Gastblog Melissa: Hij ontzielde mijn lichaam

Hij ontzielde mijn lichaam

Mijn ziel dreef uit mijn lijf
weg van mijn lichaam, weg van de pijn
“mijn lichaam mag hij hebben
maar mijn ziel blijft van mij”

De pijn liet ik achter
even weg van de wereld, maar heel even
en dan weer terug naar wat ik achter liet
terug naar het gewone leven

De pijn kon ik doven
maar de vernedering bleef
mijn lijf was ik kwijt
hetgeen waar “ik” in leef

Het schild van mijn ziel
was vervuild ,leek wel verloren
“ooit zal je worden gered”
had ik mijn lichaam gezworen

Tegen niemand wat zeggen, er is niets mis
want niemand mag weten
“wie” mijn lichaam is

(geschreven rond mijn 15e jaar 1996)

Waarom ik dit gedicht met jullie wil delen

Ik deel dit gedicht, omdat het voor mij heel duidelijk weergeeft wat er met mij gebeurde tijdens het misbruik. Vele andere lotgenoten zullen dit vermoedelijk herkennen. Ik verdween als het ware uit mijn lijf, zo zorgde mijn overlevingssysteem dat ik het misbruik minder bewust hoefde mee te maken.

Mijn lichaam en ziel beleefde ik als 2 losstaande dingen, die gescheiden konden worden. Zo kon ik tijdelijk ontsnappen aan alle emotie en pijn tijdens het seksueel misbruik. Mijn lijf was vuil geworden en niemand mocht weten dat dit vervuilde lijf bij mij hoorde of andersom. Mijn lichaam was meer een soort object waar hij zijn lusten op botvierde en niet iets waar ik blij mee of trots op was.

Me opnieuw verbinden met mijn lichaam

Ik heb mijn lijf onbewust altijd over haar grenzen geduwd, door pijn en ongemakken te negeren. Tot op heden ben ik nog steeds bezig mijn lichaam en ziel steeds meer met elkaar te verbinden, mijn lijf te erkennen, ervan te houden en er goed voor te zorgen.

Melissa van der Meer, 34 jaar

Melissa heeft inmiddels haar opleiding voltooid en heeft een eigen praktijk als danstherapeute. Kijk voor meer informatie op hulpverlening na seksueel misbruik.

Ook schreef zij het boek: ‘Seksueel misbruikt’. Te koop via onze eigen boekwinkel

Gastblog Melissa: Poolster

Poolster

_MG_5690Tranen van verwarring en pijn
ik weet niet meer “wie” ik moet zijn

Ik zou soms willen dat ik mijn hart kon stoppen
omdat het toch niet weet waarvoor het moet kloppen

Langzaam drijf ik uiteen
Ik voel mij zo verward en alleen

De kracht en moed in mij vervagen
Ik kan de pijn soms niet meer verdragen

Het leven is niet mooi genoeg om verder te gaan
Ik zou het liefst niet meer bestaan

Maar vergeten moet ik deze woorden
want de Poolster zal mij leiden naar het Noorden

Zodat ik mijzelf weer tegenkom en verder kan leven
samen met de mensen die om mij geven

Melissa van der Meer, 34 jaar

(geschreven rond mijn 15e jaar,1996)

Zelfs in het donkerste donker is er licht

Ik had zelfs in mijn donkerste momenten nog een piepklein lichtje in mij….de Poolster in mij, welke mij overal doorheen heeft weten te slepen. Vooral in mijn opleiding tot Dans en Beweging therapeut waar ik ruim 2 jaar geleden mee begonnen ben, kwam ik mijzelf tegen en heb ik mijzelf weer ontmoet.

Mijn woede erkennen

In deze therapie heb ik mijn immense woede kunnen en mogen uiten, ben ik mijn engste en grootste monsters tegengekomen en heb ik deze naar buiten gebracht. Ik heb mij erkend gevoeld in alles wat er mij leefde, ook met het meest lugubere en donkerste stuk in mij. Dit heeft mij veel ruimte gegeven en heeft mijn hart beetje bij beetje steeds meer geopend. Daar ben ik heel dankbaar voor!

Nieuwe gastblogger stelt zich voor: Melissa

Gastblogger Melissa van der Meer

_MG_5690Ik ben Melissa van der Meer, 34 jaar, ik ben getrouwd met voor mij de allerliefste man en
ben een trotse moeder van een dochtertje van 6 jaar. Ik ben verpleegkundige van beroep binnen de psychiatrie en geef al ruim 11 jaar buikdansles.

Seksueel misbruikt door mijn opa

Waarom ik mij introduceer op deze website: Ik ben jarenlang seksueel misbruikt, in mijn vroege jeugd, door mijn opa. Van zeker mijn 7e tot mijn 11e jaar en wellicht nog eerder, maar daar heb ik geen duidelijke herinneringen meer van. Dit gebeurde vanaf mijn 8e wekelijks, soms dagelijks.

