Categorie archieven: Gastblogs

Gastblogger Mariël Groenen – Schijn bedriegt

Geplaatst op door
Beantwoorden

Gastblogger Mariël Groenen

20160405_222551Mijn naam is Mariël Groenen, 45 jaar, ik ben ruim 22 jaar getrouwd en moeder van een zoon en een dochter. Ik woon in een klein dorp in Brabant, omringd door veel natuur en gezegend met een mooie, grote tuin. Mijn hele leven is buiten zijn, de natuur, mijn thuis geweest. Vroeger was dit een vlucht, om na te denken en te dromen van een mooie toekomst. Nu is het een grote bron van inspiratie en vrijheid. Wandelen, buiten zijn, tuinieren, kruiden, moestuin hebben mijn grote interesse. Ook ben ik graag onder de mensen, om samen te zingen, voor een goed gesprek en af en toe een feest. Enkele kreten die mij als persoon beschrijven zijn: terug naar de natuur, verbinding (zoeken) met mezelf en anderen, persoonlijke ontwikkeling, mijn eigen weg vinden, doorzetten, spiritualiteit.

Wat doe ik

Ik heb een eigen praktijk als coach/trainer. Op dit moment staat mijn werk op een laag pitje, omdat ik ruimte nodig heb voor mijn eigen helingsproces. Daarnaast ben ik ideeën aan het uitwerken om op een andere manier invulling te geven aan mijn praktijk.

Seksueel misbruik

In mijn gezin is in alle opzichten veel mis. Ik ben het vijfde kind en vijfenhalf jaar jonger dan mijn jongste broer.

Mijn moeder

Mijn moeder zegt regelmatig dat ze mij nog wilde, omdat ze een kind wilde waar het goed mee gaat en waar ze tijd voor heeft. De anderen zijn heel veel ziek geweest en hebben veel zorg nodig gehad. Ze betrekt mij bij alles wat ze doet. Ik help haar mee bij haar vrijwilligerswerk waar ze zich volledig op heeft gestort. Ze krijgt veel telefoontjes die ik op 8-jarige leeftijd al als volleerd telefoniste beantwoord. Als ze pijn heeft door haar reuma, neem ik haar taken over.
Op een dag durf ik eindelijk te vertellen dat ik gepest word op school. Ze wijst dit resoluut af. ‘Dat kan niet, je overdrijft.’

Mijn vader

Mijn vader is erg driftig en slaat veel. Ruim drie jaar geleden, komen bij mij de eerste herinneringen boven aan misbruik. Inmiddels weet ik dat mijn vader mij vanaf heel jonge leeftijd tot vroeg in mijn puberteit seksueel misbruikt.

Leeftijdsgenoten

Ik ben van mijn zesde tot mijn zestiende gepest, daarnaast heb ik in mijn puberteit te maken met grensoverschrijdend gedrag van leeftijdsgenoten. Op mijn zestiende ben ik verkracht door mijn eerste vriendje, hij was éénentwintig jaar.

Heling, mentaal, emotioneel en lichamelijk

Mijn helingsproces is inmiddels in een vergevorderd stadium. In 2005 heb ik de stap gewaagd om hulp in te schakelen en ben ik naar een hypnotherapeute gegaan. Vanaf die tijd ben ik door trainingen, opleidingen, workshops en enkele rondes therapie intensief bezig geweest met bewustwording en met, zoals ik het nu noem, het afpellen van overlevingsstrategieën. Mentaal en emotioneel heb ik daardoor veel opgeruimd. Inmiddels heb ik weer begeleiding van een therapeute, met name lichaamsgericht deze keer. Mijn lijf blijkt een eigen geheugen te hebben en heeft nog veel vastgehouden wat nu los kan komen.

Ik blog omdat ik ‘moet’

Mijn doel met bloggen over mijn ervaringen met seksueel misbruik is bewustwording. Zodat mensen beseffen dat misbruik veel en overal voorkomt en welke consequenties het heeft, hoe het levens verwoest.

Omdat schijn bedriegt

Over seksueel misbruik en mijn ervaringen schrijven voelt voor mij als heel belangrijk, alsof ik niet anders kan. Het is niet zomaar iets om mezelf zo bloot te geven, het is spannend en ook kwetsbaar. Jaren heb ik de harde waarheid over mijn verleden voor mezelf geheim gehouden en daarna ook nog voor mijn omgeving. Het is haast niet te bevatten, jarenlang misbruikt door mijn vader. De man die mij had moeten beschermen. De man die naar de buitenwereld zo rustig en integer leek. En juist daarom “moet” ik het vertellen. Zodat de wereld weet dat schijn vaak bedriegt.

