Een nieuwe fase, van overleven naar leven
Ik voel me dankbaar voor wat er nu is. Lieve mensen om me heen en de dingen die ik mag ontvangen. Ik kan verder met mijn leven. Angst haalt me soms nog in. Blijft het nog goed gaan? Wat komt er nog? Kan ik het wel? Ik weet dat het beter gaat dan ooit tevoren, dus ik vertrouw er maar op: het komt best goed.
Even op een roze wolk
Mijn therapeut zegt: “Je bent bijna klaar”. Ik? Bijna klaar? Ongelooflijk, kan het echt? Is het echt? Twee weken loop ik op wolken. Ik voel me super. Kan ik nu echt gaan leven? Dank komt de realiteit weer langs. Bijna klaar is nog niet helemaal, dus er zijn best nog blokkades neer te halen. Als ik een dag moe ben, overvalt me de gedachte: “Ojee, wat komt er nu?” Angst komt boven. Ik ben bang om voor de zoveelste keer onderuit gehaald te worden door mijn verleden. Door de schaduwen uit mijn kindertijd, die mijn hele leven op de loer hebben gelegen. Bang dat mijn emoties me weer overnemen. Bang dat alles uit elkaar spat als een zeepbel. Even mooi, even vliegt de zeepbel met prachtige kleuren door de lucht, tot… PATS!
Leren vertrouwen op mezelf
Het is moeilijk om op mezelf te vertrouwen, dat er nu een basis is die er niet eerder was. Dat ik nu gelukkig mag zijn zonder dat iemand zegt: “Jij hebt niets te willen” of “jij moet je mond houden”. Zonder dat iemand me afkeurt, dat ik het niet goed doe en mijn grenzen worden overschreden, letterlijk en figuurlijk. Het is moeilijk om te geloven dat ik goed ben om wie ik ben. Dat ik niet tekortschiet, me niet schuldig hoef te voelen en hoef te schamen.
Langzaam maar zeker van pijn naar genieten
Ik slinger nog heen en weer tussen het oude loslaten en stapjes te maken naar het nieuwe, naar genieten. Er zijn nog dagen dat ik los mag laten. Emoties en oude pijn komen dan boven, mijn proces is niet klaar. Andere dagen zijn fijn en voel ik me als nooit tevoren, ook als dingen tegen zitten. Het lijkt wel of niets me dan uit balans kan brengen. Dat is een geweldig gevoel. Ik ben gewend dat tegenslagen leiden tot teleurstelling en emoties die getriggerd worden. Dat geweldige gevoel wil ik natuurlijk vasthouden, maar dat kan niet. Iedereen heeft goede en minder goede dagen. Zo zal het voor mij ook zijn. Langzaam maar zeker krijgen de goede dagen de overhand. Ik ga van overleven naar leven!
Ik leer samenwerken
Om hulp vragen lukt de laatste tijd beter. Van “ik moet alles alleen doen” naar samenwerken. Dat is een hele verandering. Ik kan hulp aannemen en vind het fijn om hulp te krijgen. Er is nog wel een stemmetje, dat kleiner wordt, dat zegt: “Heb je dat wel verdiend?” en “Heb je genoeg terug gedaan?”. Het prettige van delen, samenwerken en ontvangen, overheerst gelukkig. Langzaam wordt het stemmetje stiller. Ik hoop dat het eens zal zwijgen.
Waarschuwing
