Categorie archieven: Seksueel kindermisbruik

Gastblog Inez: In een ballon gevangen, deel 2

Geplaatst op door
Beantwoorden

In een ballon gevangen, deel 2

Toen het tot me doordrong dat ik misbruikt was, zette dat een ketting aan gebeurtenissen in gang. Bij belangrijke dingen die in mijn leven gebeurden, had ik vaak het idee alsof ik niet ‘in het plaatje paste.’ Het was alsof ik buiten de ballon stond en keek hoe deze zijn beweging aanpaste op de beweging van de wind. Tot het misbruik doordrong en dat gebeurde heel sluipend. Een vriendin zei tegen mij: ”je bent mishandeld” Dat klonk heftig en, ploep, ik was weer naar die ballon aan het kijken en bagatelliseerde, ach joh het is allemaal niet zo erg. En toch… het drong steeds meer tot mij door.

Ik ben een vrolijk kind…

Ik ben een heel vrolijk kind, ik zing veel en ben erg actief, rennen, bomen klimmen, crossen op de crossbaan. Maar er is een dreiging en die dreiging wordt steeds groter. Mijn leven wordt steeds complexer. Een kleine ballon gevangen in een orkaan.

Bang van mijn vader

Klein ben ik nog, erg klein, ik ben een jaar of drie. Mijn moeder is een veilige haven, mijn vader een woelige zee. Ik snap hem niet. Als ik denk dat ik goed mijn best doe en aan zijn eisen voldoe, dan blijkt steeds dat ik het helemaal verkeerd heb ingeschat. Kijk pap, hoe keurig ik met mes en vork eet, dat vind jij toch altijd zo belangrijk? Ach wat ben je boos, want ik houd mijn mes verkeerd om. En ploep daar ga ik, opeens sta ik weer buiten de ballon. Het maakt me zo bang.

Ik ben klein en dom

In zijn bijzijn voel ik me klein en dom. Soms is hij zo lief en soms bikkelhard en ik kan niet voorzien wanneer hij in welke stemming is. In zijn aanwezigheid voel ik onrust. Hij heeft nooit echt aandacht voor mij, het gaat allemaal vooral om hemzelf.

Verzuipen in zijn zelfmedelijden

Ik ben diep onder de indruk als hij verzuipt in zijn zelfmedelijden, elke keer ga ik mee, kopje onder. Ik heb nog helemaal niet geleerd om te zwemmen.

Zijn tranen lijken oeverloos, een verdriet niet te overzien. Zijn ziektes lijken vreselijk, zijn eis om aandacht verpletterend. Ik kan alleen maar meedansen op zijn grillen en stemmingen als ballonnetje van drie.

Ziek, en op van de zenuwen

Ik ben ziek. Ik heb hoge koorts en voel me misselijk. Mijn vader torent boven mij uit en dondert dat ik mijn bord leeg moet eten. Ik kan het niet, ben te ziek. Met veel moeite weet ik uiteindelijk alles naar binnen te proppen. Het komt er even hard weer uit. Laaiend is hij: “Hoe waag ik het niet te luisteren naar hem.” Het is vrijdagavond en ik mag niet op blijven van hem. Mijn moeder steekt daar een stokje voor en samen kijken wij beneden tv. Mijn vader boos op zolder, de spanning voelbaar in huis….. angst voor wat er zou gebeuren.

Geestelijke druk

Vooral de psychische druk en het manipuleren zijn zo zwaar. Ik ben constant op mijn hoede. Vraag me constant af of ik het juiste gedrag vertoon. Een vrolijk dansend ballonnetje verandert langzaam, gedurende jaren, in een ballon die de weg kwijt is, stuurloos, langzaam leeglopend. Ik word maar voortgestuwd zonder zelf de juiste koers te bepalen.