Update:

Mariël Groenen schreef en publiceerde inmiddels het boek: ‘De impact van incest op alle levensgebieden’. Bestel het boek hier.

Related posts:

  1. Gastblogger Mariël Groenen: Wat bloggen mij oplevert
  2. Gastblog Mariël Groenen – Getriggerd
  3. Triggers: de nacht van de waarheid – Gastblog Mariël Groenen
  4. Review van schrijfcoaching, Mariël Groenen

Gastblog Jessica – Zelfbeschadiging

Geplaatst op door
4

Een woordje vooraf

Deze blog gaat over zelfbeschadiging. Als jij je op dit moment niet goed voelt, stel het lezen dan liever nog even uit. We zouden niet graag willen dat je naar aanleiding van deze blog jezelf gaat beschadigen. Toch publiceer ik deze blog van Jessica, omdat het belangrijk is dat het ‘er mag zijn’. Dat we niet onze koppen in het zand steken en net doen alsof het er niet is.

Het komt véél vaker voor dan je denkt

Veel mensen die seksueel misbruikt zijn gaan zichzelf beschadigen. Niet iedereen gebruikt een schaar, niet iedereen wil bloed zien. Iedereen heeft zo zijn of haar eigen manier gevonden om aan de zelfhaat uitdrukking te geven. De zelfhaat is onterecht, maar daarmee niet minder echt.

Zoek hulp

Als je herkenning vindt in dit stuk, zoek hulp. Zoek hulp bij iemand die de lange termijn effecten van seksueel misbruik snapt en je kan helpen zonder over je te oordelen. Op de website ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’ vind je daar een aantal van. Kom je er niet uit? Stuur dan een mailtje, dan help ik je zoeken naar passende hulp.

Gastblog Jessica – Zelfbeschadiging

‘Fall seven times, stand up eight’ – Japans gezegde

 

donker roze bloesem, foto van Agnes van der GraafRustig worden en straffen

Soms wordt de paniek, de wanhoop en het verdriet me teveel. Het overrompelt me en ik moet iets doen om weer rustig te worden. Soms is het dat, maar soms heb ik ook het gevoel dat ik mezelf moet straffen. Het is dit lichaam dat werd misbruikt, dit lichaam dat me voor mijn gevoel tijdens het misbruik in de steek liet. Met die zelfhaat moet ik iets. Dan beschadig ik mezelf.

Ik en de pijn

Als ik de pijn voel is er rust. Alleen ik, de pijn en de schaar. De rest van de wereld bestaat niet. Wat telt is de pijn. Ik kom in een soort roes waarin ik steeds meer moet. Ik weet niet precies wanneer en waarom het punt komt waarop ik stop, maar opeens is het genoeg. Dan is er alleen nog maar ik, de pijn en het bloed.

De spijt en het onvermogen

Een tijdje nadat het bloeden gestopt is komt de spijt. Ik baal dat ik me weer niet heb kunnen inhouden. De pijn voel ik nog, maar nu zit het me in de weg. Doodstil blijf ik zitten om het zo min mogelijk te voelen. Alleen ik, de pijn en de spijt. Later als alles gezakt is druk ik nog wel eens op mijn wonden om de pijn weer te voelen. Om te voelen hoe stom ik ben dat het me niet lukt er anders mee om te gaan. Ik, de pijn en het onvermogen.

Littekens

Waar ik het meest van baal zijn de littekens. Ze maken mijn lichaam dat ik toch al haat er alleen maar lelijker op. Maar ook herinneren ze me aan de pijn die er van binnen zit. Soms als ik me beter voel zijn de littekens er weer om me te laten weten hoe rot ik me kan voelen. Ze halen de angst die ik vaak voel weer bij me omhoog.

Vallen

Ik ken manieren om anders om te gaan met wat ik voel die voor mij wel redelijk werken. Erover praten, schrijven of tekenen zijn een paar voorbeelden. Ik weet dat dat beter is en ik wil mezelf ook eigenlijk helemaal geen pijn doen, maar soms wordt de angst dat ik het niet aankan en zal vallen te groot. Wat ik op zo’n moment vergeet is dat die angst niet betekent dat ik daadwerkelijk zal vallen.

Opstaan

Ook als ik wel val hoeft dat niet erg te zijn. Ik weet niet precies wat in het vallen me zo bang maakt. In principe kan er niet meer gebeuren dan dat ik me heel rot voel. Misschien moet ik een keer vallen om te zien dat het niet erg hoeft te zijn. Het mooie van vallen is namelijk dat je ook weer op kunt staan. Het maakt niet uit dat je valt als je altijd maar een keer meer opstaat.

