Grote stappen: Workshop Symposium deel 1

Een zevenmijls stap (workshop symposium deel I)…

Mijn psychologe, Margreet Krottje van Praktijk Tebéyo, had mij gevraagd of ik samen met haar de workshop wilde geven op het Symposium ‘Wat wel werkt! Hulpverlening na seksueel misbruik’, op zaterdag 1 november j.l. Natuurlijk wilde ik dat. Ik wil namelijk mijn stem terug. Ik wil taboe doorbreken. Ik wil mijn verhaal vertellen. Ik wil helen.

Speciaal om te doen!

Voor mij voelde het ook heel speciaal om dit samen met mijn psycholoog te mogen doen. Ze vroeg mij of ik het dan niet eng zou vinden. Natuurlijk wel. Verschrikkelijk eng zelfs. Maar, mijn angst mag mijn leven niet meer bepalen! En met mijn psychologe erbij is het heel veilig om zoiets te doen.

Bedenken hoe ik het wil

Ik ging thuis bedenken wat ik dan wilde. Dat had ik vrij snel duidelijk. Ik wilde voorlezen. Want, dat is voor mij nu de manier om te kunnen praten. Dus ben ik gaan schrijven. We spraken af dat ik bij de workshop ging voorlezen en Margreet zou daar dan op inspelen met vragen en met uitleg. Zo zouden de mensen dan een beeld krijgen van hoe de therapie bij Tebéyo werkt.

Niet oefenen, springen in het diepe

We zouden verder niks oefenen, zodat de mensen ook een zuiver beeld zouden krijgen. We wisten van te voren dan ook niet of het voorlezen zou gaan lukken. Of ik langzaam zou lezen, of op tempo. Of er angst zou komen, tranen en of ik zou gaan dissociëren.

De vrijdagavond ervoor sloeg de spanning toe:

‘Als je me nu vraagt hoe het gaat, zwijg ik. Want, dan kom je te dichtbij…
Alarm in mijn hoofd, een zware druk op mijn borst, buik strak gespannen, misselijk in mijn keel, tranen in mijn ogen! Oftewel, het is begonnen, de spanning voor het symposium morgen. Hopelijk val ik gauw in slaap, want de wekker gaat om 5.57 uur…’

Wakker liggen

Dit had ik op mijn facebook geschreven voordat ik ging slapen. Ik kan beter zeggen, voordat ik wakker ging liggen. Ik heb namelijk uiteindelijk maar een kleine twee uur geslapen. Dat ik mijn verhaal ging voorlezen, en daarmee mezelf ging laten zien, was namelijk nogal een stap voor mij. Een voor mij dierbaar persoon zou zeggen: Een stap met mijn zevenmijlslaarzen aan.

De grote dag vangt aan…

Zaterdagochtend (1 november 2014) om 10.00 uur moesten we er zijn, in Zutphen. Vanuit het Westen van het land betekent dit net iets meer dan twee uren rijden met de auto.
Ik kreeg nog een mailtje van mijn psychologe: “Red je het nog?   🙂 “
Ik antwoordde: “Amper geslapen as usual. Voel van alles overal. Verder afleiding van harde muziek nu in de auto… Tot straks”

Een lezing op het symposium

Het symposium werd in een school gehouden. Voordat het begon, liet Margreet mij het lokaal even zien waar wij de workshop zouden geven. Van te voren weten hoe de ruimte er uitziet geeft namelijk wat rust en veiligheid. De dag begon met een interessante lezing van Sietske Dijkstra. Een wijze vrouw die veel kan vertellen over seksueel misbruik en al jaren goed werk doet op dit gebied.

En toen was het tijd voor de eerste ronde workshops.