Ik word door de buitenwereld nu gezien als een sterke vrouw die precies weet wat ze wil. In werkelijkheid doe ik altijd precies wat er van mij verwacht wordt en binnen die context stel ik doelen, zonder te bedenken wat ik zelf wil.

Verraden door mijn lijf

In die periode beginnen zijn handtastelijkheden. Eerst kietelen terwijl ik het niet leuk vind. Hoe vertel ik hem dat ik niet gekieteld wil worden, terwijl ik wel lach, omdat ik er niet tegen kan? Ik snap het niet. Mijn nee is geen nee en mijn lijf doet niet wat ik wil. Ik vind het niet leuk en toch moet ik lachen. Hoe kan mijn lijf me dit aandoen? Zijn handtastelijkheden gaan steeds verder, ik durf het me niet te herinneren, wat er allemaal gebeurt.

Ik wil lief gevonden worden

Lief zegt hij, dat hij zo van mij houdt en dat ik zo bijzonder ben. Als ik dan gezellig bij hem kom zitten, valt hij soms ontzettend uit, en ik………. ik ben klein en wil zo graag lief gevonden worden.

Mijn geest verraadt me, ik ben in de war

Ook mijn geest verraadt me, alle nare voorvallen worden vervormd, alles is mijn schuld. Als ik me maar goed gedraag, dan is het allemaal niet nodig. Ik geloof het en dwing mezelf om mijn uiterste best te doen. En inderdaad ik wen eraan en pas mijn verhaal zo aan dat het mijn schuld is. Ik weet niet meer waar mijn verhaal eindigt en het verhaal van mijn omgeving begint. Ik voel me als een transparante ballon. Mijn unieke ballon in mijn eigen kleur vervaagt, wordt transparant en waait met alle winden mee.

Mijn lijf verkrampt, in een constante zoektocht naar goedkeuring

Tot op de dag van vandaag heb ik er nauwelijks verhalen bij, alleen gevoelens. Ik heb alles zo diep weggestopt dat ik er niet bij kan, of misschien nog steeds niet bij durf. Ik blijf het kleine meisje van drie dat nog niet de woorden heeft om haar gevoelens te uitten. Bang om afgewezen te worden.

Mijn handen en kaken in een jarenlange kramp. Zelfs ´s nachts voel ik me niet volledig ontspannen en word ik vaak met zere kaken wakker.

Het gevoel van een knuffel

Ik ben ongeveer vijf als ik merkt dat er een verschil is in de manier waarop mensen met je knuffelen. Mijn moeders knuffel is zonder dwang, duidelijk met veel liefde in haar ogen, ik sta bij haar centraal. Mijn vaders knuffel, hij zegt dat hij van me houdt. Wat ben ik dan gelukkig, ik heb het tóch goed gedaan. Maar de blik in zijn ogen, ik word er koud van. Maar dat is vast mijn eigen schuld. Mijn vaders knuffel, omdat hij dat wil, op de tijd dat het hem uitk0mt.

De blik in zijn ogen

Tot op de dag van vandaag zie ik nog zijn ogen en ik ben er nog steeds bang voor. Ogen die ik niet kan peilen, die soms echt wel warmte uitstralen, maar ook zo boos en kil kunnen zijn.

Scheiden

Ik ben vier en mijn vader zal een tijdje niet bij ons wonen. Huilend zit ik bij mijn moeder op schoot in de keuken, omdat ik de situatie niet meer snap. Mijn moeder heeft mij net uitgelegd dat mijn vader voorlopig nog ergens anders woont, als de deurbel gaat en mijn vader staat voor de deur. Een zelfgeknoopte hangmat in zijn hand, voor ons gemaakt, omdat hij ons zo mist. Hij blijft tot ik zes ben, daarna is de scheiding definitief.

