Shantala en aanraking bij seksueel misbruik

Nascholing over Shantala, een bijzondere aanraak therapie

Shantala aanraking van handenOp uitnodiging van Irma Buenk, op wiens site ik een gastblog schreef in het kader van de Virtuele Boekentour, was ik op zaterdag 22-02-2014 aanwezig bij de nascholingsdag Shantala Speciale Zorg.

Shantala is een bijzondere methode van gestructureerde aanraking die heel goed kan werken bij seksueel misbruik.

De achtergrond van Shantala

Een Franse arts, Dr. Leboyer kwam in Calcutta met de methode van Shantala in aanraking en bracht het naar het westen. De, van oorsprong, babymassage komt uit het ayurvedische gedachtengoed, dat o.a. wellness, voeding en geneeskunde combineert tot gezondheidszorg. Dit staat in scherp contrast met de onze gezondheidszorg, die feitelijk beter ‘ziekenzorg’ zou kunnen heten.

Gestructureerde aanraking is een betere term

In Nederland is de Shantala methode van ‘babymassage’ inmiddels aardig ingeburgerd. De term massage is enigszins misleidend, omdat het bij de Shantala niet zozeer gaat om massage, als wel om gestructureerde aanraking. Bij massage denken we al gauw aan het verhelpen van klachten aan het bewegingsapparaat: spierpijn en stijfheid. Aanraken gaat veel meer over ontspanning en contact maken. Dat maakt het, naar mijn mening, ook uitermate geschikt voor mensen die seksueel misbruikt zijn.

Je huid is je grootste orgaan

‘Je huid is je grootste orgaan. Als je daar aangeraakt wordt, voel je dat van je tenen tot in je kruin. Als de handen die je daar aanraken dat doen zonder jouw toestemming, zonder dat jij dat wil, dan is dat een gevoel wat je in heel je lijf ervaart. Je hele lichaam reageert daarop.’

Dit schrijft Angel van der Vecht, auteur van het boek ‘Duivelskind’ in een recente blog over de impact van seksueel misbruik. Het is dus ook niet verrassend, dat aanraken voor overlevers van seksueel misbruik een beladen begrip kan zijn. De verwachting van seks, van pijn, van misbruik zit er door je ervaringen aan gekoppeld.

Shantala Speciale Zorg

Shantala Speciale Zorg wordt toegepast bij mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking. Ook in de zorg voor ouderen is Shantala een groeiend begrip. Het is een manier om aanraking in de zorg te integreren.

Respectvolle bejegening

De grote winst van Shantala zit hem in de structuur van de aanraking en in de bejegening. Met oefeningen gericht op bejegening werd op de nascholingsdag merkbaar en voelbaar gemaakt, wat het met je doet als iemand in je persoonlijke ruimte komt. Hoe het voelt als dat onverwacht gebeurt. Verschillen in afstand en nabijheid, persoonlijke grenzen en de reacties op de diverse oefeningen, maakten helder hoe belangrijk het is om af te stemmen op de cliënt.

De eerste aanraking en veiligheid

In de eenvoudige oefeningen ervoer ik wat er in je lijf gebeurt wanneer iemand plotseling een hand op je schouders legt en wanneer dat langzaam en met zorg gebeurt. Een wereld van verschil, want als iemand plotseling zijn handen op je schouders legt schrik je. Alles in je lijf reageert en, wanneer je slechte ervaringen hebt met aanraking, kun je zeggen dat alles in je lijf protesteert! Weten wat er gaat gebeuren, langzaam en respectvol benaderd worden, juist in de persoonlijke, intieme ruimte, maakt dat je je veilig voelt. In die veiligheid kun je daadwerkelijk contact maken.

Gestructureerde aanraking en voorspelbaarheid

Alles in Shantala gaat langzaam en wordt met de handen aangekondigd. Er wordt niet veel gepraat en dat hoeft ook niet, want de kaders zijn heel helder. De methode kan over de kleding heen gedaan worden, waarbij soepele kleding van natuurlijke materialen wel prettig is. De aanraking gebeurt (doorgaans) op de rug, billen, armen en benen, en dan alleen de achterkant. De zijkant van het lijf, de binnenkant van armen en benen worden niet aangeraakt. Door heel duidelijk te maken waar er aangeraakt gaat worden en vooral ook waar niet, schept de methode een helder en veilig kader.