Met mijn hart in mijn keel volgde ik Margreet naar ons lokaal. Ik ging op mijn stoel zitten, links van Margreet. Tegenover ons twee rijen stoelen met ongeveer dertien personen. En links achterin op een tafeltje, zodat ze iets hoger zat en goed te zien was voor mij, een dierbaar persoon. Zij kwam erbij zitten, zodat ik een fijn en veilig gezicht had in het publiek, waar ik even rust kon vinden met mijn ogen.
Margreet ging onze workshop inleiden. En ik? Ik klampte me met mijn ogen aan haar vast. Dat is wat ik doe als ik bang ben. Om dan niet helemaal in dissociatie te verdwijnen, maak ik oogcontact. Margreet kwam naast mij zitten en ik begon met het voorlezen van mijn verhaal. Het eerste stuk was moeilijk, omdat dit over mijn opa ging. Ik kon redelijk lezen, maar het ging wel traag. Margreet vroeg hoe het met de mensen ging en checkte of ze dit aankonden en legde meteen iets uit over hoe geduld belangrijk is in dit werk.

Voorlezen zonder gevoel

Het meeste las ik voor zonder gevoel. De mensen merkten dan ook verschil, omdat ik dan duidelijker en meer op tempo ging lezen. Margreet legde hierover uit dat het dan goed lijkt te gaan, maar dat dit maar schijn is, omdat ik dan niet echt meer in contact ben met mijzelf. Steeds als ik een stuk gelezen had, nam Margreet de papieren even uit mijn handen, zodat deze weer even tot rust konden komen. Door angst verkrampen mijn handen namelijk.

Veilige ogen

Margreet checkte dan hoe het met mij ging. Als ik dissocieerde, moest ik even om me heen kijken, naar de mensen voor ons. Ik kon dan heel even oogcontact maken en achterin was daar dan het veilige gezicht. Zij maakte gebaren van steun en bemoediging en dat was fijn en troostend. Verder klampten mijn ogen zich dan gauw weer vast aan Margreet. Er was te veel angst om naar de mensen te kunnen blijven kijken.
Margreet vertelde dan ondertussen over haar werkwijze a.d.h.v. mijn verhaal en wat de mensen aan mij konden zien. Margreet kreeg daarin van mij de ruimte om alles te mogen vertellen. Zoals waarom mijn handen verkrampt in elkaar vastzitten bij angst. Toen ze daar tijdens therapie een keer naar vroeg, kon ik uiteindelijk zeggen:”Dekens vast”. Zo voelt dat namelijk. Vroeger bij mijn opa hield ik de dekens vast. Nu doe ik dat als het ware nog steeds. Als ik mijn handen los zou houden, voelt dat heel open. En dat voelt heel onveilig en misselijkmakend.

Fysiek contact voor veiligheid en troost

Tijdens het lezen legde Margreet haar hand op mijn rug. Dat gaf veiligheid. Toen ik alles had voorgelezen, was er voor de mensen ruimte om vragen te stellen. Het lukte mij ook om antwoord te geven. Ik sloot de workshop af met mijn gedicht ‘Van overleven naar leven’.
Ik kreeg van iedereen heel veel complimenten. Dat vond ik heel bijzonder. Ik wist me er alleen geen raad mee. Ik voel me dan altijd heel klein worden, alsof ik het bijna niet geloven kan. Ik was heel moe en ik moest huilen. Gelukkig was er troost en mocht ik even wegkruipen in veilige armen.

Na de pauze nog een keer!

En toen was het pauze. Er was voor iedereen een goed verzorgde lunch. Maar, niet voor mij. Want, voor mij was deze workshop eigenlijk gewoon een pittige therapiesessie geweest. Mijn keel zat dicht. Gelukkig had iemand die mij kent aangeraden om witte boterhammen met pasta mee te nemen. Dat is zoet en is redelijk makkelijk weg te kauwen en door te slikken. We konden gelukkig heerlijk buiten zitten in de verwarmende zon. Ik was echt verschrikkelijk moe en meer aan het dissociëren dan aanwezig. Na de pauze was er de theatervoorstelling van de Powerwijven. Dit was echt heel goed. Zoals zij zich durven te laten zien, vind ik bewonderenswaardig. Er was voor mij ook veel herkenning. En confronterend was het moment dat er 16 stappen werden geteld naar het bed van de dader. De zaal werd toen ook stiller dan stil.

En toen was het tijd voor de tweede ronde workshops.