Onrust en drama

Mijn vader wil helemaal niet scheiden. Huilend ligt hij op zijn bed. Hij is zo ziek en beroerd dat er een dokter moet komen. Ik ben over mijn toeren en denk dat hij dood gaat. De dokter komt en na een uitgebreid onderzoek laat hij weten dat mijn vader naar zijn werk kan, er is niks aan de hand. Ik snap het niet, de grote mensen houden me voor de gek! Hij is zo ziek, maar staat op en gaat naar zijn werk, tot het volgende drama.

Help! Mijn vader gaat niet weg

Mijn moeder en ik krijgen het huis toegewezen, maar mijn vader gaat niet weg. Wij wonen al een tijdje bij mijn oom en tante, omdat mijn vader het huis niet uit wil. Het duurt ruim een half jaar, voordat we weer naar huis kunnen. Ik voelde mij onveilig, zeker omdat mijn vader de sleutel nog heeft. Als wij er niet zijn komt hij soms binnen en haalt spullen uit huis. De angst is verlammend, ik snap er niks van.

Wat is houden van?

Mijn vader heeft toch altijd gezegd dat hij van mij houdt? Nu staat hij daar bij de deur ruzie te maken over alimentatie. Wat is alimentatie? Mijn moeder zegt dat hij geen alimentatie hoeft te betalen als hij dat niet wil. Later vraag ik voorzichtig aan mijn moeder wat alimentatie is. Zij legt uit dat je als ouder allebei moet betalen voor je kind. Hoe kan het dat hij van mij houdt en toch niet voor mij wil betalen?

Eens per maand moet ik naar hem toe

Nu moet ik eens per maand alleen naar hem toe, zonder de veiligheid van mijn moeder. Ik word er steeds beter in om de situatie in mijn hoofd, kloppend te maken met de harde werkelijkheid. Ik verzin excuses voor zijn gedrag. Hij is zo eenzaam en verdrietig en eigenlijk wel heel zielig. Het enige dat hij van mij vraagt is om een beetje lief te zijn, dat moet toch ook als kind?

“Mijn vader hoeft niet te betalen omdat hij mij zo weinig ziet”. “Hij houdt gewoon op zijn manier van mij.” “De pijn die ik voel en de angst komen gewoon omdat ik het huis nog niet ken” en omdat ik verder niemand ken en eigenlijk ook niet zo goed weet wat ik moet doen, blijft de situatie zoals die is.

Langzaam wordt mijn ballon steeds kleiner. Gelukkig weet ik dan nog niet dat mijn ballon door een woeste orkaan zal vliegen.

Related posts:

  1. Gastblog van Inez: In een ballon gevangen
  2. Gastblog Marjolein: Het zwijgen doorbreken
  3. De eerste keer therapie, gastblog van Alice
  4. Gastblog Marjolein: De reünie

Misbruikers: monsters of mensen?

Geplaatst op door
Beantwoorden

Hogere straffen, valse veiligheid

Telkens als er een grote zaak van seksueel misbruik naar voren komt, weerklinkt de maatschappelijke roep om hogere straffen. Als we de misbruikers maar lang in de gevangenis zetten, zo lijkt de gedachte, dan is de wereld veilig. Helaas is de werkelijkheid anders, we moeten leren leven met onveiligheid.

Is een misbruiker een monster?

Alles wat we in de media zien aan misbruikers zijn de uitzonderingen. Marc Dutroux, Robert M. of Frank R. die honderden slachtoffers maken. Wat dan meteen opvalt, is hoe ‘gewoon’ deze mensen lijken. Het lijkt niet te rijmen met het beeld dat we onbewust van misbruikers hebben. Die horen een beetje als de ‘vieze man’ te zijn, het typetje van Kees van Kooten. Die opgewonden raakt van vreemde dingen.

Het risico van het ‘vieze man’ idee

Dat het hele gewone huisvaders kunnen zijn, dat wil er bij ons niet snel in. Maar aan het idee dat misbruikers monsters en vieze mannen zijn, kleeft een levensgrote risico. Bijvoorbeeld het risico dat we de echte misbruikers over het hoofd zien. Door te focussen op de grote zaken, bewijst de media ons geen dienst. We denken dat we veilig zijn als we maar weten waar Frank R., Benno L. en Robert M. zijn. We vergeten dat het meeste misbruik gewoon thuis plaatsvindt. In je eigen warme bedje.