Shantala en helen van seksueel misbruik

Mijn aanwezigheid op de bijscholingsdag was tweeledig, enerzijds om de methode een keer aan den lijve te ondervinden, maar anderzijds ook om te voelen en ervaren of Shantala geschikt is om mensen met seksueel misbruik ervaringen te helpen. Ik denk dat dit een goede manier kan zijn om aanraking terug te brengen in je leven na seksueel misbruik.

Ervaringen met Shantala Speciale Zorg en seksueel misbruik

Binnen de woonvorm, waar de cursus gegeven werd, wonen ook mensen die seksueel misbruikt zijn, die hier baat bij hebben gehad. Voor hen is Shantala een veilige manier van aanraking.

Partners en overlevers samen betrekken bij Shantala

Één van de aspecten die Shantala geschikt maken voor overlevers van seksueel misbruik, is de mogelijkheid om partners te betrekken bij de aanraakmethode. Door deze vaardigheid aan beide partners te leren, kan er op het gebied van intimiteit en aanraking weer iets in beweging komen. Doordat het kader en de grenzen zo helder zijn, is de veiligheid gewaarborgd. Op die manier kan contact maken met jezelf en de ander weer bij het leven gaan horen. Dit kan een enorme verrijking zijn, want je huid is je grootste orgaan en heeft liefdevolle aanraking nodig.

De juiste hulpverlening bij seksueel misbruik?

Wat er mis is met de reguliere hulpverlening

De reguliere hulpverlening is door de structuur van financiën gebonden aan het systeem van ‘Diagnose Behandeling Combinatie’. De DBC-structuur gaat ervan uit dat bepaalde symptomen nauwkeurig tot een diagnose leiden en dat de bijbehorende behandeling daar dé oplossing voor is. Geen diagnose betekent geen financiering. Of de diagnose juist is en of de aangewezen behandeling ook de hulp is waar je op zit te wachten, valt nog te bezien.

Wat betekent dit voor de cliënt?

Als cliënt krijg je bij wijze van intake een serie vragenlijsten, die tot een diagnose en behandeling leidt waar je zelf verder geen invloed op hebt. Maar bij seksueel misbruik gaat het nou juist om dat je de regie over je eigen leven terug neemt. Dan kun je nog zo’n goede therapie krijgen, maar dan werkt het niet, of niet optimaal, juist vanwege het feit dat je als cliënt het zelf niet mag bepalen. De juiste hulpverlening geeft jou als cliënt de regie over je eigen proces.

Zelfredzaamheid bij seksueel misbruik

De eerste stap naar helen van seksueel misbruik is wat mij betreft: ‘zelf het roer weer in handen krijgen.’ Je bent zelf eigenaar van het probleem én de oplossing. Wanneer je geen invloed hebt op de keuze van behandeling, wordt je willoos ‘slachtoffer’ van de hulpverlening. Overigens, tegen de achtergrond van seksueel misbruik is dit vaak ook wat de overlever aan de hulpverlening vraagt: ‘Red mij.‘ Maar als je gered wordt, leer je niet om jezelf te redden. Uiteindelijk ben je dan verder van huis.

Machteloosheid in de hulpverlening

De veerkracht die zo belangrijk is bij het verwerken van seksueel misbruik, wordt ondermijnd door het DBC systeem. De machteloosheid van de hulpvrager wordt versterkt. Zelfs al levert de therapie dan soms een verlichting van de klachten op, (meetbaar, evidence based) het laat de dieper liggende problemen onaangeroerd. Het probleem met de reguliere hulpverlening is inherent aan het systeem waar zij inzitten. Geen wonder dat cliënten hun heil elders zoeken (en vinden).

Waarom de reguliere hulpverlening faalt

Het falen van de reguliere hulpverlening zit volgens mij dus niet in de kwaliteit van de aangeboden therapieën, niet in de kwaliteit van de therapeuten, dat is allemaal wellicht best in orde. Het falen zit in het systeem ingebakken, de DBC-structuur waarbinnen zij functioneren, ontkracht de klanten en maakt ook de therapeut machteloos. Veel van de zogenaamde ‘alternatieve’ therapeuten zijn mensen die uit het reguliere circuit gestapt zijn, juist omdat ze door de knellende protocollen hun werk niet meer goed konden doen. Zelfs wanneer je de ‘juiste’ hulpverlening biedt, zonder daarbij de cliënt te betrekken, gaat het niet werken.

