Bereken hier je NEK-score (ook wel ACE-score)

Geplaatst op door

De NEK-score is een belangrijke indicatie voor problemen

Allerlei informatie over de ACE-score begint ook het Nederlandse publiek te bereiken. ACE’s: Adverse Childhood Experiences heb ik vertaald als NEK’s: Negatieve Ervaringen in de Kindertijd. Een hoge ACE/NEK-score leidt tot een verhoogde kans op allerlei ziekten en aandoeningen. Hier vindt je een korte vragenlijst op basis van het Amerikaanse onderzoek, in het Nederlands, zodat ook jij je NEK-score kunt berekenen.

Wat kun je met je NEK-score?

Wat de NEK-score onder andere betekent kun je hier lezen. Een hoge NEK-score betekent een verhoogd risico op allerlei aandoeningen en ziektes. Met die kennis kun je je voordeel doen, door preventief aan de slag te gaan, de negatieve ervaringen te verwerken, fysieke risico’s te vermijden, etc. Het helpt al als je je ervan bewust bent dat een aantal van je (gedrags)problemen, van je verleden kunnen afstammen en dat het helen van je verleden dus ook de voedingsbodem van je problemen weghaalt.

 

Related posts:

  1. Wat is Traumaland?
  2. Lichamelijke klachten (lang) na seksueel misbruik
  3. Help seksueel misbruik bespreekbaar te maken!
  4. Ervaringsdeskundige hulpverlener, kom uit de kast!

Waarom blijft seksueel misbruik zolang onopgemerkt?

Geplaatst op door

Seksueel misbruik blijft vaak onopgemerkt

‘Honderden meisjes uit de omgeving van de Britse universiteitsstad Oxford zijn mogelijk slachtoffer geworden van seksueel misbruik door criminele bendes.’

‘Frank R. kon 8 jaar als roofdier op meisjes jagen’

‘Robert M. was in 2003 in Duitsland veroordeeld voor kinderporno, maar kreeg in Nederland in 2004 een verklaring omtrent gedrag en maakte tot zijn arrestatie in 2010 vele slachtoffers.’

Hoe komt het dat seksueel misbruik zo lang onopgemerkt blijft?

Een deel van de verklaring van het onopgemerkt blijven van seksueel misbruik, zelfs als het op grote schaal plaatsvindt, lezen we in de verklaring van de autoriteiten in Oxford. Volgens het onderzoek:

  • Werkten de autoriteiten langs elkaar heen
  • Werd misbruik niet als zodanig herkend
  • Meisjes tussen de elf en vijftien jaar oud die ten prooi vielen aan pooiers, werden door de politie gezien als ”moeilijke meisjes die slechte beslissingen namen”

Autoriteiten werken langs elkaar heen

Van deze drie deelverklaringen ‘autoriteiten werken langs elkaar heen’ de minst interessante: dat doen ze structureel op heel veel gebieden. Communicatie buiten de eigen kring blijkt in veel gevallen lastig te realiseren. In Nederland zien we dat bijvoorbeeld terug in het feit dat het Openbaar Ministerie veroordelingen van zedendelinquente zorgverleners niet structureel doorgeeft aan de waakhond het IGZ, die dit behoort te weten zodat ze maatregelen richting een beroepsverbod kunnen nemen. Zo kon het dat Robert M. ‘gewoon’ een verklaring omtrent gedrag kreeg en ondanks een veroordeling voor een zedendelict in het buitenland ‘gewoon’ op de kindercrèche kon werken. De pedopsychiater van R. kon, zonder tussenkomst van de tuchtrechter, aan de slag met kwetsbare mensen die een verleden van seksueel misbruik hadden.

