Maandelijks archief: april 2015

Gastblog Marjolein: De reünie

Geplaatst op door
4

Vaste blogger, MarjoleinGastblog Marjolein: De Reünie

Op zondag 19 maart 2015 was het programma ‘De Reunie’ met Thérése Bravenboer op de televisie. Op maandag wanneer de week weer begonnen is en iedereen op Curaçao elkaar een goede week wenst (bon siman!), kijk ik. Deze keer met extra interesse. Op facebook had ik de aankondiging al voorbij zien komen. Seksueel misbruik is het thema.

Confrontatie

Ik confronteer mezelf met de verhalen van Geertje en Thérése. Het programma raakt niet alleen aan, het raakt. Het is als het vallen van een druppel in een meer. De kringen die ontstaan vanuit die éne druppel, zorgen voor een groot effect. Met dichtgeknepen en rauwe keel luister ik naar hun heftige verhalen die bij mij onmiddellijk een onbeschrijflijk gevoel teweegbrengen. Het doet pijn door de herkenbaarheid.

Verwarring en onrust

Thérése Bravenboer werkt aan Project Unbreakable, waar mensen met ervaringen van seksueel misbruik en geweld openlijk, met uitspraken van de daders, op de foto gaan. Het levert een bijdrage aan het helen, ook voor mij. Ondanks dat ik niet op de foto sta met een uitspraak in handen. Het doet me nadenken en voelen. In eerste instantie roept het project verwarring, vragen en onrust op.

  • ”Wat zei hij altijd tegen mij?”
  • “Wat nou als ik het me niet meer herinner?
  • “Waar heb ik al die herinneringen opgeslagen? Het is zo onduidelijk en vaag.”
  • “Is het dan niet gebeurd? Heb ik het allemaal verzonnen?”
  • “Heb ik niet de aanleiding gegeven? Was ik niet zelf de dader?”

Waarom?

Onze omgeving worstelt vaak met die laatste vragen. Ik herinner me heel goed wat mijn moeder, waarschijnlijk uit onmacht, zei toen het seksueel misbruik uitkwam. “Waarom heb je niets gezegd?” Dat waren dezelfde woorden, die mijn oudere zus zei, om aan te geven dat ik het misbruik bij mijn zusje had kunnen voorkomen. Alsof ik een dader was, alsof ik me moest schamen. En dat deed ik en dat doe ik nog steeds.

Schaamte

Schamen omdat het gebeurd was. Schamen omdat ik het niet kon voorkomen bij mezelf en bij mijn zusje. Schamen omdat ik bang ben dat ik ooit iemand iets aan zou kunnen doen, wat hetzelfde effect geeft als het seksueel misbruik van mijn broer bij mij. Schamen omdat mijn familiaire omgeving me vaak genoeg erop wijst dat ik me moet schamen, omdat ik “IK” ben. Schamen omdat ik open zou willen zijn over het seksueel misbruik, maar mijn familie zwijgt grotendeels. Het is te stil. Schamen omdat ik gevoelig ben voor lawaai, drukte, geuren, aanrakingen en pesterijen. Schamen omdat, omdat…..en zo kan ik nog duizend en één dingen schrijven over mijn gevoelens van schaamte.

Inzicht

Thérése bracht me, al pratende met Patrick Lodiers, een heel groot inzicht over het gevoel van schaamte. Mijn dank hiervoor. Ik hoef me niet te schamen. Het misbruik is namelijk niet van mij. De dader is geen monster. Het is een mens, die vreselijk verkeerde dingen heeft gedaan. En dus is het seksueel misbruik van mijn broer. Van niemand anders! Dit inzicht heeft voor een rustig gevoel gezorgd. Niet alleen rust, maar ook acceptatie. Acceptatie dat ik van waarde ben en dat ik kan en mag praten zonder me te schamen voor wie ik ben. Ik krijg nu een stukje van mijn stem terug!

