Nieuwe gastblogger: Alice stelt zich voor

Alice, gastbloggerGastblogger Alice stelt zich voor

Ik ben Alice. 47 jaar jong en 16 jaar gehuwd met een schat van een man. Ik heb twee volwassen kinderen uit mijn eerste huwelijk, en twee lieve kleinkinderen, die twee-en-een-half en vijf jaar oud zijn. Samen met mijn huidige man heb ik geen kinderen. Tot ons groot verdriet zullen die er om medische redenen ook niet komen.

Mijn Belgische roots

Ik groei op in het Belgische Limburg in een arbeidersgezin, in een klein dorpje aan de taalgrens met Wallonie. Mijn moeder is Vlaamse en mijn vader Franstalig. Ze leren elkaar kennen als mijn moeder 17 jaar is, mijn vader is dan 20 jaar. In september 1967 trouwen ze en 2 maanden later word ik geboren. Mijn moeder ontkent in alle talen dat haar zwangerschap de reden is dat zij trouwen.

Reislust en Avontuur

Mijn man en ik hebben een drang naar avontuur. Dit brengt ons in de loop van de jaren naar verschillende landen. We wonen in Schotland, Engeland en uiteindelijk vinden we ons vaste stekkie in Frankrijk. Ik werk mee in de zaak van mijn man, die tandarts is. Ik ontvang de patiënten. Het voelt veilig.

Iets begint te kriebelen

Tijdens mijn helingsproces begint er iets te kriebelen en hoe minder ik het nodig heb mezelf te verschuilen achter mijn man, hoe meer de drang groeit om iets voor mezelf te gaan doen. Ik wil met mijn verhaal, mijn geschiedenis, mensen helpen.

Waarom ik schrijf

Een van de redenen dat ik schrijf, is om de mythe dat je levenslang hebt als je seksueel misbruikt bent, te helpen doorbreken. Ik hoop zoveel mogelijk lotgenoten te bereiken met de boodschap dat er wel degelijk leven na seksueel misbruik is. Bloggen is een fijne oefening die mij handige tips kan opleveren voor het schrijven van mijn boek. Ik schrijf dit boek om anderen te laten lezen dat helen echt kan. Voor mezelf is het boek een mooie afsluiter van mijn therapie.

Mijn plannen voor de toekomst

In oktober 2015 ben ik klaar met mijn opleiding “coaching” en ga ik mijn eigen praktijk openen, ook begin ik dan een opleiding NLP en hypnotherapie. In de toekomst wil ik met vrouwengroepen gaan werken. Momenteel werk ik ijverig aan mijn boek, waarin ik mijn belevingen van het seksueel misbruik beschrijf, maar meer nog: mijn helingsproces. Al te vaak wordt nog geroepen en beaamt dat helen van seksueel misbruik een bijna onmogelijk klus is. Met mijn boek wil ik bijdragen aan het doorbreken van deze negatieve gedachtegang.

Mijn ervaringen met seksueel misbruik

Op mijn zesde word ik voor het eerst seksueel misbruikt door een oom. Zijn zoon volgt zijn voorbeeld en ook hij begint mij te misbruiken, alleen het tijdstip waarop is uit mijn geheugen gewist. Het seksueel misbruik met mijn neef houdt op als hij zijn huidige vrouw leert kennen. Ik ben dan elf jaar. Het seksueel misbruik neemt alle denkbare vormen aan. Mijn oom prostitueert mij zelfs en op 13-jarige leeftijd raak ik zwanger. Er wordt een illegale abortus uitgevoerd. Als ik 14 ben besluit ik dat het genoeg is geweest. De laatste keer dat hij mij probeert te misbruiken, verweer ik mij. Ik bijt en stamp hem. Daags nadien vertel ik alles aan mijn moeder.

Dat is het begin van een lange en pijnlijke zoektocht naar mezelf …

Marja: De verkrachtingen, daar raak je aan gewend

Marja logoWat heeft het meeste indruk op mij gemaakt in mijn leven?

B. en P., twee studenten van de opleiding verpleegkunde B, doen hun afstudeerproject over seksueel misbruik en zij vragen mij of ze mij mogen interviewen voor een presentatie op school. Dat wil ik wel, dus komen ze bij mij thuis.