Leuke uitjes met opa tegen een hoge prijs

Opa ondernam allemaal leuke dingen met mij, zoals zwemmen. Opa zorgde dat hij zoveel mogelijk momenten met mij alleen was en maakte allemaal mooie dingen voor mij. Maar daar tegenover stond een hoge prijs, het misbruik. Ik mocht natuurlijk aan niemand iets vertellen, want anders was hij mijn vriend niet meer. En hoewel ik op een gegeven moment wel besefte dat het niet helemaal klopte, hij was ook lief voor mij.

De onthulling

Pas op het moment dat mijn 2e moeder (mijn vader was hertrouwd) erachter kwam en mij vroeg of opa mij aanraakte op plekken waar ik dat niet wilde, heb ik iets van het geheim onthuld. Het enige wat ik na een hele lange stilte heb geantwoord is een heel zachte “ja”. Voor haar was dat voldoende en ze vertelde het mijn vader die gelijk partij voor mij koos.

Confrontatie met opa

Ze confronteerde de familie hiermee op de verjaardag van mijn oma en niemand verder wilde het geloven en opa ontkende het. Zijn uitspraak was; “nu breekt mijn klomp”. Mijn vader verbrak het contact met de gehele familie die het niet wilde geloven. Iets waar ik mijn vader en mijn 2e moeder eeuwig dankbaar voor zal blijven.

Een heleboel hulpverlening

Daarna begon het hele traject van GGZ hulpverlening. Kinderpsychologen, praatgroepjes, weer psychologen en lotgenoten groepjes etc. En altijd had ik het gevoel ‘wat doe ik hier! Zo erg is het niet met mij.’ Voor de buitenwereld altijd hard mijn best doen en iedereen, inclusief mezelf, laten geloven dat er niets aan de hand is.

Toch ging het niet goed met me

Aan het begin van mijn huidige relatie stuitte ik toch weer op problemen en dan voornamelijk de verwarring tussen intimiteit en seksualiteit en ben vervolgens bij een Haptotherapeut terecht gekomen, wat enigszins hielp. Nog wat later heb ik alsnog aangifte gedaan en ben ik een rechtszaak begonnen tegen mijn opa. Na 3,5 jaar afwachten en 3x hoge beroep vanuit hem, luidde de uitspraak ‘Schuldig”!

Erkenning van een deel van het seksueel misbruik

Ze konden het seksueel misbruik voor de duur van een half jaar bewijzen, wat volgens de officier van Justitie al heel bijzonder was. Opa moest een aardig bedrag aan Immateriële schade vergoeding betalen aan mij, kreeg een ½ jaar onvoorwaardelijke celstraf en 1 jaar voorwaardelijk.

Echt over is het niet

Met de geboorte van mijn dochtertje gingen mijn alarm bellen op scherp en had ik het soms moeilijk om realistisch te blijven denken als het om haar ging. Ruim 2 jaar geleden ben ik begonnen met de opleiding voor “dans en bewegingstherapeut” bij Agape Belgium.

Eigen proces eerst

De insteek/visie van deze opleiding is dat vooral het eerste jaar maar ook het 2e jaar in het teken staan van jouw eigen proces. De eerste 2 opleiding-weekenden kon ik mij nog in mijn hulpverleners rol schuilen, maar vanaf het 3e weekend brokkelde mijn masker, met ieder volgend opleidingblok, beetje bij beetje af. Ik heb voor het eerst daar mijn immense woede over het misbruik door mijn opa kunnen uitten, ik heb dingen kunnen en mogen zeggen waar ik toen als kind niet toe in staat was, ik heb mijn monsters naar buiten gebracht en ben opnieuw door mijn shit gegaan. Zoals 1 van de docenten mooi zegt “wat er nu ook uit zal komen, het ergste heb je al meegemaakt en overleefd”.

Vision quest voor vergiffenis

Ik heb in Augustus 2015 “Vision quest” gedaan (4 dagen en 4 nachten alleen op een plek in ongerepte natuur op of aan de berg zonder eten en alleen met water). Mijn focus was het openen van mijn hart en het vinden van mijn vuur, waar ik mee terug kwam was ‘Vergiffenis”. Iets waar ik nooit aan gedacht had, wat eerder geen optie was voor mij. Ik heb hem vergeven uit respect voor mijzelf, zodat ik mij verder kan ontwikkelen.

Vergeven is niet goedkeuren of vergoelijken

Ik keur het niet goed: Ik vind opa’s daden nog steeds onmenselijk en ik ga niet bij hem op de thee, maar ik heb vergeven. Dit heeft mij heel veel ruimte gegeven, nog meer inspiratie en enthousiasme om mij nog meer te verdiepen in dit onderwerp en zo in de toekomst anderen te kunnen ondersteunen. Ik geloof dat ik er altijd nog obstakels in zal tegen komen en ben nog steeds bezig met mij verder te ontwikkelen hierin. Maar ik ben mij meer bewust en voel dat ik er ook kracht uit kan putten. De therapieën in deze opleiding hebben gemaakt dat mijn leven al zoveel rijker is geworden in vele opzichten.