Related posts:

  1. Ik wil er (niet) bij horen! Gastblog Marjolein
  2. Gastblog Marjolein: Het zwijgen doorbreken
  3. Nieuwe vaste gastblogger stelt zich voor: Marjolein
  4. Bevalling na seksueel misbruik, blog van Marjolein

Gastblogger Jessica: In het donker het licht zien

Geplaatst op door
4

‘Pas als het voldoende donker is kun je de sterren zien’ – Ralph Waldo Emerson

donker roze bloesem, foto van Agnes van der GraafSterrenloze hemel

Het is donker, pikdonker, maar vooralsnog is er geen ster aan de hemel te bespeuren. Ik tuur en tuur, maar zelfs het kleinste lichtpuntje bereikt mijn ogen niet. Is het omdat ik nog niet gewend ben aan de nacht of omdat het toch nog niet voldoende donker is? Of misschien ben ik teveel bezig met de sterren willen zien en laat ik daardoor het donker niet echt toe?

Schemerduister

Een buitenstaander zal vast zeggen dat ik in de schemer sta, want van buiten lijkt het lichter dan het van binnen is. Men verwacht namelijk dat ik in de bloei van mijn leven ben. Ik ben 21, ik studeer, ik hou me graag met creatieve dingen bezig, ik rij paard en ik heb mensen om me heen die om me geven. Er komen al wat barsten in dat mooie plaatje als ik vertel dat ik anorexia heb. Hiervoor ben ik nu in behandeling, de zoveelste therapie, maar deze keer doe ik het voor niemand anders dan mezelf. Ik zweef niet meer tussen leven en dood. Ik ben de veiligheid van mijn anorexia langzaam aan het opgeven en dat maakt me enorm bang. Het maakt de nacht donkerder dan hij al was.

Barsten in het mooie plaatje

Van het mooie plaatje blijft nog minder over als je hoort dat ik met een groot en eenzaam geheim rondloop. Een geheim dat weliswaar steeds minder geheim wordt, maar alleen maar zwaarder gaat wegen (net als ik). Het geheim dat ik doorgaans tegenover mijn hulpverleners mijn trauma noem, omdat ik dat een minder beladen woord vind dan de woorden seksueel misbruik. Elk verhaal is anders, zo ook het mijne. Bij mij was het geen man, maar een zus waar ik al veel mee had meegemaakt. Het ligt ingewikkeld en mede om haar te beschermen schrijf ik niet onder mijn eigen naam.

In het donker op zoek naar het licht

Ergens in die nacht zonder sterren hou ik me vast aan het feit dat ze er wel zijn. Dat ik iets niet zie betekent namelijk niet dat het er niet is. In dat opzicht ben ik al verder dan ik ooit was. Vroeger dacht ik dat sterren niet bestonden, dat er in het donker van de nacht alleen maar meer ellende tevoorschijn kwam. Het bloggen is een poging om een toch zo’n ster te zien, een klein lichtpuntje in al het donker om me heen. Voor mezelf en voor een ander. Ook wil ik niet meer zwijgen, maar echt de stilte doorbreken is nog te ver weg. Ondanks al het zwart om me heen ben ik er zeker van dat ik ooit wel echt de sterren aan de hemel zie staan en dat het daarna weer langzaam licht wordt. Ik hoop dat anderen daar ook van overtuigd kunnen zijn.

Related posts:

  1. Gastblogger Jessica: veiligheid tijdens therapie
  2. Gastblog Jessica – Verlatingsangst
  3. Gastblog Jessica – Zelfbeschadiging
  4. Doodsangst, Gastblog Jessica

Nieuwe gastblogger: Alice stelt zich voor

Geplaatst op door
Beantwoorden

Alice, gastbloggerGastblogger Alice stelt zich voor

Ik ben Alice. 47 jaar jong en 16 jaar gehuwd met een schat van een man. Ik heb twee volwassen kinderen uit mijn eerste huwelijk, en twee lieve kleinkinderen, die twee-en-een-half en vijf jaar oud zijn. Samen met mijn huidige man heb ik geen kinderen. Tot ons groot verdriet zullen die er om medische redenen ook niet komen.

Mijn Belgische roots

Ik groei op in het Belgische Limburg in een arbeidersgezin, in een klein dorpje aan de taalgrens met Wallonie. Mijn moeder is Vlaamse en mijn vader Franstalig. Ze leren elkaar kennen als mijn moeder 17 jaar is, mijn vader is dan 20 jaar. In september 1967 trouwen ze en 2 maanden later word ik geboren. Mijn moeder ontkent in alle talen dat haar zwangerschap de reden is dat zij trouwen.

