Gastblog Jessica – Zelfbeschadiging

Een woordje vooraf

Deze blog gaat over zelfbeschadiging. Als jij je op dit moment niet goed voelt, stel het lezen dan liever nog even uit. We zouden niet graag willen dat je naar aanleiding van deze blog jezelf gaat beschadigen. Toch publiceer ik deze blog van Jessica, omdat het belangrijk is dat het ‘er mag zijn’. Dat we niet onze koppen in het zand steken en net doen alsof het er niet is.

Het komt véél vaker voor dan je denkt

Veel mensen die seksueel misbruikt zijn gaan zichzelf beschadigen. Niet iedereen gebruikt een schaar, niet iedereen wil bloed zien. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen manier gevonden om aan de zelfhaat uitdrukking te geven. De zelfhaat is onterecht, maar daarmee niet minder echt.

Zoek hulp

Als je herkenning vindt in dit stuk, zoek hulp. Zoek hulp bij iemand die de lange termijn effecten van seksueel misbruik snapt en je kan helpen zonder over je te oordelen. Op de website ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’ vind je daar een aantal van. Kom je er niet uit? Stuur dan een mailtje, dan help ik je zoeken naar passende hulp.

Gastblog Jessica – Zelfbeschadiging

‘Fall seven times, stand up eight’ – Japans gezegde

 

donker roze bloesem, foto van Agnes van der GraafRustig worden en straffen

Soms wordt de paniek, de wanhoop en het verdriet me teveel. Het overrompelt me en ik moet iets doen om weer rustig te worden. Soms is het dat, maar soms heb ik ook het gevoel dat ik mezelf moet straffen. Het is dit lichaam dat werd misbruikt, dit lichaam dat me voor mijn gevoel tijdens het misbruik in de steek liet. Met die zelfhaat moet ik iets. Dan beschadig ik mezelf.

Ik en de pijn

Als ik de pijn voel is er rust. Alleen ik, de pijn en de schaar. De rest van de wereld bestaat niet. Wat telt is de pijn. Ik kom in een soort roes waarin ik steeds meer moet. Ik weet niet precies wanneer en waarom het punt komt waarop ik stop, maar opeens is het genoeg. Dan is er alleen nog maar ik, de pijn en het bloed.

De spijt en het onvermogen

Een tijdje nadat het bloeden gestopt is komt de spijt. Ik baal dat ik me weer niet heb kunnen inhouden. De pijn voel ik nog, maar nu zit het me in de weg. Doodstil blijf ik zitten om het zo min mogelijk te voelen. Alleen ik, de pijn en de spijt. Later als alles gezakt is druk ik nog wel eens op mijn wonden om de pijn weer te voelen. Om te voelen hoe stom ik ben dat het me niet lukt er anders mee om te gaan. Ik, de pijn en het onvermogen.

Littekens

Waar ik het meest van baal zijn de littekens. Ze maken mijn lichaam dat ik toch al haat er alleen maar lelijker op. Maar ook herinneren ze me aan de pijn die er van binnen zit. Soms als ik me beter voel zijn de littekens er weer om me te laten weten hoe rot ik me kan voelen. Ze halen de angst die ik vaak voel weer bij me omhoog.

Vallen

Ik ken manieren om anders om te gaan met wat ik voel die voor mij wel redelijk werken. Erover praten, schrijven of tekenen zijn een paar voorbeelden. Ik weet dat dat beter is en ik wil mezelf ook eigenlijk helemaal geen pijn doen, maar soms wordt de angst dat ik het niet aankan en zal vallen te groot. Wat ik op zo’n moment vergeet is dat die angst niet betekent dat ik daadwerkelijk zal vallen.

Opstaan

Ook als ik wel val hoeft dat niet erg te zijn. Ik weet niet precies wat in het vallen me zo bang maakt. In principe kan er niet meer gebeuren dan dat ik me heel rot voel. Misschien moet ik een keer vallen om te zien dat het niet erg hoeft te zijn. Het mooie van vallen is namelijk dat je ook weer op kunt staan. Het maakt niet uit dat je valt als je altijd maar een keer meer opstaat.

