Tevreden over het resultaat

Allereerst wil ik Ivonne en Agnes en de drukkerij ontzettend bedanken voor de professionele en zorgvuldige manier waarop jullie mijn verhaal hebben behandeld. De productiekwaliteit is fantastisch; de cover en de opmaak zien er prachtig uit. Ik ben zeer tevreden met het eindresultaat.

Het proces

Ik heb de samenwerking en communicatie als prettig ervaren en dat het boek zo makkelijk leest is het werk van Ivonne, terwijl het wél herkenbaar mijn stem blijft. Ik ben ook heel blij dat Agnes de lay-out op mijn verzoek heeft willen veranderen. Hierdoor komt mijn boodschap nog beter naar voren.

Spannend en kwetsbaar

Ik vond het best spannend en ook wel kwetsbaar om mijn autobiografie te publiceren. Het is toch iets privés wat je deelt. Toch ervaar ik geen schaamte of dat ik mij ergens schuldig over voel. Ik heb juist het gevoel, dat ik door het uitgeven van mijn verhaal tevoorschijn kom. Zoals de Bijbel verwoordt in Hooglied 2: 14

God heeft mij geroepen om uit mijn schuilplaats te komen, want zo zegt Hij: Mijn stem is zoet en mijn gedaante is bekoorlijk.

Vrienden en kennissen lezen mijn biografie

Ik heb vrienden en kennissen. Mijn vrienden wisten in grote lijnen, maar nooit in detail, wat ik had meegemaakt. Maar ik heb ook kennissen -mensen die ik al heel lang ken- die niet wisten wat ik had ervaren. Deze kennissen lezen met verbazing en ontzetting over de afschuwelijke dingen ik heb meegemaakt. Ik had hen wel verteld dat ik met mijn biografie bezig was …

Positieve reacties

Wat mij nu erg goed doet en waar ik blij van word, zijn de uitsluitend positieve reacties, die ik krijg als men het heeft gelezen. Men vindt dat mijn boek gemakkelijk en boeiend is om te lezen (nogmaals dank aan Ivonne). Zeker tot de eerste zeven hoofdstukken en daarna voelt iedereen aan dat het heftig wordt.

Inzicht in de complexiteit

Ik hoor, dat mijn boek mensen inzicht geeft in de complexiteit van mijn proces en dat het zeker andere vrouwen zal helpen. Het boek wordt ook al doorgegeven aan hulpverleners. Van mede-slachtoffers heb ik nog geen reacties gehad. Men vindt de cover prachtig en ook de symbolische betekenis erachter.

Je kunt het boek hier aanschaffen.

Slachtofferhulp en Schadefonds geweldsmisdrijven

Ook al ben ik jaren werkzaam geweest in de Geestelijke Gezondheidszorg, van het bestaan van meerdere instanties ben ik niet op de hoogte. Ik ken slachtofferhulp, maar van het Schadefonds Geweldsmisdrijven werd ik me nu pas bewust, door te Googlen en zelf onderzoek te doen. Ik besluit om een aanvraag te doen.

Aanvraag Schadefonds Geweldsmisdrijven

Aangezien ik overlever ben van diverse vormen van seksueel geweld, lijkt het me een goed idee om een aanvraag te doen bij het Schadefonds geweldsmisdrijven. Met knikkende knieën doe ik een aanvraag en dat gaat niet zonder slag of stoot. Het is een overheidssite, dus kom ik erachter dat dat alleen via Chrome als browser kan. Al met al een heel gedoe om een aanvraag te doen, ook al omdat mijn digitale vaardigheden zijn afgenomen ten gevolge van een getraumatiseerd brein.

De aanvraag zelf

Ik rakel mijn hele verhaal opnieuw op en schrijf alles zo goed mogelijk uit, want mijn herinneringen zijn niet altijd even samenhangend. Traumatische herinneringen zijn immers anders dan gewone herinneringen. Mijn ‘zaak’ wordt opgepakt. Ze vragen later om bewijs en dan komt het moeilijke gedeelte: zoeken of en zoja waar er bewijs is.

Personeelsdossier incompleet

Ik heb op mijn werk een stalking meegemaakt. Bij navraag blijkt dat mijn werkgever er niets over heeft opgeschreven in het personeelsdossier. Ik voel mij verdrietig dat ik dit niet kan aantonen.

Dossier psychiatrisch hostel incompleet

Ik ben in het psychiatrisch hostel, waar ik een jaar woon, aangerand. Ik spit mijn hele dossier door en ik vind nergens een aantekening dat ik dit verteld heb. Kennelijk was het niet belangrijk genoeg om in het dossier te zetten? Ik voel weer verdriet dat ik dit niet kan aantonen.

