Lynelle Bruins – Ervaringsdeskundige en buitenmens
Ik ben Lynelle en ben 22 jaar oud. Boaz is mijn zoontje van 3 jaar oud.
Ondanks dat ik het contact maken soms lastig vind ben ik graag onder de mensen. Wel heb ik hier bij mezelf hard aan gewerkt en maak ik steeds meer contact met mensen. In de zomer ben ik het liefst de hele dag buiten, in de winter blijf ik het liefst de hele dag in mijn warme bedje. Toch onderneem ik activiteiten met mijn kleine om hem het goede voorbeeld te geven. Ik droom vaak over een betere wereld en vrijwel overal waar ik kom, komt dit uiteindelijk ook ter discussie. Ik vind het heerlijk om met mensen hierover te discussiëren en mijn visie hierop te geven.
Wat doe ik
Op dit moment ben ik geslaagd voor de opleiding Jeugdzorg MBO niveau 4. Volgend jaar ga ik Sociaal Pedagogisch Hulpverlener doen op het HBO. Tijdens een van mijn stages in een residentiële instelling kwam ik er achter dat je een maatje kan worden voor de jongeren die daar tijdelijk wonen. Ik zag dat de jongeren veel baat kunnen hebben aan een maatje en ik heb mij ook aangemeld bij die instelling. Zodra ik klaar ben met mijn stage mag ik beginnen als maatje.
Onlangs heb ik mij aangemeld bij nokidding, waar ik een interne opleiding volg om vrijwilliger te worden. Hierdoor kan ik ambassadeur van nokidding worden en in het presentatorenteam van nokidding komen, om mensen bewust te maken over de ernst en gevolgen van kindermishandeling en op te komen voor mishandelde kinderen. Daarnaast zit ik een taskforce voor het depressiegala. Het doel van het depressiegala is om het taboe op depressie te doorbreken en dit onderwerp bespreekbaar te maken.
Stukje levensverhaal
Mijn moeder wordt op haar 17e zwanger van mijn zus, door mijn biologische vader. Hij is een erg agressieve man. Als mijn zus 1 jaar oud is staat mijn moeder haar ter adoptie af, voor haar eigen veiligheid. Mijn vader had haar dusdanig mishandeld dat zij in ziekenhuis terecht kwam. Eén jaar later kom ik. Ook ik heb een poos, in een pleeggezin gewoond vanwege de onveilige thuissituatie. Ik mag na acht maanden weer naar huis, onder de voorwaarde dat mijn ouders uit elkaar gaan. De kerk zegt dan tegen mijn moeder dat ze beter kan trouwen met mijn vader want dat zou alles veranderen. Ze volgt hun advies op. Ondanks dat zij niet uit elkaar gaan, doet Jeugdzorg verder niks en blijf ik thuis wonen. Vier jaar later komt er nog een zusje.
Op de vlucht voor mijn vader
Mijn vader verandert helaas niet en jarenlang gaan wij voor hem op de vlucht. Bij vrienden, kennissen, jonge moeder huizen, bij opa en oma, overal en nergens. Ook wissel ik hierdoor regelmatig van bassischool. Rond mijn 8e komt mijn moeder een andere man tegen. Deze man is een stuk jonger en voor hem verlaat ze mijn biologische vader. Ze trouwt met deze man en zij krijgen 2 dochters. Al vanaf de eerste dag is hij slecht nieuws voor mij. Het begint met geestelijke en lichamelijke mishandeling en loopt uiteindelijk uit op seksueel misbruik. Het begint klein, maar wordt in loop der tijd steeds heftiger.
Hij doet er alles aan om mijn contactengroep zo klein mogelijk te houden. Zo mag ik bijvoorbeeld mijn lichaam niet verzorgen, zodat ik op school gepest werd. Ik trek mij terug in mijzelf en ben bang om contact te maken. Mensen vinden mij raar. Rond mijn 16e vind ik de kracht om mijn moeder alles te vertellen.
Een juiste beslissing
Zij neemt gelukkig de juiste beslissing en schakelt direct de politie in. Ook zijn familie, waarmee mijn band toentertijd vrij goed was, wordt direct op de hoogte gesteld. In eerste instantie zeggen zij dat ze mijn kant kiezen. Toch doen alsof zij mij nooit gekend hebben, wanneer ik hen tegenkom.
