Recensie Kostbaar As van Theresia Stilller

kostbaar asHet boek van Theresia Stiller is een bijzonder mooi boek. Niet alleen vanwege de geschiedenis van de auteur: Zelf misbruikt als kind, binnen haar huwelijk misbruikt én tot haar ontzetting komt zij er achter dat haar kinderen ook misbruikt zijn. Dit alles tegen een achtergrond van een religieuze opvoeding, waarin schuld en boete luid doorklinken.

‘Als je er maar over praat’

In haar voorwoord geeft Theresia de lezer mee: ‘Het maakt mij niet uit wat je van deze teksten vind, áls je er maar over praat,’ Want zwijgen over seksueel misbruik houdt het in stand, zo heeft zij ondervonden. Als er iets preventief kán werken is het praten. Als er iets helend kan werken is het erkenning.

Kippenvel

Al lezend heb ik geregeld kippenvel. Herkenning, omdat zij gedachten uit die ik ook gekend heb, maar ook bewondering. Zo naakt en kwetsbaar als zij in dit boek haar eigen gedachten, gedrag en gevoelens tot op het bot fileert, dat kunnen volgens mij alleen de hele groten. Dat is de grote kracht van dit boek.

Directe poëtische schrijfstijl

Haar schrijfstijl is direct, indringend en getuigt van waarnemingsvermogen en taalgevoel. In vier zinnen laat zij de pijn van haar zoon voelen:

“Het is niet te snappen voor een achtjarige

Het verwringt zijn geest

Smartelijke pijn vervormd zijn ziel

Het doet zijn schouders krommen”

 

Weet je nog, mam?

Hartverscheurend zijn de momenten dat zij zich geconfronteerd ziet met het leed van haar kinderen, die net als zij misbruikt zijn. Het lijden dat ze maar al te goed kent, valt ook haar kinderen ten deel. We volgen Theresia in haar worsteling met de grote thema’s schuld, schaamte, haat, liefde, vergeving, God.

Verrijzen uit de as

“En ik huil

Om mijn eenzaamheid

Ben even zo verdrietig

Maar zonder bitterheid

Zodat mijn ziel zich heelt.”

Kostbaar As daagt je uit om eerlijk naar jezelf te kijken

Het is een boek om te koesteren. Verontrustend eerlijk. Het daagt jou als lezer uit om de diepten in je ziel te verkennen. Waar verberg jij jouw pijn? En wat kost dat jou en de mensen om je heen? Het daagt je uit tot zelfonderzoek. En toch … Elke bladzijde ademt diep mededogen en mildheid.

Kostbaar As kopen?

Het boek is op zaterdag 25 november 2017 uitgekomen en kan via het winkeltje besteld worden. Je betaalt € 18,95 voor het boek en € 5,00 voor de verzendkosten.

Bestel Kostbaar As

Gastblog Jessica – Zelfbeschadiging

Een woordje vooraf

Deze blog gaat over zelfbeschadiging. Als jij je op dit moment niet goed voelt, stel het lezen dan liever nog even uit. We zouden niet graag willen dat je naar aanleiding van deze blog jezelf gaat beschadigen. Toch publiceer ik deze blog van Jessica, omdat het belangrijk is dat het ‘er mag zijn’. Dat we niet onze koppen in het zand steken en net doen alsof het er niet is.

Het komt véél vaker voor dan je denkt

Veel mensen die seksueel misbruikt zijn gaan zichzelf beschadigen. Niet iedereen gebruikt een schaar, niet iedereen wil bloed zien. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen manier gevonden om aan de zelfhaat uitdrukking te geven. De zelfhaat is onterecht, maar daarmee niet minder echt.

Zoek hulp

Als je herkenning vindt in dit stuk, zoek hulp. Zoek hulp bij iemand die de lange termijn effecten van seksueel misbruik snapt en je kan helpen zonder over je te oordelen. Op de website ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’ vind je daar een aantal van. Kom je er niet uit? Stuur dan een mailtje, dan help ik je zoeken naar passende hulp.

