Project DIS is me is een initiatie van Anne Lagemaat die zelf als jong meisje DIS ontwikkelde. Het doel van het project is om een stem te geven aan de mensen met DIS zelf. Hieronder introduceert zij zelf het project:

Project DIS is me – mensen met DIS zelf aan het woord

Toen ik een aantal jaar in therapie was voor mijn dissociatieve identiteitsstoornis (DIS), kwam ik op het idee voor dit project. Mijn DIS ontstond doordat ik als jong meisje traumatische ervaringen opdeed waar ik met niemand over mocht praten. Ik leerde in therapie dat ik wel mocht praten over mijn ervaringen, waardoor het langzaam beter met me ging.

Eenzaamheid en machteloosheid

Toch was er iets dat mijn hoop op herstel overschaduwde. Via de media hoorde ik telkens mensen zeggen dat DIS niet bestaat, dat vroegkinderlijke traumatische ervaringen niet waar kunnen zijn, en dat DIS voortkomt uit je eigen fantasie. Daardoor voelde het alsof datgene wat ik geleerd had, namelijk dat ik er over mocht praten, buiten de behandelkamer nooit werkelijkheid zou worden. Toen die gedachte bij me opkwam, voelde het alsof er een dikke wolk voor de zon schoof; ik voelde me eenzaam en machteloos.

Lotgenoten

Tijdens de eerste jaren van mijn behandeling vermeed ik alle (online) artikelen, films en berichten over DIS en vroegkinderlijk trauma. Ik raakte er telkens volledig van uit balans. Na een aantal jaar brainstormde ik steeds vaker met lotgenoten over de mogelijkheid om een ander geluid te laten horen. Óns geluid, de stem van mensen met DIS zelf.

Project DIS is me

Zo werd in de zomer van 2021 het project DIS is me geboren. Het is een online project over de ervaringen van mensen met DIS en naasten. Met een team ervaringsdeskundigen met DIS verzamelen we aan de hand van elke maand een ander thema ervaringen van een grote groep mensen met DIS, die we via het project anoniem publiceren op diverse social media kanalen en de website.

Doel van het project DIS is me

Aan het einde van het project hopen we door het uitbrengen van een digitale publicatie op basis van het projectmateriaal een zinvolle bijdrage te leveren aan voorlichting, psycho-educatie en onderwijs over DIS vanuit cliëntperspectief. Onze wens is dat veel mensen met DIS en naasten zich door het project gezien, gehoord, erkend en/of minder alleen zullen voelen.

Kijk voor meer informatie op www.dis-is-me.nl

Anne Lagemaat, projectleider

De titanenstrijd van een als leerling seksueel misbruikte man

Het boek beschrijft, meeslepend en indringend, de ervaringen van Louis. Zijn jeugd waarin hij verwaarloosd werd, de voorliefde van zijn moeder voor meisjes, waardoor hij zijn mannelijkheid opzij schuift en een engelachtig meisje gaat zijn.

Zijn worsteling blijft niet onopgemerkt en een meester op school neemt hem onder zijn hoede. De meester heeft echter andere bedoelingen en misbruikt hem. Het is de opmaat van een leven waarin schuld, schaamte, waanideeën en seksualiteit zich op een verwrongen manier aandienen. In zijn hoofd ontwikkelt zich een duistere wereld.

“Ik, de agressor, dan kan ik er tenminste wat aan doen. Ik vuilak”

De innerlijke kinderen die in zijn hoofd leven, krijgen gaandeweg een naam, worden gezien, erkend. Niet alleen het engelachtige meisje dat hij zo graag wilde zijn voor zijn moeder (waarmee hij zichzelf geweld aandeed en zelfs op het punt stond een geslachtsveranderende operatie te ondergaan), maar ook de agressor, de pijnontkenner, het kleine jongetje en meer.

Het boek neemt je mee in een wereld van een misbruikte man, waarin waan en werkelijkheid door elkaar lopen en waar de innerlijke strijd pijnlijk duidelijk wordt.

Pluspunten:

• meeslepend geschreven
• rakende illustraties
• geeft inzage in de innerlijke wereld van de misbruikte man
• benoemt expliciete seksuele handelingen

Minpunten

• kan triggeren

Al met al wordt door het boek heen voelbaar wat een strijd het voor Louis is geweest als een misbruikte man om te komen tot het punt waarin hij kan zeggen: Ik omarm het leven.

Bestel het boek hier!

Samen Helen, hoe doe je dat?

Boek Partners in beeld

Pijn

Er zit een pijn, diep van binnen, waar ik geen woorden aan kan geven. Het zit er altijd. Soms overheerst het alles. Soms is het nauwelijks aanwezig, maar altijd komt het weer terug. Als ik het probeer weg te stoppen, schreeuwt het om er te mogen zijn. Maar zodra ik er tijd en ruimte aan geef, vlucht het weg en doet het alsof het nooit bestaan heeft. Het is ongrijpbaar.

Mezelf

Niet alleen de pijn is ongrijpbaar, maar ik ben dat ook. Er is iets kapot van binnen, zonder dat ik weet of het ooit heel is geweest en of het dat nog wel zal worden. Gebroken stukjes die niet in elkaar lijken te passen, als puzzelstukjes van elk een andere puzzel. Als scherven van een spiegel die elk een stukje van een andere wereld laten zien. Ergens tussen de scherven ligt wie ik ben. Onvindbaar en ongrijpbaar.

Mijn omgeving

Zwevend ga ik door de dagen, zonder grip te krijgen op mijn omgeving. Alles raast aan me voorbij, terwijl het lijkt alsof ik stil sta. Als vanzelf beweegt alles zich om me heen, zonder dat ik controle heb over wat er gebeurt. De wereld is wazig en de mensen zijn schimmen. Als een toeschouwer kijk ik naar mijn eigen leven, ongrijpbaar.

Schuld

Ik weet niet of ik met een gebroken spiegel geboren ben of dat hij in de loop der jaren in steeds kleiner wordende stukken is gebarsten. Vaak voelt het alsof het mijn schuld is en er iets mis is met wie ik ben, niet met wat me is overkomen. Als ik niet was geweest wie ik ben, was er misschien nooit gebeurd wat er is gebeurd.

Twijfel

Tussen de schuld en schaamte, schuilt de twijfel. Bijna even ongrijpbaar als de pijn. Ik weet dat er dingen niet kloppen, dingen die ik het liefst zou willen vergeten. Details, vlagen van herinneringen en een ongemakkelijk gevoel. Ze razen door mijn hoofd en laten me niet meer los, samen met de ongrijpbare pijn. Wat als ik het probleem niet was, maar de situatie waarin ik ben opgegroeid?