Onbegrip

Ik heb in mijn therapieverleden een aantal vervelende reacties gekregen toen ik vertelde dat ik ben misbruikt door mijn zus, variërend van ongeloof tot ontkenning. Sommige kan ik achteraf gezien wel begrijpen, maar andere laten zelfs nu nog hun sporen na. De meeste heb ik ondertussen wel van me afgeschreven of besproken. Met sommige reacties gaat dat echter makkelijker dat met andere. Er is één specifieke therapeut die meer kapot heeft gemaakt dan ze zich waarschijnlijk beseft en juist over haar vind ik het moeilijk om te schrijven of te praten.

Experimenteren

Vrij in het begin van de behandeling bij haar, schrijf ik op dat ik ben misbruikt door mijn zus. Als ik haar dat laat lezen, vindt zij echter dat ik er niet mee hoef te zitten. Haar toon is waarschijnlijk geruststellend bedoeld, maar haar woorden maken me in de war. Hoewel ik haar duidelijk heb gemaakt dat de dingen met mijn zus tegen mijn zin in zijn gebeurd, ziet zij het anders. Ze zegt dat experimenteren normaal is, zij heeft dat vroeger ook met haar nichtjes gedaan en nooit ergens last van gehad. Het hoort erbij, volgens haar.

Genoten

Haar theorie is dat ik ermee zit, omdat ik ervan genoten zou hebben en dat niet mag van mezelf. Ik zou op vrouwen vallen en dat niet willen accepteren. Ik weet wat betreft mijn geaardheid niet hoe het zit, maar zou er ook absoluut geen problemen mee hebben als ik op vrouwen val. Alleen al de suggestie dat ik ervan genoten heb doet veel. Ik twijfel nog meer aan mezelf. Zelfs nu kan ik nog geen woorden vinden voor de pijn die het doet en de verwarring die het veroorzaakt.

Vorige levens

Daarnaast is deze therapeut er ook van overtuigd dat er nog een andere oorzaak voor mijn pijn is: vorige levens. Wat er met mij is gebeurd is volgens haar niet erg genoeg, dus moet de oorzaak van hoe ik me erdoor voel bij vorige levens liggen. Iets waar ik persoonlijk niet in geloof, maar waar zij van overtuigd is. In een vorige leven is er iets ergs met me gebeurd en daarom denk ik dat ik last heb van wat mijn zus bij mij heeft gedaan in dit leven.

Vertrouwen

Ik denk dat ze opgegeven moment wanhopig werd en niet meer wist wat ze met aan moest. Ik vertrouwde haar zoals ik nog nooit iemand had vertrouwd, maar vanaf het moment dat ik dat naar haar uitsprak, is ze het als excuus gaan gebruiken om dat vertrouwen te schenden. Ze schrijft een brief aan mijn moeder over mij, met dingen die ik haar in vertrouwen heb verteld. Ik heb het geluk dat ik de eerste ben die de brief op de mat ziet liggen. Van de dingen die ik erin lees word ik misselijk.

Meer kapot

Als ik terugkijk op de situatie van toen ben ik veel te lang bij haar in behandeling gebleven. Zij had me door moeten verwijzen of ik had zelf naar iets anders moeten gaan zoeken. Dat is niet gebeurd en uiteindelijk heeft haar ‘hulp’ alles bij elkaar meer kapot gemaakt dan dat er geheeld had kunnen worden.

Meerderheid

Ondertussen gaat het beter met me en zit mijn vroegere therapeut niet meer zo vaak in mijn hoofd als eerst. Helaas komt het af en toe nog wel omhoog, maar ik kan er nu over schrijven en weet dat dingen die ze tegen me heeft gezegd niet kloppen. Voor mij niet kloppen, want ik wil het niet veroordelen als sommige dingen voor een ander wel herkenbaar zijn. Ik heb nu therapie die me wel helpt en voor deze ook andere therapeuten gehad, waar ik me wel begrepen door voelde. Zij zijn in mijn leven tot nu toe gelukkig in de meerderheid.

Ingezonden brief over illegale adoptie

Deze brief komt van een lotgenote die zwanger is geweest als gevolg van seksueel misbruik en daaruit is een zoon geboren. Haar zoon is haar afgenomen en illegaal geadopteerd. Zij zoekt nog steeds naar haar zoon, die nu zevenenveertig moet zijn. Wellicht zijn er meer mensen op vergelijkbare manier op zoek naar hun kind. Het FIOM kent daarvoor een register voor illegale adoptie. Contactgegevens staan onderaan.

