Recensie: De som der delen van Thérèse Evers

De som der delen

Boek: De som der delen van Therese EversHet boek ‘De som der delen’ van Thérèse Evers vertelt het persoonlijke verhaal van een zedenrechercheur, Jo in haar worsteling met seksueel misbruik. Op een knappe manier vlecht Therese haar persoonlijk verleden door de actuele praktijk van de afdeling Zeden van de politie. Alle gebeurtenissen die de hoofdpersoon meemaakt zijn autobiografisch. De zaken die vanuit de politiepraktijk beschreven worden zijn realistisch, hoewel vanwege ambtsgeheim natuurlijk gefictionaliseerd.

Het begin verrast en boeit meteen!

Er is vanaf de eerste alinea geen twijfel mogelijk: je bevind je in een spannend verhaal. Ik ben zelf geen fan van het genre ‘horror’ of echt enge verhalen en even twijfelde ik of ik verder zou lezen. Gelukkig was de scene een droom en hoewel er absoluut heftige dingen in het boek beschreven staan, is het boek geen horror. De spanning is functioneel en dienstbaar aan het verhaal. De hoofdpersoon Jo reflecteert op wat er gebeurt in haar werk, in haar relatie en relateert dat aan haar verleden van seksueel misbruik.

Een nieuw genre: De therapeutische roman?

Ik vind het bijzonder knap hoe Thérèse ons meeneemt in de innerlijke gedachten van Jo. Intens herkenbare processen beschrijft ze vanuit de eerste persoon. Bijvoorbeeld haar tweestrijd in haar relatie, waar ze enerzijds zich zou willen binden en anderzijds het benauwd krijgt bij het idee alleen al. Flashbacks, dromen en herbelevingen illustreren het innerlijk conflict.

Of toch: De spirituele roman?

De vergelijking met Paulo Coelho dringt zich aan mij op. De schrijfster is zeker zo begaafd als Coelho en de thematiek is dezelfde: De spirituele zoektocht naar zichzelf. Wellicht door de autobiografische elementen is het boek zeer geslaagd in zijn opzet. Het illustreert heel mooi de pijnlijke weg om weer héél te worden die iemand die seksueel misbruikt is te gaan heeft.

Prachtige illustratie van succesvolle dissociatie

De zedenrechercheur Jo doet haar werk goed, dankzij een goed functionerende splitsing in haar persoonlijkheid. ‘De koude kamer’ in haar hoofd is de plek waarvandaan ze haar werk kan doen, zonder dat haar gevoelens haar overspoelen. Er zijn in het werk de actuele gevoelens: hoe je betrokken raakt bijvoorbeeld bij twee meisjes van 17 die bruut verkracht zijn. Maar er is ook altijd de link naar het verleden. Als die geraakt wordt is, het tijd voor de koude kamer. Het maakt haar een keigoede zedenrechercheur, analytisch en scherp. Alleen als de druk te groot wordt, werkt de koude kamer niet meer…

De fragmentatie van haar persoonlijkheid

De auteur combineert het beeld van een geslaagde carrierevrouw met de, door nachtmerries geplaagde, overlever van seksueel misbruik die huilend in haar bed plast. De schaamte, de verwarring, de misplaatste schuldgevoelens, alles krijgt een plek in het boek.

Op zoek naar begeleiding

Met gezonde tegenzin gaat zij uiteindelijk op zoek naar begeleiding. Ze heeft er weinig vertrouwen in, vooral omdat een deel van haar seksueel misbruik gepleegd is door haar psychiater in een gesloten jeugdinrichting. Dat zij uiteindelijk toch naar therapie gaat, komt deels doordat ze haar werk niet langer kan doen en deels omdat haar lief haar niet loslaat.

Integratie: de som der delen

De hoofdpersoon gaat steeds meer delen van zichzelf integreren. Langzaam maar zeker bouwt ze uit de stukken, waarin ze uit elkaar gevallen is, één geheel. Herkenbaar is zeker ook de angst voor verlies: zal ze haar werk nog kunnen doen als ze de koude kamer in haar hoofd opdoekt? De therapeut vraagt haar om vertrouwen te hebben, zonder te beloven dat ze haar werk weer zal kunnen doen: een belangwekkend onderscheid.

Wat levert het boek je op?

Als je zelf seksueel misbruikt bent, kun je inspiratie putten uit de manier waarop de hoofdpersoon uiteindelijk haar heling ter hand neemt. Pas goed op jezelf: er staan nogal wat scene’s omschreven die kunnen triggeren. Overigens is dat niet erg, het kan je zelfs helpen, mits je in staat bent om de triggers te verwerken, zodat ze kunnen helen.
Wanneer je zelf geen seksueel misbruik hebt meegemaakt, maar wel interesse hebt in de materie geeft het boek je een geweldig, persoonlijk en spannend inkijkje in de binnenwereld van iemand die seksueel misbruikt is. Daarnaast geeft het boek je een idee van hoe het werk van de zedenpolitie eruit ziet.