Seksueel misbruik wordt niet als zodanig herkend

Dat seksueel misbruik niet wordt herkend is niet verwonderlijk. In de meeste opleidingen zit nou eenmaal nog geen uur les over seksueel misbruik. Terecht dat commissie Rouvoet heeft aangegeven dat praten over seksualiteit en seksueel misbruik in alle opleidingen die tot werken in de jeugdzorg leiden, moet komen te zitten. Wel bizar om te bedenken dat het er nog niet in zat. Dat is typisch zo’n feit waar ik, wanneer ik dat waar dan ook vertel,  altijd ongelovige gezichten krijg. Seksueel misbruik zit niet structureel in de opleidingen voor willekeurig welk zorgverlenend beroep. De enige uitzondering daarop die ik ken, is de opleiding tot verloskundige, daar is aandacht voor wat zij ‘negatieve seksuele ervaringen’ noemen. Dat heeft alles te maken met het feit dat zij signaleerden dat het hebben van zulke negatieve seksuele ervaringen maar al te vaak problemen geeft tijdens de zwangerschap en bevalling, maar ook in de kraamperiode.

Seksueel misbruik herkennen, signaleren en bespreekbaar maken

We zijn een inhaalslag aan het maken, in de opleidingen, in het vakgebied. En het gaat erg langzaam, na- en bijscholing van medewerkers gebeurt nog maar mondjesmaat en hoewel verplicht, wordt de meldcode nog onvoldoende toegepast in de praktijk. Signalering is in de meeste vakgebieden, ook dankzij de meldcode, verbeterd. Toch kunnen we ook niet ontkennen dat het nog heel vaak mis gaat. Om een cijfer uit het document ‘Op goede grond’, van de Nationaal Rapporteur inzake seksueel kindermisbruik, te pakken: Slechts 2% van het misbruik dat plaatsvindt in jeugdzorginstellingen, wordt gesignaleerd door de medewerkers. Er is maar één conclusie mogelijk en dat is dat er nog veel werk te doen is.

‘Moeilijke meisjes die slechte beslissingen namen’

Het meeste interessante deel van de verklaring van het onderzoek uit Oxford heet ‘victim blaming’. Wanneer er ál iets gesignaleerd werd van wat er gaande was, kwam de schuld bij de slachtoffers terecht. Het ging om moeilijke meisjes. Zij namen slechte beslissingen. Meisjes vanaf 11 jaar die ten prooi vielen aan pooiers. Die ’te weinig weerbaar’ waren tegenover de ‘verleidingen’ waar hun pooiers hen aan blootstelden. Die niet opgewassen waren tegen de misdadigers die hen manipuleerden en soms met geweld dwongen. Dat zijn geen moeilijke meisjes en het zijn niet hun eigen beslissingen, dat is slachtoffer worden van een misdaad.

Victim blaming, het slachtoffer krijgt de schuld

Wat vertelt dit ons over het mensbeeld van betreffende autoriteiten? Victim blaming is een uitermate wijd verspreid fenomeen, maar van politiemensen zou je beter verwachten. Zij hebben immers dagelijks te maken met de slachtoffers van allerlei criminaliteit. Zou je van hen niet juist meer compassie, meer inzicht en meer ervaring met hoe deze dingen werken, verwachten? Ik vrees dat we bedrogen uit komen. Ook de politie in Nederland faalt op dit gebied nogal eens.

Kamervragen over de criteria

‘Rechercheurs denken veel te snel dat jeugdige slachtoffers van seksueel geweld, of hun ouders, liegen.’ (Marith Rebel-Volp)

Tweede kamerlid Marith Rebel-Volp stelde hier terecht kamervragen over. In de praktijk zijn de criteria, waarop de inschatting wordt gemaakt of het een waarheidsgetrouwe aangifte van seksueel misbruik is, niet kloppend met de wetenschappelijke inzichten op dit gebied. Kenmerken die doen vermoeden dat het waar is, worden verkeerd geïnterpreteerd (zoals bijvoorbeeld de tijd die tussen de daad en de aangifte verstreken is en het later aanvullen van details die in de eerdere aangifte niet voorkwamen). Het gevolg: Veel aangiftes verdwijnen onder in de la, worden niet onderzocht of zelfs niet aangenomen, vanuit de foutieve veronderstelling dat het waarschijnlijk een valse aangifte is.