Spannend om mijn verhaal te vertellen

Ik vind het best spannend om mijn verhaal te vertellen. Het zijn ook nog eens twee mannen, wat het niet gemakkelijker maakt. Toch lukt het me goed om mijn verhaal te vertellen. B. en P. zijn duidelijk onder de indruk en ze stellen mij een vraag waar mijn hart wel even van overslaat: ‘Wil je jouw verhaal bij ons op school vertellen?’ Oeps, die vraag had ik niet verwacht. Ik moet toch even nadenken voor ik daar ja op zeg.

Waarom vind ik dat zo moeilijk?

Waarom dat zo moeilijk voor me is, daar is maar één antwoord op. Dat komt door de vernedering die ik vroeger heb gevoeld. En hoe raar het misschien ook klinkt, dat komt niet door de verkrachtingen telkens weer. Dat komt door het ‘bekeken worden’. Dit verdient natuurlijk nadere uitleg.

Toppunt van vernedering

Ik ben 14 jaar en mijn broer “vraagt” me om in de douche te gaan. Begrijp me goed, die vraag is een bevel en ik ben zo bang dat ik dat bevel opvolg. De eerste keer snap ik niet wat ik in de douche moet gaan doen. Hij zegt: ‘Je moet gaan liggen en je kleren uit doen’ en uit angst doe ik die dingen. Dan hoor ik boven me op zolder voetstappen. In de douche zijn twee grote ronde gaten, om te ontluchten, en die komen op de zolder uit. Ik hoor gehijg, zwaar ademen. Ik besef ineens: hij is zichzelf aan het aftrekken! Dat voelt zo vies, mijn maag draait er nu nog van om. Ik voel me vernederd en zó bekeken.

De verkrachtingen daar raak je aan gewend

De verkrachtingen bijna elke dag, daar kan ik mezelf voor afsluiten. Ik trek me dan in mezelf terug, zodat ik er niet ben, maar hierbij lukt me dat niet. Achteraf besef ik dat ik die geluiden al vaker gehoord had, al heb ik er nooit bij stil gestaan wat dat geluid was. Ik stopte al regelmatig handdoeken in de ontluchtingsgaten, omdat ik me bekeken voelde en het niet goed voelde. Mijn gevoel klopt dus en vanaf die dag voel ik me echt nergens veilig meer. Een deur op slot biedt onvoldoende bescherming.

Ik verdwijn uit het zicht

Ik denk dat iedereen zich wel in enige mate bekeken voelt, als je langs een terrasje of iets dergelijks loopt. Bij mij neemt het extreme vormen aan. Ik wil onzichtbaar worden. Ik ga niet meer zwemmen met mijn vriendinnen. Ik haat de zomer, want ik wil zoveel mogelijk kleren aan hebben. Ik wil niet meer praten, want dan zien ze mij. Ik vind het verschrikkelijk om buiten mijn eigen vriendenkring contacten te leggen. Feesten zijn een ramp. Later, als ik ga werken zijn vergaderingen erg moeilijk. Ik raak elke keer in paniek en loop ook regelmatig weg uit een vergadering. Nog een geluk dat er in die tijd niet zoveel werd vergaderd als tegenwoordig.

Angst voor grote groepen

Als ik alleen ben, ken ik weinig angst, maar ik ben nog steeds bang van mensen in grote groepen. Ik maak ook moeilijk contact met mensen in zo’n situatie en voel alle ogen op me. Ik ga vaak zo zitten dat ik snel kan weglopen, de uitgang heb en houd ik altijd in de gaten. Ik voel me snel opgesloten.

Toch zeg ik ja!

Ik zeg ja! tegen B en P. Het is tijd om deze uitdaging aan te gaan. Het is een grote overwinning voor mij, dat ik voor een groep studenten durf te staan en daar mijn verhaal vertel. Ik vind het doodeng maar ik doe het! Want het is belangrijk dat mijn verhaal verteld wordt.

