Seksualiteit…een taboe binnen het taboe van seksueel misbruik
Dit is een blog van Monique Amber:
Een dappere lotgenote gaat een boek schrijven over de seksuele beleving van volwassenen na seksueel misbruik. Hiervoor interviewt ze mannen en vrouwen die seksueel misbruikt zijn in hun leven. Wanneer je een bijdrage wilt leveren kun je via deze link met haar in contact komen.
Gelukkig mocht het schriftelijk
Ik heb onlangs schriftelijk deelgenomen aan dit interview. Het is voor mij nog geen optie om het mondeling te doen. Natuurlijk ben ik aan het leren mijn stem te gebruiken en met kleine stapjes ga ik vooruit. Maar, je zal mij niet zomaar het woord seks horen uitspreken. Laat staan alle woorden die daarbij horen. Onlangs gebruikte een vriendin het ‘n-woord’ voor ‘het doen’ in een verhaal dat ze vertelde. Op zo’n moment schrik ik heel erg en dissocieer ik direct. Ik vind het trouwens ook een heel naar woord.
Platte taal als trigger
Ik ga het never nooit niet zo noemen, want voor mijn gevoel zit er geen liefde in deze platte taal. Dat geldt ook voor het drieletterige woord met de k, een naar woord voor het vrouwelijk geslachtsdeel, dat door bijna iedereen tegenwoordig wordt gebruikt om aan te geven dat het slecht met je gaat, of dat iets waardeloos is. Ook hier schrik ik steeds heel erg van.
Is schrijven over seksualiteit gemakkelijk?
Vind ik schrijven over seksualiteit dan makkelijk? Nee, ik vind het heel eng en ik voel heel veel schaamte. Het voelt alsof het niet mag, alsof het iets heel vies en slechts is. Maar, praten over seksueel misbruik is een taboe. En ik wil heel graag dat dit taboe doorbroken gaat worden. Dat wil ik voor de kinderen die nu slachtoffer zijn, opdat zij eerder hulp mogen krijgen. En voor alle lotgenoten en mijzelf, opdat we mogen helen en leren leven.
Praten over seks is voor veel mensen moeilijk
De meeste mensen praten niet makkelijk over seks. Ook daar rust een taboe op. Kan je nagaan hoe moeilijk dit dan is voor iemand die seksueel misbruikt is. Stel je voor:
- Je leert onder dwang en dreiging dat je moet zwijgen.
- Je bent zo beschadigd dat het doodeng is om gezien en gehoord te worden.
- Je worstelt met gevoelens zoals angst, schuld, schaamte en jezelf vies vinden.
- Als je naar buiten durft te treden met jouw verhaal, willen heel veel mensen niet luisteren door het taboe dat er heerst.
Zoiets vertel je toch niet, dat is privé, wordt er gezegd. En hetgeen waar je het meeste in beschadigd bent, je seksualiteit, is iets waar niet over gesproken wordt. En ondertussen blijven er iedere dag heel veel kinderen, jongens en meisjes, seksueel misbruikt worden en raken beschadigd in hun puurheid en seksuele ontwikkeling.
Blij met dit boek, ook voor mij een hoofdstuk om te helen
Ik ben blij dat dit boek geschreven gaat worden! Daarom heb ik de vragen beantwoord, ook al was ik daarna helemaal van slag. Ik had het namelijk niet goed aangepakt. Ik dacht dit te doen in de overleefstand, dus met alle gevoelens uitgeschakeld. Maar ja, de therapie van Margreet werkt. En dat betekent dat ik steeds slechter ben in die overleefstand. Mijn gevoelens laten zich niet meer zo makkelijk achter die denkbeeldige deur wegstoppen. Ik heb mezelf hiermee een beetje geweld aangedaan en daarom was ik zo van slag. Ik heb dit in therapie besproken. Wat ik had moeten doen, is kijken hoe ik de vragen kon beantwoorden terwijl ik goed voor mezelf zorgde en wel naar mijn gevoel luisterde. Bijvoorbeeld door het in etappes te doen.
Seks in de liefde?