De wereld is een onveilige plek voor kinderen

Seksueel misbruik gebeurt. Niet incidenteel, niet alleen door monsters en overduidelijke vieze mannen. Het wordt gedaan door je eigen man of vrouw. Door je zoon, door je oom, door je dochter of tante. Seksueel misbruik gebeurt en maar al te vaak heeft de ‘omstander’ niets in de gaten.

Hoe maken we de wereld veiliger?

Af en toe krijgen we een misbruiker te pakken en die krijgt dan de verontwaardiging van de hele natie over zich heen. Symboolpolitiek noem ik dat. Laten we eens wat realistischer gaan kijken naar seksueel misbruik. Erkennen dat we massaal blind zijn geweest voor de signalen die kinderen afgeven. Dat we niet hebben willen geloven dat mensen die ons dierbaar zijn tot seksueel misbruik in staat zijn. Laten we de oogkleppen afdoen.

De handen uit de mouwen

Alles wat er nodig is voor het kwaad om te overwinnen, is dat goede mensen niets doen. Wat kun jij bijdragen? Wees geïnformeerd, lees over seksueel misbruik en de langetermijngevolgen. Bijvoorbeeld in mijn eerste boek

Ben jij hulpverlener?

Bekijk hier het aanbod op het gebied van na en bijscholing:

Opleidingsaanbod

Related posts:

  1. Seksueel misbruik gebeurt gewoon thuis
  2. Hoe verwerk je seksueel misbruik, als je de dader nog ziet?
  3. Levenslang? Ik dacht het niet!
  4. De verkering met de misbruiker verbreken

Een vleugje paranoia is zo gek nog niet

Geplaatst op door
6

Incest en thuismisbruik onder de aandacht

Door #metoo gaat de beerput open en is seksuele intimidatie in volwassenheid volop in de aandacht. Wat dreigt te verdwijnen, onder de radar, onder het mediageweld over beroemdheden die geleden hebben onder de ‘haantjes (m/v)’ in hun industrie, is dat het meeste seksueel misbruik gewoon thuis gebeurt. In je eigen warme bedje. Graag vraag ik aandacht voor incest en thuismisbruik.

80% van het seksueel misbruik is incest en thuismisbruik

Directe familie en vertrouwde volwassenen zijn verantwoordelijk voor zeker 80% van al het seksueel misbruik. In veel van deze gevallen wordt geen aangifte gedaan. Gemiddeld duurt het twaalf jaar voordat een slachtoffer van incest of misbruik in bekende kring durft te spreken.

Waarom zwijgen de meeste kinderen zo lang?

Bijna altijd speelt angst de hoofdrol: het kind is bang gemaakt en draagt die angst tot ver in zijn of haar volwassenheid bij zich. Loyaliteit aan de dader, die vaak toch ook je broer, zus, neef, nicht, vader, moeder, oom of tante is ook een reden om te zwijgen. Vaak is de dader populair binnen de familie, zij spelen immers een rol die moet verhullen wat ze doen.

Je verhaal vertellen in een maatschappij die niet luistert

Een ander aspect gaat hopelijk veranderen. Tot voor kort kon je ook als volwassene in de maatschappij nauwelijks een luisterend oor vinden. ‘Het is al zo lang geleden’, ‘Je moet het loslaten’ of ‘Je moet het vergeven’ zijn dingen die veel slachtoffers te horen krijgen als ze voor het eerst zelf de stilte doorbreken. En soms zelfs erger, dan worden ze het slachtoffer van victim-blaming. ‘Je had er eerder over moeten vertellen, dan was het niet zo lang doorgegaan’. 

