Waarschuwing
Dit gedicht van Lynelle is indringend geschreven. Het benoemt dingen en kan daardoor voor sommige lotgenoten triggeren. Zorg goed voor jezelf door een moment te kiezen om dit te lezen, waarop jij je sterk voelt.
Daar sta je weer ineens in mijn kamer.
Je raakt mij weer aan op plekken waar jij nooit had mogen komen.
Je doet dingen die je nooit had mogen doen.
Ik hoor je gehijg,
Ik voel mijn angst.
Ik ruik alle geuren. Mijn angstzweet, jouw lichaamsgeur.
Ik zie die lust weer in je zwarte ogen.
Mijn lichaam verkrampt, ik wil vluchten, maar ik kan geen kant op.
Vaak heb ik al tegen deze momenten gevochten.
Ik schreeuwde, huilde, schopte, beet en smeekte uiteindelijk zelfs.
Maar ik weet nu dat dit niet helpt.
Jij won uiteindelijk toch altijd.
Als ik me nu niet zal verzetten zal het zo over zijn.
Eindelijk…
Je bent klaar.
Je bedreigt me voor de zoveelste keer
met wat er allemaal gaat gebeuren als ik het vertel.
Dan loop je weg, alsof er niks gebeurd is.
Mijn angst, woede en verdriet zijn groot.
Ik ben blij dat dit moment over is.
Eén ding weet ik zeker, dat je me tenminste weer heel even met rust zal laten.
Want op dit moment ben je klaar…
Langzamerhand worden de geuren minder, maar mijn onbegrip groter.
Ik dacht ooit dat we normaal met elkaar konden omgaan, als twee mensen.
Tranen lopen over mijn wangen.
Maar dan word ik wakker, huilend, trillend van angst.
Ik zie dat ik veilig ben.
Jij bent er niet, tenminste niet hier, maar nog wel in mijn herinneringen.
“Ooit houd ik je vast en ben je van mij.” Ik zeg het zachtjes hardop, om de woorden te proeven. Het voelt als een onwerkelijke zin die niets met mij te maken heeft. Een regel uit een boek dat ik nooit zal lezen, omdat het onderwerp me niet aanspreekt. Een zin die ik tegenkom op tv tijdens het zappen. Of een uitspraak die ik per ongeluk opvang uit een gesprek van anderen. Maar zo was het niet, helaas. De angst is aan het wegslijten, maar nog steeds niet helemaal verdwenen.