Seks in liefde schijnt iets moois en fijns te zijn. Weet je dat ik geen idee heb wat dat is, een fijn seksleven? Jongens mochten gewoon alles met mij doen. Ik liet alles toe, want ik wist niet beter. Ik was een soort robot zonder gevoel, een gebruiksvoorwerp. En als ik verkering had, deed ik wat er van mij verwacht werd. Op de overleefstand, met alle gevoel uitgeschakeld, lukte dit ook gewoon heel makkelijk. Als ze klaar waren met mij, nam ik een glas wijn en rookte ik een shaggie en het leven ging weer verder. Dat is het handige van dissociatie.
Dissociatie, het grote ‘vergeten’
Zo gebeurde het bij mijn opa ook. Als hij klaar was en weg was, stond ik op en liep ik naar mijn oma in de keuken. Dan voelde ik geen angst meer en was ik weer dat vrolijk babbelende, kleine meisje. Wat opa had gedaan was ik dan alweer “vergeten”.
De lange termijn effecten van seksueel misbruik
Toen ik in 1999 een relatie kreeg met mijn man had ik seks met hem omdat dit zo hoorde. Dit doet me nu erg veel verdriet, want ik houd zo ontzettend veel van hem. Dan voel ik me erg schuldig en denk dat hij beter verdient dan mij. Na een poos werd de seks heel uitdagend en vol passie. Toen leek het fijn te zijn. Ja, dat deed de alcohol. Ik heb jarenlang alle pijn e.d. verdoofd met ladingen drank. En met drank in mijn lijf voelde ik geen angst.
Contact maken met gevoelens
Van ongeveer eind 2002 tot begin 2005 leerde ik in mijn toenmalige therapie voor het eerst iets over mijn gevoelens. Ik maakte er voor het eerst contact mee. Tijdens deze sessies heb ik heel veel gehuild. En aan het einde van deze therapie, begin 2005, ben ik van de alcohol afgekickt. Dat veroorzaakte dat ik opeens weer last kreeg van allerlei triggers tijdens seks. Ik kon het door te dissociëren, maar het ging steeds vaker mis. En dan ging het ook gelijk goed mis! Alles triggerde en ik kon niet communiceren. En zowel mijn man als ik begreep niet wat er gebeurde, dat ik in paniek was. Er was helemaal niemand die ons hiermee hielp. Nare herinneringen zijn dit. Het doet zo ongelooflijk veel pijn.
Jaren zonder knuffels, zoenen en strelingen
Ik durf mijn man al jaren niet aan te raken. Hij krijgt nooit een knuffel, een zoen, een streling van mij. Laat staan dat hij seksueel aangeraakt wordt. Ik neem nooit enig initiatief, dat durf ik niet. Hier voel ik me ook erg schuldig over. Maar, hij is erg geduldig zegt hij en hij weet dat het op een dag goed komt. Daar heeft hij een rotsvast vertrouwen in. En daar houd ik mij dan weer aan vast.
Traumatherapie en een heel klein beetje voelen
Sinds ik traumatherapie heb, nu anderhalf jaar, kan ik helemaal niks meer. Ik wil het niet meer al dissocierende. Ik wil het leren met gevoel, vanuit liefde. We liggen wel regelmatig tegen elkaar aan. En dat is vaak erg fijn. En heel soms oefenen we aanraking. Soms kan ik dan een beetje voelen dat het fijn is. Algauw voel ik dan ook pijn en verdriet, omdat ik zó beschadigd ben. En dan word ik zo ongelooflijk moe. Het vergt heel veel energie van me. Ik wil het zo ontzettend graag, maar ik kan het nog niet.
