Ingezonden stuk: ‘Drie handen’ – anoniem

Ik was 5,6 of 7 jaar oud destijds.

Exact wist mijn moeder het niet meer. Ik kwam thuis en zei tegen mijn moeder dat mijn oom drie handen had. Ik weet niet of ik huilde of overstuur was. Mijn moeder heeft diverse vragen gesteld, zoals “Waar zaten die drie handen?” en “Wat deden ze dan?” Zij heeft het daarna met mijn vader besproken en die is meteen naar zijn broer gegaan.

Mijn vader heeft zijn broer gezegd dat als ie me met nog één vinger zou aanraken hij de politie zou inschakelen en mijn tante zou inlichten.

Er is nooit aangifte gedaan

Ik kreeg rond mijn dertigste voor het eerst last van wat me was overkomen. Na vele prettige gesprekken met de huisarts dacht ik er “overheen” te zijn. Tot de nachtmerries enkele jaren geleden weer begonnen, met alle gevolgen van dien.

Had mijn moeder aangifte moeten doen?

Toen mijn moeder nog leefde, hebben we het er nog vaak samen over gehad en zij heeft me jarenlang gevraagd of ze geen aangifte hadden moeten doen. Ik heb altijd gezegd “Jullie hebben gedaan wat jullie toen het beste vonden.” Het was tenslotte toen toch al verjaard toen we het er over konden hebben.

Had mijn moeder maar aangifte gedaan!

Maar ooooh, wat had ik graag gewild dat ze wel aangifte hadden gedaan! Het heeft mij vooral dwars gezeten dat hij (hij leeft nog) altijd gewoon zijn leventje heeft kunnen leven Dat zoveel mensen tegen hem opkeken. Hij kreeg zelfs een eredoctoraat. Al die tijd dacht ik: je moest eens weten. Al die eer voor hem was me een doorn in het oog.

Hij de eer, ik de depressie

Ondertussen ging het niet goed met me. Ik heb zelfs een zelfmoordpoging gedaan. Gelukkig heb ik de afgelopen jaren EMDR gehad via een psycholoog en begeleiding van een coach. Dat samen heeft er mede voor gezorgd dat ik er nu beter mee om kan gaan.

Het gaat goed met me!

Ik zit nog wel aan de anti-depressiva, al wel in de afbouwfase. Het gaat nu goed met me. Ik hoop dat ik met mijn stukje anderen stimuleer om er open over te zijn. Het zou mooi zijn als geen enkele dader zich veilig voelt.

Anoniem

Hulpverleners die het verschil maken!

Help, Ik word gestigmatiseerd!

De DSM 5, de dwingende diagnosecultuur van DBC’s en de tijdsdruk waaronder de meeste (reguliere) hulpverleners moeten werken: zij maken het voor de klant niet beter. Je krijgt een diagnose anders wordt er door de verzekering niet betaald. Naast een traumatisch verleden heb je nu ook een stigma. Vaak krijg je psychoactieve medicijnen met de nodige bijwerkingen. En dat terwijl je in feite een hele normale reactie hebt op wat er is gebeurd.

Seksueel misbruikt zijn, is geen diagnose

De realiteit is dat als je seksueel misbruikt bent je, afhankelijk van welk afweermechanisme en temperament je hebt, een grote diversiteit aan diagnoses kunt krijgen. Ben je introvert? Dan is het risico groot dat je een depressie als diagnose krijgt. Extravert? Dan ligt de borderline diagnose in het vizier. Verward? Dissociatieve Identiteits Stoornis (in één van drie of vier varianten, of een aan DIS gerelateerde stoornis). Ben je vooral bang? Dan heb je natuurlijk een angststoornis. Heb je nachtmerries en herbelevingen? Dan heet het PTSS, of bij seksueel misbruik meestal complexe PTSS.

Normale reacties op abnormale, bijzonder belastende omstandigheden

Stel je eens voor dat een reus van zes meter seks met je afdwingt. Dat zijn de verhoudingen waar je aan moet denken bij kinderen: een volwassene heeft alleen al door zijn formaat de overhand. Je bent bovendien nog niet zo slim: je hebt nog niet veel ervaring. Is het dan raar dat je in de war raakt? Is het raar dat je bang wordt? Verdrietig of boos? Als kind ben je daar toch niet op berekend.

