Het schrijven van een boek
Er komt veel kijken bij het schrijven van een boek. Eén van de dingen waar je als nieuwbakken schrijver niet zo één twee drie aan denkt is de cover. Wat wil je dat de cover zegt? Uitstraalt? Bij mijn eerste boek had ik vooral ideeën over wat ik níet wilde. Geen getraumatiseerd kind op de cover. Het boek gaat over helen, over het proces wat daarvoor nodig is. De cover moest kracht en schoonheid uitstralen.
Coverfoto
Voor de cover van mijn boek heb ik gekozen voor deze foto van Agnes van de Graaf. Deze amethist weet voor mij een sfeer te pakken, een emotie uit te drukken. Hard als glas is een amethist kristal, maar tegelijkertijd heeft het een ijle schoonheid. Het resultaat vind ik echt fantastisch.
Waarom Amethist?
Waarom de amethist me aanspreekt en ik het zo passend vind voor mijn boek is hoe zo’n steen in elkaar zit. Zoveel moois zit verborgen onder die harde grijze buitenkant en pas als de schil gebroken wordt, komt de schoonheid van de amethist aan het licht. Dat past voor mij bij het proces van helen. Het is een harde werkelijkheid waar je flink aan moet werken, maar als de korst dan openbreekt komt jouw mooie zelf tevoorschijn.
Het belang van schoonheid
Schoonheid is belangrijker dan je denkt. Wanneer je diep in je trauma zit, lijkt de wereld grijs en bedreigend. Een beetje zoals de buitenkant van een amethist grijs en grauw kan zijn. Je kunt je soms niet voorstellen dat er onder al die kleurloosheid zoveel schoonheid verborgen ligt. Toch is die schoonheid er, ook in jou. Je kunt schoonheid ook inzetten om jezelf te helpen, om je eraan te herinneren dat er niet alleen het trauma is.
Schoonheid zit van binnen
Ook jouw schoonheid zit van binnen. In het boek begin ik elk hoofdstuk met nog zo’n mooie foto van Agnes, om je daaraan te herinneren. Het is niet altijd even makkelijk om het boek te lezen. Het grijpt je aan, vooral als je het herkent uit je eigen leven. Dat is waarom ik ervoor heb gekozen om veel schoonheid in het boek te verwerken. Zodat je ziel ook even een rustpuntje heeft.
Waarschuwing
“Ooit houd ik je vast en ben je van mij.” Ik zeg het zachtjes hardop, om de woorden te proeven. Het voelt als een onwerkelijke zin die niets met mij te maken heeft. Een regel uit een boek dat ik nooit zal lezen, omdat het onderwerp me niet aanspreekt. Een zin die ik tegenkom op tv tijdens het zappen. Of een uitspraak die ik per ongeluk opvang uit een gesprek van anderen. Maar zo was het niet, helaas. De angst is aan het wegslijten, maar nog steeds niet helemaal verdwenen.