Integratie van ‘alternatieven’ in de reguliere hulpverlening? Liever niet!

In het boekje ‘Het verschil maken’, van Slachtofferhulp Nederland wordt benadrukt dat veel slachtoffers aangeven, dat zij beter geholpen zijn door de hulpverlening uit het alternatieve circuit. Terecht spoort het boekje aan tot meer onderzoek in die richting. De auteur verwacht dat de werkzame elementen uit die disciplines, geïntegreerd kunnen worden in de reguliere hulpverlening. Ik verwacht dat dat niet zal lukken, het probleem zit niet in de therapievorm, maar in het systeem.

Volwaardige therapieën in het alternatieve circuit

Het integreren van werkvormen uit diverse therapieën in de reguliere hulpverlening is een onderschatting van de hoeveelheid kennis en kunde die zich in het alternatieve circuit bevindt. De realiteit is dat veel van deze therapievormen een jarenlange studie vragen, die veel dieper gaat dan het ‘even’ aanleren van een nieuwe werkvorm. De keuze voor een bepaalde therapievorm heeft te maken met mensbeeld, visie en overtuigingen. Bepaald niets iets wat je er ‘even’ bij doet. Wat natuurlijk niet zegt dat we niet van elkaar kunnen leren.

De juiste hulpverlening is passende hulpverlening

Wat ontbreekt is een overzicht van wat er allemaal wel en niet werkt bij seksueel misbruik. Voor de cliënt is het niet meer te overzien. Er zijn nog steeds weinig mensen die zich specialiseren op het gebied van seksueel misbruik en nog minder die zich daar dan ook mee profileren. Mijn intentie is om te laten zien wat er allemaal al wél is. Welke vormen van hulpverlening er zijn en wát die doen. Zodat de klant uit dit brede aanbod van werkvormen de hulpverlening kan kiezen die voor die klant op dat moment passend is.

Hulpverlening na seksueel misbruik

Voor dat doel heb ik, samen met Agnes van der Graaf, het netwerk ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’ in het leven geroepen. Inmiddels staan er kleine 50 hulpverleners op en een schat aan informatie over hoe diverse werkvormen in hun werk gaan. We zoeken altijd nieuwe hulpverleners die zich willen aansluiten …

Naar de hulp die wél werkt =>

Recensie: ‘Het verschil maken’ van Sonja Leferink

Het verschil maken bij seksueel geweld en seksueel misbruik

Afgelopen zaterdag was de internationale dag van het slachtoffer en daarop vooruitlopend gaf slachtofferhulp op vrijdag 21-02-2014 een symposium met als titel ‘Het verschil maken’. Een titel die Sonja Leferink ontleende aan mijn lezing op het symposium ‘Diagnostiek en hulpverlening bij seksueel misbruik’ vorig jaar.

Boekje: ‘Het verschil maken’

Het verschil maken, boek van slachtofferhulp Nederland, Sonja Leferink

Aan het einde van de dag kregen we allemaal het boekje: ‘Het verschil maken’ mee naar huis. Het boekje is een verdieping van het symposium, waarin uitgebreid gesproken is met een aantal slachtoffers, ervaringsdeskundigen, vrijgevestigde therapeuten en met allerlei disciplines uit het ‘reguliere’ circuit. Een helder beeld van de stand van zaken op dit moment.

Maakt het boekje het verschil?

Het boekje maakt zijn titel deels waar. Het brengt duidelijk aan het licht waar de gaten in de huidige hulpverlening zitten en geeft ook een beeld van ontwikkelingen in de afgelopen jaren. Het roept op tot samenwerking tussen de hulpverlening en het justitiële circuit. Het legt de vinger op de zere plek waar het de rechtspraak betreft en de beperkingen die hierin gelden voor de slachtoffers. Het laat zien dat het grootste gat in de hulpverlening zit in de hulp aan volwassen overlevers van seksueel misbruik.

‘Het verschil maken’ vóór of mét slachtoffers

Het boekje spreekt over ‘samenwerken vóór slachtoffers’. Ik zou zelf liever spreken van samenwerking mét slachtoffers. De slachtoffers en ervaringsdeskundigen in het boek geven aan dat zij wensen dat er mét hen wordt samengewerkt. Een belangrijk verschil om te maken dus. De ondertitel van het boek had mijns inziens dus beter ‘samenwerken met slachtoffers van seksueel geweld en misbruik’ kunnen zijn.