Wat doet het boek met mij?

Ik heb in lange tijd niet zo’n intrigerend boek gelezen als ‘De som der delen’. Het nam me mee in de beleving van een ‘ander slachtoffer’ op een manier die ik nog niet eerder had meegemaakt. Onder het lezen merkte ik dat ik intens meeleefde en mijn leven met het hare ging vergelijken: ‘Oh, dat had ik ook’. Het maakte me ook nieuwsgierig naar de auteur. Het lijkt me een bijzonder mens, die ook nog eens fenomenaal goed kan schrijven.

Waar is het boek te koop?

Het boek is direct te bestellen via de boekenwinkel. Daar staan nog meer interessante boeken over seksueel misbruik.

Gastblog Inez: In een ballon gevangen, deel 2

In een ballon gevangen, deel 2

Toen het tot me doordrong dat ik misbruikt was, zette dat een ketting aan gebeurtenissen in gang. Bij belangrijke dingen die in mijn leven gebeurden, had ik vaak het idee alsof ik niet ‘in het plaatje paste.’ Het was alsof ik buiten de ballon stond en keek hoe deze zijn beweging aanpaste op de beweging van de wind. Tot het misbruik doordrong en dat gebeurde heel sluipend. Een vriendin zei tegen mij: ”je bent mishandeld” Dat klonk heftig en, ploep, ik was weer naar die ballon aan het kijken en bagatelliseerde, ach joh het is allemaal niet zo erg. En toch… het drong steeds meer tot mij door.

Ik ben een vrolijk kind…

Ik ben een heel vrolijk kind, ik zing veel en ben erg actief, rennen, bomen klimmen, crossen op de crossbaan. Maar er is een dreiging en die dreiging wordt steeds groter. Mijn leven wordt steeds complexer. Een kleine ballon gevangen in een orkaan.

Bang van mijn vader

Klein ben ik nog, erg klein, ik ben een jaar of drie. Mijn moeder is een veilige haven, mijn vader een woelige zee. Ik snap hem niet. Als ik denk dat ik goed mijn best doe en aan zijn eisen voldoe, dan blijkt steeds dat ik het helemaal verkeerd heb ingeschat. Kijk pap, hoe keurig ik met mes en vork eet, dat vind jij toch altijd zo belangrijk? Ach wat ben je boos, want ik houd mijn mes verkeerd om. En ploep daar ga ik, opeens sta ik weer buiten de ballon. Het maakt me zo bang.

Ik ben klein en dom

In zijn bijzijn voel ik me klein en dom. Soms is hij zo lief en soms bikkelhard en ik kan niet voorzien wanneer hij in welke stemming is. In zijn aanwezigheid voel ik onrust. Hij heeft nooit echt aandacht voor mij, het gaat allemaal vooral om hemzelf.

Verzuipen in zijn zelfmedelijden

Ik ben diep onder de indruk als hij verzuipt in zijn zelfmedelijden, elke keer ga ik mee, kopje onder. Ik heb nog helemaal niet geleerd om te zwemmen.

Zijn tranen lijken oeverloos, een verdriet niet te overzien. Zijn ziektes lijken vreselijk, zijn eis om aandacht verpletterend. Ik kan alleen maar meedansen op zijn grillen en stemmingen als ballonnetje van drie.

Ziek, en op van de zenuwen

Ik ben ziek. Ik heb hoge koorts en voel me misselijk. Mijn vader torent boven mij uit en dondert dat ik mijn bord leeg moet eten. Ik kan het niet, ben te ziek. Met veel moeite weet ik uiteindelijk alles naar binnen te proppen. Het komt er even hard weer uit. Laaiend is hij: “Hoe waag ik het niet te luisteren naar hem.” Het is vrijdagavond en ik mag niet op blijven van hem. Mijn moeder steekt daar een stokje voor en samen kijken wij beneden tv. Mijn vader boos op zolder, de spanning voelbaar in huis….. angst voor wat er zou gebeuren.

Geestelijke druk

Vooral de psychische druk en het manipuleren zijn zo zwaar. Ik ben constant op mijn hoede. Vraag me constant af of ik het juiste gedrag vertoon. Een vrolijk dansend ballonnetje verandert langzaam, gedurende jaren, in een ballon die de weg kwijt is, stuurloos, langzaam leeglopend. Ik word maar voortgestuwd zonder zelf de juiste koers te bepalen.