Daar waar ik er de eerste ronde nog redelijk bij kon blijven, lukte dat nu niet meer. Ik was veel aan het dissociëren. Maar, ook dat was goed om te laten zien. Ik moest maar kijken hoe ver ik zou komen met lezen. En als het niet meer lukte, zou Margreet het overnemen. Maar ja, dat is niet gebeurd. Want er is altijd nog datgene in mij dat het zelf wilt doen. Ik heb dan ook alles zelf voorgelezen. Op een gegeven moment gingen mijn handen en arm enorm zeer doen door de verkramping.
Ik kon alle vragen aan het einde zelf beantwoorden. Alleen was het steeds lastig. Want dan gaf ik antwoord en daarbij moet ik dan heel erg zoeken naar woorden. En dan was ik ondertussen de vraag al weer vergeten, waardoor ik niet wist of ik genoeg antwoord had gegeven.

Raken en geraakt worden

Één persoon heeft mij heel diep geraakt, omdat zij zelf heel erg werd geraakt door mijn verhaal. Ze zag aan mij waar ze zelf doorheen was gegaan. Ze huilde en daar was ik diep van onder de indruk.
De mensen hebben heel goed begrepen wat wij wilden overbrengen.

  • Dat het belangrijk is dat je als hulpverlener menselijk bent.
  • Dat je er gewoon moet zijn, zonder professionele afstand.
  • Dat je geen etiketjes uit de DSM IV moet gaan plakken, maar dat je de cliënt moet zien. Je ziet geen ptss, je ziet iemands angst, pijn en verdriet.
  • Dat uitleg geven belangrijk is en dat je troost biedt binnen de grenzen van de cliënt.
  • Dat je als hulpverlener een voorbeeld bent voor je cliënt, waarin je laat zien hoe het leven werkt.

Later kreeg ik per mail twee reacties die ik hier graag wil delen:

‘Nogmaals heel hartelijk dank voor jouw openheid in kwetsbaarheid, wat getuigt van een enorme kracht.’

‘De angst, dissociatie, verkrampte handen. Ik was geraakt door de reactie van Margreet. De veiligheid die ze je probeerde te bieden, de rust en vooral het geduld.’

Het symposium werd afgesloten met een boekpresentatie en daarna de mogelijkheid om nog iets te drinken met elkaar. En toen was het voorbij.

Ik was volledig gesloopt na twee therapiesessies op één dag. En verder door alle andere indrukken van deze dag. Ik verging van de pijn in mijn rug en nek. Dat komt door de verkramping van angst.

Het was een zeer geslaagd symposium! Ik ben dankbaar dat ik de kans heb gekregen om mezelf te mogen laten zien, om mijn stem te hebben mogen laten horen en daarmee weer een beetje meer terug te mogen krijgen.

Binnenkort deel ik hier nog de tekst die ik tijdens de workshops heb voorgelezen. Mijn gedichtje komt ook nog.

En wat betreft het thema van dit symposium:
De Tebéyo methode van Margreet Krottje werkt!!!

M.A

Monique Amber

Is het ook seksueel misbruik als je geen nee hebt gezegd?

Ik heb nooit nee gezegd

De vraag van ‘Minimuts’: ‘Is het ook seksueel misbruik als je geen nee hebt gezegd’ vraagt wat uitleg over haar omstandigheden. Als meisje van vijftien jaar leerde zij een jongen van achttien kennen. Ze kregen verkering en eigenlijk zonder overleg hoorde seks daar bij. Als naïef meisje van vijftien jaar is ze er gewoon in mee gegaan. Toen ze een keer niet wilde kreeg ze een tirade: ‘Je moet niet zeiken en gewoon met je benen wijd gaan liggen, want daar zijn vrouwen voor’. 

Gaat het hier om seksueel misbruik?

Formeel en wettelijk is dit seksueel misbruik. Leeftijdsverschil en overwicht maken dat zij, op geen enkele manier, kon protesteren en toen zij wél aangaf het niet te willen, is ze in feite verkracht. Als kind (en met 15 voel je je al heel wat, maar je bent nog niet volwassen) heeft zij hier geen enkele keuzevrijheid in gehad. Dus ja, in dit geval is er sprake van seksueel misbruik.