Een bijzondere ervaring

Dit is een heel bijzondere ervaring voor me. Ik voel me gehoord in een groep. Ik voel: ‘IK heb iets te vertellen! IK die mezelf nooit belangrijk vond.’ Dat is een heel fijn en trots gevoel!

Schadefonds geweldsmisdrijven

Erkenning voor slachtoffers van seksueel misbruik

Het Schadefonds Geweldsmisdrijven geeft een financiële tegemoetkoming aan mensen die slachtoffer zijn geworden van een geweldsmisdrijf met ernstig psychisch of fysiek letsel tot gevolg. Voorbeelden van geweldsmisdrijven zijn diefstal met geweld, straatroof, bedreiging met een wapen, mishandeling, huiselijk geweld, maar ook een zedenmisdrijf of incest.

De verhalen van slachtoffers zijn vaak heftig, de impact van het misdrijf groot. Met de tegemoetkoming in de geleden schade erkent het Schadefonds het onrecht dat slachtoffers is aangedaan. We kunnen het leed niet ongedaan maken, we kunnen hopelijk wel zorgen voor enige genoegdoening voor de slachtoffers. Zo draagt het Schadefonds bij aan het herstel van vertrouwen.

Dat kan zijn vertrouwen in jezelf, je omgeving, de maatschappij en de toekomst. Hopelijk helpt onze bijdrage om weer te bouwen aan die toekomst en (kinder)dromen te verwezenlijken.

Het Schadefonds heeft in 2014 bijna 650 uitkeringen gedaan aan slachtoffers van zedenmisdrijven en ruim 1.500 aan slachtoffers van mishandeling. Het Schadefonds – opgericht in 1976 – is een zelfstandig onderdeel van het ministerie van Veiligheid en Justitie, beoordeelt de aanvragen onafhankelijk en wordt gefinancierd uit de algemene middelen.

Voorwaarden voor een uitkering

Om in aanmerking te komen voor een financiële tegemoetkoming heeft het Schadefonds een aantal voorwaarden. Een daarvan is dat bij het misdrijf opzettelijk geweld is gebruikt of hiermee is gedreigd. Dit kan bijvoorbeeld blijken uit een aangifte bij de politie. Lang niet altijd wordt aangifte gedaan van seksueel misbruik omdat bijvoorbeeld de dader een bekende is, het slachtoffer zich schaamt of schuldig voelt of bang is voor wraak. In dat geval heeft het Schadefonds andere objectieve bewijsstukken nodig waaruit blijkt wat er hoe en wanneer is gebeurd. Een verklaring van een behandelend arts of een therapeut kunnen ons helpen om het misdrijf aannemelijk te achten.

Een tweede voorwaarde is dat het slachtoffer door het geweldsmisdrijf ernstig lichamelijk of psychisch letsel heeft. Een slachtoffer kan dit aantonen door bijvoorbeeld een verklaring van een therapeut of behandeld arts. Voorwaarde is dat de diagnose is gesteld door een BIG- of NIP-geregistreerde therapeut. De verdere behandeling mag elders plaatsvinden.

Op de website van het Schadefonds staan de overige voorwaarden toegelicht.

Persoonlijke benadering

Het Schadefonds Geweldsmisdrijven neemt telefonisch contact op met slachtoffers. Wij merken dat deze persoonlijke werkwijze bijdraagt aan het gevoel van erkenning, ook als wij een aanvraag voor een financiële tegemoetkoming zouden afwijzen. Slachtoffers voelen zich – soms na jaren – gehoord en krijgen het gevoel dat er goed naar hun zaak is gekeken. Het is een vorm van procedurele rechtvaardigheid.

In een korte film kunt u zien hoe een slachtoffer van kindermisbruik de aanvraagprocedure bij het Schadefonds heeft ervaren.

Aanvraag indienen

U kunt een aanvraag voor een financiële tegemoetkoming bij ons indienen met een aanvraagformulier. Deze vindt u op onze website. Na ontvangst van de aanvraag neemt een jurist telefonisch contact met u op om de aanvraag door te nemen. U kunt dan uw verhaal vertellen, aangeven wat belangrijk voor u is en wij vertellen wat u in het vervolgtraject kunt verwachten. Ook bespreken we of we nog aanvullende informatie gaan opvragen bij bijvoorbeeld een arts of therapeut. Als dan uw dossier compleet is, beoordelen wij of uw aanvraag voldoet aan de voorwaarden voor een uitkering. Als u het prettig vindt, dan bellen wij u ook om de beslissing mee te delen en toe te lichten. Uiteraard sturen wij ons besluit ook nog per post.

