Mijn naam is haas

 “Het is eigenlijk een hele kunst om zo uit je eigen ogen te verdwijnen”

Dit is de eerste haas die ik tekende, intuïtief. Er volgde er velen. Dagen, weken, maanden achtereen, tekende ik. Houtskool en Oost-Indische inkt ontsloten een binnenwereld die ik tot dan toe niet onder ogen durfde te zien.

Lockdown 2020

Het was lente 2020. De rust die de lockdown bood zorgde voor een tijd waarin ik moest gaan erkennen dat ik tot op heden niet echt de tijd had genomen om te durven luisteren naar de verschillende delen in mij. Ik wist ook niet zo goed hoe dat moest.

Stil zijn en de moed vinden de emoties toe te laten die het misbruik achter hadden gelaten.

Tekenen maakte zichtbaar

Via het tekenen maakten de dieren de emoties zichtbaar die ik zelf niet onder woorden wist te brengen. Onder mijn ogen ontvouwde er een dierenwereld die op een zeer troostende wijze de verbinding herstelde tussen mijn lijf en brein. Hierdoor verkreeg ik toegang tot de emoties en beelden uit een donker duister verleden.

Tekeningen openden het gesprek

Vrienden die langskwamen zagen de dieren liggen en we raakte in gesprek over zaken die ik buiten de therapie kamer nooit met anderen voerde. De dieren raakte ook een snaar bij hen. En het voerde verder.

Voorbij de ontkenning

Mijn zus, mijn ouders en ik konden niet spreken over wat mijn grootvader mij heeft aangedaan. Het heeft bij ons allen diepe sporen achtergelaten. Ontkennen was de vorm om samen toch in contact te kunnen zijn. Al was dat lang geen echt contact.

De dieren boden uitkomst. We hoefde elkaar niet aan te kijken. We konden spreken over hoe de dieren keken, wat zie je, wat het oproept. Zo spraken we toch ieder vanuit onze eigen werkelijkheid over verdriet, pijn, je verkreukeld voelen.

Wie ben ik

Ik ben Judith, mijn beroep is beeldend theatermaker. De vorm van tekenen was niet direct een uitingsvorm om mee naar buiten te treden. Een jaar later voelde ik mij echter zo gesterkt door de kracht van het beeld dat ik besloot ze onder deel te maken van een project dat ik al jaren aan het vormgeven ben.

De titel van het project werd mijn naam is haas

De titel van het project verwijst naar het gezegde; ‘Ik weet van niets’, ‘Ik heb er niets mee te maken’, Laat mij er buiten’.

Ik weet van niets

Ik heb kunnen overleven door te dissociëren op de momenten dat de gebeurtenissen te overweldigend waren om te bevatten. Wat mij toen heeft geholpen werd een jarenlang gevecht, eerst totaal onbegrijpelijk tot een langzaam verworven inzicht dat dit overlevingsmechanisme nu niet meer helpend is.

Dissociatie invoelbaar maken

Op de website die bij het project hoort kun je meer lezen over de verschillende vormen die we inzetten om misbruik bespreekbaar en dissociatie invoelbaar te maken.

Neem een kijkje op www.mijnnaamishaas.info

Op mooie wijze kunnen we een lastig onderwerp zichtbaar maken via de tekeningen.

Ik hoop dat het vele harten, huizen en praktijken kan gaan bereiken. Zodat we samen, stap voor stap, misbruik bespreekbaar kunnen maken.

Warme groet,

Judith Bruynzeels

‘When you hurt under the surface
Like troubled water running cold
Well time can heal but this won’t’
– uit Before you go van Lewis Capaldi

Verborgen

Mijn hoofd is soms een chaos waar ik geen grip op krijg. Herinneringen verbergen zich. Ze verstoppen zich op plekken waar ik het bestaan niet van weet, maar helemaal verdwenen zijn ze nooit. Soms triggert er iets, waardoor herinneringen en emoties omhoog schieten. Ze verlaten hun zorgvuldig toegedekte plekje onder de oppervlakte en bevinden zich voor even vol in het zicht.

Trigger

Mijn moeder zegt iets tegen me en opeens ben ik niet meer de volwassene, maar een bang klein meisje. Ik zie mezelf als klein meisje bij het winkelcentrum. Ze dreigt om me achter te laten, daar bij de winkels, voor mijn gevoel ver van huis. Ik raak in paniek en weet niet meer wat ik moet doen. Ik huil en ben bang. De dreiging is er vaker, als ze me vervelend vindt of als ik niet precies doe wat ze zegt. Ze gebruikt het af en toe nog steeds, maar tegenwoordig weet ik dat het alleen maar woorden zijn om haar zin te krijgen. Maar het kleine bange meisje weet dat niet.

Vergeet me niet

En dan, net zo snel als de herinneringen omhoog kwamen, zijn ze ook weer verdwenen. Ver weg en onaanraakbaar. Het lijkt veiliger zo, maar dat is het niet. Verborgen herinneringen woekeren voort, verwoesten zonder dat ik het door heb. Toch voel dat ik er iets kapot is. Aangetast. Als een litteken dat pijn doet als je het aanraakt, zonder dat ik me kan herinneren dat daar ooit een wond heeft gezeten. Alsof een klein meisje zachtjes roept: “vergeet me niet”.

Zichtbaarheid

Heel voorzichtig komen er nu af en toe een verborgen herinneringen omhoog. Ze turen boven de oppervlakte uit en verdwijnen vervolgens weer in de onwetendheid. In de korte periode dat ze zichtbaar zijn, doe ik mijn best om ze niet meer te negeren. Ik probeer ze zoveel mogelijk de ruimte te geven die ze verdienen, die het kind dat ik toen was verdient.

Klein meisje

Herinneringen kunnen pas helen als ik ze daadwerkelijk kan zien, niet als ze zich onder de oppervlakte verstoppen. Tijd heelt de vergeten wonden niet. Want wat vergeten is, is niet verdwenen. Ik weet niet of zich nog meer dingen verbergen in mijn hoofd en ik weet ook niet of ik daar ooit achter zal komen, maar ik weet wel dat ik mijn best zal doen om er te zijn voor het kleine meisje dat ik was, waar ze ook mee zit.