Schrijven om te snappen
In de loop van de 66 jaar, die ik nu leef, heb ik meer dan honderd dagboeken volgeschreven. Ik schreef ze voor mijzelf, om te schelden, om een beetje controle te krijgen over wat er gebeurde, om wat dieper in mijzelf door te dringen. Heel lang was ik zelfs, terwijl ik schreef, op mijn hoede. Alsof ik gepakt kon worden voor wat ik opschreef. Het voelde letterlijk, of er iemand mee keek over mijn schouder.
De angst overwonnen
Nu is dat niet meer zo. Schrijven voelt nu als springen in het onbekende. Ik weet niet wat ik tegenkom en ben daar niet meer bang voor. Er kijkt niemand meer mee over mijn schouder.
Ik schrijf niet meer om mijzelf rustig te krijgen, maar om mijn waarheid te vinden.
Ik verbrandde mijn dagboeken
Mijn dagboeken laat ik nooit aan iemand lezen. Die zijn van mij, die zijn te persoonlijk. Ik ben ook nooit van plan geweest om een boek te schrijven. Sterker nog: ik verbrandde mijn dagboeken.
Ik schrijf niet voor de lezer
Vorige week las ik het aanbod van Ivonne, om mensen te begeleiden, die een blog willen schrijven op haar website. Ik was heel verbaasd om een duidelijk “ja” te voelen in mijzelf. Ik heb geleerd, om deze “ja’s” te volgen. Het voelt heel kwetsbaar en eng, maar ook bevrijdend. Het is immers mijn verhaal, mijn waarheid, zoals iedereen zijn waarheid en zijn verhaal heeft. Het voelt als het oplaten van een ballonnetje, mijn ballonnetje tussen al die andere ballonnen. Het wordt zichtbaar. Ik laat mijn verhaal los. Ik doe het dus voor mijzelf. En wie weet heeft iemand anders er wat aan.
Mijn achtergrond
Mijn eerste trauma wacht me al op bij mijn geboorte. Ik ben ongewenst en word afgewezen en emotioneel verwaarloosd. Dit word ik me bewust op mijn zevenentwintigste. Dat ik op mijn zevende een tweede dreun kreeg, word ik me pas bewust op mijn drieënzestigste. Dat is nu 3 jaar geleden. Ik word als zeven jarig jongetje misbruikt door een pedofiele buurman. Dat had ik dus veel dieper weggestopt in mijn onbewuste.
De impact van seksueel misbruik
Ik snap nog steeds niet, waarom de impact van dat seksueel misbruik zoveel groter is dan de verwaarlozing. Als baby ben je volledig afhankelijk, heb je geen taal tot je beschikking en begrijp je niets. De afwijzing en verwaarlozing is er dag in en dag uit, er is geen ontsnapping mogelijk. Als zevenjarige ben je een stuk weerbaarder: je hebt taal en je kan protesteren of weglopen.
Het misbruik duurt bij mij maar kort: de man wordt een half jaar later bij een buurmeisje in bed betrapt en direct het dorp uitgejaagd.
De schade is enorm
Ik kan mij nog steeds niet echt voorstellen, hoeveel schade dat mij als kind heeft toegebracht. Pas sinds kort zie ik, dat mijn gevoelsleven, mijn emotionele ontwikkeling op mijn zevende gewoon ophield.
Een beeld komt bij me op. Ik zie mijzelf als een bokser, die vecht tegen het leven. Bij mijn geboorte krijg ik een dreun en ga 5 tellen (5 jaar) neer. Als ik net weer een beetje overeind krabbel, krijg ik de knock out van het misbruik. Ik lig voor pampus, ik hoor, zie en voel niks meer. Wezenloos. Heel lang ben ik niet in staat, om overeind te krabbelen.
Dat wezenloze blijft. Voor mijn gevoel doe ik maar wat en zeg ik maar wat. Ik noem dat een ‘alsof-leven’.
Doorzetten, discipline en een goed stel hersenen
Ondanks dat het zo slecht met mij gaat, lukt het mij toch, om een heel normaal leven te leiden. Ik studeer heel gemakkelijk en graag, ik trouw en krijg kinderen, word gewaardeerd in mijn werk als revalidatiearts. Hoe kan dat? Hoe kan een mens dat voor elkaar krijgen? In mijn geval helpen de waarden, die ik van huis uit meegekregen heb: doorzetten, discipline. Ook mijn goede verstand en het wapen van de taal: met mijn redeneringen mijn omgeving misleiden en de mond snoeren.
Overleven
Ik heb sinds kort een woord voor hoe ik dat gedaan heb. Dat woord is overleven. Voor mij is overleven: ‘heel erg op mijn hoede zijn en verdwijnen, zodra er gevaar dreigt. Permanent bang zijn. Niet meer voelen, zelfs niet meer willen voelen’. Steeds maar wegvluchten: zo ben ik bij voorbeeld 16 keer verhuisd. Ik ben niet gericht op contact maar op het op afstand houden van mensen.
Mijn verstand is mijn redding en mijn ondergang
Mijn wapen is mijn verstand, mijn taal: rationeel zijn, redeneren, proberen te begrijpen. Als ik een verklaring gevonden heb, kan ik weer verder, maar dat lost natuurlijk niks op. Het is een gebrekkige manier,om jezelf gerust te stellen.
Overleven voelt als in de mist lopen langs een ravijn of als boven water proberen te blijven, terwijl je nauwelijks kunt zwemmen.
Overleven is geen leven, het is worstelen en het is heel eenzaam. Altijd maar jojoën tussen hoop en hopeloosheid, moed vatten en moedeloosheid zonder dat je een millimeter opschiet.
‘Ik mag er zijn!’
Merkwaardigerwijze helpt mijn eerste trauma me om maatschappelijk overeind te blijven: ik wil bewijzen, dat ik er wél mag zijn en dat ik kán slagen in de maatschappij. Maar daar betaal ik wel een prijs voor: tweemaal een langdurige burn out, verslaafd aan mijn werk, een scheiding, allerlei lichamelijke klachten. Het is roofbouw op mijzelf, verwaarlozing van mijn beschadigde innerlijke kind.
Bevrijding uit mijn eigen gevangenis
Toch heb ik een weg uit deze gevangenis gevonden. Ik loop niet meer langs een ravijn en ben niet meer voortdurend op mijn hoede. De wereld beleef ik niet meer als alleen maar vijandig en onveilig. Ik heb nu een heel fijn leven, waarin ik actief meedoe. Ik kan weer voelen en genieten en tevreden zijn. Er is veel warmte en veiligheid om mij heen. Als iets mij triggert, ga ik nog steeds kopje onder, maar ik weet, dat ik er –eventueel met wat hulp- wel weer uitkom. Mijn helingsproces is niet meer te stuiten.
Nieuwe wegen vinden
Bij deze tocht uit de gevangenis werkten mijn verstand, discipline en drang om mijzelf te bewijzen juist belemmerend. Ik moest nieuwe wegen vinden. Dat was en is een boeiende reis, waar ik graag over wil vertellen in de komende blogs.
Harry
Waarschuwing
Ik ben Rija van der Sluiszen – de Jong 45 jaar oud getrouwd en moeder van een zoon van 16. Ik werk parttime in en magazijn en ben daarnaast gymjuf bij een turnvereniging en doe vrijwilligerswerk.