Ik word door de buitenwereld nu gezien als een sterke vrouw die precies weet wat ze wil. In werkelijkheid doe ik altijd precies wat er van mij verwacht wordt en binnen die context stel ik doelen, zonder te bedenken wat ik zelf wil.

Verraden door mijn lijf

In die periode beginnen zijn handtastelijkheden. Eerst kietelen terwijl ik het niet leuk vind. Hoe vertel ik hem dat ik niet gekieteld wil worden, terwijl ik wel lach, omdat ik er niet tegen kan? Ik snap het niet. Mijn nee is geen nee en mijn lijf doet niet wat ik wil. Ik vind het niet leuk en toch moet ik lachen. Hoe kan mijn lijf me dit aandoen? Zijn handtastelijkheden gaan steeds verder, ik durf het me niet te herinneren, wat er allemaal gebeurt.

Ik wil lief gevonden worden

Lief zegt hij, dat hij zo van mij houdt en dat ik zo bijzonder ben. Als ik dan gezellig bij hem kom zitten, valt hij soms ontzettend uit, en ik………. ik ben klein en wil zo graag lief gevonden worden.

Mijn geest verraadt me, ik ben in de war

Ook mijn geest verraadt me, alle nare voorvallen worden vervormd, alles is mijn schuld. Als ik me maar goed gedraag, dan is het allemaal niet nodig. Ik geloof het en dwing mezelf om mijn uiterste best te doen. En inderdaad ik wen eraan en pas mijn verhaal zo aan dat het mijn schuld is. Ik weet niet meer waar mijn verhaal eindigt en het verhaal van mijn omgeving begint. Ik voel me als een transparante ballon. Mijn unieke ballon in mijn eigen kleur vervaagt, wordt transparant en waait met alle winden mee.

Mijn lijf verkrampt, in een constante zoektocht naar goedkeuring

Tot op de dag van vandaag heb ik er nauwelijks verhalen bij, alleen gevoelens. Ik heb alles zo diep weggestopt dat ik er niet bij kan, of misschien nog steeds niet bij durf. Ik blijf het kleine meisje van drie dat nog niet de woorden heeft om haar gevoelens te uitten. Bang om afgewezen te worden.

Mijn handen en kaken in een jarenlange kramp. Zelfs ´s nachts voel ik me niet volledig ontspannen en word ik vaak met zere kaken wakker.

Het gevoel van een knuffel

Ik ben ongeveer vijf als ik merkt dat er een verschil is in de manier waarop mensen met je knuffelen. Mijn moeders knuffel is zonder dwang, duidelijk met veel liefde in haar ogen, ik sta bij haar centraal. Mijn vaders knuffel, hij zegt dat hij van me houdt. Wat ben ik dan gelukkig, ik heb het tóch goed gedaan. Maar de blik in zijn ogen, ik word er koud van. Maar dat is vast mijn eigen schuld. Mijn vaders knuffel, omdat hij dat wil, op de tijd dat het hem uitk0mt.

De blik in zijn ogen

Tot op de dag van vandaag zie ik nog zijn ogen en ik ben er nog steeds bang voor. Ogen die ik niet kan peilen, die soms echt wel warmte uitstralen, maar ook zo boos en kil kunnen zijn.

Scheiden

Ik ben vier en mijn vader zal een tijdje niet bij ons wonen. Huilend zit ik bij mijn moeder op schoot in de keuken, omdat ik de situatie niet meer snap. Mijn moeder heeft mij net uitgelegd dat mijn vader voorlopig nog ergens anders woont, als de deurbel gaat en mijn vader staat voor de deur. Een zelfgeknoopte hangmat in zijn hand, voor ons gemaakt, omdat hij ons zo mist. Hij blijft tot ik zes ben, daarna is de scheiding definitief.

Onrust en drama

Mijn vader wil helemaal niet scheiden. Huilend ligt hij op zijn bed. Hij is zo ziek en beroerd dat er een dokter moet komen. Ik ben over mijn toeren en denk dat hij dood gaat. De dokter komt en na een uitgebreid onderzoek laat hij weten dat mijn vader naar zijn werk kan, er is niks aan de hand. Ik snap het niet, de grote mensen houden me voor de gek! Hij is zo ziek, maar staat op en gaat naar zijn werk, tot het volgende drama.

Help! Mijn vader gaat niet weg

Mijn moeder en ik krijgen het huis toegewezen, maar mijn vader gaat niet weg. Wij wonen al een tijdje bij mijn oom en tante, omdat mijn vader het huis niet uit wil. Het duurt ruim een half jaar, voordat we weer naar huis kunnen. Ik voelde mij onveilig, zeker omdat mijn vader de sleutel nog heeft. Als wij er niet zijn komt hij soms binnen en haalt spullen uit huis. De angst is verlammend, ik snap er niks van.

