. Meestal volgt er een periode waarin ontkenning, vertwijfeling en schuldgevoelens de boventoon voeren. Dit is voor de overlever een hele lastige, want die heeft juist behoefte aan erkenning.

Voor de familie is het nieuw

Wanneer je de familie vertelt wat er is gebeurd, kunnen ze er niet meer omheen. Ze zullen iets moeten met deze ongemakkelijke boodschap. Helaas is de eerste neiging vaak ‘Het is niet waar’. Want als het niet waar is, hoeven ze er niets mee.

Zwijgen doe je niet voor jezelf

Wanneer je na de ontkenning van je familie weer ‘braaf’ meeloopt in het oude straatje, dan lijkt de orde der dingen hersteld. Alleen: jij bent nog verder beschadigd geraakt door de ontkenning. Soms denk je dat je beter je mond kunt houden, maar daarmee gaat het probleem alleen maar ondergronds. In feite is breken met je familie op zo’n moment een erkenning van hoe het is: zij zijn er niet voor jou.

Wat laat jouw familie jou zien?

Als jouw familie jouw verhaal niet erkent, wat is dan de boodschap die je krijgt van je familie? Zou je vrijwillig omgaan met andere mensen die je een leugenaar en erger noemen? Wat maakt dat je dit van je familie wel pikt?

Valse loyaliteit

Een kind is loyaal aan zijn of haar ouders, bijna per definitie. Er moet heel wat gebeuren voordat die loyaliteit gebroken wordt. Maar je bent geen kind meer. Jouw loyaliteit mag je geven aan mensen die jou respecteren. Die je geloven en erkenning geven.

Valse verplichting

Naast loyaliteit wil ‘plichtsgevoel’ nog wel eens de reden zijn om je familie dan maar te accepteren, ondanks dat ze jou niet respecteren en erkennen. Je ouders hebben je immers het leven geschonken? Maar als dat geschenk met weerhaakjes komt, is het dan wel een gift? Of meer een vergif?

Ik zal altijd van je houden, maar ik verbreek het contact

Wat mij heel erg heeft geholpen, is om de begrippen liefde en relatie te scheiden. Je kunt, onvoorwaardelijk, van iemand houden en op een zeker niveau zul je wellicht van je familie blijven houden. Maar dat betekent niet dat je jezelf niet mag beschermen door het contact te verbreken.

Zij maken hun relatie met jou ook voorwaardelijk

Wanneer je je afvraagt of je het recht hebt om voorwaarden te verbinden aan het al dan niet contact hebben met je familie, bedenk je dan het volgende: Door jouw verhaal niet te geloven en van jou te verwachten dat je je mond houdt, stellen zij ook voorwaarden aan jouw relatie met hen.

En ja, dat doet pijn

Wanneer je familie je niet erkent, doet dat pijn. Daar kun en hoef je niet omheen. Maar misschien is het beter om die pijn te voelen en daarvan te helen, zonder steeds weer datzelfde mes in diezelfde wonde om te draaien. Zonder dat je contact hebt met je familie. En van daaruit, met alle pijn die daarbij hoort, je leven verder op te bouwen.