Reislust en Avontuur

Mijn man en ik hebben een drang naar avontuur. Dit brengt ons in de loop van de jaren naar verschillende landen. We wonen in Schotland, Engeland en uiteindelijk vinden we ons vaste stekkie in Frankrijk. Ik werk mee in de zaak van mijn man, die tandarts is. Ik ontvang de patiënten. Het voelt veilig.

Iets begint te kriebelen

Tijdens mijn helingsproces begint er iets te kriebelen en hoe minder ik het nodig heb mezelf te verschuilen achter mijn man, hoe meer de drang groeit om iets voor mezelf te gaan doen. Ik wil met mijn verhaal, mijn geschiedenis, mensen helpen.

Waarom ik schrijf

Een van de redenen dat ik schrijf, is om de mythe dat je levenslang hebt als je seksueel misbruikt bent, te helpen doorbreken. Ik hoop zoveel mogelijk lotgenoten te bereiken met de boodschap dat er wel degelijk leven na seksueel misbruik is. Bloggen is een fijne oefening die mij handige tips kan opleveren voor het schrijven van mijn boek. Ik schrijf dit boek om anderen te laten lezen dat helen echt kan. Voor mezelf is het boek een mooie afsluiter van mijn therapie.

Mijn plannen voor de toekomst

In oktober 2015 ben ik klaar met mijn opleiding “coaching” en ga ik mijn eigen praktijk openen, ook begin ik dan een opleiding NLP en hypnotherapie. In de toekomst wil ik met vrouwengroepen gaan werken. Momenteel werk ik ijverig aan mijn boek, waarin ik mijn belevingen van het seksueel misbruik beschrijf, maar meer nog: mijn helingsproces. Al te vaak wordt nog geroepen en beaamt dat helen van seksueel misbruik een bijna onmogelijk klus is. Met mijn boek wil ik bijdragen aan het doorbreken van deze negatieve gedachtegang.

Mijn ervaringen met seksueel misbruik

Op mijn zesde word ik voor het eerst seksueel misbruikt door een oom. Zijn zoon volgt zijn voorbeeld en ook hij begint mij te misbruiken, alleen het tijdstip waarop is uit mijn geheugen gewist. Het seksueel misbruik met mijn neef houdt op als hij zijn huidige vrouw leert kennen. Ik ben dan elf jaar. Het seksueel misbruik neemt alle denkbare vormen aan. Mijn oom prostitueert mij zelfs en op 13-jarige leeftijd raak ik zwanger. Er wordt een illegale abortus uitgevoerd. Als ik 14 ben besluit ik dat het genoeg is geweest. De laatste keer dat hij mij probeert te misbruiken, verweer ik mij. Ik bijt en stamp hem. Daags nadien vertel ik alles aan mijn moeder.

Dat is het begin van een lange en pijnlijke zoektocht naar mezelf …

Related posts:

  1. Nieuwe vaste gastblogger stelt zich voor: Marjolein
  2. Nieuwe gastblogger stelt zich voor: Rija van der Sluiszen
  3. Nieuwe (vaste) gastblogger stelt zich voor: Marja
  4. Nieuwe gastblogger stelt zich voor: Melissa

Marja: De verkrachtingen, daar raak je aan gewend

Geplaatst op door
4

Marja logoWat heeft het meeste indruk op mij gemaakt in mijn leven?

B. en P., twee studenten van de opleiding verpleegkunde B, doen hun afstudeerproject over seksueel misbruik en zij vragen mij of ze mij mogen interviewen voor een presentatie op school. Dat wil ik wel, dus komen ze bij mij thuis.

Spannend om mijn verhaal te vertellen

Ik vind het best spannend om mijn verhaal te vertellen. Het zijn ook nog eens twee mannen, wat het niet gemakkelijker maakt. Toch lukt het me goed om mijn verhaal te vertellen. B. en P. zijn duidelijk onder de indruk en ze stellen mij een vraag waar mijn hart wel even van overslaat: ‘Wil je jouw verhaal bij ons op school vertellen?’ Oeps, die vraag had ik niet verwacht. Ik moet toch even nadenken voor ik daar ja op zeg.