Belang van lotgenotencontact

Het belang van lotgenotencontact wordt genoemd, maar het zou meer mogen worden uitgediept. Op dit moment speelt lotgenotencontact zich vooral in het vrijwilligerscircuit af. Judith Herman, een autoriteit op het gebied van seksueel misbruik, noemde het in haar lezing, via satelliet, één van de meest wezenlijke elementen van het verwerken van seksueel misbruik. Naar mijn mening moet lotgenotencontact echt uit de vrijwilligerssfeer. Het is tijd voor professioneel georganiseerde lotgenotencontacten, zoals bijvoorbeeld de Samen helen bijeenkomsten.

Bruggen bouwen tussen slachtoffers en hulpverlening

Het boek ‘Het verschil maken’ probeert een brug te bouwen tussen slachtoffers en hulpverlening. Het schetst een accuraat beeld van de stand van zaken: een versnipperd aanbod en weinig overzicht over wat de keuzemogelijkheden zijn voor slachtoffers. Wat slachtofferhulp wil is het stroomlijnen van de hulpverlening aan mensen met een verleden van seksueel misbruik, zodat zij op een goede manier kunnen doorverwijzen. En dat is een stap in de goede richting.

Wegwijzer in Traumaland

O nu al zicht te krijgen welke hulpverleners zich verdiept hebben in de langetermijneffecten van seksueel misbruik kijk op:

https://hulpverleningnaseksueelmisbruik.nl/

Misbruikers: monsters of mensen?

Hogere straffen, valse veiligheid

Telkens als er een grote zaak van seksueel misbruik naar voren komt, weerklinkt de maatschappelijke roep om hogere straffen. Als we de misbruikers maar lang in de gevangenis zetten, zo lijkt de gedachte, dan is de wereld veilig. Helaas is de werkelijkheid anders, we moeten leren leven met onveiligheid.

Is een misbruiker een monster?

Alles wat we in de media zien aan misbruikers zijn de uitzonderingen. Marc Dutroux, Robert M. of Frank R. die honderden slachtoffers maken. Wat dan meteen opvalt, is hoe ‘gewoon’ deze mensen lijken. Het lijkt niet te rijmen met het beeld dat we onbewust van misbruikers hebben. Die horen een beetje als de ‘vieze man’ te zijn, het typetje van Kees van Kooten. Die opgewonden raakt van vreemde dingen.

Het risico van het ‘vieze man’ idee

Dat het hele gewone huisvaders kunnen zijn, dat wil er bij ons niet snel in. Maar aan het idee dat misbruikers monsters en vieze mannen zijn, kleeft een levensgrote risico. Bijvoorbeeld het risico dat we de echte misbruikers over het hoofd zien. Door te focussen op de grote zaken, bewijst de media ons geen dienst. We denken dat we veilig zijn als we maar weten waar Frank R., Benno L. en Robert M. zijn. We vergeten dat het meeste misbruik gewoon thuis plaatsvindt. In je eigen warme bedje.

De wereld is een onveilige plek voor kinderen

Seksueel misbruik gebeurt. Niet incidenteel, niet alleen door monsters en overduidelijke vieze mannen. Het wordt gedaan door je eigen man of vrouw. Door je zoon, door je oom, door je dochter of tante. Seksueel misbruik gebeurt en maar al te vaak heeft de ‘omstander’ niets in de gaten.

Hoe maken we de wereld veiliger?

Af en toe krijgen we een misbruiker te pakken en die krijgt dan de verontwaardiging van de hele natie over zich heen. Symboolpolitiek noem ik dat. Laten we eens wat realistischer gaan kijken naar seksueel misbruik. Erkennen dat we massaal blind zijn geweest voor de signalen die kinderen afgeven. Dat we niet hebben willen geloven dat mensen die ons dierbaar zijn tot seksueel misbruik in staat zijn. Laten we de oogkleppen afdoen.

De handen uit de mouwen

Alles wat er nodig is voor het kwaad om te overwinnen, is dat goede mensen niets doen. Wat kun jij bijdragen? Wees geïnformeerd, lees over seksueel misbruik en de langetermijngevolgen. Bijvoorbeeld in mijn eerste boek

Ben jij hulpverlener?

Bekijk hier het aanbod op het gebied van na en bijscholing:

Opleidingsaanbod