#Ikluister

Op facebook en twitter ben ik een #ikluister actie begonnen. Een oproep aan omstanders om actief aan te geven dat ze bereid zijn om te luisteren naar de verhalen van mensen die seksueel misbruikt zijn. Want om de eerste stap te zetten, is voor veel slachtoffer gruwelijk moeillijk. Een open uitnodiging is zeker op zijn plaats.

Interview Radio Rijnmond, 2013

Het interview dat ik met Paul had in 2013, over incest en thuismisbruik is vandaag de dag nog net zo actueel. Ook nu weer zijn er spraakmakende zaken die meer aandacht lijken te krijgen dan het grootste probleem waarvoor we staan met zijn allen. Incest en seksueel misbruik door vertrouwde intimi.

Beluister het interview via de site van Radio Rijnmond.

Related posts:

  1. Seksueel misbruik gebeurt gewoon thuis
  2. Cyberlokkers en grooming
  3. Gefeliciteerd! Je hebt een stoornis
  4. Wat vertel ik de kinderen over mijn incest-verleden?

Cyberlokkers en grooming

Geplaatst op door
Beantwoorden

Regelmatig komt een grote misbruik zaak in het nieuws. Groot vanwege het grote aantal slachtoffers. Bijvoorbeeld 295 meisjes die door een ‘cyberlokker’ tot soms verregaande seksuele handelingen zijn uitgelokt. Natuurlijk is het logisch dat een zaak met zoveel slachtoffers aandacht krijgt.

De anonieme dader

Wéér gaat de aandacht naar ‘de anonieme dader’, iemand die ver van ons af staat. In de meeste gevallen is bij seksueel misbruik echter niet een vreemde, maar juist iemand heel dichtbij de dader. Het blijft akelig stil als het om de meest voorkomende vorm van seksueel misbruik gaat. Plaats van handeling is doorgaans niet cyberspace maar juist je eigen warme bedje. Maar goed, eerst maar eens kijken naar ‘de enge man in de bosjes of op internet’.

Over grooming en de cyberlokker

Grooming is voor veel mensen een nieuw woord. Er is een goed Nederlands alternatief voor: Inpalmen. Grooming wordt in Nederland specifiek gebruikt voor het inpalmen van kinderen met als doel deze seksueel te misbruiken. Een Cyberlokker is dus iemand die kinderen inpalmt via het internet.

Het internet is het probleem niet

Het internet is natuurlijk een geweldige manier om contact te leggen met vreemden. Daar is op zich niets mis mee. Dating sites floreren, mensen hebben honderden facebook-vrienden en sturen boodschappen uit naar soms duizenden volgers op twitter. Voordat we dus internet de schuld gaan geven van deze vorm van misbruik lijkt het me wijs om duidelijk te maken dat het internet gewoon een moderne variant is van de speeltuin. Of de scouting, de hockeyclub, de dierentuin.

Elke plek waar jonge kinderen komen, is aantrekkelijk voor een kinderlokker

Hoe zorg je er nou voor dat je kind uit handen blijft van cyberlokkers en andere misbruikers. Allereerst laat me je een illusie armer maken. Je kind 100 % beschermen kan niet. De wereld is een onveilige plek en we moeten leren leven met die onveiligheid. Je kunt nou eenmaal niet 24 uur per dag je kind in de gaten houden (en al zou dat kunnen, dan zou dat ook niet eens gezond zijn).

Verlies je illusies

Nog een illusie waar we vanaf moeten is dat je kind thuis veilig is. Helaas zijn de cijfers anders. Ruim 50 % van het misbruik wordt door directe familieleden gepleegd. Vader moeder, broer, zus, ooms en tantes: Je familie is een reëler risico voor je kind dan de cyberlokker. Nog eens minimaal 30 % van seksueel misbruik wordt gepleegd door ‘vertrouwde volwassenen’. De babysitter, de badmeester, de leraar of de medewerker bij een kinderdagverblijf.