 

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker

Related posts:

  1. Brief aan mijn therapeut – Gastblog Jessica
  2. Misbruik en een eetstoornis – gastblog Jessica
  3. De storm die seksueel misbruik heet – gastblog Jessica
  4. Doodsangst, Gastblog Jessica

Kinderziel – gedicht van Carla Rus

Geplaatst op door
1

Kinderziel – Carla Rus

Je armen zo klein
met blauw
geborduurde pofmouwtjes
beschermen,
weren af:
mijn aanraking.
Je schouders zo smal
opgetrokken met
nauwelijks zichtbare abrupte
schokjes in die lieflijke mouwtjes.
Je ogen half geloken:
duistere kerkers,
lange zijden wimpers
werpen fragiele schaduwen
op je zachte wangen.
Je schuift onrustig op
mijn grotemensenstoel,
je gouden laarsjes
raken niet de grond,
je benen zo dun met witte maillots
schommelen driftig
heen en weer:
wil je weg?

Je hoeft niets, wees gerust:
Ik zal je niet aanraken,
voorlopig niet,
je bent hier veilig.
Dit zal je niet geloven,
voorlopig niet:
je vertrouwen vloog weg met
wijd fladderende vleermuisvleugels,
je oren – gespitst vastgegroeid op je koppie met
paardenstaart en roze strik,
horen alles,
je neusvleugels – bijna permanent opgetrokken,
ruiken alles,
als ik even niet kijk,
kijk je snel en verholen naar mij,
je ziet alles:
je ooglenzen zijn vergrootglazen,
je zenuwen hebben zich ragfijn vertakt,
jouw beeld van mij is groter dan levensgroot:
ben ik een reus met zevenmijlslaarzen?
een heks met waanzinnig lange nagels?
Aan mijn muur hangt een schilderij
van een cypers katje. Je ziet een tijger.
Je mag tekenen:
je potlood schraapt scherp
een middeleeuwse burcht
met puntige kantelen,
muren zo dik en hoog
dat er geen licht en warmte
van de zon doorheen kan,
grachten zo breed en diep
dat je niet op avontuur durft:
je zou verdrinken;
in die zelfgemaakte vesting wacht
je kinderziel ineengedoken
op betere tijden.

Je vindt tekenen leuk,
je houdt van kleuren:
geel, blauw, rood, groen, paars,
in strepen naast of door elkaar,
dan, onverwacht een meoriet: veel zwart,
zwart, zwart, zwart,
je maakt je burcht inktzwart,
de grafieten punt breekt af, je rilt,
ik mag je nog niet troosten,
geduld, geduld, geduld,
je vindt je tekening nu lelijk,
wilt hem weggooien,
Ik vraag of je de gom durft te gebruiken,
je kijkt me net iets langer aan en
Ik zie een glimp van jouw kinderziel:
dartelende vlinders, schitterende sterrenstof,
liefde als traag meanderende rivieren en
luid bulderende watervallen, jonge
vogels die zingen tijdens hun vlucht:
een glinsterende, broze diamant.
Jouw zwarte burcht is een engelbewaarder.

Je gumt en gumt en gumt alsof (omdat)
je leven ervan afhangt;
jij staat mij toe dat ik het papier aan mijn
kant van de tafel met twee handen fixeer,
jij gebruikt hiervoor je kleine linker knuist en
veegt met je rechter heel hard naar rechts:
de muren worden dunner, niet mooi,
maar doorzichtig grijs. Hier zou misschien
wel een superklein dun zonnestraaltje
doorheen kunnen glippen.
Klaar! roep je bijna enthousiast.
Ik vraag of je nog een keertje
terug wilt komen.
Bijna onmerkbaar knik je
met je koppie, ik zie het aan
je roze strik die half los is gegaan
tijdens je noeste arbeid.
Je geeft me uit jezelf een hand:
een klam handje;
de vleermuis houdt zijn adem in,
blijft muisstil zitten.
Ik voel mij diep vereerd.

Carla Rus, 11 december 2015

bij gedicht Carla

Related posts:

  1. Gedicht van Rachel – Walging
  2. Gastblog: gedicht over ‘Van mezelf houden’.
  3. Gastblog Carla Rus: Lovergirl
  4. gedicht Lynelle

Gastblog Jessica: ‘Taboe in een taboe: seksueel misbruikt door een vrouw’

Geplaatst op door
4

“Weet je zeker dat je niet door iemand anders misbruikt bent? Want wat je ervaart kan niet alleen komen van wat je net vertelde, ze is immers je zus.”