Mijn zoon,

in 2018 word je 47. Ik zou je graag willen ontmoeten, maar je bent illegaal geadopteerd. Ik weet niet waar je bent, noch hoe je eruitziet. Misschien lijk je op mij en misschien ook wel op je twee zussen en broer. Heb je ook kinderen? Ben je getrouwd of woon je samen? Misschien woon je alleen?

Leven je adoptieouders nog? Ik hoop dat zij je verteld hebben dat je geadopteerd bent.
Welke naam zullen ze jou hebben gegeven? Zelf noem ik je Maurice. Je bent twaalf jaar jonger dan ik. De arts, die je vroeger meegenomen heeft, ontkent alles, net als alle betrokkenen. Ik weet daarom ook niet waar ik je zou kunnen zoeken. Jij en je adoptieouders zijn misschien ook wel naar diezelfde arts geweest voor vragen omtrent jouw biologische moeder. Hij heeft misschien wel gezegd dat ik niets met jou te maken wil hebben, misschien heeft hij wel gezegd dat ik overleden ben. Zo wordt het wel erg moeilijk voor ons gemaakt om elkaar te vinden.

Ik zit nog met zoveel vragen en jij misschien ook wel. “If it be your will” is een mooie toepasselijke titel van een lied van Leonard Cohen. Als het zo mag zijn, gaan we elkaar ontmoeten. Wat fijn zou dat zijn.

Liefs van je moeder

https://www.youtube.com/watch?v=AEzRXjg1rYE

Illegale adoptie

FIOM: Wat verstaan we onder illegale adoptie? Illegale adoptie is de situatie dat een kind illegaal wordt opgenomen in een gezin. Het betreft voornamelijk kinderen die onmiddellijk of kort na hun geboorte weggehaald zijn bij hun biologische ouder(s) en niet bij de burgerlijke stand aangegeven zijn op naam van hun biologische ouder(s). De ouders van het gezin waarin zij opgenomen zijn hebben illegaal aangifte gedaan van de geboorte van het kind alsof het hun eigen kind was. Ook kan het de situatie betreffen waarin het kind van een van de dochters illegaal als kind van opa en oma opgenomen wordt.

Er is weinig bekend over illegale adoptie in Nederland. Officieel bestaat het niet. Wel kennen we een aantal voorbeelden vanuit getuigenissen, zoals van vrouwen die zwanger zijn geraakt door incest of verkrachting. Bij hen is de baby weggenomen en elders ondergebracht. Ook hier werd het kind vermoedelijk aangegeven door de ‘nieuwe ouders’ als eigen kind en is de verblijfplaats of afkomst niet meer te achterhalen.

Voor meer informatie klik hier.

Als je de woorden weet

Gerina van der Gugten beschrijft op treffende wijze het proces van onthulling en de stappen die zij daarin onderneemt. Het verhaal is prettig geschreven, zonder te veel triggerende details. De tijd die het kost om met haar verhaal naar buiten te komen beloopt een heel leven. De invloed van het misbruik op haar levensloop is tussen de regels door ook te lezen.

Een meisje van elf

Gerina is elf als haar oom Karel zich aan haar opdringt. Het begint met inpalmen, ritjes in zijn auto, cadeautjes en vooral aandacht. Hij zadelt haar op met een geheim waar de familie niets van weet. Ze is bang om het te vertellen en weet zich geen raad. Ze stopt het heel diep weg en probeert oom Karel zo veel mogelijk te vermijden. Dit houdt ze vol tot ver in haar volwassenheid.

Het geheim woekert voort

De verdienste van het boek is dat het pijnlijk duidelijk maakt hoe een geheim in de weg kan staan voor een gelukkig leven, niet alleen voor het slachtoffers (Gerina, haar moeder) maar voor alle betrokkenen. Haar nichtje, die zij van zich afstoot, omdat ze niet bij haar oom in de buurt wil zijn, haar broers waarvan één het wél en de anderen het niet familiebreed bekend wil maken: iedereen moet zich op één of andere manier verhouden tot het seksueel misbruik.

Transgenerationele overdracht

Een subthema van het boek is de transgenerationele overdracht: Dat Gerina aandacht tekort heeft, is deels terug te voeren op de geschiedenis van haar moeder, die als kind door haar broer blijkt te zijn misbruikt.

Als je de woorden weet

Wanneer je seksueel misbruikt wordt, krijg je er ‘gratis’ een heleboel levenstaken bij. Want hoe ga je om met de stilte rondom het geheim? Hoe doorbreek je dat, als je merkt dat het je levensgeluk in de weg staat? Het boek geeft aan hoe de auteur dit heeft aangepakt. Het geeft een inkijkje in haar persoonlijke overwegingen, de weerstand die zij tegenkomt in zichzelf en anderen, en wat het haar oplevert.