 

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker

De storm die seksueel misbruik heet – gastblog Jessica

“Life is not about waiting for the storm to pass. It’s about learning how to dance in the rain.” – Vivian Greene

 

De gure storm die seksueel misbruik heet

Gastblog Jessica: De storm die seksueel misbruik heetHet is donker en de maan verschuilt zich voor de storm achter de dreigende wolken. Het regent en het stormt, bliksemt en onweert. De kou wordt vergezeld door gure wind en de regen gaat af toe over in hagel. Daar waar je haar bijna niet kunt zien, verstopt achter een boom, zit een meisje in het bos dat met angstige ogen naar het natuurgeweld om zich heen kijkt.
Ze klampt zich vast aan de boom, sluit haar ogen en wacht vol angst tot de storm gaat liggen. De boom is haar enige hoop en houvast in de storm veroorzaakt door het seksueel misbruik.

Bomen als afweermechanismen

Volwassenen en kinderen klampen zich om nare gebeurtenissen en periodes (storm) te overleven vaak aan veel verschillende soorten bomen vast. Soms zijn dat sterke, gezonde bomen die je er op een goede manier doorheen helpen. Zoals de liefde en steun van een ouder. Maar soms zijn dat ook zwakke, ongezonde bomen waar je moeilijk los van kunt komen als de feitelijke storm is gaan liggen. In het heden doen deze bomen meer kwaad dan goed, terwijl ze eerder wel noodzakelijke afweermechanismen waren.

De man die een storm triggert

Ik heb zelf nooit stilgestaan bij welke bomen ik ingezet heb tijdens de storm. Totdat ik ’s avonds een man tegenkom in de bus. Hij gaat naast me zitten en knoopt een gesprek met me aan. Terwijl zijn vragen steeds meer richting versieren gaan, tel ik de minuten af totdat we bij het busstation zijn. Ik ben opgelucht als ik uitstap, totdat ik erachter kom dat we verder ook dezelfde kant uit reizen. Ik besluit een bus later te nemen en wacht een eindje verderop, uit het zicht. Hij merkt me echter op en met moeite weet ik hem af te schudden. Hij triggert een reactie bij mij.

De getriggerde reactie

Als de man met bus al verdwijnt blijf ik verstijfd staan totdat de volgende eraan komt. Omdat hij iets van van mij wou waar ik niet op zit te wachten, voel ik me opeens heel zichtbaar. Want iemand had me opgemerkt en toonde op een bepaalde manier interesse me. Ik verstop me in mijn jas en loop geluidloos naar de bus, in de hoop dat niemand me opmerkt. Zelfs een “goedenavond” tegen de buschauffeur krijg ik niet over mijn lippen, stel dat iemand me hoort.

Afweermechanismen

De volgende dag lees ik in Ivonne’s boek over afweermechanismen. Onwillekeurig moet ik denken aan de avond ervoor. Omdat ik bezig ben met het gevecht tegen mijn eetstoornis schiet ook die door mijn hoofd. Ik heb een mindere dag en elke hap kost me twee keer zoveel moeite kost. Langzaam besef ik me met welke boom dat te maken kan hebben.

De boom van niet gezien willen worden

Ik ben als kind al vrij verlegen, maar dat wordt erger. Na/tijdens het misbruik sluip ik door huis, omdat ik geen geluid meer durf te maken. Ik zeg nog nauwelijks wat in groepen, omdat ik bang ben dat anderen me dan opmerken. Ik denk: als niemand me ziet, dan ben ik veilig. Uit deze boom groeide mijn eetstoornis. Hij ligt in het verlengde van niet gezien willen worden. Ik verlies gewicht, waardoor ik letterlijk minder aanwezig word, minder ruimte inneem en minder snel wordt opgemerkt (hoop ik). De man in de bus triggerde bij mij het gevoel te willen verdwijnen, waardoor er gedachten over minder eten en afvallen omhoog kwamen.

Ooit dans ik in de regen

Mijn eetstoornis is langzaam aan het verdwijnen, ik ben aan het herstellen. Mijn wens om niet opgemerkt te willen worden, blijft echter nog wel aanwezig, maar ik kan daar minder makkelijk uiting aan geven. De feitelijke storm mag dan wel voorbij zijn, maar hij laat sporen na en binnenin raast hij nog door. Ik kan daar nog niet goed mee omgaan. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik dat ooit wel leer. Zodat het angstige meisje tijdens de storm in het bos haar boom durft los te laten en leert hoe ze moet dansen in de regen.

