Recensie: De wetende getuige – Anneke van Duin

de wetende getuige, boek van Anneke van Duin met een bijdrage van Carla RusBoekrecensie: De wetende getuige, geschreven door Anneke van Duin

Ik werd me voor het eerst bewust van Anneke van Duin doordat er een artikel verscheen in het Harens Dagblad met de prikkelende titel:

‘Nederland is compleet achterlijk als het om seksueel misbruik gaat’

Achter zo’n titel gaat een wereld van frustratie schuil. Anneke was de initiatiefnemer bij het opzetten van het Diagnostisch Centrum in Groningen, waar kinderen, waarvan men vermoedde dat zij seksueel misbruikt waren, op een verantwoorde manier onderzocht konden worden.

Alleen het kind weet wat er is gebeurd

Het onderzoek van een kind was multidisciplinair, maar de kern van het onderzoek draait altijd  om ‘het verhaal van het kind’. Alleen het kind weet wat er is gebeurd. Zo’n interview moet zorgvuldig worden gedaan en zeker geen suggestieve vragen bevatten. Het vraagt kennis van zaken,  betrokkenheid,  inlevingsvermogen en veel geduld. In haar boek ‘De wetende getuige’ beschrijft zij nauwkeurig de werkwijze en de achtergrond van dit zo belangrijke diagnostische werk. Ik heb het boek gelezen en dit is mijn recensie.

Handvatten en inzichten

Als studieboek geeft ‘De wetende getuige’ handvatten en inzichten als het gaat om zorgvuldigheid en een goede diagnose stellen. Uit het boek spreekt de jarenlange ervaring en de intense betrokkenheid van Anneke bij de thematiek. Het geeft niet alleen methodische handvatten, maar wat ik echt een meerwaarde vind van het boek, is dat het inzage geeft in de gedachten die achter de handelingen schuilen.

Doorleefd, doorkneed, doorvoeld

‘De wetende getuige’ is meer dan een handleiding aan de hand waarvan een jonge professional weet wat hij of zij moet doen. Het is doorleefd, ze maakt inzichtelijk en invoelbaar wat de betekenis is van de manier waarop zij bij het diagnostisch centrum werkten, wat de invloed van maatschappelijke ontwikkelingen is geweest en tot op zekere hoogte ook waar we nu staan. ‘Compleet achterlijk’ slaat in mijn beleving ook op het feit dat het Diagnostisch Centrum in zijn kiem is gesmoord, door gebrek aan inzicht op politiek gebied en daardoor gebrek aan financiële basis.

Expertisecentra zijn hard nodig

Anneke van Duin breekt een lans voor het oprichten van expertisecentra op het gebied van diagnostiek rondom seksueel misbruik. Helaas komt het nog steeds voor dat door verkeerde inschattingen en door gebrekkige diagnostiek kinderen geen adequate bescherming krijgen. Dat kinderen een bezoekregeling krijgen met de misbruikende ouder of zelfs aan de misbruikende ouder worden toegewezen!

Een bijzondere bijdrage

In ‘De wetende getuige’ levert psychiater Carla Rus een bijzondere bijdrage door twee hoofdstukken te schrijven. Haar hoofdstukken zijn de neerslag van Carla’s jarenlange ervaring als psychiater op het gebied van seksueel misbruik, gemengd met inzichten uit de quantum fysica en het veld. Niet eenvoudig om te lezen, omdat het een kennis van psychiatrische diagnoses, psychiatrische middelen, neurobiologie én quantum mechanica veronderstelt die niet iedereen zal hebben, maar zeker een mooie theorie die een verklaring biedt voor dingen die binnen de reguliere wetenschap nog onderbelicht zijn gebleven.

Wat heb je nodig om te helen?

Het mooie van het verhaal van Carla, vind ik, is dat zij tot ongeveer dezelfde conclusie komt (zij het langs een heel andere weg) als ik, namelijk dat om te kunnen helen van seksueel misbruik je een transformatieproces moet ondergaan. Dat is wezenlijk anders dan een leerproces of zelfs een groeiproces. Transformeren kan alleen als je loslaat. Je kunt de kloof tussen ‘overleven’ en ‘leven’ niet in twee stappen overbruggen. Om voluit te kunnen leven zul je ‘overleven’ los moeten laten.

Voor wie is dit boek geschikt?

Het boek is zeker geschikt en eigenlijk een must voor iedereen die werkt aan signalering en diagnostiek rondom seksueel misbruik. Voor studenten in alle sociale richtingen is het een mooi voorbeeld, niet alleen van methodisch handelen, maar ook van wat je in de praktijk tegenkomt daarin. Ik zou me zelfs kunnen voorstellen dat het boek gebruikt wordt in methodieklessen. Deze staan vaak zo ver buiten de praktijk dat dit boek daar tegenwicht aan kan geven.