Thuis gaat het bergafwaarts, omdat ik mijn emoties niet meer kan reguleren en erg agressief word. Ook krijg ik een depressie. Hierdoor ga ik bij een vriendin wonen. Na ruim een jaar ga ik naar een jongeren crisiscentrum, waaruit ik door ben gegaan naar een fasehuis. Uiteindelijk ga ik toch weer thuis wonen.
In de 3e ben ik blijven zitten, in de 4e gezakt. Ik neem een tussenjaar, omdat ik niet meer weet wat ik wil en haal mijn VMBO-TL door middel van thuisstudie. En daarna begin ik met de opleiding Jeugdzorg MBO 4. Ik wil mensen helpen. Inmiddels woon ik op mezelf en ben ik aangenomen op het HBO.
Helingsproces
Toen ik 7 jaar was heb ik groepstherapie gehad voor geweld vanuit huis. Ik denk dat onder andere hierdoor, ik het deel met mijn biologische vader af heb kunnen sluiten. Ook heb ik hem nog een keer ontmoet toen ik 16 was. Ik had ergens nog de hoop dat hij veranderd was. Toen ik hem meerdere keren had gezien wist ik dat dit niet zo was. Ik voelde ook ineens geen boosheid meer. Het was voor mij daarna ook klaar.
Voor alles rondom mijn ‘stiefvader’ heb ik meerdere therapieën gehad. Twee keer EMDR, een keer groepstherapie en een keer creatieve therapie. Ik ben hierdoor al een stuk verder in mijn helingsproces gekomen de afgelopen jaren. Toch merk ik bij mezelf dat ik nog moeite kan hebben met het reguleren van mijn emoties, intimiteit en vertrouwen. Hier wil ik dan ook nog verder mee aan de slag.
Hoe zie ik mijn toekomst
Al van jongs af aan wist ik dat ik mensen wilde helpen. Als kind droomde ik van een betere wereld. Nu wil ik dan ook werken met mensen.
Op dit moment ben ik mij aan het ontwikkelen tot ervaringsdeskundige bij o.a. nokidding en mijn jeugdervaringen delen, waardoor hiermee uiteindelijk weer anderen mee geholpen kunnen worden of misschien zelfs dingen voorkomen kunnen worden.
Verder wil ik traumatherapie/psychomotorische therapie gaan doen met kinderen/jongeren. Het liefst verhuis ik naar het buitenland zodat ik hiermee bezig kan in ontwikkelingslanden.
Wat wil ik met bloggen bereiken
Door het delen van mijn ervaringen hoop ik hiermee anderen te kunnen bereiken. Uit ervaring weet ik dat je veel kan hebben aan de tips en verhalen van anderen die ‘dezelfde’ ervaring hebben meegemaakt. Ik hoop ook mensen aan het denken te zetten en misschien zelfs tot handelen aanzet.
Wie wil ik met bloggen bereiken
Met het bloggen wil ik zoveel mogelijk mensen bereiken. Seksueel misbruik en mishandeling is een belangrijke zaak voor iedereen vind ik. Als je het zelf niet hebt meegemaakt, krijg je wel te maken met iemand anders die dat wel heeft meegemaakt. Deze onderwerpen moeten besproken worden. De mensen die dit hebben meegemaakt hoeven zich niet te schamen of bang te zijn voor de reactie van een ander.
De telefoon gaat, “Schrik niet”, zegt de politieagent die ik aan de telefoon krijg. Natuurlijk schrik ik! Hij zegt: “Je zoon (13 jaar) komt wat later thuis van school vandaag. Er is een personeelslid aangehouden op verdenking van mogelijk zedengerelateerd grensoverschrijdend gedrag ten opzichte van een leerling op school”. Hij mag verder weinig informatie geven en sluit af met: “Heeft u nog wat te vragen”? “Uhhh, nee, nu even niet”, antwoord ik verbijsterd.
“Ooit houd ik je vast en ben je van mij.” Ik zeg het zachtjes hardop, om de woorden te proeven. Het voelt als een onwerkelijke zin die niets met mij te maken heeft. Een regel uit een boek dat ik nooit zal lezen, omdat het onderwerp me niet aanspreekt. Een zin die ik tegenkom op tv tijdens het zappen. Of een uitspraak die ik per ongeluk opvang uit een gesprek van anderen. Maar zo was het niet, helaas. De angst is aan het wegslijten, maar nog steeds niet helemaal verdwenen.
Voor dat geheim ben ik te klein – Ilona Lammertink