Gepest

Ik ben gepest, maar dat kan ik al helemaal niet meer aantonen, want dat is jaren geleden. Indertijd werd het door school ook niet bepaald serieus genomen. Hier ga ik maar niet eens achteraan.

Aangerand en mishandeld

Ik ben aangerand en mishandeld door mijn vader. Dít kan ik aantonen: ik appte indertijd een vriendin en een kennis dat mijn voet blauw is, door trappen van mijn vader. Deze kennis is ook getuige van seksueel grensoverschrijdend gedrag en opmerkingen. Hij en die vriendin schrijven een verklaring over de mishandeling door mijn vader.

Seksueel misbruikt

In mijn jeugd ben ik ook seksueel misbruikt door mijn vader. Maar ja, hoe toon ik dat aan? Bovendien heeft de politie iets gezegd over verjaring (al is dat met de nieuwe Zedenwet nu anders). Tegenwoordig verjaart het niet meer, maar mijn feiten zijn van voor de wetswijzigingen.

Afwachten

Vol spanning wacht ik af wat de uitkomst van de aanvraag bij het Schadefonds Geweldsmisdrijven zal zijn. Ik ben getriggerd door alles wat omhoog is gekomen. De aanvraag doen en de bewijzen verzamelen kost ontzettend veel energie. En dan komt de uitslag: ik hoor dat mijn aanvraag is afgewezen. Ik heb financiële problemen door alles wat ik heb meegemaakt en nauwelijks geld om meubels te kopen, dus een beetje financiële ruimte zou heel welkom zijn.

Slachtofferhulp helpt met bezwaar

Ik overleg met slachtofferhulp en ik krijg een medewerker toegewezen om me te helpen bij het maken van bezwaar. Samen puzzelen we op hoe we een en ander anders kunnen formuleren. De medewerker geeft aan dat hij wel mee kan naar Den Haag, mocht ik opgeroepen worden, maar dat hij niemand mee mag nemen in zijn auto. Ik heb op dat moment geen auto en ik heb uitvalsverschijnselen als gevolg van trauma. Ik voel dat ik dit niet alleen kan en met het Openbaar Vervoer reizen overzie ik niet.

Een kennis gaat mee naar Den Haag

Dan komt bericht dat ik naar Den Haag mag komen om een en ander toe te lichten. Ik vraag een kennis om met me mee te gaan en we gaan met de trein. Het eerste stuk moet ik alleen reizen. Trillend van angst en spanning neem ik de bus naar het station en daar de trein: ik overzie niet hoe alles tegenwoordig werkt met Arriva en NS en een NS app. De laatste keer dat ik met een trein ging, waren er nog treinkaartjes. Door hulp te vragen op het station lukt het me, al gaat het huilend. In Roermond stapt mijn kennis in.

Zenuwachtig

In Den Haag moeten we even zoeken hoe we moeten lopen en ik ben heel gespannen door de reis en zenuwachtig voor het gesprek. Ook ben ik boos op mijzelf dat ik niet met de trein kan reizen, dat heb ik vroeger jaren gedaan. Dat helpt niet, dat weet ik, maar ook dat is een gevolg van mijn trauma. Ik geef mezelf vaak de schuld van dingen waar ik niets aan kan doen.

We komen langs de regeringsgebouwen en ik maak er foto’s van.

Een emotioneel gesprek

Als we eenmaal bij het imposante gebouw, waar het schadefonds geweldsmisdrijven is gevestigd, aankomen, moeten we door een detectiepoortje en alles in een kluis leggen. Er zitten twee vrouwen tegenover me. Wat volgt is een emotioneel en prettig gesprek. Een jurist en haar medewerker zitten tegenover me. Ik hou het niet droog, vertel alles en ik voel me gehoord en begrepen. Waar nodig vult mijn kennis me aan. Ze gaan hun best voor me doen. Het probleem is dat het schadefonds uitspraak moet doen over of iets strafbaar is of niet. Daar hebben ze bewijs voor nodig. Ik zoek en vind nog een appje, ze vragen of ik ze dat wil toesturen.

Weer wachten

Uitgeput gaan we naar huis. Ik ben dankbaar dat mijn kennis me heeft begeleid. Ik voel me leeg, uitgeput en huilerig. Alles is opgerakeld en tegelijkertijd voel ik me gehoord en begrepen. Nu is het afwachten, wat voor een besluit ze nemen.

