Tag archieven: gastblog

Gastblog Marjolein: Het zwijgen doorbreken

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik houd mijn mond stijf dicht

Vaste blogger, MarjoleinIn mijn middelbare schooltijd blokkeer ik op alles wat er aan nieuws over seksueel misbruik voorbij komt. Ik spreek niet over het onderwerp. Ik durf het gewoonweg niet. Mijn toenmalige vriendje vraagt wél wat er aan de hand is, omdat ik hem op de intieme momenten onophoudelijk afwijs, maar ook tegenover hem zwijg ik. Via zijn broer komt de vraag bij mijn zus terecht. Zij vraagt letterlijk of mijn broer mij seksueel heeft misbruikt. Ik ontken want het is te pijnlijk. Ik vertrouw haar niet.

Mijn zusje verbreekt het zwijgen

Uiteindelijk komt het verhaal niet eens uit mezelf naar buiten. Het was niet mijn keuze, maar die van mijn zusje. Zij komt in de problemen, moet naar instellingen (gesloten/open) en krijgt allemaal stempels op haar voorhoofd geplakt van wat er met haar aan de hand is. Zij vertelt over haar veel te vroege seksuele ervaringen, maar ook over die van mij. Mijn familie verwijt me dat ik nooit iets heb gezegd. En ik? Ik breek mezelf nog een beetje meer af.

Angst en schuldgevoel als raadgevers

Angst en schuldgevoelens worden mijn raadgever. Hoe slecht ook, zij zijn bekend voor mij. En nu nog zijn angst en schuldgevoelens daar waar ik ze niet wil hebben. Angst omarmt me met een dikke mistige deken van vaagheid en onzekerheid. Schuldgevoelens dwingen mij om altijd anderen centraal te stellen. Ik mis innerlijke helderheid, moed, zachtheid en mezelf. Ik creëer afstand tot mezelf en maak keuzes, die voor mij net niet of helemaal niet goed uitpakken.

Ontrouw aan mezelf

Het ‘niet dicht bij mezelf blijven’ gebeurt vooral in werksituaties. Daar waar ik het gevoel heb continue en onophoudelijk te moeten presteren. Waar geen ruimte is voor het maken van fouten. In ieder geval, dat verhaal zit in mijn hoofd gebakken en verankerd in mijn hart. Het gebeurt ook in het aangaan en behouden van relaties. Daar ben ik vaak ook niet mezelf, uit angst te verliezen.

In het oog van de storm

Het is echter niet zo dat ik verloren ben. Ik ben bezig met helen, bezig met acceptatie en het zijn in het nu. Bezig mezelf vragen te stellen te midden van stormen. Bezig om de stilte te zoeken, te onderzoeken en mezelf te vinden.

Het zwijgen doorbreken

In deze blog schrijf ik angst en schuldgevoelens van mij af. Het voelt nog heel egoïstisch en het roept enorm veel angst op. Toch stap ik door op die weg. De weg waar ik mijn vrijheid terugvind.

Related posts:

  1. Ik wil er (niet) bij horen! Gastblog Marjolein
  2. Gastblog Marjolein: De reünie
  3. Bevalling na seksueel misbruik, blog van Marjolein
  4. Nieuwe vaste gastblogger stelt zich voor: Marjolein

Gastblog Marjolein: De reünie

Geplaatst op door
4

Vaste blogger, MarjoleinGastblog Marjolein: De Reünie

Op zondag 19 maart 2015 was het programma ‘De Reunie’ met Thérése Bravenboer op de televisie. Op maandag wanneer de week weer begonnen is en iedereen op Curaçao elkaar een goede week wenst (bon siman!), kijk ik. Deze keer met extra interesse. Op facebook had ik de aankondiging al voorbij zien komen. Seksueel misbruik is het thema.

Confrontatie

Ik confronteer mezelf met de verhalen van Geertje en Thérése. Het programma raakt niet alleen aan, het raakt. Het is als het vallen van een druppel in een meer. De kringen die ontstaan vanuit die éne druppel, zorgen voor een groot effect. Met dichtgeknepen en rauwe keel luister ik naar hun heftige verhalen die bij mij onmiddellijk een onbeschrijflijk gevoel teweegbrengen. Het doet pijn door de herkenbaarheid.

Verwarring en onrust

Thérése Bravenboer werkt aan Project Unbreakable, waar mensen met ervaringen van seksueel misbruik en geweld openlijk, met uitspraken van de daders, op de foto gaan. Het levert een bijdrage aan het helen, ook voor mij. Ondanks dat ik niet op de foto sta met een uitspraak in handen. Het doet me nadenken en voelen. In eerste instantie roept het project verwarring, vragen en onrust op.

  • ”Wat zei hij altijd tegen mij?”
  • “Wat nou als ik het me niet meer herinner?
  • “Waar heb ik al die herinneringen opgeslagen? Het is zo onduidelijk en vaag.”
  • “Is het dan niet gebeurd? Heb ik het allemaal verzonnen?”
  • “Heb ik niet de aanleiding gegeven? Was ik niet zelf de dader?”