Wat is houden van?

Mijn vader heeft toch altijd gezegd dat hij van mij houdt? Nu staat hij daar bij de deur ruzie te maken over alimentatie. Wat is alimentatie? Mijn moeder zegt dat hij geen alimentatie hoeft te betalen als hij dat niet wil. Later vraag ik voorzichtig aan mijn moeder wat alimentatie is. Zij legt uit dat je als ouder allebei moet betalen voor je kind. Hoe kan het dat hij van mij houdt en toch niet voor mij wil betalen?

Eens per maand moet ik naar hem toe

Nu moet ik eens per maand alleen naar hem toe, zonder de veiligheid van mijn moeder. Ik word er steeds beter in om de situatie in mijn hoofd, kloppend te maken met de harde werkelijkheid. Ik verzin excuses voor zijn gedrag. Hij is zo eenzaam en verdrietig en eigenlijk wel heel zielig. Het enige dat hij van mij vraagt is om een beetje lief te zijn, dat moet toch ook als kind?

Mijn vader hoeft niet te betalen omdat hij mij zo weinig ziet”. “Hij houdt gewoon op zijn manier van mij.” “De pijn die ik voel en de angst komen gewoon omdat ik het huis nog niet ken” en omdat ik verder niemand ken en eigenlijk ook niet zo goed weet wat ik moet doen, blijft de situatie zoals die is.

Langzaam wordt mijn ballon steeds kleiner. Gelukkig weet ik dan nog niet dat mijn ballon door een woeste orkaan zal vliegen.

Wow, ik dissocieer!

Ingezonden stuk van Agnes van der Graaf:

Wow, ik dissocieer!

Agnes van der Graaf voor één van haar macro foto's

Reactie vanuit trauma, getriggerd worden, dissociëren. Termen die ik wel kende, maar niet op mezelf betrok. Pas sinds kort weet ik dat ik dissocieer. En hoe dat voelt bij mij.

Hoe gaat het in z’n werk

Wat ik ervan begrijp is het volgende. Er zijn drie mogelijke reacties op een traumatische ervaring, nl. vluchten, aanvallen of bevriezen. Als er nu iets gebeurt dat je, onbewust, aan het trauma herinnert, noemen we dat een trigger. En de reactie die je daarop hebt, is dan vaak een buitenproportionele reactie, als je het afzet tegen wat er werkelijk gebeurt. Je wordt bijvoorbeeld heel erg boos, gaat huilen, loopt weg of verbreekt al het contact. We zeggen dan dat je getriggerd bent.

Een voorbeeld van dissociëren

Iemand stelt mij een vraag die ik niet begrijp. Wat er dan gebeurt, is dat ik schrik en mijn middenrif aantrekt. Ik bevries en in razend tempo gaat er van alles door m’n hoofd. ‘Ik begrijp het niet, wat bedoelt ze, …’ Maar ik ben compleet bij m’n gevoel weg. Gedissocieerd. Ik kan dan nog wel vragen wat er bedoeld wordt, of de vraag anders gesteld kan worden. En afhankelijk van de reactie van de ander en of de vraag me daarna duidelijk is, kan ik al dan niet terug mijn lichaam in.

Wat ik ervaar tijdens een dissociatie

Als ik gedissocieerd ben, functioneer ik nog ‘best’. Ik kan reageren, vragen stellen, van alles doen. Maar neem niets meer echt op. Als iemand me dan wat zit te vertellen, knik ik eens, zeg wat, maar voel geen enkele verbinding meer. Ik heb dan zelfs vaak de gedachte of de ander het nu door zal hebben, dat het niet bij me binnenkomt. Of hij dat aan mijn ogen kan zien. En doe dan mijn best om er bij te blijven. Wat natuurlijk niet lukt, want ik ben er gewoonweg niet.

Onveilig

Nu ik dit allemaal weet, kan ik wel wat situaties (uit het verre en recente verleden) naar voren halen, waarin ik gedissocieerd was. Waarin ik het gevoel had in een afgesloten ruimte te zitten. Geen contact mogelijk met de ander, geen contact mogelijk met mijzelf. Me ongelukkig voelend en vooral ook heel onveilig.

Oorzaak onbekend

Wat voor trauma hier bij mij achter zit, weet ik niet. Maar daar ga ik, vroeg of laat, achter komen.

Zoek jij hulp bij dissociatie?

Kijk dan eens op hulpverlening na seksueel misbruik.