Op verzoek anoniem

Mijn verkorte levensverhaal

Ik ben een beschadigde man door sexueel misbruik en zinloos geweld. Ik ben 54 jaar en mijn leven is van mijn twaalfde tot achttiende een hel geweest. Nadien heb ik een dubbelleven geleefd tot mijn dertigste.

De rode draad in mijn leven

Deze vreselijke periode achtervolgt mij nog steeds. Ik heb alles zelf moeten doorstaan. Steun, begrip en medeleven is er weinig geweest. Ik loop in totaal met drie trauma’s, waardoor ik in het leven totaal niet kan functioneren.

Mijn pubertijd was overleven

In mijn pubertijd heb ik problemen niet kunnen oplossen. Mijn normale ontwikkeling is geremd door een periode die bestond uit overleven, pijn, verdriet, wanhoop, angst en eenzaamheid. Mijn hele leven al probeer ik uit die vicieuze cirkel te komen, wat zo moeilijk is.

Van slachtoffer naar overlever

Het woord slachtoffer verandert in overlever en dat klinkt goed. Ik ben ook een overlever, ik heb vreselijk veel ondernomen om te helen en nu zit ik helaas weer, door problemen van nu, psychisch aan de grond. Die problemen zijn ontstaan vanuit sexueel misbruik. De basis voor mij is dat ik niet geleerd heb wat interactie tussen mensen is. Ik voel niet waar precies de afstand ligt, tussen privé en zakelijk.

Wat is liefde? Geen idee

Ik heb nooit geleerd en gevoeld wat liefde is, ik ken en herken het niet. Ik ben alleen maar bezig of ik goed genoeg ben voor de ander. Sexualiteit moet mooi zijn, maar voor mij is het een doffe ellende, een zwart grauw vlak, waardoor alle ellende in het dagelijkse leven ontstaat.

Ik heb vanuit de maatschappij nooit hulp gehad

In de maatschappij ben ik nog nooit geholpen. Ik ben arbeidsongeschikt verklaard na veel ellende bij sociale dienst en UWV. Momenteel word ik door mijn hulpverlener geholpen. Daar ik weinig geld heb, zoeken we reguliere hulp bij ggz.

De weg door vele therapieën

Na vele psychologen, psychiaters en een groep van mannen die sexueel misbruikt zijn, heb ik dit keer hulp van een sexuoloog. Ik wil mijzelf terugvinden, los komen van het sexueel misbruik. Ik heb nog steeds problemen met angst, geen eigenwaarde, afhankelijkheid. Ik heb niet geleerd voor mijzelf op te komen, word vaak gebruikt door mijn goedheid, zachtheid.

Mensen denken dat ik homo ben

Ik word vaak bestempeld als een homo, terwijl diep van binnen het verdriet en de pijn zit wat ik heb doorstaan door deze man. Hij ging zo geraffineerd te werk, dat ik alleen zijn handen en zegelring weet. Ik ben aangevallen, verkracht, geschopt, met sigaretten bewerkt op plaatsen waar zich kleding bevond, zodat mensen het niet zouden zien en hij dus gewoon zijn gang kon blijven gaan.

Psychisch en fysiek aangetast

Mijn psychische heeft mijn lichamelijke aangetast en samen hebben ze een visieuze cirkel tot stand gebracht, met altijd een uitkering (nu een wajong). Ik hoop dat er iets aan mijn lichamelijke problemen gedaan kan worden. Slechte beschadigde huid, een hoge stem (stress, testosteron tekort? ), mimiek in gezichtsuitstraling, stotteren door stress, hoofdpijn, spierpijn, darmklachten. Psychische klachten vanuit sexueel-misbruik, moeite met sociale omgangsvormen tussen mensen, privé en zakelijk, onzekerheid, onduidelijkheid. Ik zit echt compleet aan de grond

Seksueel misbruik leidt maar al te vaak tot een breuk binnen de familie. Voor buitenstaanders is het moeilijk te vatten, hoe het is om zonder je familie verder te moeten. Of als het beter is om afstand te hebben tot je familie, terwijl je tegelijk ook verlangt naar dat warme nest. Het nest dat je nooit gehad hebt.

Heeft niemand dan iets gezien?

Maar al te vaak denk je als kind dat je ouders of de rest van de familie wel weten wat er gebeurt. Zeker als het gaat om langdurig, herhaald seksueel misbruik, is het voor een kind niet te bevatten dat anderen daar niks van weten. Ook de volwassen overlever vindt het vaak heel moeilijk om te geloven dat niemand iets heeft gezien.