“Experimenteren is normaal, ik heb dat ook gedaan met mijn nichtjes toen ik jong was. Je hoeft je er geen zorgen over te maken, het is volstrekt normaal.”

Oordelen

donker roze bloesem, foto van Agnes van der GraafDeze blog begin ik niet zoals gewoonlijk met een quote die me inspireert, een zin waar ik hoop uithaal, maar met twee voorbeelden van de dingen die verschillende therapeuten tegen me zeiden toen ik eindelijk durfde te vertellen, dat ik misbruikt ben en door wie. Bij allebei was dat het enige wat ze wisten. Dat er sprake was van seksueel misbruik en degene die het deed: een vrouw. Toch twijfelden ze niet om te oordelen. 

Bodemloos

Ik kan niet omschrijven hoe het is om, keer op keer, te horen dat de pijn die je voelt er niet mag zijn. Het is alsof de grond onder je voeten wordt weggeslagen en als je dan eindelijk geland bent, het nog een keer gebeurd. En nog een keer. Wantrouwen groeit, eenzaamheid neemt toe en angst stijgt. Als zelfs je verdriet geen bestaansrecht meer heeft, voelt het alsof er een bodem ontbreekt om op te staan.

Een taboe in een taboe

Misschien trof ik therapeuten die er geen verstand van hadden, maar ergens denk ik dat hun reactie anders was geweest als ik niet door een vrouw was misbruikt, maar door een man. Als het over seksueel misbruik gaat, gaat het namelijk vaak over een man (of jongen) die een vrouw (of meisje) misbruikt, maar mannen worden ook misbruikt en vrouwen kunnen daders zijn. Een vrouw kan dus een vrouw misbruiken, of een meisje een meisje. Zoals dat bij mij het geval is. Op seksueel misbruik heerst een taboe, maar onder andere op misbruik door een vrouw lijkt een nog groter taboe te rusten.

Meer overeenkomsten dan verschillen

Het is logisch dat het grootste gedeelte van de aandacht naar de meest voorkomende situatie gaat. In mijn ogen is dat niet erg, want ondanks de verschillen zijn er meer overeenkomsten. Of je nu misbruikt bent door een man of een vrouw, of je nu zelf een man of een vrouw bent, het een is niet moeilijker of heftiger dan het ander. Het is alleen jammer dat niet iedereen dat zo ziet en dat is wat het ingewikkelder maakt. Dat geldt vast ook voor andere taboes rondom het thema seksueel misbruik.

Mijn aandeel

Als ik er op terugkijk heb ik er zelf ook een aandeel in, ik heb namelijk nooit durven vertellen wat er precies gebeurd is. Ik kwam niet verder dan het oppervlakkige. In zekere zin heb ik ze nooit de kans durven geven om me serieus te nemen. Waar ik na hun eerste oordeel afhaakte, had ik door moeten zetten. Maar ik was daar niet aan toe, mede omdat hun reacties mijn eigen negatieve oordelen bevestigden.

Het kan anders

Ik had dit niet kunnen schrijven als ik niet had geweten dat het ook anders kan. Er zijn mensen die me wel serieus nemen, ook als ze weten dat ik misbruikt ben door een vrouw. Stukje bij beetje bouwt de weggeslagen grond onder mijn voeten zich nu weer op. Ik stel me niet aan, ik mag verdrietig zijn en mijn pijn mag er zijn. Nu moet ik dat zelf alleen nog echt geloven. Maar ooit is de weggeslagen grond onder mijn voeten weer volledig opgebouwd en kan een goed bedoeld, maar verkeerd vallend oordeel hem ook niet meer wegslaan.

Ook als het anders is

Daarnaast hoop ik dat de oordelen, over mijn situatie en over die van anderen, steeds minder voorkomen. Nu het taboe rondom seksueel misbruik langzaam afneemt, komt er hopelijk ook meer ruimte voor de situaties die net iets anders zijn dan de meest voorkomende. Zodat begrip kan groeien, ook als het net even anders in elkaar zit.

 

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker

Related posts:

  1. De storm die seksueel misbruik heet – gastblog Jessica
  2. Seksualiteit. Een taboe binnen het taboe van seksueel misbruik
  3. Gastblog Jessica – Zelfbeschadiging
  4. Misbruik en een eetstoornis – gastblog Jessica