De uitkering

Een slachtoffer is vrij om het geld van het Schadefonds te besteden aan wat hij of zij wil. Het hoeft niet per se ingezet te worden voor therapie. Als het bijdraagt aan het afsluiten van een naar hoofdstuk door op vakantie te gaan, een opleiding te beginnen, het huis opnieuw in te richten, dan kan dat. Hopelijk draagt dit bij aan het herstel van vertrouwen.

Vragen

Tijdens het symposium ‘Wat helpt kinderen seksueel misbruik verwerken’ op 30 mei zal het Schadefonds aanwezig zijn. U kunt bij ons terecht met uw vragen.

Uiteraard kunt u ons op werkdagen telefonisch bereiken via 070 -414 2000. Meer informatie vindt u op onze website www.schadefonds.nl. Hier kunt u zich abonneren op onze nieuwsbrief. Ook kunt u ons volgen via FaceBook, Twitter en YouTube.

Bekijk onze film ‘Het belang van het Schadefonds voor slachtoffers van geweld’.

Nieuwe vaste gastblogger stelt zich voor: Marjolein

Wie ben ik?

Vaste blogger, Marjolein‘Wie ben ik?’ vraag ik mezelf de laatste tijd in vlagen wel eens af. Ik kan jullie feiten vertellen, zoals mijn naam (Marjolein), mijn leeftijd (36 jaar)  en mijn beroep (orthopedagoog). Alleen als ik bij de feiten blijf steken, weten jullie eigenlijk nog steeds niet zo veel van mijn binnenste ‘ik’. Ik wil dat veranderen, want het zit zo:

Ik sta op een kruispunt

  • Waar ga ik heen?
  • Wie wil ik zijn?
  • Wat wil ik met mijn leven en in mijn werk?
  • Wat moet ik doen om echt te helen?
  • Wanneer ben ik sterk genoeg om alles achter me te laten?

Een storm van vragen, waar ik het antwoord nog niet op heb. Denken verlamt mij, net als het seksueel misbruik van mijn broer mij verlamd heeft. Dit vind ik al ontzettend eng om op te schrijven. Dan staat het er, net zoals deze flashback op mijn netvlies is blijven hangen:

‘Mijn broer betast mij. Ik verlies mijzelf, mijn stem en wie ik ben. Ik wil het niet voelen en ik stop mijn gevoel heel diep weg.’

Juist het voelen komt nu in in alle heftigheid terug. Weer sta ik te midden van een storm. Moet ik vechten, vluchten of bevriezen? Ik heb alle drie gedaan en het werkt allemaal niet, omdat ik bij alle drie de keuzes mezelf tekort doe.

Een vierde keuze

Wat nu als ik een vierde keuze kan maken?

  • Zonder dat ik me druk maak over andere mensen en wat ze van me vinden, hun goedkeuring of afkeuring
  • Zonder dat ik me schuldig voel bij keuzes die ik voor mezelf maak
  • Zonder dat ik het gevoel krijg mezelf voorbij te racen

Volgens mij ben ik niet de enige, die op zo’n kruispunt of midden in zo’n storm staat. Volgens mij heb ik veel gemeen met anderen om me heen, maar ik durf mezelf vaak niet te laten zien, met alles wat er in mij gebeurt. Daarom weten mensen dit niet van mij. Daarom weet ik eigenlijk niet wat ik gemeenschappelijk heb met anderen. Ik wil schrijven om mijn eigen mening, gedachten en gevoelens op papier te zetten.

Ik ben echt

Ik heb genoeg te vertellen, genoeg te delen, genoeg om over te denken, genoeg om over te praten, discussiëren of gewoonweg genoeg om over te lezen. Ik neem mijn stem terug! Ik ben (er) echt!

Warme groet,

Marjolein