Ongemakkelijke boodschap

Wanneer het seksueel misbruik naar buiten gebracht wordt, vaak op latere leeftijd, is dat voor de familie een ongemakkelijke boodschap. Meestal volgt er een periode waarin ontkenning, vertwijfeling en schuldgevoelens de boventoon voeren. Dit is voor de overlever een hele lastige, want die heeft juist behoefte aan erkenning.

Voor de familie is het nieuw

Wanneer je de familie vertelt wat er is gebeurd, kunnen ze er niet meer omheen. Ze zullen iets moeten met deze ongemakkelijke boodschap. Helaas is de eerste neiging vaak ‘Het is niet waar’. Want als het niet waar is, hoeven ze er niets mee.

Zwijgen doe je niet voor jezelf

Wanneer je na de ontkenning van je familie weer ‘braaf’ meeloopt in het oude straatje, dan lijkt de orde der dingen hersteld. Alleen: jij bent nog verder beschadigd geraakt door de ontkenning. Soms denk je dat je beter je mond kunt houden, maar daarmee gaat het probleem alleen maar ondergronds. In feite is breken met je familie op zo’n moment een erkenning van hoe het is: zij zijn er niet voor jou.

Wat laat jouw familie jou zien?

Als jouw familie jouw verhaal niet erkent, wat is dan de boodschap die je krijgt van je familie? Zou je vrijwillig omgaan met andere mensen die je een leugenaar en erger noemen? Wat maakt dat je dit van je familie wel pikt?

Valse loyaliteit

Een kind is loyaal aan zijn of haar ouders, bijna per definitie. Er moet heel wat gebeuren voordat die loyaliteit gebroken wordt. Maar je bent geen kind meer. Jouw loyaliteit mag je geven aan mensen die jou respecteren. Die je geloven en erkenning geven.

Valse verplichting

Naast loyaliteit wil ‘plichtsgevoel’ nog wel eens de reden zijn om je familie dan maar te accepteren, ondanks dat ze jou niet respecteren en erkennen. Je ouders hebben je immers het leven geschonken? Maar als dat geschenk met weerhaakjes komt, is het dan wel een gift? Of meer een vergif?

Ik zal altijd van je houden, maar ik verbreek het contact

Wat mij heel erg heeft geholpen, is om de begrippen liefde en relatie te scheiden. Je kunt, onvoorwaardelijk, van iemand houden en op een zeker niveau zul je wellicht van je familie blijven houden. Maar dat betekent niet dat je jezelf niet mag beschermen door het contact te verbreken.

Zij maken hun relatie met jou ook voorwaardelijk

Wanneer je je afvraagt of je het recht hebt om voorwaarden te verbinden aan het al dan niet contact hebben met je familie, bedenk je dan het volgende: Door jouw verhaal niet te geloven en van jou te verwachten dat je je mond houdt, stellen zij ook voorwaarden aan jouw relatie met hen.

En ja, dat doet pijn

Wanneer je familie je niet erkent, doet dat pijn. Daar kun en hoef je niet omheen. Maar misschien is het beter om die pijn te voelen en daarvan te helen, zonder steeds weer datzelfde mes in diezelfde wonde om te draaien. Zonder dat je contact hebt met je familie. En van daaruit, met alle pijn die daarbij hoort, je leven verder op te bouwen.

Deze gedichten van S/ geven vooral een sfeerbeeld van hoe diep seksueel misbruik ingrijpt.

Treurwilg

Als de dag in zwartkijken achter
de einder hinkt, groeien mijn stompe
wortels in fossiele leegtes, ik verbuig
mijn stamboom, vruchteloos als een groen blaadje,
tot het bladderen van mijn schors, wat blijft
is het mos, stilte sluipt
tot de kruin van mijn huis.
S/

Onderhuids

’s Avonds als ik sta
te duisterwachten peuzelt
de angst mijn broodbrein
tot knokige korsten

Ik ben een lammelot 
van de nacht die onderhuids 
gevangen in foetusdenken 
kooit

Hier stoten mijn chromosomen
dwars, in deze schoot 
vang ik nauwelijks geboren
licht, in dit embryonale
tasten kom ik geen
navelstreng verder
S/

Vergelijkbaar gedichten lees je hier

Gedichten schrijven

Het schrijven van gedichten kan een goede manier zijn om uitdrukking te geven aan het onzegbare. Door op een creatieve manier je verhaal naar buiten te brengen, maak je een begin met helen, je houdt immers niet alles meer krampachtig binnen.