In de war over seksualiteit
Ik ben erg in de war over mijn seksuele gevoelens. Ik stel mijn vragen hierover altijd per mail aan Margreet (therapeute). Zij heeft mij al heel veel uitgelegd. Zoals, dat het normaal is om seksuele gevoelens te hebben als mens. Dat ook ik dat mag en het mij niet slecht maakt. Dat het niet mijn schuld is dat ik het niet kan, niet durf en het steeds zo mis gaat. En een hele belangrijke is dat ik niet vies ben, dat mijn geslachtsdeel niet vies is. Ik begin dat nu, na de zoveelste uitleg een klein beetje met mijn hoofd te begrijpen. Margreet heeft uitgelegd dat wat opa deed vies was. Maar, dat heeft mij niet vies gemaakt. Mijn gevoel gelooft dit niet. Ik ben er van overtuigd dat ik vies en slecht ben. Zo voel ik me echt.
Kleine stappen naar troost en veiligheid
Als er geen seksuele bedoelingen zijn, kan ik het fijn vinden dat mijn man mij aanraakt. Bijvoorbeeld op mijn rug. Sinds ik traumatherapie heb, geeft dit vaak ook heel veel troost en veiligheid. Dan kan ik even ontspannen en wegkruipen in zijn veilige, liefdevolle armen. Maar, dan moet ik wel zeker weten dat de aanrakingen niet kunnen veranderen naar seksuele aanrakingen. Anders ben ik op mijn hoede.
Onverwachte aanraking is heel eng. Vooral als mijn man mij staande houdt voor een knuffel of zoen. Dat is een directe trigger. Want, mijn opa deed dit toen ik ouder werd. Dan kwam hij onverwacht van opzij vanuit de gang en pakte me vast om me op mijn mond te zoenen, of hij kwam van achter en greep me vast bij mijn borsten. Doodeng was dat. Ik vind het ook heel eng om dit hier te delen.
Als mijn man bij me komt om mij een knuffel en/of zoen te geven, moet hij eerst alleen bij me komen zitten. Dan kan ik rustig wennen aan zijn nabijheid. En pas dan kan ik de knuffel of zoen goed ontvangen.
Wat is het om te genieten van seks?
Ik kan me werkelijk niet voorstellen wat het is om te genieten van seks? Of hoe dat voelt? Ik hoop het op een dag samen met mijn man te mogen beleven!
Het is belangrijk daarvoor dat ik mijn stem leer gebruiken. Dat ik over alles leer te kunnen praten. Tijdens seks is communicatie heel belangrijk. Dat je kan vertellen wat je wel of niet wilt en wel of niet fijn vindt. Heel vaak gaat het mis, omdat er geen communicatie mogelijk is. Want, ik zwijg. Ik kan niet praten. Mijn keel zit dichtgeknepen. Ik durf de lichaamsdelen die bij seks horen niet uit te spreken. Laat staan de seksuele handelingen die je ermee kan doen. Er is te veel angst en schaamte. Ik durf zelfs niet eens om een knuffel te vragen, of een massage van mijn rug. Dit wil ik allemaal wel heel graag leren, als dit mogelijk is.
Ik wil het leren!
Ik wil alles heel graag leren! Ik heb seks altijd alleen maar beleeft in mijn hoofd denk ik, omdat ik altijd dissocieerde. Dan voelde ik wel de lichamelijke, maar niet de emotionele reacties is mij uitgelegd. Ik merk tijdens dit schrijven dat ik van alles in mijn lichaam begin te voelen. Dat ik weer van slag begin te raken.
Goed voor mezelf zorgen
Er is een heleboel schaamte. Moet ik dit wel publiceren? Dan kan iedereen het lezen. Het is nogal een kwetsbaar onderwerp. Maar, het is ook een heel eenzaam onderwerp. Waarom zou ik dit niet mogen vertellen, niet mogen delen? Ik voel ook heel veel verdriet en pijn. Om het gemis in mijn leven. Ik wil ook zo graag normaal zijn, mogen genieten in het leven. En ik wil mijn man kunnen liefhebben. Niet alleen met mijn hart en ziel, maar ook met heel mijn lijf.
Dit keer zal ik rekening houden met mezelf, met hoe ik me voel. Ik heb deze blog gisteren (zondag 1 maart 2015) geschreven en vandaag aangevuld en verbeterd. Ik ga het nog niet publiceren. Dit doe ik pas als ik voel het te willen en het te durven…
M.A
Monique Amber