De psychiater kijkt alleen naar je gedrag

Je hebt zes symptomen van dit, acht symptomen van dat: je gedrag wijst op stoornis zus en zo. Daar hoort het volgende behandelplan bij. Koud drie kwartier later sta je op straat met een recept en een verwijzing naar traumatherapie. In het vervolg van je behandeling wordt er niet meer gesproken over seksueel misbruik. Je hebt stoornis X, Y of Z en daar gaan we wat aan doen.

Het seksueel misbruik verdwijnt naar de achtergrond

Ineens heb je een stoornis, in plaats van een normale reactie op de ongezonde omstandigheden die seksueel misbruik heten. Je hulpverleners, als die ál op de hoogte zijn van het seksueel misbruik, focussen op je stoornis en het behandelplan. Je hebt zelf nauwelijks nog grip op wat voor therapie je aangeboden krijgt. Als een willoos slachtoffer, wordt je van de ene therapie naar de andere therapie gestuurd.

De pillen werken niet!

De meeste pillen zijn psychoactieve drugs die wellicht heel goed kunnen helpen bij mensen die daadwerkelijk psychotisch of schizofreen zijn. Maar dat was je helemaal niet: je had last van nachtmerries en soms overvielen herbelevingen je. Dan was je even de grip op het hier en nu kwijt, maar je had geen wanen! Het misbruik was je immers écht overkomen! Anti-depressiva hebben als bijwerking dat ze depressie of psychose kunnen veroorzaken of verergeren. Maar als de pillen niet werken, wordt er gesleuteld aan de dosis en soms naar een andersoortige pil gegrepen.

Seksueel misbruikt zijn is geen stoornis

Seksueel misbruik hoort niet thuis in de psychiatrie! Je bent niet psychotisch, je hebt geen bi-polaire stoornis, je bent geen borderline patiënt. Je bent seksueel misbruikt. Als gevolg daarvan heb je een aantal onhandige overlevingsmechanismen aangeleerd. Je kunt je verleden helen, het seksueel misbruik verwerken en daarmee zal ook je aangeleerde gedrag afnemen. Als je leert hoe jouw afweer werkt kun je er actief op ingrijpen. Dat kost tijd en je hebt er hulp bij nodig, maar het kan wél.

Begrijpen hoe het werkt, rouwen en helen

Je kunt leren hoe het werkt, hoe het misbruik jou heeft beïnvloed. Als je gaat zien hoe jouw afweermechanismen gerelateerd zijn aan het seksueel misbruik, kun je daarin andere keuzes maken. Dat is waar helen over gaat: erkennen wat er gebeurd is. Herkennen hoe het je heeft beïnvloed. Rouwen om het kind dat zoveel door heeft moeten maken. Helen. Je verhaal herschrijven met jou in de heldenrol, in plaats van in de slachtofferrol.

Geen gemakkelijke weg

Helen is geen eitje. Het onder ogen zien van je allerdiepste angsten behoort tot de taken van helen. Dat doe je niet zomaar. Daar heb je hulp bij nodig. Maar niet het soort hulp dat een stickertje plakt, een pilletje pakt en een therapie door je strot duwt. Je hebt hulp nodig die jou op maat gesneden is. Waar jij de regie over hebt. Zodat jij weer gaat ervaren dat de wereld niet bestaat uit enkel maar reuzen van 6 meter. Dat je zelf inmiddels ook groot bent. Dat jij in je eigen kracht kunt staan.

Gelukkig is er steeds meer hulp voorhanden!

Op mijn nieuwe website Hulpverlening na seksueel misbruik verzamel ik therapeuten en andere hulpverleners die ervaring hebben met de hulp na seksueel misbruik. Zelfstandig professionals die jou kunnen begeleiden bij waar jij mee worstelt. Op een manier die bij jou past! Daarom zoek ik een breed assortiment aan hulpverleners, want er is niet één soort therapie bij iedereen die seksueel misbruikt is past. Het is zelfs onwaarschijnlijk dat je aan één therapiesoort genoeg zult hebben.

Hulpverleners die het verschil maken

De mensen op mijn website hebben in elk geval ervaring met de hulp na seksueel misbruik. Elke therapeut heeft in elk geval een intakegesprek gehad. Sommigen zijn zelfs in seksueel misbruik gespecialiseerd. Er zijn diverse soorten therapie en elke therapeut beschrijft zelf wat hij/zij doet. Op die manier kun je kijken wie er het beste bij jou past.