Het verlossende woord

Na een aantal weken krijg ik mail dat er een activiteit is in het portaal van het Schadefonds. Met trillende vingers open ik het bericht en dan staat er: toegekend. Huilend lees ik verder.

Strafbare feiten

Het Schadefonds vermeldt alles wat mij is overkomen en geeft aan dat ik het meeste helaas niet heb kunnen bewijzen. Ze schrijven dat ze het spijtig vinden dat ik meerdere strafbare feiten heb meegemaakt en dat ze wensen dat ze daar ook een uitkering voor kunnen geven.

Bewezen strafbare feiten

Ze schrijven dat ze aanranding en mishandeling door mijn vader bewezen achten en dat ik een schadebedrag krijg van 2500 euro. Ook schrijven ze dat dit weinig is voor het leed, maar dat ze hopen dat ik door hun bedrag erkenning krijg voor tenminste een deel van wat mij is aangedaan. Ze schrijven dat ik de brief goed moet bewaren en kan laten lezen aan dierbaren, zodat ik kan aantonen dat er in ieder geval één instantie is die me erkend heeft en serieus heeft genomen.

Een brief om te koesteren

Tot nu toe heb ik de brief van het schadefonds geweldsmisdrijven nog aan niemand laten lezen. Ik ben zoveel onbegrip tegengekomen, dat de angst opnieuw niet serieus te worden genomen nog te groot is. Maar ik bewaar hem goed, want die erkenning door hen is er wel degelijk.

Excuses van de dader

Als overlever van seksueel misbruik verlang je vaak naar excuses van de dader. Je wilt zo graag horen dat hij beseft hoeveel leed hij heeft berokkend, en dat het hem spijt. Maar al te vaak blijven die excuses uit, of zijn ze niet gemeend. Dan blijf je achter met een leeg gevoel.

Brief aan de dader

Een van de onderdelen van mijn therapie is het schrijven van een brief aan de dader. De bedoeling is dat ik alles opschrijf wat ik tegen hem wil zeggen, hoe boos ik ben, hoe mijn leven ‘verneukt’ is. Welke invloed de volgende opmerkingen op mij hebben gehad (trigger waarschuwing!):

• ‘je vertelt zeker tegen iedereen dat ik een pedofiel ben’
• ‘je bent een leugenaar’
• ‘Kom je dit keer met een fatsoenlijke kerel thuis?’
• ‘jij komt toch niet verder dan een flatje’
• ‘jij hebt zo’n lekkere ‘tieten en kut’, ik wilde dat je moeder die had’
• ‘je moeder vindt dat ik teveel met jou bezig ben en dat is jouw schuld’
• ‘ik smijt je moeder het verpleeghuis in, dan kun je bij mij komen wonen, je bent mijn ideale vrouw’

Ik schrijf de brief en leg hem ook weer een aantal keer weg. Het is mijn vader, mag ik wel zo boos zijn en tegen hem praten? Ik ben loyaler aan hem dan aan mijzelf. Ik schrijf nog een stukje en leg hem weer weg.

De brief versturen?

Het doel is de brief te versturen, maar ik durf het niet. Ik ken mijn vader en hij gaat steun zoeken en mensen die brief laten lezen. Dan gaat het dus bij meer mensen onder de ogen komen. Ik durf het echt niet.

Perspectief Herstelbemiddeling

Ik vraag aan mijn behandelaars of ze met mij in gesprek willen gaan met mijn vader. Ze weigeren. Ik ontdek zelfstandig dat er een instantie is die ‘Perspectief herstelbemiddeling’ heet: zij bemiddelen in contact tussen dader en slachtoffer. Dat lijkt me wel iets, dus ik meld me aan. Ik krijg een gesprek en opties voor hoe een en ander opgepakt kan worden, bijvoorbeeld een brief of een videoboodschap. Ze nemen ook contact op met de andere partij. Dat laatste is heel spannend voor mij, maar ergens wil ik de relatie rechtzetten, niet het buitengesloten kind zijn.

Geweigerd

De bemiddelaar komt terug: mijn vader-dader heeft het gesprek geweigerd. Hij wil wel praten, maar dan met mij alleen. Ik mag niet roken, want hij is gestopt, en zo stelt hij nog een aantal voorwaarden en eisen. Ik besluit hier niet mee verder te gaan, want ik ken het machtsspel dat hij hiermee speelt maar al te goed.

