Het schrijven van een boek
Er komt veel kijken bij het schrijven van een boek. Eén van de dingen waar je als nieuwbakken schrijver niet zo één twee drie aan denkt is de cover. Wat wil je dat de cover zegt? Uitstraalt? Bij mijn eerste boek had ik vooral ideeën over wat ik níet wilde. Geen getraumatiseerd kind op de cover. Het boek gaat over helen, over het proces wat daarvoor nodig is. De cover moest kracht en schoonheid uitstralen.
Coverfoto
Voor de cover van mijn boek heb ik gekozen voor deze foto van Agnes van de Graaf. Deze amethist weet voor mij een sfeer te pakken, een emotie uit te drukken. Hard als glas is een amethist kristal, maar tegelijkertijd heeft het een ijle schoonheid. Het resultaat vind ik echt fantastisch.
Waarom Amethist?
Waarom de amethist me aanspreekt en ik het zo passend vind voor mijn boek is hoe zo’n steen in elkaar zit. Zoveel moois zit verborgen onder die harde grijze buitenkant en pas als de schil gebroken wordt, komt de schoonheid van de amethist aan het licht. Dat past voor mij bij het proces van helen. Het is een harde werkelijkheid waar je flink aan moet werken, maar als de korst dan openbreekt komt jouw mooie zelf tevoorschijn.
Het belang van schoonheid
Schoonheid is belangrijker dan je denkt. Wanneer je diep in je trauma zit, lijkt de wereld grijs en bedreigend. Een beetje zoals de buitenkant van een amethist grijs en grauw kan zijn. Je kunt je soms niet voorstellen dat er onder al die kleurloosheid zoveel schoonheid verborgen ligt. Toch is die schoonheid er, ook in jou. Je kunt schoonheid ook inzetten om jezelf te helpen, om je eraan te herinneren dat er niet alleen het trauma is.
Schoonheid zit van binnen
Ook jouw schoonheid zit van binnen. In het boek begin ik elk hoofdstuk met nog zo’n mooie foto van Agnes, om je daaraan te herinneren. Het is niet altijd even makkelijk om het boek te lezen. Het grijpt je aan, vooral als je het herkent uit je eigen leven. Dat is waarom ik ervoor heb gekozen om veel schoonheid in het boek te verwerken. Zodat je ziel ook even een rustpuntje heeft.
In de afgelopen periode heb ik zes blogs geschreven, naar aanleiding van de ‘cursus bloggen over seksueel misbruik’ van Ivonne Meeuwsen. De blogs heb ik in korte tijd in een roes geschreven. Ik dook dieper en dieper in mijn pijnlijke verleden. Mijn verleden kwam meer en meer tot leven. Ik kwam er middenin te zitten. Dit leidde niet alleen tot meer inzicht, maar ook meer pijn: gigantisch veel pijn.
In mijn rol als hulpverlener én als lotgenoot hoor ik vaak verhalen over ervaringen met een rechtszaak. Het maakt bij mij een mix van gevoelens en gedachten los.
Vandaag geef ik mezelf een dag vrij. Een dag om uit te rusten na een weekend werken. Het werk in huis mag blijven liggen. Ik lig op de bank, probeer mijn lichaam te voelen en mezelf helemaal te ontspannen. Allerlei gedachten gaan door mijn hoofd, ze laten me niet los. De mooie ontwikkelingen in mijn leven van de laatste maanden. De verbinding die ik voel met mezelf en met andere mensen, familie, vrienden, nieuwe contacten. Zo lang was dat een groot verlangen en nu is het werkelijkheid geworden. Beetje bij beetje dringen ook de gedachten aan een toekomst zich op. Dan ‘moet’ ik weer schrijven, deze blog.
