Gastblog Marjolein: De Reünie

Op zondag 19 maart 2015 was het programma ‘De Reunie’ met Thérése Bravenboer op de televisie. Op maandag wanneer de week weer begonnen is en iedereen op Curaçao elkaar een goede week wenst (bon siman!), kijk ik. Deze keer met extra interesse. Op facebook had ik de aankondiging al voorbij zien komen. Seksueel misbruik is het thema.

Confrontatie

Ik confronteer mezelf met de verhalen van Geertje en Thérése. Het programma raakt niet alleen aan, het raakt. Het is als het vallen van een druppel in een meer. De kringen die ontstaan vanuit die éne druppel, zorgen voor een groot effect. Met dichtgeknepen en rauwe keel luister ik naar hun heftige verhalen die bij mij onmiddellijk een onbeschrijflijk gevoel teweegbrengen. Het doet pijn door de herkenbaarheid.

Verwarring en onrust

Thérése Bravenboer werkt aan Project Unbreakable, waar mensen met ervaringen van seksueel misbruik en geweld openlijk, met uitspraken van de daders, op de foto gaan. Het levert een bijdrage aan het helen, ook voor mij. Ondanks dat ik niet op de foto sta met een uitspraak in handen. Het doet me nadenken en voelen. In eerste instantie roept het project verwarring, vragen en onrust op.

• ”Wat zei hij altijd tegen mij?”
• “Wat nou als ik het me niet meer herinner?
• “Waar heb ik al die herinneringen opgeslagen? Het is zo onduidelijk en vaag.”
• “Is het dan niet gebeurd? Heb ik het allemaal verzonnen?”
• “Heb ik niet de aanleiding gegeven? Was ik niet zelf de dader?”

Waarom?

Onze omgeving worstelt vaak met die laatste vragen. Ik herinner me heel goed wat mijn moeder, waarschijnlijk uit onmacht, zei toen het seksueel misbruik uitkwam. “Waarom heb je niets gezegd?” Dat waren dezelfde woorden, die mijn oudere zus zei, om aan te geven dat ik het misbruik bij mijn zusje had kunnen voorkomen. Alsof ik een dader was, alsof ik me moest schamen. En dat deed ik en dat doe ik nog steeds.

Schaamte

Schamen omdat het gebeurd was. Schamen omdat ik het niet kon voorkomen bij mezelf en bij mijn zusje. Schamen omdat ik bang ben dat ik ooit iemand iets aan zou kunnen doen, wat hetzelfde effect geeft als het seksueel misbruik van mijn broer bij mij. Schamen omdat mijn familiaire omgeving me vaak genoeg erop wijst dat ik me moet schamen, omdat ik “IK” ben. Schamen omdat ik open zou willen zijn over het seksueel misbruik, maar mijn familie zwijgt grotendeels. Het is te stil. Schamen omdat ik gevoelig ben voor lawaai, drukte, geuren, aanrakingen en pesterijen. Schamen omdat, omdat…..en zo kan ik nog duizend en één dingen schrijven over mijn gevoelens van schaamte.

Inzicht

Thérése bracht me, al pratende met Patrick Lodiers, een heel groot inzicht over het gevoel van schaamte. Mijn dank hiervoor. Ik hoef me niet te schamen. Het misbruik is namelijk niet van mij. De dader is geen monster. Het is een mens, die vreselijk verkeerde dingen heeft gedaan. En dus is het seksueel misbruik van mijn broer. Van niemand anders! Dit inzicht heeft voor een rustig gevoel gezorgd. Niet alleen rust, maar ook acceptatie. Acceptatie dat ik van waarde ben en dat ik kan en mag praten zonder me te schamen voor wie ik ben. Ik krijg nu een stukje van mijn stem terug!