Conclusie: waarom blijft seksueel misbruik vaak zolang onopgemerkt?

  • Instanties en autoriteiten werken langs elkaar heen
  • De controle op pedopsychiaters en psychopatische kindermisbruikers faalt.
  • Er is te weinig aandacht voor seksueel misbruik in opleidingen
  • Er heerst een beeld over meisjes dat niet strookt met de werkelijkheid
  • We kennen de signalen van seksueel misbruik onvoldoende om ze te herkennen
  • Er heerst, nog steeds, handelingsverlegenheid onder professionals (ondanks de meldcode wordt nog bar weinig van het seksueel misbruik gezien)
  • Jeugdige slachtoffers worden niet geloofd
  • Aangiftes worden onterecht als vals afgedaan en niet onderzocht

 

Related posts:

  1. Waarom ik kies voor seksueel misbruik
  2. Waarom zou je helen van seksueel misbruik?
  3. Hoort seksueel misbruik bij de GGZ thuis?
  4. Problemen met werkgevers en hierarchie door seksueel misbruik

Wat vertel ik de kinderen over mijn incest-verleden?

Geplaatst op door

De vraag van ‘Mooiezooi’: Wat vertel ik de kinderen over mijn incest-verleden?

Deze vraag van ‘Mooiezooi’ is er echt eentje om over na te denken. Wanneer je incest of seksueel misbruik hebt meegemaakt, dan ben je nooit het enige slachtoffer. Je hele netwerk, familie, partner, vrienden, iedereen heeft er direct of indirect mee te maken. Zelfs wanneer je het goed verwerkt hebt, heeft het veel invloed gehad op je leven. Daarmee heeft het zijn impact op iedereen die van je houdt.

Mooiezooi geeft aan dat zij haar eigen incest verleden goed verwerkt heeft en niet zal instorten als ze het haar kinderen zou vertellen, maar vraagt zich af of het voor de kinderen (puberleeftijd) niet te belastend zal zijn. Het is niet niks wat je een kind vertelt, over hun opa in dit geval, zelfs al zien de kinderen opa nooit. Is het beter om het verleden te laten rusten?

Vragen voor ouders die seksueel misbruikt zijn:

  • Moet ik het de kinderen vertellen?
  • Wat is een goede leeftijd om het te vertellen?
  • Hoe vertel je zoiets?

Leren omgaan met de realiteit

Kinderen zijn de wereld nog aan het leren kennen. Ik ben een groot voorstander van leven in de realiteit. Helaas is de wereld geen sprookjesparadijs (al kan het er in sprookjes overigens ook behoorlijk gewelddadig aan toe gaan). Je taak als ouder is niet om je kind te behoeden voor al het ‘kwade’ in de wereld. Jouw taak is om hen de tools, het vertrouwen en de ruimte te bieden om te leren omgaan met de wereld. Daarbij hoort ook de realiteit van incest en seksueel misbruik.

In Nederland wordt 1 op de 4 meisjes seksueel misbruikt

De realiteit is niet anders en de kans dat jouw kind te maken krijgt met seksueel misbruik is gewoon 25% als het een meisje betreft. Jongens scoren 1 op de 6 en dat komt neer op 16%, ook zeker niet te verwaarlozen. De kans dat een kind bijvoorbeeld aangereden wordt is vele malen kleiner (minder dan de helft). Toch vertellen we kinderen al van kleins af aan uit te kijken met oversteken. Op dezelfde manier denk ik dat we kinderen van jongs af aan moeten vertellen over seksueel misbruik.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee

Zou ik adviseren om het de kinderen te vertellen? Jazeker zou ik dat. Ik zou zelfs zeggen, zo vroeg mogelijk. Kinderen krijgen absoluut iets mee van wat er speelt en als ze het fijne er niet van weten, gaan ze zelf invullen wat er aan de hand is. Kinderen hebben daarbij ook nog de neiging om de schuld naar zichzelf toe te trekken. Wanneer ze van jou horen wat er aan de hand is, kunnen ze ook met hun vragen bij jou terecht.