Zelf in gesprek gaan

Na een poos en hele hevige angstaanvallen en angst als ik iemand zie lopen die het postuur heeft van mijn dader, besluit ik zelf de confrontatie aan te gaan. Met kloppend hart en zwetende oksels ga ik naar het huis van mijn vader en ik bel aan. Ik word onthaald als de verloren dochter en mag mee eten. Ik voel verwarring.

Ik probeer het onderwerp in te brengen

Ik probeer onderwerpen aan te snijden: zo praat ik over de mishandeling door mijn vader en dat ik nog altijd mank loop. Hij zegt niets. Ik praat over andere dingen, zoals hoe mijn vader met mijn moeder omging. Hij zegt niets. Hij gaat met de hond van zijn nieuwe vriendin lopen (die hij 3 maanden na het overlijden van mijn moeder had) en zij vertelt me dat hij zich als een tiran tegen haar gedraagt en dat ze in het verleden slachtoffers is geweest van seksueel misbruik door haar ex-partner. Ik vertel haar dat het mij ook is overkomen, maar dan door mijn vader. Ze neemt me serieus. Toch durf ik het nog altijd niet op tafel te leggen als mijn vader erbij is.

Bang en stoer

Als hij terugkomt, ben ik uitgeput en ineens heel bang voor wat ik allemaal heb verteld. Ik wil naar huis, en zeg stoerder dan ik me voel, dat het wel op zijn plaats is als hij op zijn minst sorry zou zeggen voor de mishandeling en dat mijn voet nog altijd zo pijn doet.

Sorry dan

Hij mompelt ‘sorry dan’, en het voelt niet echt. Hij gaat met me naar de winkel en koopt een plant voor me en ergens in mij is er een sprankje hoop dat dit een begin is. Hij zegt nog dat ik nog spullen kan halen uit de garage, daar staat nog van alles, als ik iets kan gebruiken. Ik ben zo bang voor hem en ik wil ook zo graag mijn vader weer in hem zien. En die zie ik nu heel even. Een dag later krijg ik een bericht van mijn zus: waar ik wel niet mee bezig ben om te vertellen over de relatie tussen pap en mam tegen de nieuwe vriendin. Ik krijg buikpijn en denk: ik heb het verkeerd gedaan.

Vaderdag

Ik stuur even daarna mijn vader met vaderdag een whatsapp bericht en hij reageert niet. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb het weer verkeerd gedaan. Alweer. Ik heb zoveel pogingen gedaan voor contactherstel, om dingen bespreekbaar te maken, maar het pakt niet goed uit.

Nog altijd niet bespreekbaar

Mijn zus en mijn kinderen weten nog altijd niet dat ik herinneringen heb gekregen aan seksueel misbruik door mijn vader. Ik weet ook niet hoe ik het ze moet vertellen. Eerst vonden de experts mijn kinderen te jong. Nu heb ik, door alles wat er is gebeurd, nog nauwelijks contact met hen. Mijn oudste geeft aan dat hij niets wil weten en mensen wil onthouden, zoals hij ze kent.

Opnieuw perspectief herstelbemiddeling

Ik vraag opnieuw een gesprek aan met Perspectief Herstelbemiddeling om mijn zus en kinderen in te lichten over mijn herinneringen. Ze staan ervoor open en komen langs.

Nadenkend over een gesprek

Wat zou een goede timing zijn en plaats? Ik woon in Limburg, de kinderen in Zeeland. Mijn zoon heeft stage in het buitenland, liefdesverdriet. Dit is niet het goede moment. Het is bovendien mijn trauma respons om altijd rekening te houden met de gevoelens van een ander. Ik stel het gesprek uit en ik denk dat het uiteindelijk tot afstel zal komen. De angst dat ik niet geloofd wordt, dat ik nog dieper uit de familie wordt verstoten (ik word nu al niet meer uitgenodigd op verjaardagen en met kerst) is heel groot.

Het beetje contact dat ik met mijn zoon heb is heel waardevol voor me en ik bouw voorzichtig contact op met mijn zus.

Dan maar geen excuses?

Echte excuses verwacht ik niet meer. Of ik nog een keer de moed kan opbrengen om te praten over mijn herinneringen zelfs met mijn kinderen? Ik weet het niet. Wat als mijn kinderen net zo reageren als de anderen? Vol beschuldigingen en victimblaming? Of dat ze zich dat niet kunnen voorstellen?