Gastblog Jessica – Zelfbeschadiging

‘Fall seven times, stand up eight’ – Japans gezegde

 

donker roze bloesem, foto van Agnes van der GraafRustig worden en straffen

Soms wordt de paniek, de wanhoop en het verdriet me teveel. Het overrompelt me en ik moet iets doen om weer rustig te worden. Soms is het dat, maar soms heb ik ook het gevoel dat ik mezelf moet straffen. Het is dit lichaam dat werd misbruikt, dit lichaam dat me voor mijn gevoel tijdens het misbruik in de steek liet. Met die zelfhaat moet ik iets. Dan beschadig ik mezelf.

Ik en de pijn

Als ik de pijn voel is er rust. Alleen ik, de pijn en de schaar. De rest van de wereld bestaat niet. Wat telt is de pijn. Ik kom in een soort roes waarin ik steeds meer moet. Ik weet niet precies wanneer en waarom het punt komt waarop ik stop, maar opeens is het genoeg. Dan is er alleen nog maar ik, de pijn en het bloed.

De spijt en het onvermogen

Een tijdje nadat het bloeden gestopt is komt de spijt. Ik baal dat ik me weer niet heb kunnen inhouden. De pijn voel ik nog, maar nu zit het me in de weg. Doodstil blijf ik zitten om het zo min mogelijk te voelen. Alleen ik, de pijn en de spijt. Later als alles gezakt is druk ik nog wel eens op mijn wonden om de pijn weer te voelen. Om te voelen hoe stom ik ben dat het me niet lukt er anders mee om te gaan. Ik, de pijn en het onvermogen.

Littekens

Waar ik het meest van baal zijn de littekens. Ze maken mijn lichaam dat ik toch al haat er alleen maar lelijker op. Maar ook herinneren ze me aan de pijn die er van binnen zit. Soms als ik me beter voel zijn de littekens er weer om me te laten weten hoe rot ik me kan voelen. Ze halen de angst die ik vaak voel weer bij me omhoog.

Vallen

Ik ken manieren om anders om te gaan met wat ik voel die voor mij wel redelijk werken. Erover praten, schrijven of tekenen zijn een paar voorbeelden. Ik weet dat dat beter is en ik wil mezelf ook eigenlijk helemaal geen pijn doen, maar soms wordt de angst dat ik het niet aankan en zal vallen te groot. Wat ik op zo’n moment vergeet is dat die angst niet betekent dat ik daadwerkelijk zal vallen.

Opstaan

Ook als ik wel val hoeft dat niet erg te zijn. Ik weet niet precies wat in het vallen me zo bang maakt. In principe kan er niet meer gebeuren dan dat ik me heel rot voel. Misschien moet ik een keer vallen om te zien dat het niet erg hoeft te zijn. Het mooie van vallen is namelijk dat je ook weer op kunt staan. Het maakt niet uit dat je valt als je altijd maar een keer meer opstaat.

 

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker

Wat heb je te verliezen? Niets dan je angst

Angst voor het onbekende

Het is heel normaal om bang te zijn voor het onbekende. De meeste mensen zijn bang voor datgene wat ze niet kennen. Er zijn mensen die nooit gevlogen hebben omdat ze dat te spannend vinden, mensen die liever maar geen nieuwe computerprogramma’s leren, mensen die een netwerkbijeenkomst eng vinden, mensen die niet durven spreken voor een groep: allerlei vormen van angst die te hebben heeft met iets wat ze niet kennen

Angsten na seksueel misbruik

Voor mensen die seksueel misbruik hebben ervaren, zijn een aantal dingen die voor anderen vanzelfsprekend zijn, meestal spannend en onbekend. Hoe het is als je niet alles in de gaten hoeft te houden? Hoe het is als je mensen kunt vertrouwen? Hoe je echt van iemand kunt houden en daar niet van in paniek raakt? Hoe het is om met volledige liefdevolle aandacht te vrijen? Hoewel het heel normaal is om voor sommige dingen bang te zijn, wordt je leven wel erg ingeperkt als je voor heel veel dingen bang bent.

Angst groeit

Als je last hebt van angsten, heb je vast ook een strategie ontwikkeld om die angst in te perken. Dat kan met medicijnen zijn, maar ook door proberen controle over de wereld om je heen te houden. Of je onderdrukt de angst met eten of een andere verslaving. Sommige mensen vinden verlichting voor de angst door zichzelf pijn te doen (want daar heb je controle over).

Strategieën werken, tijdelijk

Die strategieën werken altijd maar tijdelijk, omdat waar je werkelijk bang voor bent helemaal niets te maken heeft met wat er in het hier en nu aan de hand is. Daarom heb je steeds meer nodig van wat jou kalmeert, terwijl de angst alleen maar groter wordt. Je gaat dingen vermijden en wordt bang van de angst.