Hoe licht je een kind in over je incest-verleden?

Hoe je een kind inlicht over het verleden is van veel factoren afhankelijk. De leeftijd van het kind is natuurlijk belangrijk, maar ook de aard van het kind. Kinderen zijn best in staat om te begrijpen, al vanaf heel jong, dat opa vervelende dingen heeft gedaan en dat je hem daar de kans niet meer voor wilt geven. Het vertellen is gelijk een mooie aanleiding om eens met je kind te praten over grenzen. Vanaf een jaar of twaalf snappen kinderen zeker waar het over gaat als je het over incest of seksueel misbruik hebt.

Praten over (on)gezonde seksualiteit

Wanneer je zelf al door het proces van helen heen bent en je kunt er goed over praten, zou ik de kinderen op de hoogte brengen. Net zoals je waarschuwt voor het verkeer, je hen voorlicht over de mechanische aspecten van seksualiteit, zou ik hen ook vertellen over wat er gebeurt als het mis gaat. Als iemand over je grenzen gaat en wat je kunt doen als dat gebeurt. Gezien het feit dat de gemiddelde leeftijd waarop seksueel misbruik begint acht jaar is, kan je er volgens mij niet vroeg genoeg mee beginnen om kinderen daar bewustzijn op te geven. Dat het jou overkomen is, maakt je dan gelijk tot de expert en degene aan wie ze dat soort moeilijke dingen kunnen vragen.

Wat als je het nog niet goed verwerkt hebt?

Als je het verleden nog niet goed verwerkt hebt, denk ik ook dat het van belang is dat de kinderen op de hoogte zijn van wat er is gebeurd. Ze hoeven geen details te weten, maar als jij als vader of moeder nog in therapie bent, triggers hebt of depressieve buien, dwanghandelingen of welke van de lange termijn effecten van seksueel misbruik dan ook, dan hebben je kinderen daar mee te maken. Het is van groot belang dat ze snappen dat het niet hun schuld is, dat ze weten waar het vandaan komt, op hun eigen niveau. Als je er zelf niet over kunt praten, is het een goed idee om je partner of een vertrouwenspersoon te laten vertellen. Op die manier hebben ze gelijk ook weer iemand waar ze met vragen naar toe kunnen.

Praat over de betekenis van incest en seksueel misbruik, niet over de details

Ik denk dat geen enkel kind zit te wachten op de details van wat je precies met opa moest doen. Wat van belang is, is dat het kind snapt welke nare gevoelens erbij komen kijken. Dat het soms niet eens hele grote dingen hoeven te zijn, maar dat niemand het recht heeft om je dat nare gevoel te geven. Dat het kind snapt dat dat is waarom het verboden is om over andermans lichamelijke grenzen te gaan.

De winst van zo’n gesprek

Een gesprek over je eigen verleden is een goede gelegenheid om het met je kind te hebben over grote thema’s. Over wat respect is, wat grenzen zijn en hoe je het beste met seksualiteit kunt omgaan, om te voorkomen dat je een ander pijn of verdriet doet. Je kunt het hebben over hoe je omgaat met druk van anderen, als het om je eigen grenzen gaat. En je kunt nog maar eens benoemen dat je kind met al zijn of haar problemen bij je kan komen.

Leestip: De stem van het kind van Hanny Lynch

Het boek is een serie interviews van (inmiddels volwassen) kinderen met ouders die seksueel misbruikt zijn. Ik schreef een review en je kunt het boek ook meteen daar bestellen. Zie: Recensie ‘De stem van het kind’.

Related posts:

  1. Slachtoffer van incest, hoe vertel ik het? Gastblog Mariël
  2. 96% van kinderen die seksueel misbruik rapporteren spreken de waarheid
  3. De impact van incest op alle levensgebieden
  4. Gastblogger Rija van der Sluiszen – Geconfronteerd met het verleden

Wat is Traumaland?