Verscheurd

Ik wissel tussen tegen iedereen willen schreeuwen over het seksueel misbruik en opnieuw zwijgen. Soms vind ik mezelf dapper, maar even zo vaak vind ik mezelf een watje en scheld ik op mezelf dat ik in een slachtofferrol zit. Het blijft pijn doen. Elke keer als er weer een verjaardag is waar mijn vader wel is uitgenodigd en ik niet, voel ik me afgewezen en verdrietig. Ik heb toch niets verkeerds gedaan. Het voelt als een tweede natuur om mezelf overal de schuld van te geven. Ik zou zo graag de tijd willen terugdraaien naar voordat de herinneringen naar boven kwamen en ik een gezinsmens, familiemens, een spring in het veld was met veel vrienden en familie, geliefd en omringd door hen.

Een schril contrast met nu: alleen en geïsoleerd.

Mijn aandeel?

Het onderscheid tussen mijn aandeel en dat van de ander is vaag. Het is toch nog het makkelijkste om mezelf te beschuldigen, bovendien doen anderen dat ook constant. Ik dacht dat ik dapper was, maar misschien ben ik gewoon een lafaard. De verwarring over het wel of niet contact willen met mijn vader, want hij was ook lief, blijft me bezig houden.

Innerlijk klein meisje

Of misschien zit er wel een klein meisje in mij, die steun en liefde van mij nodig heeft, ook zonder excuses en gesprekken. Misschien mag ik andere bronnen van steun zoeken en vinden.

Het is 2017 en mijn lichaam vertoont uit het niets verkrampings- en verlammingsverschijnselen. Ik heb al jarenlang lichamelijke klachten van de stress van de combinatie werk en mantelzorg. Maar nu op een dag zak ik letterlijk door mijn benen, als een stalker van mijn werk mij benadert.

Funtioneel Neurologisch Stoornis (conversiestoornis)

Het duurt uiteindelijk jaren voor ik de diagnose Functioneel Neurologische Stoornis (FNS) krijg, vroeger wel bekend als een Conversiestoornis. Ik lees wat ik erover kan vinden. Zo kom ik erachter dat het uitgelokt kan worden door hevige stress, maar dat er ook een neurologisch component bij zit. Een derde van de mensen herstelt, een derde blijft restklachten houden en een derde herstelt niet.

Hoe het verder gaat

Na de stalking op mijn werk door een forensische cliënt, zak ik thuis door mijn benen. Ik sta achter het fornuis en val met pannen en al om. Als ik opsta van de bank zijn mijn benen week en moet ik me optrekken aan de salontafel. Ik ben bang voor wat er met mijn lichaam aan de hand is.

Angst voor de stalker

Tegelijkertijd ben ik bang voor de stalker, die ik eerder die dag sprak bij de intake. Hij me vertelde hoe hij eerder ook vrouwen stalkte. Zijn manier van stalken was om eerst contact te zoeken via de social media. Bij mij begon het met Facebook Messenger, daarna sms-jes op mijn zakelijke telefoon. De eerste berichten negeer ik. Als het aanhoudt, meld ik het bij mijn werkgever.

Victimblaming

Mijn werkgever zegt dat het mijn schuld is dat ik ben gestalked en dat ik mijn gegevens niet online had moeten zetten. Pardon? Dit lijkt me een mooi voorbeeld van victimblaming. Ik heb in die tijd een eigen praktijk voor gewichtsverlies en gebruik Facebook als advertentiekanaal. Mijn manager wil wel een stopgesprek wil met de stalker doen. Maar het zaadje, dat het mijn eigen schuld is, is geplant …

Gevolgen van FNS

Ik zak steeds vaker door mijn benen en ik verlies het vertrouwen in mijn lichaam. Ik voel angst, omdat mijn lichaam oncontroleerbare dingen doet, en ik voel angst omdat ik nog altijd verwacht de stalker tegen te komen. Ik krijg angst- en paniekaanvallen, weet niet meer of ik mijn zoon op de taxi heb gezet, ik weet niet meer wanneer de school uit is.

Het gaat niet goed met me

Ik heb geheugenverlies en verlies van lichaamsfuncties. Ik word opgenomen op een Psychiatrische Afdeling Algemene Ziekenhuizen (PAAZ). Daar hebben ze geen oog voor mijn lichamelijke klachten en mijn uitval, ondanks dat ik dit meteen meld. Ik zeg dat ik last heb van een acute stress stoornis.

Medicatie, medicatie, medicatie

Ze vinden me op de PAAZ kennelijk te bijdehand. Zij zijn degenen die de diagnoses stellen! Het antwoord van de psychiater op stress is medicatie. Ik krijg veel medicatie door elkaar, wel twaalf verschillende. Medicijnen voor de bijwerkingen van de bijwerkingen van de bijwerkingen. Men vermoedt een depressie, maar zelf geef ik meerdere keren aan last te hebben van een Acute Stress Stoornis ten gevolge van een stalking.

