Ik ben anders
Het seksueel misbruik heeft er voor gezorgd dat ik me altijd anders heb gevoeld, dan de rest. Altijd los van anderen, zonder gevoel van het “erbij horen”. Ik voelde me altijd schuldig en ik schaamde me diep. En iemand hoefde maar iets te zeggen of ik had het gevoel dat ik die persoon weer zou verliezen.
Negatieve gedachten
Vragen, altijd maar die vragen galmend door mijn hoofd. Hoe kan iemand van mij houden? Heb ik aanleiding gegeven? Ben ik zo slecht dat ik dit heb moeten doorstaan? Ik moet in mijn vorig leven wel heel veel slechte dingen hebben gedaan… enz. enz. Die negatieve gedachten malen nu wat minder vaak door mijn hoofd, maar kunnen mij nog steeds ’s nachts wakker houden.
Ik wil gezien worden!
Bij het erbij willen horen, zit nog iets, namelijk gehoord en gezien willen worden. Misschien is het ook wel makkelijk om niet gezien en gehoord te voelen als je in een gezin van zeven kinderen bent met ouders, die niet gewend zijn om hun gevoelens te delen en ook niet gewend zijn om zichzelf uit te spreken. Mijn ouders hebben van het seksueel misbruik in ieder geval niets gezien en niets gehoord. Geen signalen opgevangen en niet gemerkt dat mijn gedrag veranderde. Van een vrolijk zelfstandig meisje naar een naar binnen gekeerd onzeker vrouwtje. Hoe ouder ik word, hoe moeilijker ik dat soms vind. Was het echt zo verborgen? Wist echt niemand ervan af?
Wat is er mis gegaan?
Laatst had ik een app-gesprek met mijn broer. Het gevoel van er niet bij horen, niet gezien en gehoord worden, kwam in alle hevigheid weer op. Mijn broer die er ook recht op heeft om zijn eigen waarheid te hebben en te kennen, blijft hangen in de fase “ik sla die gast wel in elkaar, als ik hem tegenkom.” Ik blijf hangen in “pa en ma hebben het niet gezien, gehoord en gemerkt, hoe kan dat? Wat zegt dat?” In mijn ogen zijn zij namelijk verantwoordelijk voor mijn welzijn binnen het gezin. Overigens houd ik mijn oudste broer verantwoordelijk voor het feit dat hij zijn handen niet thuis heeft kunnen houden en zijn piemel niet in zijn broek.
Gezinssysteem uit balans
Terugkomend op het app-gesprek. Daar zit ik 8000 km verderop en probeer hem te overtuigen dat hoe ons gezinssysteem eruit ziet, deel uitmaakt van het hele gebeuren. Dat dit het seksueel misbruik heeft mogelijk gemaakt. Dat mijn zus er vanaf heeft geweten en dat mijn andere broer eens is binnen komen lopen. Ik krijg terug “Marjolein kijk uit wie je beschuldigt en pa en ma zijn ook niet perfect en kunnen ook fouten maken.” Ik vraag hem of het volgens hem alleen mijn oudste broer is, die alle ellende in de familie heeft veroorzaakt. Hij zegt: “Ik zou zeggen zo’n 80%”
Ontkenning en onmacht
Ik voel de onmacht opvlammen want in mijn beleving kent het ontstaan en in stand houden van het seksueel misbruik binnen het gezin nog meer factoren. Dat ontkennen of bagateliseren voelt als een ontkenning en het valt mij heel zwaar. Ik vraag me af hoeveel deze broer weet van alle geheimen binnen het gezin. Ik vraag me af hoeveel ik eigenlijk weet en wat nog verborgen is.
Niet uitspreken
Wanneer er op facebook een artikel verschijnt over dat seksueel misbruik zo lang verborgen blijft, reageer ik met dat ik het triest vind en dat ik de indruk heb dat ik de omgeving ervan moet overtuigen dat het onveilige gevoel niet alleen ligt bij de dader. Ik krijg een reactie van mijn zusje. “Kijk uit met wat je op facebook plaatst, Marjolein, het is openbaar”.
Weer de mond gesnoerd
Ze bedoelt het vast goed, maar voel ik weer de emoties opvlammen. Ik voel me weer er niet bij horen, weer anders, weer niet gehoord, maar wel gezien en op mijn vingers getikt. Ik krijg de indruk dat ik vooral niets mag zeggen of schrijven. Mijn omgeving geeft eigenlijk terug dat ze niet willen zien dat ik het seksueel misbruik openbaar maak. Ze begrijpen niet dat ik me steeds meer uitspreek en dat het mij niet zoveel interesseert dat vreemden dat ook kunnen lezen. Ze begrijpen niet dat ik soms van wildvreemden meer steun heb gekregen, dan van degene waarmee ik ben opgegroeid, hoe zuur ook.
Loslaten van loyaliteit en mijn stem bevrijden
Nu kies ik zelf ervoor om er niet bij te horen, hoe pijnlijk dat ook voelt. Ik wil niet meer zwijgen. Als dat betekent dat ik er niet meer bij hoor, dan neem ik dat op de koop toe. Liever niet bij de familie horen dan niet bij mezelf horen…Ik kies voor openbaarheid en loslaten. Loyaliteit kan een blok aan je been zijn en dat weerhoud je van groeien. Dus ik laat het blok los en de mening van mijn familie nu ook.
