Vrijen na seksueel misbruik
Natuurlijk is mijn seksuele beleving en gedrag aangetast door mijn seksueel misbruikt zijn. Maar het is ook mede bepaald door andere zaken, zoals mijn opvoeding en eerdere trauma’s. Het is een optelsom met een nogal verwarrende uitkomst.
Ik heb zelden zin om te vrijen
Hoe het vrijen bij mij meestal gaat: Ik heb er zelden zin in. Ik merk wel wanneer mijn hormonen opspelen, dan word ik ongedurig, onrustig. Ik kan dus wel voelen wanneer ik zin ‘zou moeten hebben’, maar het voelt eerder als onlust dan als lust.
Vrijen vanuit mijn hoofd
Mijn drang om te vrijen komt uit mijn hoofd. Het voelt als presteren, ik moet mijzelf er haast toe dwingen. Het liefst heb ik, dat mijn vrouw het initiatief neemt en dat ik volg. Door het voorspel word ik meestal wel opgewonden. Maar als er iets onverwachts gebeurt, verdwijnt mijn erectie onmiddellijk.
Bevriezen tijdens het vrijen
Als we gaan vrijen, komt er bijna altijd een moment dat ik letterlijk en figuurlijk verstijf. De lust ontglipt me. Ik probeer de lust wanhopig vast te houden, door fantasieën op te roepen of me heel sterk op mijn erectie te richten. Dat is het moment dat ik het contact met mijn vrouw helemaal verlies. Ik ben alleen maar met mijzelf bezig.
Schuld en schaamte tijdens het vrijen
Soms houd ik het langer vol en voel ik het orgasme naderen. Dan verkramp ik. Ik word bang en haak af. Dat vind ik heel akelig voor mijzelf en voor mijn vrouw. Ik voel me dan schuldig en slecht. Ik schaam me en voel het als een persoonlijk falen. Dat bevordert mijn zelfvertrouwen op dit gebied natuurlijk niet.
Ik houd mezelf voor de gek als het om vrijen gaat
Zo modderen we tientallen jaren door. Al mijn afweersystemen trek ik hierbij uit de kast: hopen, mijn best doen, ontkennen, bagatelliseren, rationaliseren, beloven. Het komt er op neer dat ik mijn vrouw en mijzelf voor de gek houd. Het ontwricht onze relatie steeds meer.
Het genot van de uitzonderingen
Er zijn zeldzame uitzonderingen. Soms gaat het helemaal vanzelf en kan ik me wél laten gaan, zoals in periodes dat ik verliefd ben of heel ontspannen. Als ik mijzelf bevredig ben ik ook minder verkrampt, al gaat het zeker niet vanzelf.
De schop die ik nodig heb
Het is 2009.
Mijn vrouw heeft genoeg van het geploeter met mijn seksualiteit en ze zegt: ‘ik begrijp er niks van: je hebt tederheid, alles functioneert, je houdt van me maar je wilt bijna nooit met me vrijen.’ Ze zegt ook: ‘Je doet mij daarmee te kort en daar lijd ik onder.’
Het raakt me diep. Ik weet één ding zeker: ik wil haar niet verliezen, dus ga ik op zoek. Ik wil weten wat mij in de weg zit.
Zoektocht naar seksualiteit
Na wat omwegen ga ik naar een tantra-therapeute. Het klikt. Toch zijn mijn weerstanden enorm. Het is een uur rijden naar haar toe. Op iedere heenrit doe ik het letterlijk bijna in mijn broek van angst en moet ik als een haas een café opzoeken. Tijdens de sessies heb ik het steenkoud en ben zo gespannen als een veer. Ondanks de spanning voel ik op een gegeven moment wel lust in mijn onderbuik, op een manier die ik niet ken. Het is prettig. Toch blijf ik verlamd en krijg ik geen erectie. De therapeute spreekt het vermoeden uit dat ik seksueel misbruikt ben. Ze kan mij daar niet mee verder helpen.
Nu wil ik het weten!
Ik ga naar een psychotherapeut die veel ervaring heeft met mensen die seksueel misbruikt zijn. Hij neemt mij een uitvoerige seksuele anamnese af en concludeert dat mijn vrouwelijke seksualiteit (tederheid, ontvangen, gevoeligheid voor omstandigheden) wel is ontwikkeld, maar mijn mannelijke seksualiteit (initiatief, gerichtheid op bevrediging) nauwelijks. Hij betwijfelt of dit terug te voeren is op seksueel misbruik. We gaan in eerste instantie met mijn andere trauma’s aan de slag. Hij is net zo verbaasd als ik, als de beelden van het misbruik toch in de therapie te voorschijn komen.
Onbekommerd vrijen
Hij verzekert mij, dat mijn seksuele blokkade nu weg is en dat ik alles in huis heb, om samen met mijn vrouw een prima seksleven te hebben. Het duurt een paar maanden, maar dan gebeurt het inderdaad. Vol verbazing merk ik, dat ik zin krijg, initiatief neem, ontspannen blijf, het contact met mijn vrouw moeiteloos behoud, niet verkramp bij het klaarkomen. Kortom: we hebben onbekommerde seks.
Terugval: Ik geef de hoop op
Dit duurt een paar weken en dan verdwijnt het weer, zo maar. Af en toe komt het nog terug, maar hoogstens voor een of twee dagen. Ik weet het niet meer. Ik heb geen zin in nog meer therapie. Ik geef de hoop op een normaal seksleven op.
Het monster onder ogen zien
Een maand geleden heb ik ineens weer veel zin om te vrijen, maar al snel raak ik mijn lust en erectie kwijt. Deze keer ben ik heel erg teleurgesteld. Mijn vrouw vraagt wat er is. Ik heb geen flauw idee: ik voel alleen maar diepe frustratie en leegte. Zij vraagt door. Ik probeer me open te stellen.
‘Ik zeg ineens: “ik kijk mijn monster in zijn bek”. Het is een vaag zwart monster met een opengesperde muil met blikkerende tanden. Als ik beter kijk, ontdek ik, dat het helemaal geen monster is, maar vieze, zwarte kleverige pek, die overal aan mij plakt. Ik voel me besmeurd, ik voel dezelfde walging en misselijkheid als tijdens de EMDR-sessie. Ik kan de pek zien en voelen.
Heling door visualisatie
Dan besef ik: die pek is de smerige seksualiteit van de buurman, die nog steeds aan mij kleeft. Ik probeer de pek van mijn arm af te trekken. Dat kost veel moeite, maar het lukt wel. Ik visualiseer sindsdien regelmatig, dat ik plakken pek van mij afhaal. Ik weet, dat mijn lust onder die pek aanwezig is. Ik krijg weer vertrouwen. En er zijn ook kleine veranderingen. Ik zie het als een kwestie van ontdooien. En van lange adem.
Harry