Aan de psychiatrie overgeleverd

Ze zeggen dat ik geen verstand ervan heb (ik ben basispsycholoog). Zij weten het zeker, ik heb een depressie en ik moet een schop onder mijn kont krijgen en in actie komen. Ze zeggen kwetsende dingen, zoals dat ik ‘een dood paard’ ben, waar niet aan te trekken is. Dat mijn onvermogen om te plannen onwil is. Ik doe mijn best en toch lukt het niet.

Diagnose na diagnose

De diagnoses vliegen om mijn oren: depressief, borderline, narcistisch, afhankelijk, vermijdend. Ik heb heel cluster B en Cluster C van de persoonlijkheidsstoornissen langs horen komen. Niet alleen als diagnose over verklaringsmodel of als classificatie, maar vooral vaak gebruikt als scheldwoord. Als ik een afspraak vergeet, zeggen de medewerkers gewoon dat je dat expres doet en een splittende borderliner bent. Al deze diagnoses worden gesteld zonder een gedegen intake, vragenlijst of gestructureerd interview.

Discussie is zinloos

Ik heb mijn hele leven goed gefunctioneerd, op een eerdere burn-out na, dus een persoonlijkheidsstoornis is dan niet waarschijnlijk, weet ik uit mijn eigen opleiding en uit de interviews die ik afneem op mijn werk. Als ik echter in discussie ga met de hulpverlening, zien zij dat als onderdeel van mijn aandoening. Het resultaat is dat ze een nieuwe term, symptoom of diagnose bedenken. Dus ik ga maar niet in discussie.

Machtsmisbruik

Ik merk dat er sprake is van machtsmisbruik. Alhoewel ik reële angsten heb en vrijwillig opgenomen ben om dat ik graag geholpen wil worden, vindt men op de PAAZ dat ik antipsychotica moet slikken. Dat lijkt me heftig en dus weiger ik dat in eerste instantie. Ik heb wel wat kennis van medicatie, maar antipsychotica is zware medicatie. Ik heb te maken gehad met cliënten die er van gaan kwijlen en sloffen.

Zorgmijder

De hulpverlening zegt dat ik een zorgmijder ben als geen antipsychotica zou slikken en dat ik zeker weten rust krijg in mijn hoofd van seroquel. Dus uiteindelijk ga ik overstag, want ik voel me niet goed.

Bewegingen

Eenmaal thuis gaat het niet beter. Nadat ik een aantal keer door mijn benen ben gezakt, krijg ik steeds meer last van bewegingen. Mijn arm maakt ongecontroleerde bewegingen, mijn mondhoek gaat hangen, ik krijg spasmen in mijn gezicht. Soms zie ik weinig tot niets met mijn linkeroog en mijn nek draait naar achteren. Mijn hand en arm staan regelmatig in een verkrampte dwangstand. Ik voel me angstig en wanhopig. Wat gebeurt er met mijn lichaam?

Naar de neuroloog

Ik krijg er geen controle over en ben bang dat het buitenshuis gebeurt onder het autorijden. Wie wil mij zo nog? Ik lijk wel lichamelijk beperkt? Ik kan geen mes en vork hanteren, mijn been zwiept als ik loop. Kan stress dit met een lichaam doen? Is het een bewegingsstoornis ten gevolge van de antipsychotica? Met een hangende mondhoek beland ik uiteindelijk op de spoedeisende hulp en bij de neuroloog. Zij stop acuut alle medicatie van de psychiater.

Van de regen in de drup geraakt

Ik werd opgenomen voor angsten en ontslagen met een hele lading medicijnen en diagnoses. Naast de Post Traumatische Stress Stoornis, die klaarblijkelijk vanaf het begin is geconstateerd (lees ik later in een intakeverslag), heb ik nu een somatische symptoomstoornis. Ik hoor termen als SOLK (Somatisch Onverklaarbare Lichamelijke Klachten) en ALK (Aanhoudende Lichamelijke Klachten). Ook kan het een bewegingsstoornis zijn ten gevolge van een verkeerde reactie op antipsychotica.Wat ik eraan kan doen wordt niet duidelijk, hoeveel vragen ik ook stel.

Bewegingsstoornis?