Inspirerend voorbeeld Anneke van Duin

Wat ik persoonlijk meeneem uit het boek is het inspirerend voorbeeld van beide schrijvers. Van Anneke, hoe ze datgene wat zij in de praktijk tegenkwam, vertaald heeft in methodisch handelen. Ik bewonder haar warme betrokkenheid en niet aflatende inzet om haar kennis en kunde beschikbaar te maken voor de nieuwe generatie hulpverleners. De thematiek van seksueel misbruik is niet eenvoudig en om daar een leven lang mee bezig te zijn, vraagt dat je een solide mens bent. Dwars door momenten van hopeloosheid en machteloosheid heen, vindt Anneke van Duin de moed en de vastberadenheid om zich blijvend in te zetten. Voor de kinderen die door het systeem vermorzeld dreigen te worden.

Inspirerend voorbeeld: Carla Rus

De inspiratie die ik ervaar van Carla Rus is wat moeilijker te duiden. Het is misschien meer een ‘verwante zielen’ ervaring. Zij legt de verbanden tussen diverse werelden, waardoor er een soort synergie ontstaat. Door quantum mechanica te koppelen aan neurobiologie en psychiatrie opent ze een poort naar een nieuw wetenschappelijk denkkader. Eén die de conventionele ‘weten-schap’ confronteert met de lacunes in het gebruikelijke verklaringsmodel, Zij stelt daar een theorie tegenover die tegelijk wetenschappelijk onderbouwd is en ook de wetenschap de nodige bescheidenheid leert. Want we ‘weten’ nog zoveel niet!

Waar koop je ‘De wetende getuige’?

‘De wetende getuige’ is te koop voor € 21,50 bij alle boekhandels. Je kunt het ook direct bestellen bij YouBeDo, de online boekhandel waarbij 10%  van je aankoopbedrag gedoneerd wordt aan een door jou te kiezen goed doel.

De vraag van M: Kun je ook helen als je geen concrete herinneringen hebt?

Kun je ook helen als je geen concrete herinneringen hebt?

Deze vraag werd me, min of meer, gesteld via de website. De eigenlijke vraag was of M. iets aan mijn boek zou hebben, ondanks dat M. geen concrete herinneringen heeft, alleen vage nare gevoelens, geen beelden maar wel emoties. Dit was naar aanleiding van de zelftest, waar M. heel veel van de problemen kon aanvinken. Kan dat? Kun je helen van seksueel misbruik, ook als je niet precies weet wat er is gebeurd?

Weinig of geen herinneringen hebben komt vaak voor

De hersenen van kinderen zijn nog niet af. Traumatische gebeurtenissen, zoals seksueel misbruik op jonge leeftijd kunnen de vorming van de ‘juiste’ neurologische verbindingen verstoren. Het lijkt er op dat dit met name het goed opslaan van herinneringen kan bemoeilijken. Emoties, beelden en geluiden worden bijvoorbeeld los van elkaar opgeslagen. Daardoor kun je er minder gemakkelijk bij.

Eigenlijk zijn er geen herinneringen weg

De herinneringen zijn verkeerd weggezet, maar echt niet opgeslagen zijn herinneringen bijna nooit, zeker niet als ze gepaard gaan met heftige emoties, zoals in het geval van seksueel misbruik vaak het geval is. Vergelijk het met een doos die je in de kelder zet, zonder een label erop. In een hoekje onder het stof. Pas bij een verhuizing kom je die weer tegen en dan verbaas je je erover dat je dat allemaal nog hebt.

Moet je herinneringen weer opgraven?

Of je herinneringen weer moet opdiepen, daarover verschillen therapeuten van mening. Regressietherapeuten bijvoorbeeld zien veel baat bij het herbeleven en transformeren van wat er in het verleden is gebeurd, terwijl anderen dit als hertraumatiserend zien. Veel desensitatie-therapieën (EMDR, Imaginaire Exposure, Traumatherapie) gebruiken beelden en herinneringen als werkmateriaal en zijn dus minder geschikt als je die niet hebt. Uiteindelijk is de vraag die alleen jij zelf kunt beantwoorden: ‘Kan ik leven met het niet weten?’

Kun je leven met het niet weten?

Ik denk dat je heel goed kunt leven zonder te weten wat er precies is gebeurd, mits het niet te veel invloed heeft op je huidige leven. Heb je er vrede mee dat je het niet weet en wellicht nooit zult weten, dan kun je alsnog kijken welke invloed het verleden heeft op vandaag. Een goed begin is dan inderdaad mijn boeken te lezen. Er zijn vele vragen die je jezelf kunt stellen, waar ik in mijn boeken aandacht aan besteed:

  • Wat hoort er allemaal bij seksueel misbruik?
  • Welke therapieën zijn er?
  • Wat wil jij bereiken met de therapie die je kiest?
  • Wanneer is het af?

