“One may think we’re alright
But we need pills to sleep at night
We need lies to make it through the day
We’re not okay”
– Uit Pills van The Perishers

Wakker liggen

Mijn hoofd is leeg en ik krijg mijn blik niet los van een punt in de nacht dat er helemaal niet is. Ik ben op, intens moe. Toch lig ik wakker. Overdag kan ik mijn ogen niet open houden, maar zodra het donker is krijg ik ze niet meer dicht. Als een rusteloze deken liggen de leugens over me heen. Ze houden me wakker en geven me ’s nachts een onveilig gevoel dat zich overdag moeiteloos weet te vermommen als veiligheid.

Wegvluchten in leugens

Voor mijn gevoel lieg ik elke dag. Ik lieg dat ik me goed voel, ik doe alsof eten me geen moeite meer kost en ik verzwijg wat mijn zus bij me heeft gedaan, terwijl dat nog deel uit maakt van mijn dagelijks leven. Overal kom ik het tegen, want ik kan niet wegvluchten van hetgeen dat me er het meest aan doet herinneren: mijn lichaam. Ik heb het wel geprobeerd, met anorexia en zelfbeschadiging, maar dat bracht(/brengt) me dieper in de problemen en veroorzaakt meer leugens. Alhoewel dat meer naar de achtergrond verdwijnt, zijn leugens alsnog alles wat er overblijft en ik heb ze nodig.

Keuzes

Het is moeilijk om keer op keer degene te zien die me heeft misbruikt. Om de handen van toen gewone dingen te zien doen. Tegenover de meeste mensen in mijn omgeving zwijg ik erover, degene die het dichts bij me staan weten niet wat er is gebeurd. Dat maakt mijn dagelijks leven lastig. Het raakt me in alle lagen van mijn leven en ik kan het niet bij ze kwijt. Ze denken dat het goed met me gaat, maar van binnen sterf ik elke dag een beetje meer. Ik weet dat het mijn eigen keuze is en dat ik er ook voor kan kiezen om er niet meer over te zwijgen en te stoppen met liegen.

De steen op mijn maag

Leugens halen me naar beneden en houden me overeind. Zonder leugens kom ik de dag niet door, terwijl ze de nachten veel moeilijker maken. Soms wordt het me overdag ook teveel. Dan grijpen ze me bij de keel en gaan ze vervolgens als een steen op mijn maag liggen. En dan zou ik willen dat iemand begrijpt hoe onmogelijk het allemaal voelt en hoe moeilijk het is dat er geen oplossing is waar ik niemand, inclusief mezelf, mee kwets. Ik wil niemand pijn doen, maar met zwijgen heb ik mezelf het hardst. En toch zwijg ik, lieg ik verder. Elke dag.

Mijn waarheid

Ik hoop dat ik op een dag deze blog kan herschrijven en anders kan eindigen. Dat ik kan laten weten dat ik geen leugens meer vertel en dingen verzwijg, maar mijn waarheid laat horen. Een waarheid die binnenin me zit en af toe tussen de onwaarheden door gluurt. Hopend om gehoord te worden, maar nog te bang om zich te laten zien.

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker

Een nieuwe fase, van overleven naar leven

Ik voel me dankbaar voor wat er nu is. Lieve mensen om me heen en de dingen die ik mag ontvangen. Ik kan verder met mijn leven. Angst haalt me soms nog in. Blijft het nog goed gaan? Wat komt er nog? Kan ik het wel? Ik weet dat het beter gaat dan ooit tevoren, dus ik vertrouw er maar op:  het komt best goed.

Even op een roze wolk

Mijn therapeut zegt: “Je bent bijna klaar”. Ik? Bijna klaar? Ongelooflijk, kan het echt? Is het echt? Twee weken loop ik op wolken. Ik voel me super. Kan ik nu echt gaan leven? Dank komt de realiteit weer langs. Bijna klaar is nog niet helemaal, dus er zijn best nog blokkades neer te halen. Als ik een dag moe ben, overvalt me de gedachte:  “Ojee, wat komt er nu?” Angst komt boven. Ik ben bang om voor de zoveelste keer onderuit gehaald te worden door mijn verleden. Door de schaduwen uit mijn kindertijd, die mijn hele leven op de loer hebben gelegen. Bang dat mijn emoties me weer overnemen. Bang dat alles uit elkaar spat als een zeepbel. Even mooi, even vliegt de zeepbel met prachtige kleuren door de lucht, tot… PATS!