Ik bezoek een bewegingsstoornissenprofessor in Amersfoort, ik ga naar de pijnpoli, ik krijg Ketamine, een TENS apparaat, middelen tegen spasmen zoals baclofen, ik ga naar de neuroloog, fysiotherapeut, revalidatiearts, ik krijg botox in mijn wang van de kaakchirurg en in mijn nek van de vaatfysioloog.

Ik heb alles verloren

Mijn man is van me gescheiden. Ik heb geen woning meer en al mijn spullen zijn weg. Ik zak weleens door een been in de winkel of op een zebrapad. Er is niemand die me helpt, ze geven liever gas en jagen me op. Ik huil alles bij elkaar van angst en frustratie. Voor balans en steun loop ik met een stok.

Het hostel

Omdat ik geen huis heb, woon ik in het hostel. Daar pushen ze me om corvee te doen en te koken. Op nachten dat het brandalarm uitbreekt (vaak) sleep ik met een been achter me aan mezelf over de gang en de trap af naar het verzamelpunt. Ik beleef dit met de extreme angst of mijn lichaam verder zal inzakken en of ik wel op tijd buiten ben. Door reacties buiten ontwikkel ik straatvrees. Toch moet ik boodschappen doen voor mezelf en de groep en koken. Lang achter het fornuis staan kan ik niet.

Mijn lichaam gehoorzaamt mij niet

Vaak krijg ik mijn hand niet los als ik een pan of het lemmet van een mes vast heb. Dan moet ik met mijn andere hand helpen. Soep die ik gemaakt heb, vliegt door een oncontroleerbare beweging met pan en al door de ruimte. Ik weet niet wat er met me aan de hand is en ik huil tranen met tuiten en voel me wanhopig. Ze denken dat ik het expres doe.

Andere psycholoog

Dan krijg ik een andere psycholoog. Die ziet mijn klachten, hoort mij en constateert een zware burn-out. Hij zet iedereen op zijn nummer: ik heb geen depressie en moet geen schop onder de kunt! Ik heb een zware burn-out met uitvalsverschijnselen en hoe meer ik gepusht wordt, hoe erger mijn aanvallen worden. Ik krijg scheve gezichten van de verpleging en medebewoners, maar vanaf nu moet ik rusten. Hij geeft me een door hemzelf geschreven document over burn-out en dat het jaren kan duren voor je er uit bent.

Achterstevoren diagnosticeren

Mijn sociaal psychiatrisch verpleegkundige maakt het helemaal bont. Hij zegt ineens dat hij eigenlijk geen verstand heeft van trauma en burn-out, maar alleen van persoonlijkheidsstoornissen. ‘Maar’, zo zegt hij blij, ‘dat moet er natuurlijk wel zitten, anders heb je geen post traumatische stress stoornis en raak je niet burn-out.’ Ik doe er maar het zwijgen toe.

Op mezelf wonen

Ik krijg een gehandicaptenflat toegewezen, loop met een stok en ik word gedoucht door de thuiszorg. Ik heb geen controle over mijn arm en ik kan niet zelf mijn haren wassen, tanden poetsen, haren kammen en ook andere zelfzorg lukt niet.

Na drie jaar zoeken, FNS revalidatieplek gevonden

Wat helpt is een combinatie EMDR en revalidatie gericht op functioneel neurologische stoornis. Ik krijg de keuze: de hulpmiddelenroute, of de herstelroute. Ik wil dolgraag herstellen, ik wil bij het derde deel horen dat herstelt en ben bereid om daar hard voor te werken. Na drie jaar zoeken blijkt dat er een revalidatiepraktijk in mijn woonplaats zit.

Afhankelijk

De psycholoog vertelt me dat de kans groot is dat ik een rolstoel terecht kom dus ik neem mijn klachten en mijn revalidatie serieus. Er zijn mensen die denken dat ik de klachten simuleer, om hulp te krijgen. Niets is minder waar: Ik vind het vreselijk als misbruikslachtoffer, om gedoucht te moeten worden en aangeraakt te worden op intieme plekken.

Rust en ondersteuning

Ik kies in eerste instantie voor rust. Dit is niet makkelijk, want al mijn bezittingen zijn weg en ik moet alles opnieuw aanschaffen, tweedehands zoeken of krijgen. Het contact met familie is verbroken. De thuiszorg neemt gelukkig taken over. Als dit allemaal klaar is, kies ik voor de herstelroute en begin ik bij de revalidatie mijn arm en been te trainen. Mijn linkerbeen blijft vaak achter. Tijdens de EMDR blijkt mijn arm allerlei bewegingen uit te beelden, die te maken hebben met vroegkinderlijk seksueel misbruik.