Waarom?

Onze omgeving worstelt vaak met die laatste vragen. Ik herinner me heel goed wat mijn moeder, waarschijnlijk uit onmacht, zei toen het seksueel misbruik uitkwam. “Waarom heb je niets gezegd?” Dat waren dezelfde woorden, die mijn oudere zus zei, om aan te geven dat ik het misbruik bij mijn zusje had kunnen voorkomen. Alsof ik een dader was, alsof ik me moest schamen. En dat deed ik en dat doe ik nog steeds.

Schaamte

Schamen omdat het gebeurd was. Schamen omdat ik het niet kon voorkomen bij mezelf en bij mijn zusje. Schamen omdat ik bang ben dat ik ooit iemand iets aan zou kunnen doen, wat hetzelfde effect geeft als het seksueel misbruik van mijn broer bij mij. Schamen omdat mijn familiaire omgeving me vaak genoeg erop wijst dat ik me moet schamen, omdat ik “IK” ben. Schamen omdat ik open zou willen zijn over het seksueel misbruik, maar mijn familie zwijgt grotendeels. Het is te stil. Schamen omdat ik gevoelig ben voor lawaai, drukte, geuren, aanrakingen en pesterijen. Schamen omdat, omdat…..en zo kan ik nog duizend en één dingen schrijven over mijn gevoelens van schaamte.

Inzicht

Thérése bracht me, al pratende met Patrick Lodiers, een heel groot inzicht over het gevoel van schaamte. Mijn dank hiervoor. Ik hoef me niet te schamen. Het misbruik is namelijk niet van mij. De dader is geen monster. Het is een mens, die vreselijk verkeerde dingen heeft gedaan. En dus is het seksueel misbruik van mijn broer. Van niemand anders! Dit inzicht heeft voor een rustig gevoel gezorgd. Niet alleen rust, maar ook acceptatie. Acceptatie dat ik van waarde ben en dat ik kan en mag praten zonder me te schamen voor wie ik ben. Ik krijg nu een stukje van mijn stem terug!

Related posts:

  1. Ik wil er (niet) bij horen! Gastblog Marjolein
  2. Gastblog Marjolein: Het zwijgen doorbreken
  3. Nieuwe vaste gastblogger stelt zich voor: Marjolein
  4. Bevalling na seksueel misbruik, blog van Marjolein

Nieuwe gastblogger: Alice stelt zich voor

Geplaatst op door
Beantwoorden

Alice, gastbloggerGastblogger Alice stelt zich voor

Ik ben Alice. 47 jaar jong en 16 jaar gehuwd met een schat van een man. Ik heb twee volwassen kinderen uit mijn eerste huwelijk, en twee lieve kleinkinderen, die twee-en-een-half en vijf jaar oud zijn. Samen met mijn huidige man heb ik geen kinderen. Tot ons groot verdriet zullen die er om medische redenen ook niet komen.

Mijn Belgische roots

Ik groei op in het Belgische Limburg in een arbeidersgezin, in een klein dorpje aan de taalgrens met Wallonie. Mijn moeder is Vlaamse en mijn vader Franstalig. Ze leren elkaar kennen als mijn moeder 17 jaar is, mijn vader is dan 20 jaar. In september 1967 trouwen ze en 2 maanden later word ik geboren. Mijn moeder ontkent in alle talen dat haar zwangerschap de reden is dat zij trouwen.

Reislust en Avontuur

Mijn man en ik hebben een drang naar avontuur. Dit brengt ons in de loop van de jaren naar verschillende landen. We wonen in Schotland, Engeland en uiteindelijk vinden we ons vaste stekkie in Frankrijk. Ik werk mee in de zaak van mijn man, die tandarts is. Ik ontvang de patiënten. Het voelt veilig.

Iets begint te kriebelen

Tijdens mijn helingsproces begint er iets te kriebelen en hoe minder ik het nodig heb mezelf te verschuilen achter mijn man, hoe meer de drang groeit om iets voor mezelf te gaan doen. Ik wil met mijn verhaal, mijn geschiedenis, mensen helpen.

Waarom ik schrijf

Een van de redenen dat ik schrijf, is om de mythe dat je levenslang hebt als je seksueel misbruikt bent, te helpen doorbreken. Ik hoop zoveel mogelijk lotgenoten te bereiken met de boodschap dat er wel degelijk leven na seksueel misbruik is. Bloggen is een fijne oefening die mij handige tips kan opleveren voor het schrijven van mijn boek. Ik schrijf dit boek om anderen te laten lezen dat helen echt kan. Voor mezelf is het boek een mooie afsluiter van mijn therapie.