Dit is seksueel misbruik

Ik heb eerder een blog geschreven over de definitie van seksueel misbruik. Dit staat op GezondTotaal, een website waar ik regelmatig een expertbijdrage lever. De conclusie van mijn artikel is, dat waar het de wet betreft, de grenzen helder en duidelijk zijn, terwijl het in je beleving heel anders kan zijn. Wat is er nou belangrijke vragen om jezelf te stellen als je wilt weten of wat je is overkomen seksueel misbruik is?

Was de seks vrijwillig?

Soms is seksueel misbruik bruut en gedwongen. Maar veel vaker zit de onvrijwilligheid in omkopen en psychologische druk. De dader maakt je wijs: ‘Je vindt het fijn’ of ‘Het hoort zo’. Als je zelf geen keuze hebt of je er aan meedoet of niet, dan is het seksueel misbruik. Dit is zeker bij Minimuts aan de hand. Wanneer zij nee zegt wordt haar nee immers niet gerespecteerd.

Was er psychologische druk?

Ook zonder geweld kan het zijn dat je niet het idee hebt dat je een keuze hebt. Bijvoorbeeld doordat de dader beloningen geeft, zodat je denkt dat je er aan hebt meegewerkt. Hij of zij betaalt je dan in snoep, cadeautjes of geld, maar ook in aandacht of een vriendelijk woord. Door iets voor de seksuele handelingen te geven, maakt hij of zij je medeplichtig. Je raakt daardoor in de war en houdt je mond.

Was de seks gelijkwaardig?

Als de ander veel groter is dan jij en heeft hij of zij alleen daardoor al overwicht. Bovendien is het niet zo moeilijk om een kind of puber te overbluffen. De volwassene heeft je dan al snel het overwicht. Net die ongelijkwaardigheid maakt dat je je overweldigd kunt voelen. Per definitie is seks tussen volwassenen en kinderen dus niet gelijkwaardig.

Maakt het uit wie het initiatief tot contact neemt?

Voor de wet maakt het niet uit wie het initiatief tot contact neemt en voor het gevoel eigenlijk ook niet. Als je op enig moment het gevoel krijgt dat je niet meer terug kunt, dat je overgeleverd bent aan de ander, dat je géén nee meer kunt zeggen, zonder dat daar nare consequenties aan zitten, dan word je seksueel misbruikt.

Maakt het uit of je er wel of niet van hebt genoten?

Fysiek gaat je lichaam reageren, zeker als de dader daar zijn best voor doet. Sommige daders doen dat, ook weer om het kind een gevoel van medeplichtigheid te geven. Maar dat betekent niet dat je het ook wilde. Ook dan is het nog steeds seksueel misbruik.

Maakt het uit of er geslachtsgemeenschap heeft plaatsgevonden?

Ook als hij of zij je niet aanraakt, kan er sprake zijn van seksueel misbruik. Als iemand je dwingt om de badkamerdeur open te laten en steeds binnenkomt als je staat de douchen, omdat hij of zij daar opgewonden van wordt, is dat seksueel misbruik. Iemand die een kind ‘alleen maar’ streelt terwijl hij/zij zichzelf bevredigt pleegt seksueel misbruik. Iemand die een kind dwingt om naar seksuele beelden te kijken, pleegt seksueel misbruik.

Heb je een bijzondere relatie

Soms maakt de misbruiker je wijs dat je een bijzondere relatie hebt. Dat je al zo wijs en groot bent voor je leeftijd. Laat je niets wijsmaken: verreweg de meeste misbruikers hebben niet maar één slachtoffer, maar gemiddeld zelfs 30. Hoezo een bijzondere relatie?