Leren vertrouwen op mezelf

Het is moeilijk om op mezelf te vertrouwen, dat er nu een basis is die er niet eerder was. Dat ik nu gelukkig mag zijn zonder dat iemand zegt: “Jij hebt niets te willen” of “jij moet je mond houden”. Zonder dat iemand me afkeurt, dat ik het niet goed doe en mijn grenzen worden overschreden, letterlijk en figuurlijk. Het is moeilijk om te geloven dat ik goed ben om wie ik ben. Dat ik niet tekortschiet, me niet schuldig hoef te voelen en hoef te schamen.

Langzaam maar zeker van pijn naar genieten

Ik slinger nog heen en weer tussen het oude loslaten en stapjes te maken naar het nieuwe, naar genieten. Er zijn nog dagen dat ik los mag laten. Emoties en oude pijn komen dan boven, mijn proces is niet klaar. Andere dagen zijn fijn en voel ik me als nooit tevoren, ook als dingen tegen zitten. Het lijkt wel of niets me dan uit balans kan brengen. Dat is een geweldig gevoel. Ik ben gewend dat tegenslagen leiden tot teleurstelling en emoties die getriggerd worden. Dat geweldige gevoel wil ik natuurlijk vasthouden, maar dat kan niet. Iedereen heeft goede en minder goede dagen. Zo zal het voor mij ook zijn. Langzaam maar zeker krijgen de goede dagen de overhand. Ik ga van overleven naar leven!

Ik leer samenwerken

Om hulp vragen lukt de laatste tijd beter. Van “ik moet alles alleen doen” naar samenwerken. Dat is een hele verandering. Ik kan hulp aannemen en vind het fijn om hulp te krijgen. Er is nog wel een stemmetje, dat kleiner wordt, dat zegt: “Heb je dat wel verdiend?” en “Heb je genoeg terug gedaan?”. Het prettige van delen, samenwerken en ontvangen, overheerst gelukkig. Langzaam wordt het stemmetje stiller. Ik hoop dat het eens zal zwijgen.

Wanneer ben je klaar met helen? Het wordt mij vaak gevraagd, omdat ik zeg dat ik geheeld ben. Hoe weet je nou dat je klaar bent? Dat je geheeld bent? Waar kun je dat aan merken?

Ik ben geheeld

Wat betekent het als je zegt ‘ik ben geheeld’? Voor mij betekent het: ik heb in mijn dagelijkse leven geen of nauwelijks meer last van mijn verleden. Ik word niet meer getriggerd door het minste of geringste, ik neem belangrijke besluiten met hart, ziel én verstand op één lijn en ik raak niet meer gemakkelijk uit het lood.

Word je dan nooit meer getriggerd?

Als je geheeld bent, word je dan nooit meer getriggerd? Natuurlijk niet, er zijn altijd nog kleine restjes van ervaringen uit het verleden die aangeraakt kunnen worden, waardoor je weer, eventjes, uit je doen raakt. Dat ‘eventjes’, daar gaat het om. Vroeger kon ik weken van slag zijn als een vreemde boos tegen mij deed. Nu heb ik ‘eventjes’ een moment voor mezelf nodig als dat gebeurt en dan kan ik het weer relativeren.

Tegenslagen, uitdagingen en leermomenten

Ook een leven na het helen van seksueel misbruik kent tegenslagen, uitdagingen en leermomenten. Het grote verschil zit in mij. Het grote verschil is dat ik nu, diep van binnen, wéét dat ik de uitdagingen, die op mijn pad komen, aankan. Dat ik leer van alles wat mis gaat en dat tegenslagen gewoon bij het leven horen.

Een rijk en vol leven

Een rijk en vol leven kent zowel hoogtepunten als dieptepunten. Als één van de twee gaat ontbreken, dan wordt het leven saai: een aaneenschakeling van hoogtepunten, de staat van bliss? Laat maar. Op een zeker moment wordt dat gewoon, het nieuwe normaal. Dan komt er vanzelf weer een behoefte aan variatie.

De balans vinden

Het gaat er in het leven niet om dat je altijd in balans bent, maar dat je de balans kent en kan herpakken als je hem ‘eventjes’ kwijt bent. Dus, hoe weet je dat je geheeld bent? Als je weinig of geen last meer hebt van je verleden. Als de uitdagingen die je op je pad tegenkomt steeds vaker gaan over de dingen van vandaag. En als je wéét, diep van binnen, dat je het aankunt.