Heden

“Ooit houd ik je vast en ben je van mij.” Ik zeg het zachtjes hardop, om de woorden te proeven. Het voelt als een onwerkelijke zin die niets met mij te maken heeft. Een regel uit een boek dat ik nooit zal lezen, omdat het onderwerp me niet aanspreekt. Een zin die ik tegenkom op tv tijdens het zappen. Of een uitspraak die ik per ongeluk opvang uit een gesprek van anderen. Maar zo was het niet, helaas. De angst is aan het wegslijten, maar nog steeds niet helemaal verdwenen.

Drie en een half jaar geleden

“Ik spring wel een keer voor de trein” was het laatste wat ik van hem hoorde, maar ik denk niet dat hij dat heeft gedaan. De dreigingen hebben hun geloofwaardigheid verloren. Ik zie nu pas echt hoe hij is en dat ik hem niet kan helpen. Op straat voel ik me niet meer veilig. Ik ben alert en om de vijf seconden kijk ik schichtig om me heen, om er zeker van te zijn dat hij me niet achtervolgt. Bij elke hoek wordt mijn hartslag nog hoger dan hij al was. Ik ben bang. Wat als hij zijn belofte nakomt en wat als ik dan niets durf te doen. Wat als….

Vier jaar geleden

“Ik wil je graag zien, bij je zijn en je vasthouden.” Ik kijk op mijn telefoon, naar het bericht van hem. Nog voordat ik het helemaal heb kunnen lezen komt er al een ander binnen. Weer van hem. Van de inhoud schrik ik niet meer, ik raak eraan gewend. De zoveelste zelfmoorddreiging. Mijn schuld, herhaalt het zich in mijn hoofd. Mijn schuld. Met trillende vingers begin ik aan een reactie, omdat het voelt alsof ik geen keuze of eigen wil meer heb. Ik moet op zijn minst proberen hem te helpen, dat ben ik hem verschuldigd.

Vier en een half jaar geleden

“Jij depressief? Stel je niet zo aan.” Het is duidelijk te merken dat ons contact is veranderd. Van het zorgzame, begripvolle en geïnteresseerde is niets meer over. Hij is hard en eist al mijn vrije tijd op. Het enige wat nog belangrijk is in ons contact is hij, hem en hemzelf. Ik voel me stom, omdat ik hem kwetsbare dingen heb verteld toen het nog wel goed zat. Op internet heb ik naar hem gezocht en daar kwamen geen goede dingen uit. Ik weet niet of ik hem nog wel kan vertrouwen, maar misschien zie ik dingen die er niet zijn. Hij deed zo aardig. Dat gedeelte van hem kan toch niet opeens verdwenen zijn?

Vijf jaar geleden

Hij is aardig, lief, zorgzaam, begripvol en geïnteresseerd in mij. Ik denk dat ik hem leuk vind en dat het wederzijds is. Over het algemeen heb ik moeite met vertrouwen, maar bij hem is het anders. Hij is anders dan de rest. Weliswaar heeft hij problemen, maar die heb ik ook. Daar komen we vast wel uit. “Ooit hou ik je vast en ben je van mij” geeft me een warm gevoel, omdat het zijn woorden zijn. Ik weet nog niet dat ik die zin vaker zal horen en dat het me later zoveel angst aan zal jagen.

Meer verhalen van Jessica vind je op: Uit het donker