Alleen een ja is ja

We zijn er niet mee opgevoed, maar in feite is alleen een helder een bewust ja voldoende om tot seks over te gaan. Kinderen worden door de Nederlandse wetgeving in bescherming genomen. In feite zegt de wet dat een kind geen ja kan zeggen tegen seks. Zelfs als jij het zou willen mag het niet en is het seksueel misbruik, tot je 16 jaar bent. Maar ook als je ouder bent is het seksueel misbruik of verkrachting/aanranding als er iets gebeurt waar jij geen helder en bewust ja op hebt gezegd. Als iemand je dronken voert en je gaat er mee naar bed, ben je dus verkracht.

Recensie van de documentaire: ‘Het geheim van mijn vader’

Het geheim van mijn vader

Het geheim van mijn vader is een korte (15 minuten) documentaire die het verhaal vertelt van een vader, die in zijn jeugd seksueel misbruikt is, en zijn dochter. Het is een gesprek nadat op latere leeftijd het misbruik bespreekbaar is geworden. In korte, integere gespreksfragmenten laat de film de verwoestende invloed zien, die het geheim heeft gehad, op de relatie tussen vader en dochter.

Een film die niet stopt bij het slachtoffer

Deze video springt er uit omdat hij aandacht schenkt aan de invloed die seksueel misbruik, en het geheim eromheen, heeft op de relatie met je kinderen, met je partner, met iedereen waarmee je als slachtoffer te maken krijgt. Die invloed is veel groter dan je denkt, juist als je zwijgt.

De vragen van het kind aan haar papa

Hoe zou het zijn geweest als je het eerder had verteld? Hadden dingen dan anders kunnen gaan? Had ik dan meer van papa kunnen zien? Had ik misschien meer toenadering durven zoeken?

‘Het is mijn probleem ik moet het zelf oplossen’

Door het verleden te verzwijgen dacht de vader zijn gezin te beschermen. Mijn hart breekt als ik zijn dochter hoor vertellen dat ze soms bang was voor de onvoorspelbaarheid van haar vader. Vooral als je bedenkt dat hij eerder over zijn eigen vader vertelt:

‘Met iemand bij wie je altijd op je hoede moet zijn, kun je toch geen band opbouwen’. 

De kernboodschap van de film is ‘verbreek het zwijgen’

De film maakt voelbaar hoe groot de kloof tussen vader en dochter is, ondanks de pogingen van beiden om deze te overbruggen. Ze vinden elkaar nu pas, nadat het geheim is verteld. Nu kan er ook ruimte komen voor vader en dochter om elkaar te ontmoeten. Om elkaar echt te omarmen, als mens, als vader en dochter.

De film staat online, klik op de foto:

Hoe verwerk je seksueel misbruik, als je de dader nog ziet?

De vraag van Hilde

Hilde stuurde mij, naar aanleiding van de vraag van Suzanne, de volgende vraag:

‘Hoe verwerk je wat er gebeurt is, als je de dader dagelijks ziet, hij je op lijkt te zoeken, als hij  jaren later nog zoveel gevoelens van schaamte/hulpeloosheid losmaakt?’

Een actuele vraag, omdat naar aanleiding van het geharrewar over de woonplaats voor Benno L. en Sytse van der V. een voorstel ligt om steden te verplichten daders zich in hun originele woonplaats te laten vestigen. Men zit met de daders omhoog, zeker met de daders die zich in geen enkel opzicht berouwvol tonen.

Wat moet er gebeuren met de daders?

De vestigingsplek van bekende daders is vaak een probleem, vooral als het gaat om zaken die veel publiciteit hebben gehaald. De protesten hebben voor mij altijd een nare bijsmaak. Het lijkt, door al die publiciteit, veel meer op een bliksemafleider. Als we nu maar stevig protesteren tegen deze pedoseksueel, dan hoeven we niet meer bang te zijn. We hebben immers een zondebok gevonden. Maar de meeste kinderen worden gewoon thuis misbruikt. De meeste daders komen niet voor de rechter en al helemaal niet in het nieuws. Je kunt bij de rechtbank bijna elke dag een incestzaak volgen, maar het nieuws haalt het niet.

Hoe kun je helen als je de dader nog dagelijks ziet?