Gedichten delen

Wanneer je de gedichten ook nog eens deelt, wordt het geheim doorbroken en begint het herstel van jouw eigen plek in de wereld innemen. Door uitdrukking te geven aan wat jou in het diepst van je ziel heeft getroffen, geef je jezelf toestemming om er te zijn, mét al je pijn, mét al je emoties. 

Publiceren op deze site

Mocht je met je gedichten en gedachten willen uitreiken naar lotgenoten, dan is het misschien een idee om je gedichten en andere schrijfsels in te sturen, of een keer mee te doen aan één van de periodieke schrijfwedstrijden. 

Hulp vragen mag

Vaak is voor jezelf dingen opschrijven een eerste stap. Het delen hiervan of het zoeken van hulp hierbij is dikwijls een tweede stap. Hulp vragen mag, is dikwijls zelfs noodzakelijk omdat het ingewikkelde dingen zijn waar je in je eentje niet makkelijk uitkomt. 

Zoek je hulp na seksueel misbruik, klik dan hier

Liz Berghuis heeft een dissociatieve identiteitsstoornis als gevolg van seksueel misbruik en mishandeling door haar vader in haar vroege jeugd. In deze twee boeken geeft zij een inkijkje in haar innerlijke structuur, de wereld van iemand die in 147 afzonderlijke delen uit elkaar gevallen is. Ze geeft ook een blik op de ingewikkeldheden van behandeling van deze stoornis en de valkuilen die daarin voor de hulpverlener zitten.

147 persoonlijkheden

Wanneer je als kind uiteenvalt, zoals Liz het noemt, ontstaan er meerdere persoonlijkheden. Het duurt even voordat je in het boek helder krijgt wie op welk moment aan het woord is. ‘De schrijfster’ is in feite één van de alters of subpersoonlijkheden. In de loop van het verhaal wordt duidelijk dat er twee ‘hoofdpersonen’ zijn: de moeder en de schrijfster.

Valkuilen in therapie

Een valkuil voor de therapeut is dat het soms verleidelijk is om één persoon onevenredig aandacht te geven en te steunen. Na het uitkomen van het eerste boek wordt de schrijfster door het publieke succes de ‘hoofdpersoon’. Dit leidt uiteindelijk tot een diepe depressie bij de moeder en een innerlijke verdeeldheid onder de andere alters, een soort van innerlijke burgeroorlog.

U bent niet ziek, u lijdt

In het tweede deel gaat ze in op een therapie die haar helpt. Het uitgangspunt van de therapie is: ‘U bent niet ziek, u lijdt’. Vanuit dat inzicht wordt het mogelijk om iedereen binnen de innerlijke structuur van Liz op zijn of haar eigen tempo te laten integreren of de keuze te laten maken om dat niet te doen. Om tot een werkbare formule te komen die het lijden minimaliseert, in plaats van dwangmatig op integratie in te zetten.

Hulpverlenen zonder oordeel

Het vermogen om alle innerlijke anderen te waarderen en zonder oordeel te ontmoeten is cruciaal voor een geslaagde begeleiding die recht doet aan alle delen van de persoon. Daarbij is het van belang om de hele groep in beeld te hebben en te zien voor wat zij zijn: belangrijke, noodzakelijke onderdelen van het overlevingssysteem. Dit geldt ook voor de delen die mogelijk (zelf)destructief gedrag vertonen.

Ervaringen van anderen

Het tweede boek vertelt het verdere verloop van de begeleiding en maakt dan de switch naar de begeleiding die zij biedt aan anderen die lijden aan DIS. Korte en langere verhalen die lezen als een referentie aan Liz. Om die reden haak ik eigenlijk af als het niet meer om haar verhaal gaat. Er wordt naar mijn smaak te weinig nieuwe informatie geboden in die ervaringsverhalen. Mogelijk is dit voor de lezer die zelf DIS heeft anders.

Eigen regie

Haar belangrijkste boodschap staat in het tweede boek. Helaas komt dit voor mij wat minder uit de verf. ‘U bent niet ziek, u lijdt’ is in mijn beleving een belangrijk inzicht. Het geeft de schrijfster zelf de regie over haar leven en haar eenwording, haar heling.

Voor wie zijn deze boeken?

Ik verwacht dat de boeken voor mensen met een dissociatieve identiteitsstoornis veel herkenning zullen geven. Voor professionals die werken met dit thema is het boek goede achtergrondinformatie om de ingewikkeldheid te begrijpen.

Koop ‘Uiteengevallen’ hier

Koop ‘Eenwording’ hier