Iedereen die toegang heeft tot je kind is een potentiële dader

Natuurlijk willen we niet geloven dat onze intimi tot zoiets in staat zijn. Natuurlijk willen we niets liever dan dat de mensen om je heen, die je vertrouwt, dat vertrouwen ook waard zijn. We willen niet paranoïde door het leven gaan, al was het maar omdat ook dat kinderen kan beschadigen. Maar een vleugje paranoïa is wellicht niet misplaatst hier.

Wat weet je eigenlijk van de mensen die je met je kind vertrouwt?

Ken je de ouders van de vriendjes waar ze spelen? Heb je zicht op welke contacten jouw kind heeft, op internet, op school, op de sportclub?

Geef de misbruiker geen voorsprong

Praat met je kind op zijn of haar niveau over de gevaren van het leven. Praat over ‘privé’ delen van het lichaam. Vertel ze dat als iemand ze daar aanraakt, ze het aan jou mogen vertellen, ook als diegene zegt dat ze dat niet moeten vertellen. Vertel ze ook dat je waarschijnlijk zult schrikken, maar dat zij geen straf zullen krijgen.

Sttt…. ons geheimpje

Als je op een dergelijke manier met je kind praat, is het kind voorbereid op de eerste stap van grooming, ‘Sttt… ons geheimpje’. Grooming en/of (dreigen met) geweld zijn manieren om het kind stil te houden.

Weerbaarheid kan helpen

Weerbaarheid is iets anders dan wantrouwen. Weerbaar betekent dat het kind weet dat het zelf de regie heeft over zijn of haar eigen lijf. Dat er niet zomaar iemand aan mag komen, zelfs papa en mama niet.

Hoe leer je een kind weerbaarheid

Eigenlijk is de vraag: Hoe voorkom je dat het kind afleert om weerbaar te zijn? Hoezo zou je kinderen moeten leren nee zeggen? Dat kunnen ze al vanaf dat ze een jaar of twee zijn. Het wordt ze alleen meestal afgeleerd. Dat begint al bij oma of tante die een kusje of een knuffel wil van jouw kind en je kind zegt ‘Nee’. Hoe ga je daar mee om? Zeg je dan: ‘Doe niet zo raar, geef oma eens een kusje’? Jouw kind leert dan: het maakt niet uit wat ik wil. Het is raar als ik niet doe wat de volwassenen van mij willen. Volwassenen hebben kennelijk recht op mijn affectie, ook als ik daar geen zin in hebt. Het lijkt onschuldig, maar met die boodschap geef je de misbruiker een voorsprong.

Geef jouw kind het recht om zijn/haar eigen beslissingen te nemen

Je kunt ook naast je kind gaan staan en zeggen: ‘Als jij dat niet wilt hoeft het niet.’ Dan heb je misschien iets uit te leggen aan oma of tante. Spreek dan gewoon uit dat jouw kind het recht heeft op zelfbeschikking. Daarmee doe je meer goed dan met het kind te waarschuwen om niet met vreemde mannen mee te gaan.

Weerbaarheid is geen alternatief voor opletten

Let op: weerbaarheid kan helpen maar het is geen alternatief voor zelf opletten. Laat de bescherming van je kind niet over aan je kind! Verdiep je in signalen die kunnen duiden op seksueel misbruik, kijk niet weg en denk niet te makkelijk dat je spoken ziet. Want de statistieken liegen er niet op: 1 op de 4 meisjes en 1 op de 6 jongetjes krijgen voor hun 16e te maken met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Weerbaarheid helpt geen zier als jij wegkijkt!

Related posts:

  1. Een vleugje paranoia is zo gek nog niet
  2. Seksueel misbruik gebeurt gewoon thuis
  3. Gefeliciteerd! Je hebt een stoornis
  4. Recensie: ‘Blijf met je pootjes van mij af’ Prentenboek van Geertje van Rossum