Bloggen over seksueel misbruik: inzicht en pijn
In de afgelopen periode heb ik zes blogs geschreven, naar aanleiding van de ‘cursus bloggen over seksueel misbruik’ van Ivonne Meeuwsen. De blogs heb ik in korte tijd in een roes geschreven. Ik dook dieper en dieper in mijn pijnlijke verleden. Mijn verleden kwam meer en meer tot leven. Ik kwam er middenin te zitten. Dit leidde niet alleen tot meer inzicht, maar ook meer pijn: gigantisch veel pijn.
Mijn eerste trauma’s zijn verwerkt
Er zijn inmiddels een paar weken verstreken en nu ik iets meer afstand heb, kan ik een duidelijke conclusie trekken. Mijn eerste trauma’s (afwijzing en emotionele verwaarlozing) heb ik aardig verwerkt. Het is helemaal mijn verhaal geworden en het levert me niet zo veel emotionele pijn meer op, om dit onder ogen te zien. Ik voel ook bijna geen wrok meer hierover. En wat anderen ervan vinden, is niet meer relevant.
Het verwerken van seksueel misbruik is nog niet klaar
Het seksueel misbruik ben ik nog volop aan het verwerken: ik voel nog veel pijn, woede en gemis; het is nog als een open wond in mij. De schade die ik daarbij opgelopen heb (verlies van mijn mannelijkheid, kracht en seksualiteit), is nog niet geheeld. Het is nog een defect, iets wat ik mis, wat voor mij (nog) niet in orde is.
De winst van het schrijven van de blogs
De winst van het schrijven van de blogs is voor mij dat ik nu beter weet waar ik sta in het helingsproces. Ik onderschat de impact van het misbruikt zijn niet meer. Ik heb er vertrouwen in dat ik het trauma van mijn misbruik kan overwinnen. Zoals ik het trauma van mijn afgewezen en verwaarloosd zijn ook heb overwonnen.
Weerbaarder, mannelijker en volwassener
Ik weet een paar dingen die ik wil:
- weerbaarder worden
- mannelijker worden
- volwassen(er) worden
Daarnaast zal ik moeten rouwen: de pijn van het trauma toelaten.
Trouw aan mezelf
Ik voel, dat ik therapie-moe ben en ook wel verleden-moe en pijn-moe. Maar ik wil mijn onverwerkt verleden ook weer niet in de doofpot stoppen. Dat is mijzelf ontrouw zijn, dat is wegkijken en dat wil ik niet meer.
Balans en in mijn kracht komen
Mijn eerste zorg is om weer een beetje in balans te komen. Afleiding helpt. Ik geloof er in dat mijn onbewuste mij helpt. Mijn grootste verlangen is om in mijn eigen kracht te komen. Maar dan écht, van binnenuit. Dit zal in kleine stapjes gaan, dat kan niet anders. Ik ben er van overtuigd, dat dit verlangen mij uit de gevangenis van mijn slachtofferschap zal bevrijden en mij weer in het volle leven zal brengen.
Harry
In mijn rol als hulpverlener én als lotgenoot hoor ik vaak verhalen over ervaringen met een rechtszaak. Het maakt bij mij een mix van gevoelens en gedachten los.
Vandaag geef ik mezelf een dag vrij. Een dag om uit te rusten na een weekend werken. Het werk in huis mag blijven liggen. Ik lig op de bank, probeer mijn lichaam te voelen en mezelf helemaal te ontspannen. Allerlei gedachten gaan door mijn hoofd, ze laten me niet los. De mooie ontwikkelingen in mijn leven van de laatste maanden. De verbinding die ik voel met mezelf en met andere mensen, familie, vrienden, nieuwe contacten. Zo lang was dat een groot verlangen en nu is het werkelijkheid geworden. Beetje bij beetje dringen ook de gedachten aan een toekomst zich op. Dan ‘moet’ ik weer schrijven, deze blog.