Een laatste gedachte: Wat als je níet seksueel misbruikt blijkt?

Stel je voor dat je gaat helen en je komt er achter dat je niet seksueel misbruikt bent (maar op een andere manier getraumatiseerd)? Ook dan is het zinvol om in elk geval het eerste boek, ‘Helen van seksueel misbruik. Het trauma voorbij’ te lezen. De thema’s die bij seksueel misbruik spelen zijn niet uniek aan de ervaring van seksueel misbruik. Dat betekent niet dat je er geen last van hebt en de manieren om te helen zijn vaak hetzelfde.

 

De zaak Van R. en De Hoop

Van R., kinderporno en ‘De Hoop’

Van de week kwam bij het televisieprogramma ‘De monitor’ het verhaal naar buiten van psychiater Van R. die veroordeeld werd voor het bezit van kinderporno. Geen onschuldige filmpjes van kinderen in bad, nee, allerlei seksuele handelingen met en tussen kinderen. Kinderverkrachtingen. Filmpjes die de meeste volwassenen als ‘walgelijk’ zouden betitelen. Deze man werd schuldig bevonden en gestraft.

Mooi, denk je dan. Eén criminele pedoseksueel minder…

Je zou denken dat een psychiater die veroordeeld wordt voor een zedendelict, zijn beroep als psychiater niet meer zou mogen uitoefenen. Dat lijkt mij een redelijke verwachting. Niets is minder waar. Tijdens zijn taakstraf loog Van R. tegen zijn werkgever, over de reden waarom hij woensdags vrij wilde hebben. Heel wrang was zijn excuus: ‘Woensdag is mijn dag om voor de kinderen te zorgen.’ Een half jaar lang werkte hij o.a. met seksueel misbruikte cliënten, die niet op de hoogte waren van zijn veroordeling.

Een tweede kans?

Na zijn ontslag bij deze werkgever solliciteert hij nogmaals als psychiater, nu bij de Christelijke instelling ‘De Hoop’. Ondanks het feit dat deze instelling met kwetsbare, verslaafde mensen werkt, die ook maar al te vaak een achtergrond van seksueel misbruik hebben, wordt hij hier aangenomen. Het bestuur en een handjevol mensen binnen de instelling ‘De Hoop’ zijn op de hoogte van zijn verleden. ‘Hij wordt goed in de gaten gehouden’ beweren zij. E.e.a. gebeurt met medeweten van de Inspectie voor de Gezondheidszorg. Hun voorwaarde is wel dat hij niet zal werken met kinderen, plegers of slachtoffers van seksueel geweld en misbruik.

Hoe weet je dat iemand slachtoffer is van seksueel misbruik?

Ik ben erg voor tweede kansen, maar moet je een pedoseksuele psychiater met kwetsbare mensen laten werken? In een therapeutische machtsverhouding?  Is dat niet een beetje te naïef? In de verslavingszorg is bekend dat een substantieel deel van de verslaafden een verleden heeft van seksueel misbruik. Om hoeveel mensen dat gaat is nooit onderzocht. Daarnaast is het zo dat veel mensen die misbruikt zijn, daar in eerste instantie niet over kunnen of durven praten. Het taboe op pleger zijn van seksueel misbruik is zo mogelijk nog groter. Het lijkt mij daarom simpelweg onmogelijk om uit te sluiten dat Van R. met slachtoffers en/of daders van seksueel misbruik werkt.

Een kwestie van vertrouwen

Is er ergens in de organisatie van ‘De Hoop’, die deze man heeft aangenomen, nagedacht over wat het betekent voor zijn klanten, dat Van R. een veroordeeld pedoseksueel is? En wat het betekent voor de vertrouwensrelatie die zij worden geacht met hem op te bouwen? Want iemand die jou begeleidt, juist op jouw kwetsbare stuk, daarvan mag je toch verwachten dat die betrouwbaar is? Een toonbeeld van integriteit?

Waarom heeft ‘De Hoop’ het verzwegen?

Natuurlijk heeft ‘De Hoop’ nagedacht over wat de consequenties zouden zijn voor hun klanten: Dat is waarom ze het niet aan hen hebben verteld! Willens en wetens hebben zij dit belangrijke feit verborgen gehouden, voor de kwetsbare mensen die met deze man moesten werken. Die zich in een afhankelijkheidspositie bevonden ten opzichte van de organisatie en ten opzichte van Van R.

Verdient iemand een tweede kans?