Herstel gaat langzaam maar vooruit

De therapieën zorgen voor een stuk herstel in mijn arm. Mijn been is als eerste weer redelijk functioneel. Hulp bij het douchen is niet meer nodig en er komt hulp in de huishouding voor de zwaardere taken. Ik train en kan steeds verder zonder stok lopen. Ik leer weer fietsen. Ik toon wilskracht, doorzettingsvermogen en veerkracht. Toch blijft het een zware weg.

Sporten

Sporten zou me helpen, maar het zoeken naar een sport die bij mijn beperkingen past is niet eenvoudig. Zwemmen zorgt voor hevige pijnaanvallen in mijn arm (ik heb geen functionele aanvallen meer, maar wel nog pijnaanvallen). Wandelen is leuk, maar niet te ver vanwege de belastbaarheid van mijn been. Dat is een beperding die ook niet altijd leuk voor mensen met wie ik samen ga wandelen. Fietsen is lastig, ook vanwege mijn been en het vasthouden van het stuur. Ik schaf wel een elektrische fiets aan, waardoor ik steun heb voor mijn linkerbeen. Ik vind maar niets wat ik leuk vind, wat niet te belastend is of pijn uitlokt. Ook is het vaak te duur omdat ik inmiddels afhankelijk ben van een IVA uitkering. Lang zitten zorgt nog voor pijnscheuten in mijn been. De klachten van krachtsverlies zijn weg, de spasmen ook, ik heb alleen nog pijnaanvallen.

Dan herontdek ik dansen

Een aantal weken geleden herinner ik me dat ik vroeger heel beweeglijk en lenig was: ik heb geturnd, deed ritmische gymnastiek, danste als dansmarietje tijdens carnaval, gaf dansles aan kinderen van groep acht voor de afscheidsavond van de basisschool, ik nam dansles als hobby, ik vond danssport leuk, zoals Zumba. Zou dat iets zijn? Ik voel me blij bij deze gedachte en haal mijn Zumbaschoenen onder het stof vandaan. Ik begin rustig in de woonkamer met wat eenvoudige Zumba danspasjes met YouTube erbij. Mijn linkerbeen blijft wat achter met de pasjes, toch hou ik het redelijk goed bij.

Mijn lichaam herinnert zich dit!

Mijn armen bewegen mee, in de vloeiende bewegingen en het is net alsof mijn lichaam zich begint te herinneren dat het dit vroeger ook kon. Ik ben mild naar mezelf als mijn linkerbeen achterblijft, of als ik door mijn knie zak. Ik vind het zo leuk dat ik nu iedere ochtend een uur dansjes doe in de woonkamer voor de TV. En ik heb er plezier aan. Ik lig na deze activiteit niet huilend van de pijn op de bank. Mijn lichaam herinnert zich bewegingen die ik al lang niet meer gemaakt heb, en begint zich aan te passen.

Mijn lichaam kent dit ritme

Zumba is een dans waarbij ook met de heupen en de borsten wordt geschud en er is een bepaald ritme. Nadat de herinneringen  aan het seksueel misbruik terug zijn gekomen, is mijn lichaam één stijve plank geworden. Ik heb ik angst mijn lichaam te gebruiken en te laten zien. Ook ben ik veertig kilo aangekomen, door alle medicatie. Nu beginnen mijn heupen weer mee te doen en ik voel dat zowel ik, als mijn lichaam, een zucht van verlichting slaakt. We geven ons over aan het ritme van de muziek.

Dansend is mijn medicijn

Nu nog in de veilige omgeving van mijn woonkamer dans ik elke ochtend mijn routine. De boks- en schopbewegingen die bij sommige dansjes gemaakt worden, halen mijn lichaam uit de freeze en doen wat mijn lichaam had willen doen tijdens het misbruik. Soms voel ik kippenvel. Na alle medicatie, oefeningen, botox en artsenbezoeken, lijkt het alsof ik mijn medicijn heb gevonden: Dansen!

Dansend uit de bevriezing

Door te dansen kom ik uit de freeze. Mijn FNS klachten verbeteren en mijn lichaam maakt bevroren bewegingen af, die tijdens het misbruik zijn opgeslagen. Zonder bestraffende therapeuten, zonder medicatie, zonder dwang, gewoon op een speelse manier. Dit draagt bij aan verder herstel, met een fijne bijkomstigheid: ik val ook nog af! Kijk hier mijn favoriete dansvideo.

“Dansen is het medicijn!”