Geplaatst op door

Wegwijzer in Traumaland

Mijn nieuwe boek ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’ heeft als ondertitel: ‘Wegwijzer in Traumaland’. Wat is precies Traumaland? Wat versta ik onder een wegwijzer? En hoe kan dit jou helpen om door jouw eigen Traumaland te reizen? En er aan te ontsnappen?

Wat is Traumaland?

Traumaland is het terrein waar je doorheen reist, als je heelt van seksueel misbruik. Het is een metafoor, het landschap van je verleden, waar soms hele vreselijke dingen te zien zijn. Waar je de dingen geleerd hebt, die je nu vaak in de weg zitten. Traumaland bestaat uit al je negatieve ervaringen, al je emotionele verwondingen, al je pijn en al je angsten. Jij bent de enige inwoner van jouw eigen Traumaland. Hoe kan een ander je dan de weg wijzen?

De wegwijzer

Al ben je de enige inwoner van je eigen Traumaland, dat betekent nog niet dat je moederziel alleen en verlaten bent. Iedereen heeft zijn eigen Traumaland en het ziet er voor iedereen subtiel anders uit, maar er zijn ook overeenkomsten. Bij de één ligt de grootste kloof bijvoorbeeld rond de leeftijd van 4, bij de ander juist veel later. Toch kun je wél één en ander delen over hoe de kloof er uit ziet én over hoe je een kloof kunt overbruggen. Een wegwijzer is dus iemand die al wat meer ervaring heeft met het terrein waarover jij je beweegt. Iemand die weet waar je voor moet oppassen en hoe je met de uitdagingen die je tegenkomt om kunt gaan. Misschien zelfs iemand die ervoor geleerd heeft, hoe je over dit moeilijke terrein vooruit kunt komen.

Je hoeft echt niet elke fout zelf te maken.

Leren doe je met vallen en opstaan. Fouten maken hoort erbij, ook als je gaat helen in Traumaland. Maar je hoeft heus niet alle fouten zelf te maken. Als ‘Wegwijzer’ heb ik heel wat ervaring met de kloven, bergruggen en lavastromen die het landschap van een traumatisch verleden vullen. Mijn eigen ervaringen natuurlijk, in mijn eigen Traumaland, maar ik heb ook geleerd van de ervaringen van mensen die hún eigen Traumaland doorgereisd zijn en van mensen die er nog in verkeren. Die ervaring probeer ik zo goed mogelijk door te geven, op allerlei verschillende manieren. Onder andere als coach, als schrijver en als organisator van symposia.

Experts op allerlei gebieden

Natuurlijk zijn er terreinen waar ik verstand van heb en ook gebieden waar ik minder van op de hoogte ben. Het pad dat je zelf hebt bewandeld, ken je altijd beter dan dat waar je over gehoord hebt. Ook zijn er zoveel verschillende manieren om met één probleem om te gaan en is het afhankelijk van wie jij bent als mens, welke manier bij jou past. Daarom heb ik de website ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’ in het leven geroepen, om ook andere wegwijzers in Traumaland een plek te bieden waar jij hen kunt vinden.

Wegwijzers in Traumaland

Alle hulpverleners op deze website zijn op hun eigen manier wegwijzers in Traumaland. Sommigen zijn goed in de emotionele stukken, zij leren je omgaan met de lavastroom van boosheid of de oceanen van verdriet. Anderen zijn meer gespecialiseerd in de bergen van onbegrip of kunnen je helpen omgaan met de woestijn die depressie heet. Er zijn mensen die goed om kunnen gaan met de mistige hoogvlakten van dissociatie, of de donkere bossen van nachtmerries en herbeleving. Elk van hen heeft een deel van de kaart en wellicht een deel van jouw antwoord, jouw ontsnapping uit Traumaland.

IMG_20150206_094434

Related posts:

  1. Hulpverlening na seksueel misbruik. Wegwijzer in Traumaland
  2. Hulpverlening na seksueel misbruik. Wegwijzer in Traumaland
  3. Levenslang? Ik dacht het niet!
  4. Herbelevingen en hertraumatisering