Pluspunten van het boek

• Helder taalgebruik
• Levendig geschreven
• Eenvoudig

Je kunt het boek bestellen via bol.com

Gastblogger Marcel

Ik ben Marcel, 48 jaar oud inmiddels en heb een vroeg misbruikverleden met mijn moeder, wat voor het eerst opkwam in therapie in 2011. Voor 2011 had ik al allerlei psychosomatische en ernstige fysieke klachten, vanaf ongeveer mijn zevende jaar. Zelf wist ik dat er ‘iets’ zat, maar het werd maar niet opgepikt in de reguliere hulpverlening. Na 2011 werd dat langzaam duidelijk, totdat ik (eindelijk) een jaar geleden zelf hulp ben gaan zoeken op basis van de hulpvraag seksueel misbruik.

#Mentoo

Veel eerder gedane therapie en opleidingen helpen mij in dit proces, waar ik, als man, jullie deelgenoot van wil maken. De reden hiervoor is dat ik mezelf voel als een echte minderheid en een ander geluid wil laten horen in de #metoo discussie waar alleen maar aandacht is voor daderschap van mannen. De hulpverlening voor mannen schiet schromelijk tekort en ik hoop hiermee een aanzet te geven dat dit gaat verbeteren.

Schrijven om gezien te worden

Ik denk dat ik al ver ben in mijn verwerkingsproces. Eigenlijk denk ik dat ik klaar ben om anderen te gaan begeleiden. Wanneer ik dat doe, sta ik in mijn kracht en kan ik alles wat me is overkomen en wat ik geleerd heb ten positieve keren.

Familiedrama

Vier maanden geleden beslist een familiedrama met dodelijke afloop anders. Mijn petekind (oudste zoon van mijn broer) verongelukt en hierdoor komt mijn verwerkingsproces tot stilstand. In mijn gezin van herkomst gaat nu alle aandacht uit naar dit drama, net nu ik het misbruik bespreekbaar heb gemaakt. Ook bij mezelf bespeur ik de neiging om de dood van mijn petekind véél erger te vinden.

Terug bij af, maar met meer ervaring

Het voelt alsof ik weer ‘terug bij af’ ben. Terug in de tijd, zo’n zeven jaar geleden. Tijdens mijn burnout schrijf ik voor het eerst over mijn misbruik-verleden. Alle vragen van toen herleven. Wat is er nu werkelijk gebeurd? Ik moet mezelf nu wederom wakker schudden. Iedere keer weer zeggen: “Ja het gaat over mij en ja het is waar.” En ja, ik weet nu wat het is …

Ik ben slachtoffer van seksueel misbruik

Voor het eerst begin ik mezelf nu te zien als slachtoffer. Ik geef mezelf toestemming om me slachtoffer te voelen. Ik geef het verzet daartegen op. Ik merk hoe vaak ik de daders verdedig om de harde werkelijkheid niet te hoeven zien. Het besef komt steeds meer binnen hoe verraden ik me voel, ook door mezelf. Als ik dat toelaat merk ik dat mijn leven ‘klopt’. Alles is nu verklaarbaar en dat geeft rust; ook als het nu niet goed gaat. Het ligt niet aan mij …

Mijn moeder is de dader

Ik wilde er eerder niet echt aan. Met mijn moeder als dader ging dat nu eenmaal niet. Mijn moeder, die mij in bed de rol van partner toebedeelde en uit bed mij als haar dochter zag. Dat valt niet mee als je nog een jongetje bent …

Mijn lichaam is mijn bondgenoot

Ik verblijf op een plek waar veel natuur is, maar weinig te beleven. Het werpt me terug op mezelf en ik merk een tweespalt. Mijn lijf vindt het wel oké; in mijn hoofd benauwt het me soms. Die twee kunnen het niet zo goed met elkaar vinden, hoewel ik ‘denk’ dat ik goed in mijn lijf zit. Allerlei lichamelijke klachten laten zien dat er nog een weg te gaan is. Ik mag mijn lichaam leren koesteren . Voelen dat het echt van mij is en dat het mij de weg toont naar mijn behoeftes en mijn herstel.

Schrijven om in beweging te blijven

Voor nu maak ik zoveel mogelijk de verbinding met mijn lijf. Ik heb er hulp bij en dat helpt me om ‘in beweging’ te blijven. Want ik wil voorkomen dat ik verstijf en tot stilstand kom. Schrijven helpt mij daarbij. Vandaar dat er nog meer van deze blogs zullen volgen.