Mijn plannen voor de toekomst

In oktober 2015 ben ik klaar met mijn opleiding “coaching” en ga ik mijn eigen praktijk openen, ook begin ik dan een opleiding NLP en hypnotherapie. In de toekomst wil ik met vrouwengroepen gaan werken. Momenteel werk ik ijverig aan mijn boek, waarin ik mijn belevingen van het seksueel misbruik beschrijf, maar meer nog: mijn helingsproces. Al te vaak wordt nog geroepen en beaamt dat helen van seksueel misbruik een bijna onmogelijk klus is. Met mijn boek wil ik bijdragen aan het doorbreken van deze negatieve gedachtegang.

Mijn ervaringen met seksueel misbruik

Op mijn zesde word ik voor het eerst seksueel misbruikt door een oom. Zijn zoon volgt zijn voorbeeld en ook hij begint mij te misbruiken, alleen het tijdstip waarop is uit mijn geheugen gewist. Het seksueel misbruik met mijn neef houdt op als hij zijn huidige vrouw leert kennen. Ik ben dan elf jaar. Het seksueel misbruik neemt alle denkbare vormen aan. Mijn oom prostitueert mij zelfs en op 13-jarige leeftijd raak ik zwanger. Er wordt een illegale abortus uitgevoerd. Als ik 14 ben besluit ik dat het genoeg is geweest. De laatste keer dat hij mij probeert te misbruiken, verweer ik mij. Ik bijt en stamp hem. Daags nadien vertel ik alles aan mijn moeder.

Dat is het begin van een lange en pijnlijke zoektocht naar mezelf …

Related posts:

  1. Nieuwe vaste gastblogger stelt zich voor: Marjolein
  2. Nieuwe gastblogger stelt zich voor: Rija van der Sluiszen
  3. Nieuwe (vaste) gastblogger stelt zich voor: Marja
  4. Nieuwe gastblogger stelt zich voor: Melissa

Nieuwe vaste gastblogger stelt zich voor: Marjolein

Geplaatst op door
6

Wie ben ik?

Vaste blogger, Marjolein‘Wie ben ik?’ vraag ik mezelf de laatste tijd in vlagen wel eens af. Ik kan jullie feiten vertellen, zoals mijn naam (Marjolein), mijn leeftijd (36 jaar)  en mijn beroep (orthopedagoog). Alleen als ik bij de feiten blijf steken, weten jullie eigenlijk nog steeds niet zo veel van mijn binnenste ‘ik’. Ik wil dat veranderen, want het zit zo:

Ik sta op een kruispunt

  • Waar ga ik heen?
  • Wie wil ik zijn?
  • Wat wil ik met mijn leven en in mijn werk?
  • Wat moet ik doen om echt te helen?
  • Wanneer ben ik sterk genoeg om alles achter me te laten?

Een storm van vragen, waar ik het antwoord nog niet op heb. Denken verlamt mij, net als het seksueel misbruik van mijn broer mij verlamd heeft. Dit vind ik al ontzettend eng om op te schrijven. Dan staat het er, net zoals deze flashback op mijn netvlies is blijven hangen:

‘Mijn broer betast mij. Ik verlies mijzelf, mijn stem en wie ik ben. Ik wil het niet voelen en ik stop mijn gevoel heel diep weg.’

Juist het voelen komt nu in in alle heftigheid terug. Weer sta ik te midden van een storm. Moet ik vechten, vluchten of bevriezen? Ik heb alle drie gedaan en het werkt allemaal niet, omdat ik bij alle drie de keuzes mezelf tekort doe.

Een vierde keuze

Wat nu als ik een vierde keuze kan maken?

  • Zonder dat ik me druk maak over andere mensen en wat ze van me vinden, hun goedkeuring of afkeuring
  • Zonder dat ik me schuldig voel bij keuzes die ik voor mezelf maak
  • Zonder dat ik het gevoel krijg mezelf voorbij te racen

Volgens mij ben ik niet de enige, die op zo’n kruispunt of midden in zo’n storm staat. Volgens mij heb ik veel gemeen met anderen om me heen, maar ik durf mezelf vaak niet te laten zien, met alles wat er in mij gebeurt. Daarom weten mensen dit niet van mij. Daarom weet ik eigenlijk niet wat ik gemeenschappelijk heb met anderen. Ik wil schrijven om mijn eigen mening, gedachten en gevoelens op papier te zetten.

Ik ben echt

Ik heb genoeg te vertellen, genoeg te delen, genoeg om over te denken, genoeg om over te praten, discussiëren of gewoonweg genoeg om over te lezen. Ik neem mijn stem terug! Ik ben (er) echt!

Warme groet,

Marjolein

Related posts:

  1. Nieuwe (vaste) gastblogger stelt zich voor: Marja
  2. Nieuwe gastblogger: Alice stelt zich voor
  3. Nieuwe gastblogger stelt zich voor: Rija van der Sluiszen
  4. Nieuwe gastblogger stelt zich voor: Melissa