Ik zal niet zeggen dat het eenvoudig is. Helen is onder de beste omstandigheden een zaak van lange adem, van stoppen en starten, van de juiste hulp zoeken terwijl die moeilijk te vinden is. En je misbruiker dagelijks zien is zeker geen ‘goede omstandigheid’. Toch denk ik dat het wél kan. Het proces van helen heeft namelijk niet zo veel met de dader te maken. Helen gaat over contact maken met je eigen innerlijke kracht.

De schaamte en het schuldgevoel

Wat opvalt in het verhaal van Hilde is dat de dader nog steeds grip op haar heeft. De hulpeloosheid en schaamte kloppen niet, maar hij is nog steeds in staat om deze gevoelens op te roepen. Als volwassene is Hilde waarschijnlijk in haar hoofd best in staat om in te zien dat ze niets gedaan heeft waarvoor zij zich zou moeten schamen. Dat is een eerste stap in het helingsproces. Inzien dat je slachtoffer bent geworden van seksueel misbruik. Pas als je dat kunt erkennen kun je verder.

Hoe kun je met de schaamte en het schuldgevoel werken?

Ik heb een poosje (vrouwen-)karate en zelfverdediging gedaan. Eén verhaal is me bijgebleven uit die tijd. We hadden het over aanranding in de trein. Een van de dames was in de trein betast en schaamde zich daar vreselijk over. Met zijn allen hebben we nieuwe manieren bedacht om daar mee om te gaan. Mijn favoriete oplossing: Je grijpt gewoon die hand, trekt hem te voorschijn en zegt tegen de hele trein: ‘Moet je nou eens kijken wat ik onuitgenodigd in mijn kruis vind’. Ik zeg niet dat ik het zou durven als het mij zou overkomen, maar ik vond het geniaal, omdat het in elk geval de schaamte doorbreekt en onmiddellijk de schuld legt bij de agressor.

De schaamte voorbij

Eigenlijk is het raar dat we ons druk maken over wat anderen van ons zouden denken als ze zouden weten dat wij het slachtoffer zijn geweest van seksueel misbruik. Als je fiets gejat wordt, schaam je je toch ook niet? Zelfs niet als je hem niet op slot had staan, van je fiets moeten ze gewoon afblijven! Hetzelfde geldt voor je lijf, ook daar moeten ze gewoon afblijven.

De hulpeloosheid te lijf

Wat helpt tegen een gevoel van hulpeloosheid? In sommige situaties kun je niets, maar dan ook niets doen. Wanneer je als kind slachtoffer bent van seksueel misbruik is er beroerd weinig wat je kunt doen. Maar dat geldt niet voor jou als volwassene. Als je nu iemand tegen komt die je in het verleden kwaad heeft gedaan, dan kun je daar iets van zeggen. Aangifte doen is niet in alle gevallen mogelijk en helaas leven we in een wereld waarin de meeste pedoseksuelen ongestraft blijven. Maar jij weet wat hij heeft gedaan. Je kunt hem laten weten dat jij het niet vergeten bent en dat je hem geen ruimte geeft om zich nog eens aan je op te dringen.

Een plan maken

Rekening houdend met de wet kun je het beste een plan maken. Niet zozeer voor vergelding, maar tegen de hulpeloosheid. Bedenk zelf of met een paar vertrouwde vrienden manieren waarop je kunt laten blijken dat jij niet langer zijn slachtoffer bent. Meestal betekent dat het tegenovergestelde doen van wat je geneigd bent te doen:

  • Steek je meestal de straat over om een directe confrontatie te vermijden? Blijf op dezelfde stoep en kijk hem recht in zijn gezicht aan.
  • Luister je meestal naar zijn eindeloze verhalen? Zeg hem dat je geen tijd hebt voor zijn gezeur.
  • Insinueert hij dingen met dubbelzinnigheden? Confronteer hem ermee en zeg hem dat je niet van zijn dubbelzinnigheden gediend bent.

Hoe gedraag jij je tegenover de persoon die jou misbruikt heeft? En hoe zou je willen reageren? Fantaseer daar over en maak een plan. Het maakt niet eens uit of je het uit durft te voeren. Verzin woordelijk wat je zou zeggen, schrijf het zelfs eens op. Maak ook een ongekuisde versie waarin je creatief met scheldwoorden omgaat.