Waarom vind ik dat zo moeilijk?

Waarom dat zo moeilijk voor me is, daar is maar één antwoord op. Dat komt door de vernedering die ik vroeger heb gevoeld. En hoe raar het misschien ook klinkt, dat komt niet door de verkrachtingen telkens weer. Dat komt door het ‘bekeken worden’. Dit verdient natuurlijk nadere uitleg.

Toppunt van vernedering

Ik ben 14 jaar en mijn broer “vraagt” me om in de douche te gaan. Begrijp me goed, die vraag is een bevel en ik ben zo bang dat ik dat bevel opvolg. De eerste keer snap ik niet wat ik in de douche moet gaan doen. Hij zegt: ‘Je moet gaan liggen en je kleren uit doen’ en uit angst doe ik die dingen. Dan hoor ik boven me op zolder voetstappen. In de douche zijn twee grote ronde gaten, om te ontluchten, en die komen op de zolder uit. Ik hoor gehijg, zwaar ademen. Ik besef ineens: hij is zichzelf aan het aftrekken! Dat voelt zo vies, mijn maag draait er nu nog van om. Ik voel me vernederd en zó bekeken.

De verkrachtingen daar raak je aan gewend

De verkrachtingen bijna elke dag, daar kan ik mezelf voor afsluiten. Ik trek me dan in mezelf terug, zodat ik er niet ben, maar hierbij lukt me dat niet. Achteraf besef ik dat ik die geluiden al vaker gehoord had, al heb ik er nooit bij stil gestaan wat dat geluid was. Ik stopte al regelmatig handdoeken in de ontluchtingsgaten, omdat ik me bekeken voelde en het niet goed voelde. Mijn gevoel klopt dus en vanaf die dag voel ik me echt nergens veilig meer. Een deur op slot biedt onvoldoende bescherming.

Ik verdwijn uit het zicht

Ik denk dat iedereen zich wel in enige mate bekeken voelt, als je langs een terrasje of iets dergelijks loopt. Bij mij neemt het extreme vormen aan. Ik wil onzichtbaar worden. Ik ga niet meer zwemmen met mijn vriendinnen. Ik haat de zomer, want ik wil zoveel mogelijk kleren aan hebben. Ik wil niet meer praten, want dan zien ze mij. Ik vind het verschrikkelijk om buiten mijn eigen vriendenkring contacten te leggen. Feesten zijn een ramp. Later, als ik ga werken zijn vergaderingen erg moeilijk. Ik raak elke keer in paniek en loop ook regelmatig weg uit een vergadering. Nog een geluk dat er in die tijd niet zoveel werd vergaderd als tegenwoordig.

Angst voor grote groepen

Als ik alleen ben, ken ik weinig angst, maar ik ben nog steeds bang van mensen in grote groepen. Ik maak ook moeilijk contact met mensen in zo’n situatie en voel alle ogen op me. Ik ga vaak zo zitten dat ik snel kan weglopen, de uitgang heb en houd ik altijd in de gaten. Ik voel me snel opgesloten.

Toch zeg ik ja!

Ik zeg ja! tegen B en P. Het is tijd om deze uitdaging aan te gaan. Het is een grote overwinning voor mij, dat ik voor een groep studenten durf te staan en daar mijn verhaal vertel. Ik vind het doodeng maar ik doe het! Want het is belangrijk dat mijn verhaal verteld wordt.

Een bijzondere ervaring

Dit is een heel bijzondere ervaring voor me. Ik voel me gehoord in een groep. Ik voel: ‘IK heb iets te vertellen! IK die mezelf nooit belangrijk vond.’ Dat is een heel fijn en trots gevoel!

Related posts:

  1. Mijn verkrachter is dood – Gastblog Marja
  2. Nieuwe (vaste) gastblogger stelt zich voor: Marja
  3. Hoera, ik raak de controle kwijt, gastblog Mariël
  4. Gastblog Marjolein: Het zwijgen doorbreken