Melissa van der Meer

De storm die seksueel misbruik heet – gastblog Jessica

“Life is not about waiting for the storm to pass. It’s about learning how to dance in the rain.” – Vivian Greene

 

De gure storm die seksueel misbruik heet

Gastblog Jessica: De storm die seksueel misbruik heetHet is donker en de maan verschuilt zich voor de storm achter de dreigende wolken. Het regent en het stormt, bliksemt en onweert. De kou wordt vergezeld door gure wind en de regen gaat af toe over in hagel. Daar waar je haar bijna niet kunt zien, verstopt achter een boom, zit een meisje in het bos dat met angstige ogen naar het natuurgeweld om zich heen kijkt.
Ze klampt zich vast aan de boom, sluit haar ogen en wacht vol angst tot de storm gaat liggen. De boom is haar enige hoop en houvast in de storm veroorzaakt door het seksueel misbruik.

Bomen als afweermechanismen

Volwassenen en kinderen klampen zich om nare gebeurtenissen en periodes (storm) te overleven vaak aan veel verschillende soorten bomen vast. Soms zijn dat sterke, gezonde bomen die je er op een goede manier doorheen helpen. Zoals de liefde en steun van een ouder. Maar soms zijn dat ook zwakke, ongezonde bomen waar je moeilijk los van kunt komen als de feitelijke storm is gaan liggen. In het heden doen deze bomen meer kwaad dan goed, terwijl ze eerder wel noodzakelijke afweermechanismen waren.

De man die een storm triggert

Ik heb zelf nooit stilgestaan bij welke bomen ik ingezet heb tijdens de storm. Totdat ik ’s avonds een man tegenkom in de bus. Hij gaat naast me zitten en knoopt een gesprek met me aan. Terwijl zijn vragen steeds meer richting versieren gaan, tel ik de minuten af totdat we bij het busstation zijn. Ik ben opgelucht als ik uitstap, totdat ik erachter kom dat we verder ook dezelfde kant uit reizen. Ik besluit een bus later te nemen en wacht een eindje verderop, uit het zicht. Hij merkt me echter op en met moeite weet ik hem af te schudden. Hij triggert een reactie bij mij.

De getriggerde reactie

Als de man met bus al verdwijnt blijf ik verstijfd staan totdat de volgende eraan komt. Omdat hij iets van van mij wou waar ik niet op zit te wachten, voel ik me opeens heel zichtbaar. Want iemand had me opgemerkt en toonde op een bepaalde manier interesse me. Ik verstop me in mijn jas en loop geluidloos naar de bus, in de hoop dat niemand me opmerkt. Zelfs een “goedenavond” tegen de buschauffeur krijg ik niet over mijn lippen, stel dat iemand me hoort.

Afweermechanismen

De volgende dag lees ik in Ivonne’s boek over afweermechanismen. Onwillekeurig moet ik denken aan de avond ervoor. Omdat ik bezig ben met het gevecht tegen mijn eetstoornis schiet ook die door mijn hoofd. Ik heb een mindere dag en elke hap kost me twee keer zoveel moeite kost. Langzaam besef ik me met welke boom dat te maken kan hebben.

De boom van niet gezien willen worden

Ik ben als kind al vrij verlegen, maar dat wordt erger. Na/tijdens het misbruik sluip ik door huis, omdat ik geen geluid meer durf te maken. Ik zeg nog nauwelijks wat in groepen, omdat ik bang ben dat anderen me dan opmerken. Ik denk: als niemand me ziet, dan ben ik veilig. Uit deze boom groeide mijn eetstoornis. Hij ligt in het verlengde van niet gezien willen worden. Ik verlies gewicht, waardoor ik letterlijk minder aanwezig word, minder ruimte inneem en minder snel wordt opgemerkt (hoop ik). De man in de bus triggerde bij mij het gevoel te willen verdwijnen, waardoor er gedachten over minder eten en afvallen omhoog kwamen.

Ooit dans ik in de regen

Mijn eetstoornis is langzaam aan het verdwijnen, ik ben aan het herstellen. Mijn wens om niet opgemerkt te willen worden, blijft echter nog wel aanwezig, maar ik kan daar minder makkelijk uiting aan geven. De feitelijke storm mag dan wel voorbij zijn, maar hij laat sporen na en binnenin raast hij nog door. Ik kan daar nog niet goed mee omgaan. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik dat ooit wel leer. Zodat het angstige meisje tijdens de storm in het bos haar boom durft los te laten en leert hoe ze moet dansen in de regen.

 

Jessica’s eigen blog staat hier: Uit het donker