De enige macht die hij over je heeft is gebaseerd op jouw onmacht

De macht die hij nog over je lijkt te hebben, heeft geen enkele basis. Hij bouwt voort op een programma dat hij in je jeugd in jou heeft geïnstalleerd, maar inmiddels ben jij de baas in je eigen leven en kun je dat programma uitzetten, herprogrammeren of deleten. Dat vraagt inzet en moeite, want het is zo’n programma dat automatisch start. Maar een goede virusscanner (therapeut) kan helpen. Het is een gewoonte om je hulpeloos of machteloos te voelen in zijn omgeving. Waarschijnlijk vertoon je in andere sociale situaties, waar hij niet rondloopt heel ander gedrag. Het nieuwe gedrag dat je wilt, ken je dus al: Je hoeft alleen maar de automatische respons op zijn aanwezigheid uit te schakelen.

In je kracht gaan staan

In je kracht staan kun je leren. Er bestaan hele concrete praktische oefeningen voor die je aan kunt leren, fysiek maar ook mentaal. Goed, stevig staan bijvoorbeeld. Diep ademhalen. Een tijd dat je in je kracht stond goed voor de geest halen en die koppelen aan een gebaar, zodat je er altijd snel bij kunt. Wanneer je deze of andere trucjes leert toepassen en oefent, kun je het steeds vaker ook in moeilijke situaties, bijvoorbeeld in het bijzijn van de misbruiker, toepassen. In je kracht staan is iets anders als spierkracht en het is zelfs ook anders als wilskracht. Het is de kracht van je gevoel.

Een metafoor

Een vriend van mij, Thomas Crum, gebruikt in zijn boeken de metafoor van de brandweerslang. Een brandweerslang zonder water erin is slap (Als je getriggerd raakt, loopt het water uit je slang). Een brandweerslang die vol met water en hoge vorst buiten heeft gelegen is niet buigzaam, maar hard. Het zal wat moeite kosten, maar zo dik is een brandslang nou ook weer niet, dus als je hard genoeg probeert zal ook een bevroren brandslang breken of buigen (spierkracht en wilskracht zijn als bevroren water, best sterk, maar uiteindelijk breken ze). Maar een brandslang waar water doorheen stroomt, die kun je niet knikken. De kracht van je gevoel is groter dan willekeurig wat iemand op je af kan vuren. Wanneer jij voelt dat jij geen schuld had. Wanneer jij voelt dat jij je nergens voor hoeft te schamen. Wanneer jij de verantwoordelijkheid voor wat er gebeurd is, toen jij misbruikt werd, terug weet te leggen bij de dader, dán is jouw gevoelskracht zo krachtig als een brandweerslang waar onder hoge druk water doorheen spuit.

Wat kun je hier mee?

In het begin gaf ik al aan dat helen iets is dat onafhankelijk van de dader wordt gedaan. Wat helen doet is jou sterker maken. Niet met de kracht van de bevroren brandslang, niet met de kaakkramp gevende wilskracht die we soms met innerlijke kracht verwarren, maar met de kracht van je gevoel. En dát kun je leren.

Helen en dan confronteren?

Sommige therapievormen werken met dader-confrontaties. Zelf heb ik daar nooit voor gekozen. Eerst omdat ik te bang was dat hij, omdat hij me zo goed kende, me in de war zou kunnen maken. Later omdat hij simpelweg niet zó belangrijk voor me is, dat ik hem nog iets zou willen zeggen. Of je de dader ooit confronteert, is minder belangrijk dan leren om, op elk gewenst moment, in je eigen kracht te komen. Want als je dat kunt, dan brengt een ontmoeting met de dader je niet meer van je stuk.

Wil jij leren om in je eigen kracht te komen?

In mijn coachingspraktijk help ik mensen om het verleden een plekje te geven en om de toekomst op eigen kracht vorm te geven. Mijn bedrijf heet niet voor niets: ‘… op eigen kracht’. Voor meer informatie kun je terecht op ivonnemeeuwsen.nl