Ik houd mijn mond stijf dicht
In mijn middelbare schooltijd blokkeer ik op alles wat er aan nieuws over seksueel misbruik voorbij komt. Ik spreek niet over het onderwerp. Ik durf het gewoonweg niet. Mijn toenmalige vriendje vraagt wél wat er aan de hand is, omdat ik hem op de intieme momenten onophoudelijk afwijs, maar ook tegenover hem zwijg ik. Via zijn broer komt de vraag bij mijn zus terecht. Zij vraagt letterlijk of mijn broer mij seksueel heeft misbruikt. Ik ontken want het is te pijnlijk. Ik vertrouw haar niet.
Mijn zusje verbreekt het zwijgen
Uiteindelijk komt het verhaal niet eens uit mezelf naar buiten. Het was niet mijn keuze, maar die van mijn zusje. Zij komt in de problemen, moet naar instellingen (gesloten/open) en krijgt allemaal stempels op haar voorhoofd geplakt van wat er met haar aan de hand is. Zij vertelt over haar veel te vroege seksuele ervaringen, maar ook over die van mij. Mijn familie verwijt me dat ik nooit iets heb gezegd. En ik? Ik breek mezelf nog een beetje meer af.
Angst en schuldgevoel als raadgevers
Angst en schuldgevoelens worden mijn raadgever. Hoe slecht ook, zij zijn bekend voor mij. En nu nog zijn angst en schuldgevoelens daar waar ik ze niet wil hebben. Angst omarmt me met een dikke mistige deken van vaagheid en onzekerheid. Schuldgevoelens dwingen mij om altijd anderen centraal te stellen. Ik mis innerlijke helderheid, moed, zachtheid en mezelf. Ik creëer afstand tot mezelf en maak keuzes, die voor mij net niet of helemaal niet goed uitpakken.
Ontrouw aan mezelf
Het ‘niet dicht bij mezelf blijven’ gebeurt vooral in werksituaties. Daar waar ik het gevoel heb continue en onophoudelijk te moeten presteren. Waar geen ruimte is voor het maken van fouten. In ieder geval, dat verhaal zit in mijn hoofd gebakken en verankerd in mijn hart. Het gebeurt ook in het aangaan en behouden van relaties. Daar ben ik vaak ook niet mezelf, uit angst te verliezen.
In het oog van de storm
Het is echter niet zo dat ik verloren ben. Ik ben bezig met helen, bezig met acceptatie en het zijn in het nu. Bezig mezelf vragen te stellen te midden van stormen. Bezig om de stilte te zoeken, te onderzoeken en mezelf te vinden.
Het zwijgen doorbreken
In deze blog schrijf ik angst en schuldgevoelens van mij af. Het voelt nog heel egoïstisch en het roept enorm veel angst op. Toch stap ik door op die weg. De weg waar ik mijn vrijheid terugvind.