Ik ben geen pedo-basher en als iemand de gevolgen van zijn handelen niet overziet, dan denk ik dat het zelfs belangrijk is dat hij de juiste ondersteuning krijgt en ja, een tweede kans. Maar dan heb ik het wel over een jongen van 16, of een verstandelijk beperkt iemand, of over iemand die met geweld is opgegroeid en nooit iets heeft bijgeleerd. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Dan nog zou ik overigens ernstige twijfels hebben bij een functie, waarbij deze persoon met mensen in een afhankelijkheidsrelatie zou werken.

Verdient psychiater Van R. een tweede kans?

Een psychiater die veroordeeld wordt voor het bezit van 66.000 kinderpornografische beelden en filmpjes, verdient die eenzelfde tweede kans? Hij werkte dagelijks met slachtoffers van seksueel misbruik. Hij kent uit de praktijk de pijnlijke gevolgen van seksueel misbruik. Moet zo’n man kwetsbare klanten psychisch begeleiden? Zo’n man gun je een baan waar hij vooral niet met mensen te maken heeft.

Pedoseksuele pornografie is geen klein vergrijp

Het bezit van kinderporno is geen klein vergrijp. 66.000 beelden is geen kleine hoeveelheid. Als je ooit, per ongeluk, op een kinderpornosite terecht komt, dan is er maar één juiste handeling en dat is melden bij het meldpunt kinderporno. De inhoud van zo’n site downloaden is verwerpelijk, misdadig en strafbaar. Het is geen misdaad zonder slachtoffers. Er zijn echte kinderen misbruikt, gemarteld en verkracht om psychiater Van R. en mensen zoals hij, hun filmpjes en foto’s te kunnen leveren.

Nog een trauma voor de klanten van ‘De Hoop’

Het zal je maar gebeuren dat je in goed vertrouwen je doopceel licht, tegenover een psychiater die je is toegewezen. Dat je aan de bel trekt en hulp vraagt en dat je er later achter komt dat de psychiater waar jij jouw verhaal aan hebt verteld een veroordeeld pedoseksueel is. Hoe verraden zal je je dan voelen? Zeker als je al een traumatisch verleden hebt, waarvoor je nou juist hulp zocht is dit onverteerbaar. De keuze van ‘De Hoop’ om Van R. een tweede kans te geven betekent een hertraumatisering voor de klanten van ‘De Hoop’.

Terechte kamervragen over de kwestie Van R., De Hoop én de Inspectie

De overweging dat iedereen een tweede kans verdient, is een mooi sentiment, maar in dit geval lijkt ‘De Hoop’ hierin doorgeschoten te zijn. De klanten van ‘De Hoop’ verdienen goede hulp, betrouwbare mensen die transparant zijn over wie ze zijn en wat ze eventueel in hun verleden hebben gedaan. Als de klanten (en collega’s) van ‘De Hoop’ hadden geweten wat Van R. op zijn kerfstok heeft, als Van R. daarin het boetekleed zou hebben aangetrokken en openbaar te biecht was gegaan, dan ontstaat er een andere situatie. Nu zijn mensen geschokt in hun vertrouwen in psychiater Van R., in het bestuur van ‘De Hoop’ en in de Inspectie voor de Gezondheidszorg. Terecht dat hier kamervragen over gesteld worden.

De vraag van Ivonne: reactie van Desirée

Desirée is één van de therapeuten van mijn andere website: Hulpverlening na seksueel misbruik. Ze werkt als ervaringsgerichte psychosociaal therapeut in gemeente Leusden, Utrecht. Haar profiel kan je hier bekijken.

Hieronder de reactie van Desirée op mijn vraag:

Ik las je vraag hoe ervaringsdeskundigen er toe te verleiden hun verhaal te doen.
Bij mijn cliënten merk ik regelmatig dat als ik hen bijvoorbeeld om een referentie vraag dat de een dat heel soepeltjes doet en de ander er veel meer moeite mee heeft om er woorden aan te geven.

Tips

Maar er zijn meer manieren: bijvoorbeeld een tekening met een korte uitleg + oplossing, een gedicht, een beeld, een metafoor of in de vorm van een interview.
Of je geeft een format zoals je ook voor de referenties aan de therapeuten hebt gegeven.
Daarmee help je mensen denk ik ook op weg, dan hoeven ze zelf geen volgorde te bedenken en hebben ze een houvast.
Als ze het zelf anders willen doen is dat natuurlijk helemaal mooi.
Misschien dat de drempel dan lager wordt.

Over de blog van Monique Amber

De blogs van Monique Amber vond ik geweldig. Heel fijn dat ze dit heeft willen én durven delen. Moedig en dapper.
Ik gun elke therapeut/coach om hun eigen angsten zo in de ogen te durven kijken als zij doet, inclusief mijzelf (al kan ik van mezelf zeggen dat ik daar ook wel dapper in ben).
Ik heb daar veel aan als therapeut, evenals aan jouw informatie, openheid, kwetsbaarheid etc.
Hartelijke groet,
Désirée