Fobieën en angststoornissen

Als je eenmaal bang bent voor de angst, kom je op het gebied van fobiën en ga je steeds meer vermijden om de dingen die je allemaal schrik aanjagen tegen te komen. Ook dat werkt nooit helemaal want de paniek zit in jou en die wordt door gebeurtenissen alleen maar naar voren gehaald. Ik vergelijk het altijd met een blauwe plek. Een blauwe plek doet namelijk geen pijn tenzij je er op duwt: dan voel je het weer, daar zit de pijn.

Triggers

Op de blauwe plek drukken doet pijn. Op dezelfde manier doet het pijn om geraakt te worden in de pijnlijke gevoelens die samenhangen met het seksueel misbruik in je jeugd. Maar dat kan op twee manieren gebeuren. De ene manier is onverwachts, door wat er in het leven op je pad komt. De oude pijn wordt aangeraakt, plotseling, fel en heftig is ze daar ineens. Dat heet een trigger.

Een trigger roept een automatische handelling op

Na een trigger doe je in een reflex wat je altijd al deed: de pijn onderdrukken. Een plotselinge trigger roept angst op en je slikt kalmerende middelen of gaat dwangmatig handelen of jezelf pijn doen om de angst te onderdrukken. Of je bestelt nog een gebakje en onderdrukt de pijn en angst. Dat lukt altijd maar matig en er is steeds meer voor nodig om de angst echt eronder te houden. Langzaam maar zeker kom je op een punt dat je leven vooral bestaat uit het vermijden van deze angst. Klinkt dit je bekend in de oren?

Oude pijn bewust aanraken

De andere manier is zachter, al blijft het dezelfde pijn. Je gaat er bewust en liefst onder begeleiding naar toe. De pijn die je als kind niet kon ervaren omdat het te heftig was woont gewoon nog in jou en je kunt er naar toe gaan.

Mijn ervaring hiermee

Soms is dat doodeng, ik weet nog de eerste keer dat ik in een therapie-sessie naar mijn oude pijn toe ging. Doodsangsten stond ik uit. Hoe dichter ik bij de pijn kwam, hoe meer verkrampt mijn lijf werd. Mijn therapeut zag dit en zei: ‘Ja, dat kun je goed, alles vastzetten. Maar je mag het echt loslaten.’ Eerst liet ik mijn spierspanning los, ik begon te schokken en toen begon ik te huilen alsof ik nooit meer zou stoppen. En toen, langzaam maar zeker, begon het minder te worden. Alsof er een golf gebroken was op het strand trok de pijn zich langzaam terug en was er een stukje van mij geheeld.

 

Als je de pijn hebt durven voelen

Het mooie is dat doordat die plek in mij geheeld is, echt geheeld en niet onderdrukt, ik daar ook niet meer in geraakt wordt. Het voelt alsof ik vroeger rondliep met een harnas omdat er allemaal ongeheelde wonden in mij zaten, allemaal blauwe plekken. Ik was toen constant bang dat iets of iemand mij in die pijnlijke plek zou raken, want dan was ik verloren. Als je de pijn hebt durven voelen, hoef je er niet meer bang voor te zijn.

De wonden zijn geheeld

Maar nu zijn de wonden geheeld, heeft zich een nieuw huidje gevormd en al is de aanraking nog spannend, ik raak er niet van in paniek. Soms word ik nog wel eens getriggerd, maar omdat ik daar nu niet meer bang voor ben is het veel gemakkelijker geworden om er mee om te gaan.

Jezelf laten raken

Het is zelfs fijn om je te laten raken, zowel fysiek aanraken als je emotioneel te laten raken. Het is een verbindend, verwarmend, levend contact met anderen. Door de pijn te helen kun je de angst loslaten en het leven, andere mensen, gebeurtenissen en uitdagingen open tegemoet treden.Dan leef je weer, in plaats van dat jje aan het overleven ben. Je voelt weer. Je kunt mensen weer toelaten tot mijn leven, je weer verbinden.

Wat heb je te verliezen? Je angsten.

Wat heb je te winnen? Het leven

Bestel hier mijn boek: Helen van seksueel misbruik. Het trauma voorbij