 

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker

Misbruik en een eetstoornis – gastblog Jessica

Misbruik en een eetstoornis

‘Forests decay, harvests perish, flowers vanish, but grass is immortal (Bossen vergaan, oogsten bederven, bloemen verwelken, maar gras is onsterfelijk)’ – John James Ingalls

 

Bomen, oogst en bloemen

donker roze bloesem, foto van Agnes van der GraafIk loop zacht door het vervallen landschap en hoor het uitgedroogde gras, wat al een hele tijd niet meer groen is, knisperen onder mijn voeten. Hier en daar ligt een omgevallen boom, de landbouwgrond is kaal en waar ooit bloemen stonden staat alleen nog een enkele verdorde bloemknop. Ik zie voor me hoe het was: imposante bossen, volle gewassen en prachtige bloemen. Ik had er zo mijn best op gedaan, al mijn energie erin gestoken en gedacht dat het goed ging. Totdat ik een klein steekje liet vallen, waardoor alles onder mijn ogen verging. Er was geen gras om de schade op te vangen.

De invloed van misbruik

Gras is de basis waarop de rest groeit, de basis waar je op terug kunt vallen als het met anderen dingen niet goed gaat. Mijn gras heeft er nooit goed bijgestaan. Er zaten altijd meer kale en droge plekken in dan dat er groen te zien was. Tijdens het misbruik verdwijnt ook de laatste groen plek. Iemand vergiftigt mijn gras, waardoor er geen grasspriet meer omhoog kan komen. Mijn laatste stukje veilige basis verdwijnt.

Mijn eetstoornis

Ik wil niet zien wat er met mijn gras aan de hand is en vlucht weg in anorexia. Ik ervaar controle die ik elders mis. Ook is het een manier om alle verwarrende en ingewikkelde emoties niet te ervaren, omdat ondergewicht en nauwelijks eten emoties afvlakt. Bijkomend voordeel is dat mijn vrouwelijke vormen verdwijnen. Dat geeft me een gevoel van veiligheid. Ik denk mijn gras niet meer nodig te hebben.

Ontwijken

Een jaar nadat mijn eetstoornis mijn leven binnensloop (nu 5 jaar geleden) ga ik in therapie, maar het helpt niet. Ik zak dieper en dieper weg. Totdat ik me besef wat ik fout doe. Ik steek al mijn energie in bossen, oogst en bloemen. Ik denk mijn problemen op te lossen door het op andere gebieden zo goed mogelijk te doen. Ik doe mijn best op school, heb een bijbaantje en doe alles om iedereen in mijn omgeving maar tevreden te houden. Ik ontwijk op die manier waar het echt om gaat. Maar de bossen breken af, de oogst gaat verloren en de bloemen verdwijnen. Op de kaal geworden grond staat niets en ik stort in.

Aandacht voor de oorzaak

Nu doe ik het anders. Ik laat de bossen, de oogst en de bloemen even voor wat ze zijn (niet helemaal, want ze houden me ergens nog wel overeind) en ik steek mijn energie in mijn gras. Het gras laten groeien staat bij mij voor aandacht geven aan de oorzaken van mijn eetstoornis. Het seksueel misbruik wat ik heb meegemaakt is daar één van.

Onsterfelijke basis

Gras lijkt misschien op het eerste gezicht minder belangrijk dan bomen, oogst en bloemen, maar het is oneindig veel waardevoller. Het is je vangnet en vanuit het gras kunnen ook weer nieuwe dingen worden op gebouwd. Sommige dingen zijn tijdelijk, sommige dingen staan iets langer, maar op het gras kun je vertrouwen. Het zal niet vergaan. Als je het er eenmaal mooi bij hebt staan en goed onderhoudt, is gras onsterfelijk.

Lang gras…

Ik voel de stilte terwijl mijn hand door het lang geworden gras strijkt en de sprietjes tussen mijn vingers kriebelen. Dagen heb ik bij ik het gras gewaakt. De koeien met hun hongerige blikken heb ik weggejaagd en toen het weken niet regende heb ik het gras mijn laatste water te gegeven. Ik heb voor vogelverschrikker gespeeld om de ganzen weg te jagen en ik heb er zelfs tegen gepraat als niemand keek. Af en toe komt er een boom, een graanplant of een bloem omhoog en die zijn ook belangrijk. Maar het allerbelangrijkst is mijn basis: het gras.

…is mijn toekomst

Met een schok ontwaak ik uit mijn dagdroom en kom weer in het nu terecht. Nog steeds zie ik verdord gras, omgevallen bomen, kale landbouwgrond en uitgebloeide bloemen. Maar in de toekomst staat mijn gras er mooi bij, ik weet het zeker.

 

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker